«Ο κ. Μπίντερμαν και οι εμπρηστές»

Ο Ελβετός συγγραφέας Μαξ Φρις, όταν έγραφε το αλληγορικό αυτό έργο, δε φανταζόταν ότι θα απεικόνιζε με τόση ευστοχία τη «σχέση» της Ε.Ε. με τη χώρα μας και τη στάση της κοινωνίας μας.

Ο κ. Γκοτ λιμπ Μπίντερμαν, που στην πόλη του γίνονται εμπρησμοί, όταν τον επισκέπτονται οι εμπρηστές και εγκαθίστανται για μέρες στο σπίτι του, τοποθετώντας σιγά σιγά μπιτόνια με πετρέλαιο, αδυνατεί να πιστέψει ότι θα του το κάψουν. Κι όταν του ζητούν ευγενικά τα σπίρτα, τους τα δίνει κι αυτοί βάζουν φωτιά.

Διαρκούς λιτότητας συνέχεια

Όπως ο κ. Μπίντερμαν δεν έβλεπε το προφανές, έτσι πολλοί στη χώρα μας δε «βλέπουν» το προφανέστερο, ότι η στάση της Ε.Ε., ιδιαίτερα τώρα με την οικονομική κρίση, οδηγεί την Ελλάδα σε πλήρη χρεοκοπία και ότι η μόνη σωτηρία μας είναι η απελευθέρωση από τα δεσμά της. Η Ε.Ε. ζητά σαδιστικά μόνο από εμάς να μειώσουμε το δημοσιονομικό μας έλλειμμα, οδηγώντας σε ακόμη μεγαλύτερη ένδεια τους Έλληνες με φόρους και περικοπές, όταν άλλες χώρες έχουν επίσης μεγάλα ελλείμματα, π.χ. η Ιρλανδία, με έλλειμμα που φθάνει στο 10% του ΑΕΠ της. Το δημοσιονομικό έλλειμμα πολλές φορές είναι αναγκαίο για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής, εφ’ όσον η χώρα είναι παραγωγική.

Με την πολιτική που μας υπαγορεύει η Ε.Ε., δηλ. η Γερμανία, θέλει να στηρίζουμε εμείς με διαρκή λιτότητα το (γερμανικής έμπνευσης) τερατούργημα του ευρώ, που μας επέβαλε, για να προστατεύει τη δική της παραγωγή από το «σκληρό» της μάρκο και τις υποτιμήσεις των εθνικών νομισμάτων των άλλων χωρών, που θα καθιστούσαν τα προϊόντα της μη ανταγωνιστικά.

Ούτε λόγος γίνεται απ’ αυτούς για τα τεράστια εμπορικά ελλείμματα της χώρας ή τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, από τα οποία προέρχονται τα τερατώδη χρέη και δάνεια, αφού η ένταξη στην ΕΟΚ-Ε.Ε. επέφερε καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας και διόγκωση των εισαγωγών καταναλωτικών αγαθών.

Γιατί δεν ανακάμπτουμε;

Κατηγορούν τη χώρα μας για χρέη και ελλείμματα, παριστάνοντας τους ανεύθυνους. Αυτοί, όμως, δεν είναι που ζητούσαν, ζητούν και επιβάλλουν «διαρθρωτικές» αλλαγές, δηλ. ιδιωτικοποίηση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, περικοπή συντάξεων, μισθών, περίθαλψης, «ελαστική» εργασία, απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων υπέρ των αδυνάτων, στο όνομα του «ανόθευτου και ελεύθερου» ανταγωνισμού, και μόνιμη πλέον λιτότητα, στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης; Κι αφού οι κυβερνήσεις μας από την εποχή Σημίτη υπακούουν τυφλά στις ντιρεκτίβες τους, γιατί άραγε όχι μόνο δεν ανακάμπτει η οικονομία μας, αλλά βουλιάζει συνεχώς; Γιατί ζητούν να πληρώνουν μόνο οι πιο αδύνατοι, ενώ για τους επιχειρηματίες και τους τραπεζίτες όχι μόνο δε ζητούν να φορολογηθούν τα υπερκέρδη τους, αλλά, όταν αυτά λόγω της οικονομικής κρίσης μειώνονται, επιβάλλουν στους πολλούς να τους ενισχύσουν;

Αυτοί εμφανίζονται ανεύθυνοι, αλλά απαιτούν. Θέλουν να βρίσκονται στο απυρόβλητο, ώστε την ευθύνη να την έχει η κυβέρνηση που εκλέγεται, ενώ αυτοί που αποφασίζουν δεν εκλέγονται.

