Φυσικά και δε συμμετέχουμε στα πανηγύρια του κ. Σημίτη και των «δημοσιογράφων» που τον συνοδεύουν σε διατεταγμένη υπηρεσία και, έναντι αδρότατης αμοιβής, προκάλεσαν ήδη πλήρη σύγχυση στο λαό, φιμώνοντας κάθε αντίθετη φωνή και ελπίζοντας να περιορίσουν τις αντιδράσεις. Όχι μόνο γιατί όλα τα πρώτα δεδομένα είναι ανησυχητικά, αλλά και γιατί ο ίδιος ο κ. Σημίτης εμφανίζει κάθε δική του μειοδοσία ως θρίαμβο! Μετά τη Σύνοδο της Σεβίλης είχε το θράσος να πανηγυρίζει με τον ίδιο τρόπο για τον ευρωστρατό, χωρίς ούτε ο ίδιος ούτε οι «δημοσιογράφοι» του να έχουν πει τι αποφασίστηκε! Και, όταν η απόφαση της Σεβίλης βγήκε στη δημοσιότητα, αποκαλύφθηκε ότι ήταν ατόφιο το αγγλο-αμερικανο-τουρκικό κείμενο Κωνσταντινούπολης-’γκυρας με μια ασήμαντη προσθήκη στο άρθρο 2.
Επειδή πρόκειται για την Κύπρο, στο μυαλό των παλαιοτέρων έρχονται οι δηλώσεις του Κ. Καραμανλή το 1959 ότι ήταν «η ευτυχέστερη μέρα της ζωής» του η μέρα που έδωσε το δικαίωμα στην Τουρκία να επεμβαίνει μονομερώς στην Κύπρο, δικαίωμα που άσκησε «νόμιμα» το 1974, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Σύνδεση ένταξης λύσης
Πανηγυρίζουν ο Σημίτης και ο κλητήρας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που παριστάνει τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, γιατί αποσυνδέθηκε η ένταξη από τη «λύση»
(ένταξη χωρίς αιρέσεις και εξαιρέσεις, κατά τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, που, ως δεύτερος Ν. Μπίστης, ανέλαβε το ρόλο του βοηθού του Γιωργάκη).
Ως αποσύνδεση ερμηνεύεται το γεγονός ότι σε άλλο σημείο των συμπερασμάτων της Συνόδου αναφέρεται η απόφαση για την ένταξη και σε άλλο η «ισχυρή επιθυμία» για λύση μέχρι 28/2/03! ’λλωστε η Ε.Ε. υποστηρίζει ένθερμα το σχέδιο Ανάν.
Ακόμη χειρότερη από το κείμενο των συμπερασμάτων είναι, ίσως, η δεδομένη πολιτική βούληση της ελλαδικής και της ελληνοκυπριακής ηγεσίας να δεχθούν το σχέδιο. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κύπρου Παπαπέτρου δήλωσε στην ΕΤ-3 ότι «αν δεν είχαμε δεχθεί το σχέδιο Ανάν, δε θα αποφασιζόταν η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.». Οι Σημίτης-Γιωργάκης δήλωσαν ότι «εμείς απαιτήσαμε να υπάρξει ισχυρή δέσμευση για λύση του Κυπριακού μέχρι 28/2/03»!
Ποια αποσύνδεση, λοιπόν; Απλώς, υπήρξε μια μικρή καθυστέρηση, μέχρι να ξεπεραστούν οι δυσκολίες. Η αίσθηση στην Κύπρο, μάλιστα, είναι ότι στο παρασκήνιο η συμφωνία έχει ήδη επέλθει.
Τέλος, τονίζουμε ότι σύμφωνα με το σχέδιο Ανάν στο δημοψήφισμα που προβλέπεται για τις 31/3/03 οι Κύπριοι θα ψηφίσουν με ένα μόνο ΝΑΙ ή ένα μόνο ΟΧΙ και για την ένταξη και για τη λύση. Δεν μπορούν να ψηφίσουν το ένα και να καταψηφίσουν το άλλο.
Γιατί δεν υπογράφηκε ακόμη το σχέδιο Ανάν;
Στην ελληνοκυπριακή πλευρά η δυσκολία είναι η άρνηση του λαού, παρότι το σύνολο σχεδόν της πολιτικής ηγεσίας το αποδέχθηκε, με τιμητικές εξαιρέσεις τους Νέους Ορίζοντες και το Κίνημα Οικολόγων- Περιβαλλοντιστών. Στις δημοσκοπήσεις καταγράφηκε από την αρχή ένα απροσδόκητα μεγάλο ποσοστό ΟΧΙ, που, αντί να μειώνεται με τους εκβιασμούς, τις απειλές και την πλύση εγκεφάλου, αυξάνεται συνεχώς, ξεπερνώντας το 70%!! Στα κόμματα έχει σημάνει επανάσταση, στην οποία συμμετέχουν και βουλευτές. Η Εκκλησία πήρε ομόφωνα μιαν εξαιρετική απόφαση, αν και ορισμένοι ιεράρχες εσύρθησαν παρά τη θέλησή τους (ήδη ο Κιτίου διεχώρισε τη θέση του). Έτσι μέρος της πολιτικής ηγεσίας (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, Λυσσαρίδης) αναγκάστηκε σε φαινομενική αναδίπλωση. Οι πρωταγωνιστές, λοιπόν, του σχεδίου (Κληρίδης, Μαρκίδης, Βασιλείου, Παπαπέτρου, Κούρος) τρέμουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και σκέπτονται κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, για να αλλάξουν τους συσχετισμούς.
’λλης φύσης είναι οι δυκολίες στην τουρκική πλευρά. Το στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας (και το πιόνι του, ο Ντενκτάς) συνήθισαν τόσα χρόνια να κάνουν ό,τι θέλουν, με την ανοχή της χρόνια να κάνουν ό,τι θέλουν, με την ανοχή της ελληνικής πλευράς και την υποστήριξη των Αγγλο-αμερικάνων. Κάθε φορά καταθέτουν στις διαπραγματεύσεις παράλογες απαιτήσεις και, μόλις αυτές γίνονται δεκτές, δεν υπογράφουν γιατί προσθέτουν κι άλλες! Έτσι, ενώ το σχέδιο Ανάν «είναι η πλήρης δικαίωση του Ντενκτάς» (Αλή Μπιράντ), οι τουρκικές ηγεσίες το απέρριψαν, αυξάνοντας τις απαιτήσεις τους!! Διπλό λάθος:
Aν τροποποιηθεί κι άλλο το σχέδιο Ανάν υπέρ των Τούρκων, αποκλείεται να εγκριθεί στο δημοψήφισμα των Ελληνοκυπρίων.
Η απαίτηση για ταυτόχρονη ένταξη Κύπρου και Τουρκίας ή, έστω, η συντόμευση των διαδικασιών ένταξης της Τουρκίας «σημαίνει τη διάλυση της Ε.Ε.» (Ζισκάρ ντ Εστέν). Ο γαλλογερμανικός άξονας βεβαίως υποχωρεί στις απαιτήσεις του υπερατλαντικού συμμάχου (όπου δε συμπίπτουν τα συμφέροντά τους), αλλά δεν είναι και διατεθειμένος να αυτοκτονήσει. Συμμάχους διαθέτει και στις ΗΠΑ (αρθρογραφία Wall Street Journal και Herald Tribune), παρότι αυτοί οι σύμμαχοι δεν έχουν τον πρώτο λόγο στις σημερινές ΗΠΑ του Τζωρτζ Μπους τζούνιορ.
Έτσι μεθοδεύεται η ενίσχυση της ισλαμικής κυβέρνησης της Τουρκίας σε βάρος του στρατιωτικού κατεστημένου και ο παραμερισμός του Ντενκτάς, για να μπουν και οι τουρκικές υπογραφές. Όλ αυτά θέλουν κάποιο χρόνο, ενώ τα χρονοδιαγράμματα για την επίθεση κατά του Ιράκ είναι ασφυκτικά.
