ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Για περισσότερη ευθυγράμμιση με ΗΠΑ - Ε.Ε.

Οι αλλαγές στην κυβέρνηση της Ν.Δ. είχαν προ πολλού προαναγγελθεί, δηλ. υπαγορευτεί, από τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», με συμβολικό στοιχείο την προώθηση της Ντόρας Μπακογιάννη-Μητσοτάκη στο υπ. Εξ. και στη θέση του διαδόχου της αρχηγίας της Ν.Δ..

Η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ., βεβαίως, δεν ήταν στην υπηρεσία του λαού και του τόπου, αλλά σε ορισμένα θέματα και σε κάποιο βαθμό, έστω μικρό, προσπαθούσε να ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα. Ούτε αυτό απεδείχθη ανεκτό. Ο Κ. Καραμανλής, παρότι δεν είναι η πιο επιθυμητή επιλογή για τον ξένο παράγοντα και τους «νταβατζήδες» των ΜΜΕ, τα έδωσε όλα στους ξένους, για λόγους που αυτός γνωρίζει. Μερικοί έχουν αυταπάτες ότι πρόκειται για «κόλπο» του Καραμανλή. Μοιάζουν με τους πασοκτζήδες της 10ετίας του ’80, που ερμήνευαν με τον ίδιο τρόπο την πλήρη αθέτηση των υποσχέσεων του Α. Παπανδρέου (που ήταν ικανός και για «κόλπα»).

Χαρακτηριστικά της νέας κυβέρνησης θεωρούμε τα εξής: α) Περισσότερη ευθυγράμμιση στα εθνικά μας θέματα με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που δρομολογεί επικίνδυνες εξελίξεις στο Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Κύπρο. β) Πλήρης ευθυγράμμιση (ως συνέχεια του ΠΑΣΟΚ) με την ανάλγητη οικονομική και κοινωνική πολιτική που υπαγορεύεται από την Ε.Ε.. γ) Μείωση του κύρους του πρωθυπουργού και της δυνατότητάς του (όποιας διέθετε) να συντονίζει το κυβερνητικό έργο. δ) Έξαρση της διαφθοράς, που θα πλησιάσει τα πασοκικά επίπεδα. ε) Επιτάχυνση της φθοράς της Ν.Δ. και του Κ. Καραμανλή, που κάνει πιο σύνθετο το πολιτικό σκηνικό.

Τα εθνικά θέματα

Ο Π. Μολυβιάτης, βαθύτατα συντηρητικός πολιτικός, γαλουχημένος με την αρχή του «ανήκομεν εις την Δύσιν» του θείου Καραμανλή, προσπαθούσε μέσα σ’ αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια να διεκδικεί τα ελάχιστα που μπορούσε για τον ελληνισμό. Έτσι πχ., παρότι τάχθηκε υπέρ του σχεδίου Ανάν, δήλωσε ότι και το ΟΧΙ δε θα ήταν καταστροφή, απελευθερώνοντας πολλούς Κυπρίους να ψηφίσουν κατά συνείδηση, χωρίς εκβιασμούς. Επίσης, απέρριψε κατηγορηματικά το 2^ο σχέδιο Νίμιτς για το όνομα των Σκοπίων.

Αντιθέτως, η Ντόρα και ο πατέρας της ανήκουν σ’ εκείνη την κατηγορία πολιτικών σε Ελλάδα και Κύπρο που με εκδικητικό μένος επιτίθενται εναντίον οποιουδήποτε διεκδικεί ο,τιδήποτε για τον ελληνισμό. Θυμίζουμε τις απίστευτες δηλώσεις του Μητσοτάκη κατά του Προέδρου της Κύπρου Τ. Παπαδόπουλου («να αφήσει τα νταηλίκια» κλπ.).

Στους παροικούντες είναι γνωστό ότι η κυπριακή κυβέρνηση διεμήνυσε στον Καραμανλή ότι τυχόν προώθηση της Ντόρας στο υπ. Εξ. θα ήταν μια αρνητική εξέλιξη και θα προκαλούσε προβλήματα στη συνεργασία Αθήνας-Λευκωσίας. Τις αντιρρήσεις τους είχαν εκφράσει και ο Π. Μολυβιάτης και άλλα κορυφαία στελέχη της Ν.Δ.. Αυτοί που σύσσωμοι πετάξανε το φέσι τους από τη χαρά τους ήταν οι Τούρκοι (βλ. διπλανή στήλη).

Βεβαίως, οι πρώτες δηλώσεις της Ντόρας ως υπ. Εξ. ήταν καθησυχαστικές, αλλά τι αξία μπορεί να έχει αυτό για το μητσοτακέικο; Το μόνο παρήγορο είναι ότι η πολιτική που σκοπεύει να ακολουθήσει θα συναντήσει σφοδρές αντιδράσεις και από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και από κύκλους που έχουν λόγο στο χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων.

