Μέχρι πριν λίγους μήνες η Ε.Ε. φάνταζε σαν μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, όλοι όφειλαν να αποδεχτούν την ύπαρξη της και την πολιτική της και με τον «αυτόματο πιλότο» ; προχωρούσε συνεχώς προς τη διεύρυνση της , («όλοι παρακαλάνε να μπουν») και την εμβάθυνση της (δηλ. προς την απόσπαση συνεχώς περισσότερων αρμοδιοτήτων από τις εθνικές εξουσίες). Τουλάχιστον αυτή την εικόνα έδιναν τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί και γενικά όσοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα, εικόνα που αποδεχόταν ο μέσος Έλληνας πολίτης, όχι γιατί έτρεφε ποτέ αισθήματα συμπάθειας προς τη Δύση, αλλά μάλλον γιατί φοβόταν μήπως χάσει το «βόλεμα» του (που ήδη το έχασε) και μπει σε περιπέτειες!

Δυο δημοψηφίσματα, στη Γαλλία στις 29/5/05 και την Ολλανδία στις 1/6/05 και μια Σύνοδος Κορυφής 16-17/6/05 άρκεσαν για να διαλυθεί ο μύθος και να αποδειχτεί πόσο σαθρό είναι το οικοδόμημα.

Τα δημοψηφίσματα σε Γαλλία και Ολλανδία

Τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία αποφασίστηκαν γιατί οι (τότε) δημοσκοπήσεις έδειχναν μια άνετη επικράτηση του ΝΑΙ. Οι μετρίου αναστήματος πολιτικοί ηγέτες (όπως σ' όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, πλέον) υπολόγιζαν ότι με τον έλεγχο των ΜΜΕ και όλων των μηχανισμών θα εξασφάλιζαν μια σημαντική εκλογική νίκη, θα νομιμοποιούσαν την πολιτική τους και θα μεγάλωναν to κύρος και της χώρας τους και το προσωπικό τους.

Η εξέλιξη ήταν πολύ διαφορετική. Το 55% των Γάλλων και το 62% των Ολλανδών ψήφισαν ΟΧΙ, με μεγάλα ποσοστά συμμετοχής. Έσπευσαν, λοιπόν, πανικόβλητοι όλοι οι ευρωπαϊστές να προσπαθήσουν να πείσουν ότι το ΟΧΙ δε σημαίνει «άρνηση της Ευρώπης» (με γκεμπελικό τρόπο προσπαθούν νο μας πείσουν ότι Ευρώπη είναι το τερατούργημα της Ε.Ε.), αλλά αντίρρηση σε κάποιο επιμέρους ζήτημα (ευρωσύνταγμα, ανεργία, ακρίβεια, έλλειμμα δημοκρατίας, κατεδάφιση κοινωνικού κράτους, ένταξη Τουρκίας κ.λ,π.) ή καταψήφιση των εθνικών κυβερνήσεων! θέλησαν, δηλ., να αποκρύψουν το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα είναι έκφραση της πολιτικής της Ε.Ε., που υπάρχει μόνο για να υπηρετεί τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών. Ακόμη και οι εθνικές κυβερνήσεις γίνονται αντιπαθείς, κυρίως επειδή εφαρμόζουν την πολιτική της Ε.Ε.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ψήφος των Γάλλων και των Ολλανδών ήταν καθαρά ταξική και όχι κομματική. Ψήφισαν ΟΧΙ με συντριπτικά ποσοστά οι εργάτες (81%), οι αγρότες (70%), οι νέοι (60%), οι άνεργοι (79%). Η πολιτική της Ε.Ε. θα διευρύνει συνεχώς το κοινωνικό φάσμα της αμφισβήτησης προς τα μεσαία στρώματα, που οδηγούνται στην εξαθλίωση.

Το ΟΧΙ αυτή τη γενική αμφισβήτηση εκφράζει και τα ποσοστά, κατά τη γνώμη μας, θα ήταν περίπου τα ίδια οποιοδήποτε και αν ήταν το ερώτημα, ακόμη και αν αφορούσε την παραμονή στην Ε.Ε. Τα πρόσφατα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία, όπως και όλα τα προηγούμενα δημοψηφίσματα σ' όλες τις χώρες μέλη, απέδειξαν ότι στις χώρες της Ε.Ε. ούτε οι εθνικές εξουσίες εκφράζουν πλέον τη βούληση των λαών. Σε όποια χώρα τέθηκε το ζήτημα στη Βουλή, το «ευρωσύνταγμα», εγκρίθηκε με συντριπτικό ποσοστό και το ίδιο θα συνέβαινε και στη Γαλλία και την Ολλανδία.

Η Σύνοδος των Βρυξελών

Η αντίδραση των λαών οξύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις των μεγάλων συμφερόντων που εκφράζονται από την Ε.Ε. (και αντιστρόφως). Οι άρχουσες τάξεις των μεγάλων χωρών ακολουθούν πλέον το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Έτσι στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελών οι

ηγέτες των μεγάλων χωρών δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στο ζήτημα του προϋπολογισμού. Αυτό σημαίνει ότι οι 10 νέες χώρες μένουν χωρίς λεφτά και το ίδιο κινδυνεύουν να πάθουν από το 2007 και οι παλιότερες, μεταξύ τους και η Ελλάδα.

Αλλά χωρίς λεφτά δεν υπάρχει Ε.Ε. Οι άρχουσες τάξεις των μικρότερων και των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών με τα κονδύλια αυτά περίμεναν ότι θα σταθεροποιήσουν τη θέση τους.

Οι διαλυτικές τάσεις ενισχύονται. Οι λαοί αρχίζουν να νοσταλγούν τα εθνικά τους νομίσματα και το αίτημα της επαναφοράς τους αρχίζει να προβάλλεται και από αστούς πολιτικούς (αναγκασμένους από τη λαϊκή αγανάκτηση) και από τα ΜΜΕ (για να μη χάσουν το κοινό που τα παρακολουθεί).

Η βαθιά κρίση στην οποία μπήκε η Ε.Ε. έχει ως άμεσα αποτελέσματα τη διακοπή της διεύρυνσης και της εμβάθυνσης και τη μείωση του διεθνούς της κύρους, το οποίο άλλωστε ποτέ δεν ήταν μεγάλο, παρά τους ισχυρισμούς των ευρωπαϊστών. Η Ε.Ε. οδηγείται προς παράλυση. Την κρίση της δε θα την ξεπεράσει ποτέ, γιατί δεν έχει καμιά δυνατότητα ν' αλλάξει πολιτική. Κάποια στιγμή το οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Όσο ταχύτερα η Ελλάδα αποχωρήσει από την Ε.Ε. τόσο θα αποφύγουμε τις παραπέρα αρνητικές συνέπειες της συμμετοχής μας.