Ο «εθνικός στόχος» της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε.
Η ένταξη της Κύπρου στην Ε,Ε. (με ή χωρίς λύση) έχει αναγορευτεί σε «εθνικό στόχο». Ακόμη και αρνητές του σχεδίου Ανάν θεωρούν την ένταξη κάτι καλό, αλλά όχι αρκετό για να δεχτούν το σχέδιο.
Φοβόμαστε ότι ο «εθνικός στόχος» αυτός θα αποδειχτεί το ίδιο (ή περισσότερο;) αρνητικός για την Κύπρο όσο για την Ελλάδα οι άλλοι «εθνικοί στόχοι» της ένταξης στην ΕΟΚ και την ΟΝΕ.
Ισχυρίστηκαν ότι με την ένταξη η Κύπρος θα είναι πιο ασφαλής, αφού θα μπορεί να προστατεύεται από τον ευρωστρατό. Όμως όλες οι αποφάσεις της Ε.Ε. για τον ευρωστρατό και το σχέδιο Ανάν ξεκαθαρίζουν ότι ο ευρωστρατός δεν μπορεί ούτε να σταθμεύσει στην Κύπρο χωρίς την άδεια της Τουρκίας. Η δε Κύπρος αποκλείεται ακόμη και από τις διαβαθμισμένες πληροφορίες που θα προέρχονται από το ΝΑΤΟ.
Ισχυρίζονται ότι θα υπάρξει μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Το αντίθετο θα συμβεί. Ήδη, με την προετοιμασία για ένταξη, η παραγωγή έχει μειωθεί (η γεωργία εξαφανίζεται) ενώ ο πλούτος που υπάρχει προέρχεται από δουλειές-κομπίνες (υπάρχουν 25.000 off shore εταιρείες!!). Όλ αυτά θα χαθούν με την ένταξη. Αν, μάλιστα, η ένταξη συνδυαστεί με τη «λύση», τότε τα πράγματα χειροτερεύουν πολύ (βλ. άρθρο σελ. ).
Η ένταξη της Κύπρου, λοιπόν, δεν είναι κάποια χάρη της Ε.Ε. προς τη Μεγαλόνησο.
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Το ιστορικό
Από το 1950 με τον αναγκαστικό νόμο 1611/50 τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων δεσμεύονταν σε άτοκους λογαριασμούς στην Τράπεζα Ελλάδος και με αυτά τα κεφάλαια χρηματοδοτούνταν με πολύ χαμηλά επιτόκια οι επιχειρήσεις. Αντίθετα, αν τα ταμεία χρειάζονταν να δανειστούν, δανείζονταν με 30%. Οι απώλειες εσόδων των ταμείων για το διάστημα αυτό υπολογίζονται σε 25 τρισεκατομμύρια δραχμές (περίπου 75 δισ. ευρώ).
Το 1982 θεσμοθετείται να επενδύουν τα ασφαλιστικά ταμεία σε σταθερούς τίτλους του Δημοσίου. Με το μέτρο αυτό, εκείνη την εποχή, είχαν κάπως ικανοποιητικές αποδόσεις.
Το 1992 η Κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθέτησε τη δυνατότητα να επενδύουν τα ασφαλιστικά ταμεία το 20% των αποθεματικών τους σε επισφαλείς επενδύσεις (Χρηματιστήριο, τραπεζικά προϊόντα υψηλού κινδύνου κ.λ.π.) και επέτρεψε την ίδρυση εταιρειών αμοιβαίων κεφαλαίων από τα ασφαλιστικά ταμεία και, μέσω αυτών, την «αξιοποίηση» των αποθεματικών τους.
Το 1995 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραχωρεί το δικαίωμα στις διοικήσεις των ταμείων να προσλαμβάνουν «συμβούλους» τις τράπεζες ή θυγατρικές τους. Την περίοδο αυτή γιγαντώθηκαν οι ιδιωτικές τράπεζες.
Το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη αυξάνει από 20% σε 23% το ποσοστό των αποθεματικών των ταμείων που μπορούν να επενδύονται σε μετοχές και αμοιβαία κεφάλαια που κυκλοφορούν οι θυγατρικές των τραπεζών.
Το 2002 επέτρεψε την «επένδυση» των αποθεματικών των ταμείων σε χρηματιστηριακά παράγωγα (δηλ. σε «φούσκες») κι έτσι έγινε η πρώτη μεγάλη κλοπή. Οι απώλειες των ασφαλισμένων αυτήν την περίοδο (1999-2002) αποκρύφτηκαν από όλα τα ΜΜΕ, αν και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ μιλάνε για πάνω από 3,5 δισ. ευρώ.
Πάντως έως το 2004 εξακολουθούσε να ισχύει ότι το 77% των αποθεματικών επενδύονται υποχρεωτικά σε ασφαλείς επενδύσεις.
Η επιτήρηση Αλμούνια
Την περιβόητη επιτήρηση Αλμούνια για το δημοσιονομικό έλλειμμα, που ήταν πολύ πάνω από το 3%, προκάλεσε η ίδια η κυβέρνηση της Ν.Δ., αποκαλύπτοντας τα κρυφά δάνεια και χρέη που είχε φορτώσει στον ελληνικό λαό το ΠΑΣΟΚ, για να κρύψει το δυσθεώρητο χρέος και το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, που οφειλόταν στην είσοδο της χώρας μας στην ΟΝΕ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στα φαγοπότια των νταβατζήδων και στην αβυσσαλέα διαφθορά.του. Η ΝΔ ήθελε να παραστήσει την αδιάφθορη, για να εξοβελίσει το εν πολλαίς αμαρτίες ΠΑΣΟΚ από την εξουσία για πολλά χρόνια. Για να επιτύχει όμως ο περιορισμός ελλειμμάτων και χρεών πρέπει η χώρα να καταστεί παραγωγική, ώστε να αποκτήσει εμπορικό πλεόνασμα, που θα εξυπηρετεί τα χρέη. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην Ε.Ε., όπως έχει αναλυτικά τεκμηριωθεί στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4.
Η επιτήρηση Αλμούνια έγινε μπούμερανγκ για τη Ν.Δ., επειδή, στα πλαίσια του συστήματος και της Ε.Ε., (κι αν ακόμη ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό) τελικά ήταν υποχρεωμένη να ακολουθήσει τα χνάρια του διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ, που σήμερα παριστάνει και τον τιμητή με τη συνδρομή των ΜΜΕ των νταβατζήδων.
Τι είναι τα «δομημένα» ομόλογα;
Τα ομόλογα αυτά επισήμως λέγονται «παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα». Σε αντίθεση με τα σταθερά, που δίνουν ένα σταθερό τόκο, τα δομημένα μόνο για τα πρώτα δύο έως πέντε χρόνια έχουν ένα σταθερό τόκο, και μάλιστα πάνω από τον πληθωρισμό (τόκος 5% ώς 6%), ενώ για τα επόμενα δέκα έως δεκαοχτώ χρόνια οι τόκοι τους συναρτώνται από περίπλοκους όρους και πρακτικά είναι μηδενικοί. Με τη λήξη του ομολόγου αυτού το δημόσιο πληρώνει στον τελευταίο κάτοχό του την ονομαστική του αξία, δηλ. το ποσό που γράφει πάνω του το ομόλογο.
Η «ανάδοχος» τράπεζα:
χάνει, γιατί αγοράζει από το δημόσιο το ομόλογο στην ονομαστική του αξία και το πουλάει στον επόμενο αγοραστή σε μικρότερη τιμή (π.χ. η JP Morgan πούλησε στον επόμενο μεσάζοντα το ομόλογο που τελικά πήγε στο Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων στο 92,95% της ονομαστικής του αξίας) και επιπλέον πληρώνει τους όποιους τόκους στον τελευταίο αγοραστή σε όλη τη διάρκεια του δανείου,
κερδίζει, γιατί εισπράττει τόκους από το δημόσιο, επίσης σε όλη τη διάρκεια του δανείου. Το επιτόκιο αυτό είναι κυμαινόμενο και ορίζεται από τη διατραπεζική αγορά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Από τη διαφορά των επιτοκίων προκύπτουν τα κέρδη των τραπεζών, που είναι τόσο μεγάλα, ώστε ένα μέρος από αυτά γεμίζουν τις τσέπες μεσαζόντων και ιθυνόντων.
Το δημόσιο υποτίθεται ότι κερδίζει, γιατί, αν δανειζόταν από τράπεζα με τη συνήθη διαδικασία, θα πλήρωνε αυξημένο επιτόκιο (σήμερα θα ήταν 4,42% με τάσεις ανόδου). Αυτό είναι το περιβόητο swap, δηλ. η ανταλλαγή των επιτοκίων των «δομημένων» με το επιτόκιο που εισπράττει η τράπεζα από το δημόσιο και που είναι επικερδές γι αυτή (λίγο λιγότερο από 4,42%, δηλαδή 4,15%). Όμως το δημόσιο πρέπει να είναι ο προστάτης των ταμείων των ασφαλισμένων και μαζί με αυτά πρέπει να εκφράζει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αν τα ταμεία θελήσουν να πουλήσουν σήμερα τα «δομημένα» που κατέχουν, για να πληρώσουν συντάξεις, ζήτημα είναι αν εισπράξουν το 70% της ονομαστικής τους αξίας. Αφού, λοιπόν, τα «δομημένα» καταληστεύουν τα ταμεία, το δημόσιο δεν έπρεπε να αισθάνεται καθόλου κερδισμένο.
Τα «δομημένα» διακινούνται εκτός δημοσιότητας, επειδή μόνο οι κωδικοί τους αναφέρονται. Μάλιστα ο Δούκας στην αρχή του σκανδάλου έσπευσε να καταθέσει τροπολογία που να καθιστά πλήρως απόρρητη την έκδοση και τη διακίνησή τους. Η κατακραυγή όμως τον υποχρέωσε να την αποσύρει.
Ε.Ε. και Ν.Δ. επέλεξαν τα «δομημένα», επειδή δεν τα αναγράφουν ως δημόσιο χρέος
Ο πρώτος λόγος που η κυβέρνηση επέλεξε τα «δομημένα» είναι επειδή αυτά δε λογίζονται ως δημόσιο χρέος, όπως αναφέρεται στο άρθρο 2 του Πρωτοκόλλου για το υπερβολικό έλλειμμα της Συνθήκης του Μάαστριχ, που παραπέμπει στο τι θεωρεί ως χρέος ο κανονισμός του Ευρωπαϊκού Συστήματος Ολοκληρωμένων Λογαριασμών (ΕΣΛ). Στην εισηγητική του έκθεση ο κανονισμός αυτός αναφέρει: «Τα παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα, που είναι σχετικά νέα εργαλεία και καλύπτονται για πρώτη φορά από το ΕΣΛ 95, δεν περιλαμβάνονται στο σύνολο του χρέους, επειδή δεν έχουν ίδια ονομαστική αξία με εκείνη που παρατηρείται για τα υπόλοιπα χρεωστικά μέσα». Φυσικά κανένα ΜΜΕ δεν έχει προβάλλει την πτυχή αυτή για να μην ενοχληθούν οι κηδεμόνες του.
Η Ε.Ε. και ιδιαίτερα η Κομισιόν, ενώ κόπτονται για τον περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος κάτω του 3%, δεν τους ενδιαφέρει το άλλο κριτήριο του Μααστριχ, ότι το δημόσιο χρέος πρέπει να είναι κάτω το 60% του ΑΕΠ (σήμερα το πραγματικό είναι άνω του 120%). Ο λόγος είναι προφανής. Ο περιορισμός του δημοσιονομικού ελλείμματος σημαίνει αύξηση φόρων, περικοπή κοινωνικών παροχών, μισθών, συντάξεων, ασφάλισης κ.λ.π., που πλήττει μόνο τους ασθενέστερους. Αντίθετα, το υψηλό δημόσιο χρέος ωφελεί μόνο τραπεζίτες, χρηματιστές, μεσάζοντες, «νταβατζήδες» και κάθε λογής ευνοούμενους της Ε.Ε. και της Κομισιόν, επειδή κερδίζουν από τους τόκους, τις προμήθειες και τα έργα. Η αναδιανομή του πλούτου υπέρ αυτών είναι ασύλληπτη.
Συνολική η ευθύνη
Η καταλήστευση των αποθεματικών ήταν συνολική κυβερνητική πολιτική, και όχι μόνο επιλογές Τσιτουρίδη. Τα ταμεία και ορισμένες επιχειρήσεις που ελέγχονται από το δημόσιο (Ταχ. Ταμιευτήριο, Αγροτική Τράπεζα κ.λ.π.) πήραν γραμμή να πουλήσουν τα σταθερά ομόλογα και ν αγοράζουν μέσω τρίτων τα «δομημένα» στο 100% της ονομαστικής τους αξίας ή και στο 106%, αντί στο 85% ή 87%, όπως θα έπρεπε, αφού. τα «προϊόντα» αυτά, λόγω του υψηλού κινδύνου απωλειών που έχουν, κατά κανόνα πωλούνται στον τελικό αποδέκτη σε τιμή μικρότερη από την ονομαστική αξία τους (από το άρτιο).Στα κόλπα ήταν και οι συνδικαλιστές (του ΠΑΣΟΚ οι περισσότεροι), που μερικοί απ αυτούς μετείχαν ως μέλη στις διοικήσεις των ταμείων και τώρα παριστάνουν τους ανήξερους και τους κήνσορες.
Όταν ρώτησαν τον Αλογοσκούφη γιατί δε διαθέτει το δημόσιο απ ευθείας αυτά τα ομόλογα στα ταμεία, αυτός απάντησε ότι «δεν υπάρχει εγγύηση διαφάνειας αν κάνει διαχείριση το δημόσιο με τους διοικητές, μόνη εγγύηση είναι η αγορά». Φυσικά δεν είπε ότι η Κομισιόν δεν τους επιτρέπει την απ ευθείας διάθεσή τους και επιβάλλει αυτή να γίνεται μέσω τραπεζών. Έτσι νομιμοποιούνται τα υπερκέρδη τραπεζών και μεσαζόντων και ομολογείται έμμεσα ότι ήταν γνωστό πού θα κατέληγαν τα «δομημένα».
Οι τράπεζες, οι χρηματιστές και οι λοιποί μεσάζοντες ήταν πληροφορημένοι μήνες πριν για την έκδοσή των «δομημένων» ομολόγων και για το πού θα κατέληγαν και γι αυτό τα διακινούσαν με σιγουριά μεταξύ τους. Ηξεραν ότι δε θα μείνει στα χέρια τους το «αεροπλανάκι». Έτσι αποκόμιζαν τεράστιες προμήθειες. Απαυτά βγήκαν μίζες αλά ΠΑΣΟΚ εις βάρος των ασφαλισμένων και της κοινωνίας, μέχρι να καταλήξουν στα ταμεία ή στις δημόσιες επιχειρήσεις. Αυτό είναι το μεγάλο σκάνδαλο και τώρα όλα τα εμπλεκόμενα κυβερνητικά στελέχη παριστάνουν τους ανήξερους επειδή έχασαν το «επικοινωνιακό» πλεονέκτημα του αδιάφθορου και τους εξομοιώνουν πλέον με τους διεφθαρμένους του ΠΑΣΟΚ.
Ποιος πληροφορούσε αυτόν τον εσμό των αρπακτικών; Μήπως θα μας πουν το γνωστό ανέκδοτο ότι θα τους «βρεί» κι αυτούς ο «εισαγγελέας»; Δε βρήκαν ούτε σαν δικαιολογία έστω έναν άλλο τελικό αποδέκτη αυτών των «δομημένων», πλην ταμείων και δημόσιων επιχειρήσεων.
