Εκτύπωση αυτής της σελίδας

ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. στο Λάακεν το 2001 αποφάσισε τη συγκρότηση ενός σώματος, της «Συνέλευσης για το μέλλον της Ευρώπης», με εκπροσώπους των εθνικών κυβερνήσεων, των εθνικών κοινοβουλίων, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Επιτροπής (Commision). Η Συνέλευση αυτή είχε ως εντολή την «επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων για ορισμένα από τα μεγάλα ζητήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης». Όμως, υπερβαίνοντας αυθαίρετα (με την ενθάρρυνση των Μεγάλων της Ε.Ε.) την εντολή της, εκπόνησε τελικά και ταχύτατα ένα ενιαίο κείμενο με σαφή χαρακτηριστικά Συντάγματος.
Και μόνο αυτό θα αρκούσε, για να χαρακτηριστεί ολόκληρο το εγχείρημα. Απουσία προβληματισμού, διαλόγου, ενημέρωσης των λαών, συμμετοχής των λαών στις αποφάσεις που σφραγίζουν το μέλλον τους, κοντολογής παντελής έλλειψη, αν όχι περιφρόνηση, της ουσίας της Δημοκρατίας.
Το σχέδιο της Συνέλευσης αυτής υποβλήθηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης (Ιούνιος 2003), το οποίο και το αποδέχτηκε ως βάση για μελλοντικές διαπραγματεύσεις. Η Διακυβερνητική Διάσκεψη της Ρώμης (Οκτώβριος 2003) δεν ενέκρινε το προσχέδιο αυτό, αλλά, μετά από μυστικές διαβουλεύσεις των Μεγάλων της Ε.Ε., το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελών (Ιούνιος 2004) υιοθέτησε, με κάποιες τροποποιήσεις στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων το Σχέδιο και ήδη αυτό έχει περάσει στο στάδιο της επικύρωσης από τα κράτη μέλη.
Από τα παραπάνω προκύπτει ένα καίριο ερώτημα: έχει νόημα μια συζήτηση για το περιεχόμενο και τα γενικά χαρακτηριστικά του; Κι αυτό εν όψει και της βεβαιότητας ότι στην Ελλάδα δε θα τεθεί υπό έγκριση σε δημοψήφισμα (ακόμη άλλωστε δεν έχει θεσπιστεί η διαδικασία για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, όπως απαιτεί το Σύνταγμά μας του 2001!), γιατί «τέτοια σοβαρά θέματα δεν μπορεί να γίνονται αντικείμενο οχλοκρατικών εκδηλώσεων»(!), όπως δήλωσε προκλητικά το 1992 ο Τσοχατζόπουλος, με αφορμή πρόταση δημοψηφίσματος για αποδοχή ή όχι της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Επειδή, όμως, στο άρθρο Ι-60 του Σχεδίου αυτού προβλέπεται ότι «κάθε κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες», καλό θα είναι να αποκτήσουμε γνώση από τι δεσμά της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής μας πρέπει να απαλλαγούμε. Ας αναφέρουμε κάποια σημαντικά άρθρα:
’ρθρο Ι-6: «Το Σύνταγμα και οι κανόνες δικαίου που θεσπίζονται από τα θεσμικά όργανα της Ένωσης ... υπερισχύουν του δικαίου των κρατών μελών». Ποιος θα είναι πλέον ο ρόλος των εθνικών κοινοβουλίων και πώς θα ασκούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα των λαών;
’ρθρο Ι-3: « Η Ένωση εργάζεται για τη βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρώπης, με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη ... την άκρως ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς ...». Δεν εξηγεί πώς μια «άκρως ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς» μπορεί να είναι κοινωνική!
Στο ίδιο άρθρο: «Η Ένωση συμβάλλει στην ειρήνη ... στο ελεύθερο εμπόριο ... και στην αυστηρή τήρηση και ανάπτυξη του διεθνούς δικαίου και, ιδίως, στο σεβασμό των αρχών του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών»!! Πώς το ελεύθερο εμπόριο θα είναι δίκαιο και πώς συμβιβάζεται η τήρηση του διεθνούς δικαίου με τις τουρκικές προκλήσεις, που αποδέχεται η Ε.Ε., και με την υποστήριξη του σχεδίου Ανάν; Η συμβολή στην ειρήνη θα γίνεται με τον ίδιο τρόπο που έγινε κατά τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας; Όταν,μάλιστα, «τα κράτη μέλη υποστηρίζουν ενεργά και ανεπιφύλακτα την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας» (άρθρο ΙΙΙ-294), η οποία ως γνωστόν υπαγορεύεται από τις ΗΠΑ;
’ρθρο ΙΙΙ-185: «Πρωταρχικός στόχος του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών είναι η διατήρηση της σταθερότητας των τιμών ... Το Ε.Σ.Κ.Τ. ενεργεί σύμφωνα με την αρχή της ανοικτής οικονομίας της αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό...». Έτσι κατοχυρώνεται πλήρως η πλέον στυγνή εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού.
’ρθρο ΙΙΙ-186: «Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπει την έκδοση τραπεζογραμματίων ευρώ ... τα κράτη μέλη μπορούν να εκδίδουν κέρματα ευρώ, η ποσότητα των οποίων τελεί υπό την έγκριση της Ε.Κ.Τ....»
Κι αν τελειώσουν και τα τραπεζογραμμάτια (χαρτονομίσματα) και τα κέρματα, τι θα κάνουν τα κράτη μέλη;
Τι είδους «άρωμα» αναδύεται από αυτή την πρώτη μικρή σταχυολόγηση;