Νόμος της σιωπής

Οι ηγεσίες μας μαζί με τα ΜΜΕ έχουν επιβάλει το νόμο της σιωπής, ώστε να μην ακουστεί οποιαδήποτε άποψη που να ζητά την αποχώρηση της χώρας από την Ε.Ε. Δημοσιοποιείται και επιτρέπεται μόνο κριτική, χωρίς το «δια ταύτα», πολλές φορές προσωποποιημένη (π.χ. ο κακός Αλμούνια), ανώδυνη, αφού κανείς από τους ασκούντες κριτική δε θέτει θέμα αποχώρησης, υπονοώντας ότι αυτή δε συμφέρει. Αυτοί προσφέρουν στην Ε.Ε. πολύ μεγαλύτερη υπηρεσία από τους απροκάλυπτους υποστηρικτές της, επειδή περνούν έμμεσα την αντίληψη ότι, παρ’ όλα τα αρνητικά, η συμμετοχή σ’ αυτήν είναι μονόδρομος.

Ποτέ σε ευρωεκλογές η άρχουσα ελίτ, που συναρτά την ύπαρξή της με την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε., δεν επέτρεψε ν’ ανοίξει συζήτηση για τον απολογισμό της ένταξης, δηλ. αν εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα ή όχι, επειδή υπάρχει κίνδυνος να μεταστραφεί ο ελληνικός λαός, όταν ενημερωθεί και αντιληφθεί το έγκλημα που συντελείται εις βάρος αυτού και της χώρας. Έτσι στις ευρωεκλογές το πολιτικό σύστημα περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τα εσωτερικά ζητήματα, για να μην υπάρχει ούτε ίχνος αναφοράς στην Ε.Ε.

Τι προσδοκούμε;

Ως χώρα και ως κοινωνία τι προσδοκούμε από τη συνέχιση της παραμονής μας στην Ε.Ε.; Μήπως θα σταματήσει η διαρκής λιτότητα, που διαρκεί αδιάλειπτα από το 1982 έως σήμερα; Θ’ αυξηθούν τα εισοδήματα των πολλών και θα φθάσουμε στο οικονομικό επίπεδο των άλλων ισχυρών χωρών; Θα μειωθούν τα χρέη και τα δάνεια; Θα έχουμε ανάπτυξη από την παραγωγή μας κι όχι λόγω του δανεισμού; Μήπως στο μέλλον η Ε.Ε. θα μας στηρίξει στα εθνικά μας θέματα, ενώ ως τώρα υποστηρίζει όσους διάκεινται εχθρικά απέναντι στην Ελλάδα; Μήπως προσδοκούμε τη διεύρυνση της δημοκρατίας από ένα οργανισμό κατ’ εξοχήν αντιδημοκρατικό, που λειτουργεί με αδιαφάνεια, που τα αποφασιστικά του όργανα (π.χ. Κομισιόν, Ε.Κ.Τ.) δεν έχουν καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση, που επαναλαμβάνει δημοψηφίσματα, όταν το αποτέλεσμα δεν τους είναι αρεστό; Μήπως μια ελληνική κυβέρνηση μέσα στην Ε.Ε. μπορεί να πράξει αντίθετα με τις ντιρεκτίβες της, χωρίς να πληρώνει η χώρα πρόστιμα και ρήτρες; Ή, μήπως, η Ε.Ε. των επιχειρηματιών, τραπεζιτών και λοιπών μεγαλοκεφαλαιούχων θα μετατραπεί ως δια μαγείας σε Ε.Ε. των λαών;

Μόνον όσοι δεν ανήκουν στους χρυσοκάνθαρους ευρωπαϊστές μπορούν ν’ απαντήσουν με ειλικρίνεια αν συμφέρει το λαό και τη χώρα η παραμονή μας στην Ε.Ε.!