Ισχυρίζονται τώρα ψευδόμενοι ότι τα ταμεία αποφάσιζαν μόνα τους (όπως έλεγε το ΠΑΣΟΚ το 2000, ότι η διοίκηση της ΔΕΚΑ σπατάλησε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, για να στηρίξει το Χρηματιστήριο, που εβυθίζετο τις ημέρες των εκλογών, κι όχι ότι υπάκουσε στις εντολές του Χριστοδουλάκη). Θυμίζουμε ότι το καλοκαίρι του 2006 υποχρέωσαν τα ταμεία που είχαν μετοχές της Εθνικής Τράπεζας είτε να τις πουλήσουν στην τιμή των 25 ευρώ υποχρεωτικά εκείνη τη στιγμή, για να προωθηθεί η ιδιωτικοποίησή της, είτε, αν είχαν ρευστό, να μην ασκήσουν καν το δικαίωμα αγοράς νέων μετοχών, δικαίωμα που είχαν ως παλαιοί μέτοχοι.
Τα αποθεματικά υπολογίζονται σε 41 δισ. ευρώ. Με αυτά θέλουν να καλύψουν ένα τμήμα του δημόσιου χρέους, που το 2007 υπολογίζεται στα 232 δισ. ευρώ. Με τα «δομημένα» διατηρούν το χρέος στο 105% κι όχι στο 120% του ΑΕΠ. Κάθε χρόνο το δημόσιο δανείζεται περί τα 30 έως 35 δισ. ευρώ. Μέσα σε ενάμιση χρόνο (Ιανουάριος 2005 - Αύγουστος 2006) επτά έως οκτώ ταμεία αγόρασαν «δομημένα» 1,2 δισ. ευρώ.
Τώρα όμως με τις αποκαλύψεις έχουν πολλά προβλήματα. Μιλούν για επιστροφές των χρημάτων των «δομημένων» στα ταμεία, που φυσικά οι μεσάζοντες δεν πρόκειται να αποδεχθούν με το αζημίωτο. Η «φάμπρικα» των δομημένων είναι αμφίβολο πλέον αν θα συνεχισθεί με στόχο τα αποθεματικά και αποδυναμώνει σοβαρά την κυβέρνηση να θέσει θέμα ασφαλιστικού, που επιμόνως επιτάσσει η Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Την Κυριακή 29/4/07 η Νεολαία του ΑΣΚΕ πραγματοποίησε για δεύτερη χρονιά την πολιτιστική της εκδήλωση στο αμφιθέατρο του Ειδικού Σχολείου στην Ηλιούπολη. Η επιτυχία της εκδήλωσης ξεπέρασε κάθε προσδοκία, τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και ως προς τον αριθμό των φίλων που την παρακολούθησαν (υπερδιπλάσιος του περσινού).
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ένα συγκλονιστικό DVD με τις αντικατοχικές εκδηλώσεις στην Κύπρο το 1996, που κατέληξαν στη δολοφονία των Τ. Ισαάκ και Σ. Σολωμού από τους Γκρίζους Λύκους (δυστυχώς ο ήχος ήταν πολύ κακός).
Το μουσικό πρόγραμμα ήταν χωρισμένο σε 2 μέρη. Το πρώτο ήταν ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο και το δεύτερο καθαρά μουσικό, με εξαιρετικές ερμηνείες, συνολικά 27 τραγούδια των Μάνου Χατζηδάκι, Μ. Λοΐζου, Στ. Ξαρχάκου, Διον. Σαββόπουλου, Γιάννη Μαρκόπουλου, Μιχ. Χριστοδουλίδη, Αλκ. Ιωαννίδη, Ν. Ζούδιαρη, Δ. Ζερβουδάκη, Πυξ-λαξ, Σωκ. Μάλαμα, Θαν. Παπακωνσταντίνου, Παντ. Θαλασσινού, Μίλτ. Πασχαλίδη, Μιχ. Χατζηγιάννη, 2002 gr, Τζ. Πανούση, Λ. Μαχαιρίτσα, Cure και Μ. Ρασούλη.
Στο ενδιάμεσο παρουσιάστηκε ένα δεύτερο DVD, με τις καταστροφές των πολιτιστικών μνημείων στην κατεχόμενη Κύπρο από το καθεστώς του Αττίλα, ο Θ. Καρναβάς παρουσίασε τις θέσεις της Νεολαίας του ΑΣΚΕ για τις «μεταρρυθμίσεις» στην εκπαίδευση και ο Ν. Λεοντόπουλος χαιρέτισε την εκδήλωση εκ μέρους της Εκτ. Επιτροπής του ΑΣΚΕ. Τα μικρά τεχνικά προβλήματα δεν επηρέασαν την καλή εικόνα της εκδήλωσης.
Στο χώρο της εκδήλωσης λειτουργούσαν 2 εκθέσεις. Η μία για την Κύπρο, με υλικό για τον αρχαίο πολιτισμό της, την αγγλοκρατία, τον Αττίλα και τον σύγχρονο πολιτισμό. Η δεύτερη παρουσίασε οικολογικά προβλήματα του πλανήτη (φαινόμενο θερμοκηπίου, βιοποικιλότητα, τρύπα όζοντος κλπ.), του Λεκανοπεδίου Αττικής (σκουπίδια-χωματερή) και της Ηλιούπολης (ρέμα Πικροδάφνης).
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο τ. δήμαρχος Μόρφου και πρόεδρος του προσφυγικού σωματείου «Ελεύθερο Μόρφου» Ανδρέας Φρυδάς (που ήρθε ειδικά από την Κύπρο για την εκδήλωση), εκ μέρους της δημοτικής αρχής ο αντιδήμαρχος Τ. Ευσταθίου και οι δημ. Σύμβουλοι Β. Γεωργάκης (Δημοτική Αλλαγή), Κ. Κονδύλης και Ν. Αρβανίτης (Ηλίου-πόλις ανθρώπινη πόλη), ο εκπρόσωπος της Αριστερής Πρωτοβουλίας Ν. Βοργιάς, ο εκπρόσωπος της τοπικής ΕΛΜΕ Δ. Καλαντίδης και ο δημοσιογράφος Χρ. Πηγαδίτης.
Η απρόβλεπτη συμμετοχή κόσμου και η ανάγκη και για νερά και αναψυκτικά έδειξαν ότι έπρεπε να υπάρξει σχετική πρόνοια. Του χρόνου, να είμαστε καλά, θα προσπαθήσουμε να αποφύγουμε λάθη και παραλείψεις και να παρουσιάσουμε άλλο ένα πρόγραμμα, στηριγμένο στην αντίληψη που έχει το ΑΣΚΕ για τον πολιτισμό.
Οι νεολαίοι που συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της εκδήλωσης ήσαν: ο Ορέστης Μάνος (κιθάρα, φωνή), που είχε και τη συνολική ευθύνη για το μουσικό πρόγραμμα, ο Γιώργος Κοντοπρίας (πλήκτρα φωνή), ο ’γγελος Κυριακούδης (μπουζούκι, φωνή), ο ’γγελος Μάνος (κιθάρα, φωνή), η Ειρήνη Μουστάκη (κιθάρα, φωνή), ο Αλέξης Παλιογιάννης (ντραμς), ο Κώστας Περάκης (κιθάρα), ο Νικόλας Καργόπουλος (μπαγλαμάς), ο Χρήστος Μασκίνης (θεατρικό), η Βιβή Ορφανιώτη («ειδική δημοσιογραφική αποστολή»), ο Λευτέρης Λεοντόπουλος (τεχνική επιμέλεια) και η Πόπη Μπινίκου (συντονισμός-παρουσίαση προγράμματος). Θερμά συγχαρητήρια σε όλους!
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Εργοστάσια κλείνουν, οι επιχειρηματίες ευημερούν
Κλείνουν μία μία οι ελληνικές επιχειρήσεις και, ιδίως οι κλωστοϋφαντουργικές, μετεγκαθίστανται οι περισσότερες στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, αφήνοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Μάλιστα πολλές από αυτές επιδοτήθηκαν προηγουμένως με κρατικά κονδύλια και δανειοδοτήθηκαν από τις τράπεζες, προκειμένου να διατηρήσουν και να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας. Πολλοί από τους επιχειρηματίες εκβίαζαν τότε με κλείσιμο και απολύσεις, προκειμένου να εξασφαλίσουν επιδο-τήσεις και χρηματοδότηση, χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους, που συνηγορούσαν υπέρ του επιχειρηματία.