Οικονομική και κοινωνική πολιτική

Η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν έκρυψε ποτέ την προσήλωσή της στις κοινοτικές κατευθύνσεις για την οικονομία και την κοινωνία. ’λλωστε, οι ιδιωτικοποιήσεις και λοιπές «μεταρρυθμίσεις» είχαν περιληφθεί (έστω γενικώς και αορίστως) στο προεκλογικό πρόγραμμα της Ν.Δ..

Κάποιοι υπουργοί, όμως, προσπαθούσαν μέσα στα πλαίσια αυτά (ασχέτως για ποιους λόγους) να μην οδηγηθεί η λαϊκή αγανάκτηση στα άκρα. Είναι αλήθεια π.χ. ότι ο τ. υπουργός Μακεδονίας-Θράκης Τσιαρτσώνης προσπαθούσε να αποτρέψει το κλείσιμο του εργοστασίου Λιπασμάτων στη Θεσσαλονίκη. Τελικά το εργοστάσιο έκλεισε και ο υπουργός απομακρύνθηκε.

Ο Γ. Αλογοσκούφης, υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, εμφανίζεται ενισχυμένος και αποφασισμένος να συνεχίσει το έργο του, προς όφελος τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών (και εις βάρος των εργαζομένων), απαλλαγμένος από ενοχλητικούς συναδέλφους του.

Το ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ πέρασε 2 χρόνια στην αντιπολίτευση χωρίς γραμμή, με τα στελέχη του να υποστηρίζουν τις πιο αντιφατικές θέσεις σε όλα τα θέματα. ’λλοι επέμεναν να συνεχίζουν να δίνουν εξετάσεις καλής διαγωγής προς τους ξένους προστάτες τους (όπως όταν ήταν στην κυβέρνηση), εμφανιζόμενοι πιο πειθήνιοι και από τη Ν.Δ. (ιδιωτικά πανεπιστήμια, σχέδιο Ανάν, Μακεδονικό, ασφάλιση νέων κλπ.). ’λλοι νόμιζαν ότι μπορούν τώρα να το παίζουν «φιλολαϊκοί», ότι ο κόσμος θα πιστέψει πως «έλαβαν το μήνυμα από τις εκλογές και άλλαξαν μυαλό» κι έτσι να επανέλθουν στην κυβέρνηση, για να μην τηρήσουν πάλι καμία από τις υποσχέσεις τους.

Μετά πολλές παλινωδίες, ο Γιωργάκης αποφάσισε (δηλ. άλλοι αποφάσισαν αντ’ αυτού) να προσχωρήσει στη δεύτερη γραμμή και εμφανίζεται πλέον ως προστάτης των εργαζομένων! Δηλ. το ΠΑΣΟΚ διαμαρτύρεται επειδή η Ν.Δ. εφαρμόζει όσα το ίδιο δεν πρόλαβε ή δεν μπόρεσε να κάνει (π.χ. ασφαλιστικό) και που θα ολοκληρώσει, αν τυχόν ξαναβρεθεί σύντομα στην κυβέρνηση!! Ποιους μπορεί να πείσει, όμως, εκτός από αυτούς που θέλουν για άλλους λόγους να πειστούν;

Κυβερνητική φθορά και εξελίξεις

Όταν μια κυβέρνηση γίνεται πειθήνιο όργανο ξένων συμφερόντων, δεν μπορεί να αγωνιστεί ούτε για την επιβίωσή της. Συνεπώς η φθορά της Ν.Δ. επιταχύνεται, με τη συμβολή και των ΜΜΕ και των άθλιων «δημοσκοπήσεών»¨τους, που προσπαθούν να διαμορφώσουν και όχι να καταγράψουν τις τάσεις του εκλογικού σώματος. Τη φθορά εισπράτει ο ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ, όχι το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ. [Αλήθεια τα ΜΜΕ δεν έμαθαν ότι ο ΣΥΝ άλλαξε πρόεδρο και ότι η πλειοψηφία έγινε τώρα μειοψηφία;]

Έτσι η διαφορά μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μειώνεται. Ήδη ο Καρατζαφέρης προθυμοποιήθηκε να στηρίξει ή το ΠΑΣΟΚ ή τη Ν.Δ. σε περίπτωση που κανένα κόμμα δεν επιτύχει αυτοδυναμία.

Τυχόν ήττα της Ν.Δ. στις ερχόμενες εκλογές ανοίγει το δρόμο στη Ντόρα για την αρχηγία της. Αλλά πόσοι θα την αποδεχτούν; Κάποιοι ξανασκέπτονται τα παλιά σχέδια για διάσπαση των 2 μεγάλων κομμάτων, που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Η χώρα, όμως, δεν έχει ανάγκη από μια τέτοια αλλαγή, που θα επιδιώξει να δώσει παράταση στο σημερινό καθεστώς. Χρειάζεται την ενίσχυση πολιτικών δυνάμεων που υπηρετούν το λαό και τον τόπο και ένα ριζικά διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα.