Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Προσωρινή η εκτόνωση στη ρήξη Πατριαρχείου-Εκκλησίας της Ελλάδας

Μετά την κορύφωση της κρίσης με την απαγόρευση της «κοινωνίας» στον Αρχιεπίσκοπο από τον Πατριάρχη οδεύουμε προς αντιπαράθεση σε χαμηλούς τόνιους. Δε λύθηκε όμως το πρόβλημα ούτε και προβλέπεται να λυθεί σύντομα. Και τούτο, γιατί ποτέ στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίστηκε κανένα θέμα σε μακροπρόθεσμο πλαίσιο ούτε και μελετήθηκαν ποτέ οι πιθανές παρενέργειες μιας όποιας θέσης ή ενέργειας.
Η εκκλησιαστική αυτή διένεξη δεν είναι βέβαια καθαρά εκκλησιαστική και οι όψιμοι υπερασπιστές του Πατριαρχείου (που κατά τα άλλα σαρκάζουν κάθε υποψία εμφάνισης της «Μεγάλης Ιδέας») το γνωρίζουν καλά. Ούτε, επίσης, προσωπική «κόντρα» ανάμεσα σε δύο φιλόδοξους εκκλησιαστικούς ηγέτες, παρά το ότι μόνο αυτοί οι δύο θα οδηγούσαν το ζήτημα στην τωρινή ένταση. Είναι πολιτικό ζήτημα και, δυστυχώς, εντάσσεται στους σχεδιασμούς της παγκοσμιοποίησης στην ευρύτερη περιοχή μας.
Για την ώρα μάλλον κερδισμένος είναι ο Αρχιεπίσκοπος. Ο Πατριάρχης εξάντλησε τα βέλη από τη φαρέτρα του και από εδώ και πέρα σταδιακά ο Αρχιεπίσκοπος θα κερδίζει έδαφος, όσο θα αποκαλύπτονται οι προθέσεις του Φαναριού και οι απειλούμενοι κίνδυνοι. Το επιχείρημα ότι «και μέχρι τώρα που η Κρήτη και τα Δωδεκάνησα υπάγονται στο Πατριαρχείο τι κίνδυνο για την ακεραιότητα της Ελλάδας αποτέλεσαν;» λειτουργεί στην αντίθετη κατεύθυνση, γιατί δεν επεχείρησαν οι προηγούμενοι Πατριάρχες να χρησιμοποιήσουν τη «δικαιοδοσία» τους σε βάρος της Ελλάδας. Δεν ήσαν «Βαρθολομαίοι). Δεν πήγαν ποτέ πχ. στην Κρήτη και από εκεί να διακηρύξουν πως «δεν κληθήκαμε στην Ελλάδα»! Ο Βαρθολομαίος όμως το ... τόλμησε. Μπορούμε, λοιπόν να περιμένουμε τα χειρότερα, όταν κρίνει ότι το μπορεί.
Δυστυχώς, το πρόβλημα παραμένει και θα μας απασχολήσει και πάλι μετά τους... Ολυμπιακούς, θα επανέλθουμε, λοιπόν, πολύ σύντομα με την ευχή να ομαλοποιηθεί η κατάσταση, αλλά με την προϋπόθεση ότι κάθε πρόταση ή ενέργεια που δεν εξασφαλίζει αποτροπή κάθε ξένης επέμβασης στη χώρα μας είναι απολύτως απαράδεκτη.