Σύμφωνα με τους ισχύοντες «αναπτυξιακούς» νόμους, θα έπρεπε οι επιδοτούμενες επιχειρήσεις να διατηρήσουν για 5 ή 10 χρόνια τις θέσεις εργασίας. Παρ όλα αυτά οι επιχειρηματίες έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τους νόμους, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας με απολύσεις ή κλείνοντας τις επιχειρήσεις τους. Και δεν έφθανε μόνο αυτό, η ΕΕ επιδοτούσε και επιδοτεί την εγκατάσταση των ελληνικών επιχειρήσεων στις βαλκανικές χώρες από την εποχή της κυβέρνησης Σημίτη με χρηματοδοτικά προγράμματα και ποσά τεράστια. Έτσι οι προαναφερόμενοι επιχειρηματίες, αφού εισέπρατταν τις εγχώριες επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις, έπαιρναν και τα κονδύλια της Ε.Ε., έκλειναν τα εδώ εργοστάσια και τις βιοτεχνίες τους και εγκαθίσταντο στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, κυρίως.
Η ΓΣΕΕ δημοσίευσε κατάλογο με 110 επιχειρήσεις, που έκλεισαν κατά το χρόνο διακυβέρνησης της Ν.Δ., με συνέπεια να βγούν στην ανεργία 16.500 εργαζόμενοι. Δεν ανέφερε τι έγινε την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ούτε πού δόθηκαν τα τεράστια ποσά των επιδοτήσεων και τα οποία γνωρίζει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, επειδή μετέχει με εκπρόσωπό της στη διαδικασία έγκρισης των επιδοτήσεων.
Η απόγνωση των απολυμένων, που οι περισσότεροι είναι μεγάλης ηλικίας, τους έκανε ακόμη και να παρελάσουν με μαύρες σημαίες στη Νάουσα την 28η Οκτωβρίου, προσδοκώντας πιθανόν την επαναλειτουργία των εργοστασίων κλωστοϋφαντουργίας Λαναρά, που έκλεισαν. Δυστυχώς, αυτό είναι αυταπάτη και δεν πρόκειται να συμβεί. Ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας, που θησαυρίζει απαξιώνοντας την επιχείρησή του, είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Όλες οι κυβερνήσεις, με το πρόσχημα της ανάπτυξης, επιδοτούν τους επιχειρηματίες με διάφορους τρόπους. ’μεσα με επιδοτήσεις και έμμεσα με δραστική μείωση της φορολογίας, μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, μείωση ή επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών κ.λ.π. Όμως, αντί ανάπτυξης, πλουτίζουν οι επιχειρηματίες. Νωπή είναι η υπόθεση των προβληματικών επιχειρήσεων, που τις εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους, αφού είχαν θησαυρίσει, και τις ανέλαβε το κράτος (δηλ. ο ελληνικός λαός) να τις εξυγιάνει. Αφού ο λαός πλήρωσε τα σπασμένα, οι επιχειρήσεις αυτές επεστράφησαν εν πολλοίς στους παλαιούς τους ιδιοκτήτες από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Η ελληνική αστική τάξη ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα γίνει εθνική. Είναι κρατικοδίαιτη και εμπορομεσιτική και θεωρεί αδιανόητο να κερδίζει από την εγχώρια παραγωγή. Η σχέση της με τις κυβερνήσεις είναι στενή, για την εξασφάλιση προνομίων. «Να τα έχουμε καλά με το δοβλέτι», έλεγε ο Μποδοσάκης. Τώρα πλέον προστάτης της είναι η ΕΕ.
Έτσι το μόνο που θα μπορούσαν να «υποσχεθούν» οι κυβερνήσεις στους απολυμένους είναι το γλίσχρο και πρόσκαιρο επίδομα ανεργίας και η «παραπομπή» των επιχειρηματιών που τσέπωσαν τις επιδοτήσεις στη δικαιοσύνη, που, δυστυχώς, με το σύστημα που υπάρχει στη χώρα μας, παριστάνει την τυφλή μόνο στους αδύνατους. Οι επιχειρηματίες αυτοί, κι αν ακόμη τιμωρηθούν για τα μάτια του κόσμου, θα έχουν προηγουμένως αποκομίσει τεράστια ποσά.
Η ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ
Τα αίτια της κρίσης της εγχώριας παραδοσιακής κλωστοϋφαντουργίας οφείλονται σωρευτικά στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ-ΕΕ, στην εισαγωγή του ευρώ και την αποδοχή, μέσω ΕΕ, των όρων του αμερικανικών συμφερόντων ΠΟΕ (Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου), που επιβάλλει άνοιγμα της εσωτερικής αγοράς σε διάφορα ξένα προϊόντα. Στην περίπτωση της κλωστοϋφαντουργίας αυτό αφορά τα αντίστοιχα προϊόντα της Κίνας και της Ινδίας, για τα οποία είχαμε γράψει σε προηγούμενο φύλλο της «Ε». Ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας πριν την ένταξή μας στην ΕΟΚ κατείχε το 25% του συνόλου των εξαγωγών της χώρας. Το 1989 καταργήθηκαν οι κρατικές εξαγωγικές ενισχύσεις στην κλωστοϋφαντουργία, που τότε ήταν το 27% της αξίας των προϊόντων. Σύμφωνα με μελέτη του Υπουργείου Ανάπτυξης, ακόμη και σήμερα ο κλάδος έχει σημαντικές προοπτικές εξαγωγικής ανάπτυξης.. Επίσης ο κλάδος δεν υπέστη τις επιθετικές εξαγορές ελληνικών επιχειρήσεων από τους ξένους της πρώτης δεκαετίας μετά την ένταξη, επειδή προφανώς δεν προσφερόταν ως χώρος δικτύων πώλησης εισαγόμενων, σε αντίθεση με αυτό που συνέβη με τον κλάδο των τροφίμων. Ούτε τους ενδιέφερε να παράγουν οι ίδιοι στη χώρα μας. ’λλωστε η κλωστοϋφαντουργία στην Ελλάδα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, επειδή κατέχει το 90% της κοινοτικής παραγωγής της πρώτης ύλης, δηλ. του βαμβακιού. Εξακολουθεί να αποτελεί ακόμη και σήμερα έναν από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους βιομηχανικούς κλάδους της χώρας μας, απασχολώντας περίπου 110 χιλιάδες εργαζομένους.
Όμως, παρά τις σχετικά ευνοϊκές αυτές προϋποθέσεις, οι επιχειρηματίες, εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων, δεν επένδυαν τις χρηματοδοτήσεις και τα κέρδη τους για τεχνολογική αναβάθμιση και αλλαγή της παραγωγής τους σε προϊόντα ποιότητας, για τα οποία δε θα είχαν ανταγωνισμό από τα κινεζικά και λοιπά ξένα προϊόντα. Αντίθετα οι περισσότεροι διατήρησαν τον παλαιό εξοπλισμό και την παραδοσιακή παραγωγή, επωφελούμενοι, εκτός των άλλων, και από τη χρηματιστηριακή «φούσκα» του 1999-2000.
Αυτοί οι επιχειρηματίες, που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους και εγκαταστάθηκαν στη Βουλγαρία και στα Σκόπια μόνο και μόνο για τα φθηνότερα μεροκάματα, είναι καταδικασμένοι να κλείσουν, επειδή μετά από κάποια χρόνια με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου θ ανέβουν και εκεί οι αμοιβές.
Φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως η «Ελληνική Υφαντουργία», που, αφού αναβάθμισε τον τεχνολογικό της εξοπλισμό και την παραγωγική της δομή, παράγει δεκάδες τύπους νέων εξελιγμένων υφασμάτων (και όχι τα κλασικά υφάσματα denim), χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη ελληνικό βαμβάκι. Κατέχει το 60% της ελληνικής αγοράς και το 80% της παραγωγής της εξάγεται. Στα πλαίσια, όμως, της ΕΕ η ανάπτυξη τέτοιων παραγωγικών μονάδων είναι επισφαλής. Στην περίπτωση που το ξένο κεφάλαιο, που επιβάλλει τους κανόνες του μέσω της Κομισιόν, τις θεωρήσει ως επικίνδυνο ανταγωνιστή, μπορεί να τις καταστήσει μη ανταγωνιστικές και να τις οδηγήσει σε μαρασμό, όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. την ελληνική φαρμακοβιομηχανια).
Στην Ελλάδα η κλωστοϋφαντουργία και γενικότερα η βιομηχανία δεν είναι καταδικασμένες να κλείσουν, όπως θέλουν να μας πείσουν κυβερνήσεις, ΜΜΕ και ΕΕ. Προϋπόθεση όμως είναι να αποχωρήσουμε από την ΕΕ και τον ΠΟΕ και να υπάρξουν επιτέλους ελληνικές κυβερνήσεις, που θα ενεργοποιήσουν παραγωγικά και αναπτυξιακά την ελληνική κοινωνία.
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Μας λένε ότι τα μέτρα είναι «αναγκαία» και πρέπει να καθόμαστε σαν καλά παιδιά να τρώμε τις φάπες εκ Βρυξελών, Αγγλίας, Γερμανίας, Γαλλίας και ΔΝΤ. Μα η ακρίβεια; Η κερδοσκοπία; Οι ανεξέλεγκτες και αναίτιες ανατιμήσεις σε όλα σχεδόν τα είδη και τις υπηρεσίες;
Μας έπρηξαν με τον «ανταγωνισμό» στην αγορά από την εποχή του Ανδριανόπουλου με τις αντλίες που ανεβοκατέβαιναν -θυμάστε;- μέχρι τώρα, που κοινοτικά στελέχη υπόσχονται ότι (όπως στην Ουγγαρία) οι επιχειρήσεις, για να αυξήσουν τον τζίρο, θα ρίξουν τις τιμές. Δηλαδή αφού δε θα μπορεί ο κόσμος να αγοράζει, τι θα κάνουν;
Βέβαια εμείς έχουμε απτά παραδείγματα και πρόσφατα. Πριν ανακοινωθούν τα μέτρα, τα βενζινάδικα έσπευσαν να αυξήσουν τις τιμές. «Ελεύθερη αγορά»! Για τα ολιγοπώλια και τον ψεύτικο ανταγωνισμό, μιλιά! Όμως αυτό συμφέρει τα πολυκαταστήματα ευρωπαϊκών συμφερόντων και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Γιατί, όταν όλες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείσουν, αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, τότε όλοι αυτοί που σήμερα κάνουν «προσφορές» και «υποχωρήσεις» θα μας ξετινάξουν ακόμα περισσότερο, αφού ήδη σήμερα έχουν για μας τις ακριβότερες τιμές απ όλη την Ευρώπη, όπως δείχνουν όλες οι έρευνες. Όμως να δούμε τότε πού θα βρουν αγοραστές!
Κατηγορία
Φύλλο 133 Μαρτίου 2010
Είναι τόσο αποτρόπαιο πλέον το πρόσωπο που δείχνει η Ε.Ε., ώστε αρχίζουν να ακούγονται φωνές αμφισβήτησής της από χώρους που κανείς μέχρι τώρα δεν μπορούσε να διανοηθεί. Όποιος άνθρωπος διατηρεί στοιχειώδη αυτοσεβασμό αισθάνεται ότι πρέπει να πει μια κουβέντα παραπάνω.
Στο ΣΥΝ, το κατ εξοχήν ευρωπαϊστικό κόμμα στην Ελλάδα, στη συζήτηση των θέσεων για το Συνέδριο, ο Π. Λαφαζάνης με ομάδα στελεχών έθεσαν θέμα αποχώρησης της Ελλάδας από την Ε.Ε.!
Ο Τ. Φωτόπουλος, με πολύ καλές πάντα αναλύσεις στην «Ελευθεροτυπία», για πρώτη φορά προτείνει αποχώρηση από την ΟΝΕ!
Το «Παρόν» σε κύριο άρθρο του γράφει στις 7/2/10: «Και εδώ που τα λέμε, χαμένοι είμαστε από την ένταξή μας στο κλαμπ. Γιατί το αντάλλαγμα ήταν ότι έκλεισαν όλες οι βιομηχανίες, τα αγροτικά μας προϊόντα μένουν απούλητα και η μόνη παραγωγή μας είναι οι
εισαγωγές.»
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ’ρις Καζάκος χαρακτηρίζει «τεράστιο οικονομικό και πολιτικό ψεύδος» ότι η χώρα μας κερδίζει από την ένταξη, γράφει για τη σημασία της απώλειας της δασμολογικής κυριαρχίας, του ολοένα αυξανόμενου δανεισμού από τράπεζες, της εκβιαστικής οικονομικής διπλωματίας, τους μύθους της σύγκλισης των μισθών και της εδραίωσης του κοινωνικού κράτους και το κυριότερο: «Ένα μεγάλο μέρος της αύξησης του εξαγωγικού εμπορίου χωρών όπως η Γερμανία στηρίζεται, ακριβώς, στη χρέωση χωρών της κοινής αγοράς, όπως η Ελλάδα, και των λαών τους.»
Θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι από τους επώνυμους, παρότι όλοι αυτοί εξαρτώνται από τα κοινοτικά κονδύλια. [Να περιμένουμε ότι κάποιος απ αυτούς θα έχει τη λεβεντιά να υπενθυμίσει ότι το ΑΣΚΕ εδώ και πολλά χρόνια προειδοποιεί για όλ αυτά που τώρα αυτοί διαπιστώνουν;] Όσο για τους ανώνυμους, ας τολμήσουν να τους ρωτήσουν με κανένα δημοψήφισμα μήπως και νοστάλγησαν τη δραχμούλα τους!
Κατηγορία
Φύλλο 133 Μαρτίου 2010
Στην Παλαιστίνη η κατασκευή του «τείχους του αίσχους», δεν απέτρεψε τις βομβιστικές επιθέσεις. Η νέα πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στην Μπερσέβα αποδεικνύει ότι η Χαμάς και άλλες οργανώσεις ανακάμπτουν, χωρίς να εμποδίζονται από τα μέτρα του Σαρόν, ο οποίος δρα ανενόχλητος μεταφέροντας εποίκους και απειλώντας τη Συρία με αντίποινα. Οι ΗΠΑ, παγιδευμένες στο δικό τους αδιέξοδο στο Ιράκ, του δίνουν το πράσινο φως, πολύ περισσότερο που πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές τους, στις οποίες το εβραϊκό λόμπι παίζει καθοριστικό ρόλο.
Αλλά η βία φέρνει βία και ο φαύλος κύκλος του αίματος και του τρόμου δεν κλείνει με νοοτροπίες ιμπεριαλιστικές.
Κατηγορία
Φύλλο 100 Σεπτεμβρίου 2004
Στη μάχη για τους 2 μεγαλύτερους δήμους της χώρας οι κατοχικοί έβαλαν ως υποψηφίους δημάρχους τους μη κομματικούς Καμίνη και Μπουτάρη, δίνοντας σε κάποιους τη δικαιολογία να τους ψηφίσουν. Αλλά τέτοιου είδους μη κομματικοί είναι χειρότεροι από τους κομματικούς. Ο Γ. Σγουρός, π.χ., είχε εκλεγεί νομάρχης με την ψήφο των πολιτών, ως νομάρχης στήριξε εκδηλώσεις μνήμης για τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων και (έστω υποκριτικά) διαφώνησε με το μνημόνιο. Ο (διατηρών και αμερικανική υπηκοότητα) Γ. Καμίνης διορίστηκε από το πουθενά επικεφαλής της κυριότερης «ανεξάρτητης» αρχής (εξυπηρετώντας πολυάριθμους πολίτες, που το «κακό» ελληνικό κράτος αδικούσε) και εκλήθη να συμμετάσχει στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο! Τόσο σπουδαίος! Ο Γ. Μπουτάρης, ιδρυτικό μέλος της «Δράσης» του πλέον καθεστωτικού Στ. Μάνου, από τις προηγούμενες εκλογές είχε την υποστήριξη του ανθελληνικού ισραηλιτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης (που δεν εκφράζει, βεβαίως, όλους τους Εβραίους Έλληνες πολίτες), δύο μέλη του οποίου εκλέχθηκαν για πρώτη φορά μεταπολεμικά δημοτικοί σύμβουλοι. Ο Μπουτάρης είχε προτείνει στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο τη μετονομασία της οδού Αγ. Δημητρίου σε Κεμάλ Ατατούρκ! Τώρα δηλώνει ότι θα φτιάξει στην πλατεία Ελευθερίας μνημείο (όχι των Τούρκων, αλλά) των Νεοτούρκων, που σφαγίασαν όλες τις μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Φαίνεται ότι στα σχέδια που ξεκίνησε ο Σημίτης για μια «πολυπολιτισμική» Θεσσαλονίκη 4.000.000 κατοίκων, χωρίς εθνική ταυτότητα και με μειοψηφία τους Έλληνες έχουν επενδυθεί πολλά.
Οι 2 νέοι δήμαρχοι προσπαθούν τώρα να «οργανώσουν» τους υπόλοιπους «ανεξάρτητους» ή ανεξάρτητους δημάρχους, προφανώς για να βοηθήσουν την κατοχική κυβέρνηση ως «λαγοί» σε θέσεις που δεν τολμά να προβάλει και κινήσεις που δεν τολμά να κάνει.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Πέρασε πλέον ο καιρός που η κυβέρνηση της Ν.Δ., δηλ. ο Καραμανλής (λόγω του πρωθυπουργοκεντρικού μοντέλου της πολιτείας μας), μπορούσε να αναβάλλει την αντιμετώπιση των, πράγματι, πολύ μεγάλων προβλημάτων που συσσωρεύτηκαν και μεγεθύνθηκαν την τελευταία, τουλάχιστον, 20ετία. Τώρα ορθώνονται απειλητικά και απαιτούν κάποιες λύσεις, ή προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Λύσεις όμως που είναι αδύνατο να εφαρμοστούν (ακόμη και να εφευρεθούν), γιατί αυτές προϋποθέτουν πολιτικές ηγεσίες που να εκπροσωπούν πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις, να έχουν ικανότητες πραγματικά πολιτικές και την αναγκαία βούληση σε συνθήκες αυτονομίας, κυρίως από τα εξωτερικά συστήματα. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει σήμερα κι έτσι, ουσιαστικά, καμιά λύση (ή έστω «λύση») δεν πρόκειται να υπάρξει απ αυτούς. Ας προσδιορίσουμε όμως τα κύρια προβλήματα που έχει άμεσα μπροστά του ο Καραμανλής, τις επιπτώσεις από τα οποία τις πληρώνουμε εμείς, οι πολλοί:
Το κοινωνικό-οικονομικό μέτωπο
Η πραγματική οικονομία, παρά τα παραπλανητικά νούμερα «ανάπτυξης», πάει από το κακό στο χειρότερο και, όσο παραμένουμε στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ της, αποκλείεται οποιαδήποτε βελτίωση, ούτε καν επιβραδυντική πορεία επιδείνωσης, όπως έχουμε αναλύσει στο ΑΣΚΕ-4. Και ο Καραμανλής είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να αποχωρήσει απ αυτήν.
Αυτό που προσπαθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση είναι μόνο το δημοσιονομικό χάος, για το οποίο δεν μπορεί να αναφέρεται μόνο στις πασοκικές ρίζες του. Πρέπει να καταρτίσει προϋπολογισμό που να είναι, έστω και μόνο επιφανειακά, αξιόπιστος. Όμως τα έξοδα αυξάνουν, αφού μόνο έτσι μπορεί να κρατηθεί στην εξουσία, διογκώνοντας δηλ. τη διαφθορά, και τα έσοδα διαρκώς μειώνονται, αφού αυτοί που έπρεπε να πληρώνουν απαλλάσσονται των κοινωνικών βαρών τους και συνεχίζουν να μεταφέρουν τα κέρδη τους (ακόμη και τα εισοδήματά τους!) στη Ελβετία και αλλού.
Η «λύση» των δανείων υπερέβη τα όριά της και απειλείται το «σκάσιμο της φούσκας» για πολύ σύντομα. Έτσι το μόνο που της έμεινε ήταν να βάλει χέρι στα αποθεματικά των (υγιών έως και πλούσιων και όχι πάντοτε με κοινωνικά ορθούς τρόπους
) ταμείων και στα ακίνητα, εννοείται των μη προνομιούχων. Φυσικά, βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται σεισμός!
Ταυτόχρονα, με τις επιταγές της Ε.Ε. και τις ευλογίες των εδώ «επιχειρηματικών κύκλων», θέλει να επιφέρει «τομές και ρήξεις» στα εργασιακά και ασφαλιστικά ζητήματα, σε βάρος (πόσο όμως επιπλέον βάρος μπορούν να αντέξουν;) των Ελλήνων εργαζομένων, των πιο βαριά εργαζομένων της Ε.Ε. Και, φυσικά, και πάλι βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται έκρηξη!
Ο δικομματισμός σε κίνδυνο
Αυτό στο οποίο προσβλέπει ο Καραμανλής (και όχι μόνο) είναι λύση με δικομματική συναίνεση(!), ώστε να τιθασευτούν οι αντιδράσεις, ή, έστω, μια σταδιακή («ήπια») προσαρμογή από τις εναλλασσόμενες (όταν η καθεμιά θα προκαλεί αγανάκτηση
) κυβερνήσεις. Τώρα όμως και αυτές οι ελπίδες απομακρύνονται. Πέρα από τη σημαντική εκλογική αποδυνάμωση και των δύο, ο ένας πυλώνας (ΠΑΣΟΚ) απειλείται με κατάρρευση, η οποία θα συνεπιφέρει και τη διάσπαση του άλλου. ’λλο ένα πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Καραμανλής, και όχι μόνο για το δικό του κόμμα!
Πρέπει, λοιπόν, να στηρίξει το Γ. Παπανδρέου, ώστε να κυριαρχήσει τουλάχιστον στο κόμμα του
Το είχε κάνει στις Νομαρχιακές Εκλογές, όταν του χάρισε (χωρίς «
») το δεύτερο γύρο. Η πολιτική (και όχι μόνο) ανικανότητα όμως του Γιωργάκη και οι εκτός τόπου και χρόνου υπαγορεύσεις της family και των Αμερικανών ή αμερικανόπνευστων καθοδηγητών του καθιστά το έργο της διάσωσής του εξαιρετικά δύσκολο. Θα είχαν πιθανόν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα στο καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ (που πάντως με την ολόθερμη συμπαράσταση των ΜΜΕ, που τώρα τάχα βδελύσσεται, κρατήθηκε στο 38%), όμως όταν διαπιστώθηκε ότι η family και οι Αμερικανοί δε θα παρέδιδαν με τίποτα το κόμμα στο Βενιζέλο (και τους Γερμανούς), αλλά θα το οδηγούσαν σε διάσπαση πριν από τις 11 Νοέμβρη, με τα κομματικά σύμβολα, φυσικά, δικά τους, ο Καραμανλής αναγκάστηκε (και είναι αναγκασμένος) να τον στηρίξει. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα του νέου εκλογικού νόμου και του αυξημένου πριμ των 50 βουλευτών (του αέρα!) και του αποκλεισμού του από τα συνεργαζόμενα κόμματα. Αλιώς θα ήταν άρνηση του δικομματισμού. Και αυτό άσχετα από τις αναμενόμενες τάχα αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ! Η επιτυχία πάντως του εγχειρήματος αυτού είναι πολύ αμφίβολη
Ευτυχώς (για τον Καραμανλή!), δε φαίνεται να είναι πρόβλημα προς άμεση αντιμετώπιση ο
απειλούμενος τρίτος πόλος (τον ορέγεται και ο
ΣΥΝ), για τον οποίο χρειάζονται και κότσια και νέα πολιτική, άρα
. Ούτε φαίνεται να τον απασχολούν και πολύ οι δύο κραυγαλέοι λαϊκισμοί: Ο ένας προς κάθε αμφισβήτηση και περιθωριακές έως και ακραίες «αναζητήσεις» (ΣΥΝ), ο άλλος προς κάθε πικραμένο από τις αδικίες του συστήματος, χωρίς καμιά αίσθηση υπευθυνότητας για τα όποια αποτελέσματα (ΛΑΟΣ). ’λλωστε και οι δύο έχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, ακριβώς λόγω των ακροτήτων τους, που όμως ο φόβος των πρόωρων εκλογών και η απειλή της απώλειας της βουλευτικής έδρας ή του μεριδίου από την κρατική χρηματοδότηση, που «δικαιούνται» μόνο τα εν τη Βουλή κόμματα, θα τους κρατήσουν, για λίγο ακόμη, ενωμένους. Πάντως, καλού-κακού, ο Καραμανλής φροντίζει να αναπτύξει σχέσεις καλής «πολιτικής συμπεριφοράς» και με τους δύο
Όσο για το ΚΚΕ και ανάλογα (μικρά κόμματα) γνωρίζει ότι η εγγενής πολιτική τους αντίφαση θα τα έχει πάντοτε περιχαρακωμένα σε περιορισμένα όρια: Από τη μια θα επισημαίνουν ορθώς τα κακώς κείμενα και τις επιθέσεις κατά των εργαζομένων, «απαιτώντας» λύσεις εδώ και τώρα, από την άλλη θα τις απεύχονται (και θα ενεργούν κατάλληλα την κρίσιμη στιγμή), αφού, αν υιοθετηθούν λύσεις, η κομματική τους δύναμη θ αρχίσει να μειώνεται, αντί να αυξάνεται.
Τα μεγάλα εθνικά θέματα
Για τα γνωστά θέματα (Σκόπια, ελληνοτουρκικά, Κυπριακό) η κρίση είναι επί θύραις. Ακόμη και αν ο Καραμανλής ανήκει στο μη απόλυτα ενδοτικό έως προδοτικό «κλίμα», θα έχει δυσεπίλυτες δυσκολίες να αντιμετωπίσει (δες άλλα άρθρα). Το κυριότερο πρόβλημά του είναι να αντιμετωπίσει, εδώ και τώρα, τις πιέσεις των Αμερικανών (και Ευρωπαίων συνοδοιπόρων τους) που γίνονται όλο και πιο έντονες, όσο πλησιάζει το τέλος του Μπους. ’λλωστε, και ο διάδοχός του δε θα είναι καλύτερος, όσο εμείς παραμένουμε αυτοί που είμαστε μέχρι τώρα. Το πώς μας βλέπουν το ομολογούν οι ίδιοι, όπως μας δείχνουν διαπιστώσεις έγκυρων Αμερικανών παραγόντων σε ανταπόκριση στην «Ελευθεροτυπία» του Δ. Δήμα (20/11/07): «
Πώς είναι συνεπώς δυνατό να περιμένετε τη συμπαράσταση της Ουάσινγκτον σε πολύ σοβαρότερα (του Σκοπιανού) και κρισιμότερα για την Ελλάδα ζητήματα, που είναι πιο περίπλοκα και κατά κανόνα αμέσως ή εμμέσως αφορούν στην Τουρκία. Είναι προφανές πως στην Ουάσινγκτον θεωρούν τη σχέση δεδομένη και γνωρίζουν ότι σε τελική ανάλυση οι Έλληνες, που ουδέποτε αντιστάθηκαν σοβαρά στις ΗΠΑ, ό,τι και να τους κάνουμε, θα φωνάξουν για λίγο, αλλά στο τέλος θα είναι πάντα εκεί, μαζί μας
»!!!
Ελπίζουμε να μην υποκύψει, πλήρως τουλάχιστον, στις πιέσεις και για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και για την αποδυνάμωση των ελληνορωσικών σχέσεων, το μόνο στήριγμά μας (γιατί έτσι τους συμφέρει κι εκείνους, φυσικά, και ορθώς
) επί του παρόντος. Δύσκολο όμως το βάδισμα του σχοινοβάτη
Όσο για μας, το ΑΣΚΕ, και όσους άλλους ενδιαφέρονται πράγματι για την πατρίδα και την κοινωνία μας δε φαινόμαστε στον Καραμανλή και στο γενικότερο σύστημα κίνδυνος, όσο παραμένουμε μικροί, για το οποίο φροντίζουν με τη σιωπή τους τα ΜΜΕ, και επομένως «άγνωστοι». Οι μικρές, εξαιρέσεις (High TV, Ράδιο Ακρίτες κλπ.) θα αυξάνονται, η αναγνώριση της προσπάθειας και της αναγκαιότητάς μας θα διευρύνεται μαζί με τους συνδρομητές του έργου μας.
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Όπως είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», η επιδίωξη μονομερούς αμερικανοβρετανικής επέμβασης στο Ιράκ, που προωθούν τα «γεράκια», έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.
Οι προσπάθειες της αμερικανικής και της βρετανικής κυβέρνησης να πείσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους όχι μόνο δεν είχε θετικό γι αυτούς αποτέλεσμα, αλλά αύξησαν τα ποσοστά αυτών που είναι αντίθετοι με τον πόλεμο.
Οι λεονταρισμοί του Μπους για άμεση επέμβαση των ΗΠΑ και μερικών φίλων τους», χωρίς την κάλυψη της «διεθνούς νομιμότητας» του ΟΗΕ, εναλλάσσονται με δηλώσεις όπως ότι ο αφοπλισμός του Ιράκ, αν επιτευχθεί μέσω του ΟΗΕ, σημαίνει ότι το καθεστώς άλλαξε. Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους, δηλ τον έλεγχο από τις δικές τους εταιρείες των πετρελαίων του Ιράκ και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν υπερκέρδη και πεδία δοκιμών για τις πολεμικές τους βιομηχανίες.
Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι παλινωδίες οφείλονται στις σοβαρές ενδοαμερικανικές αντιθέσεις, που σχηματικά εκφράζονται από τη μια πλευρά από το Υπουργείο ’μυνας και από την άλλη από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι θέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εκφράζει το κεφάλαιο που έχει εξασφαλίσει κέρδη με το σημερινό ιρακινό καθεστώς, διοχετεύονται και σε άλλες χώρες (κυρίως Γαλλία, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία), οι οποίες λόγω συμφερόντων είναι αντίθετες με την επέμβαση. Οι θέσεις των «γερακιών» μόνο σύμμαχό τους έχουν το θλιβερό Μπλέρ.
Είναι γεγονός ότι τα «γεράκια» τάζουν μερίδιο από την πίτα των ιρακινών πετρελαίων και μελλοντικά μερίδια επιρροής μέσα στα κράτη που έχουν «βαφτίσει» ως «άξονα του κακού», μερίδια χωρίς τον ξενοδόχο, με πενιχρά, όπως φαίνεται, αποτελέσματα.
Η σημερινή κατάσταση στις ΗΠΑ θυμίζει άλλα ιστορικά ανάλογα, αυτοκρατοριών που υπονομεύθηκαν και τελικά
κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.
κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.Οι τρομοκρατικές ενέργειες σε Υεμένη (γαλλικό δεξαμενόπλοιο), Μπαλί και Μόσχα ευνοούν την επικράτηση της γραμμής των «γερακιών» σε χώρες που αντιδρούν στα σχέδιά τους, εις μάτην για την ώρα.
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό