ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Φοβούνται ανεξέλεγκτη έκρηξη

Έχουμε επανειλημμένα γράψει και μιλήσει στην «Ε», σε άρθρα, σε συνεντεύξεις και στην τελευταία προκήρυξή μας (Απρίλιος του 2010) για την επιλογή του Γ. Παπανδρέου και το ρόλο που εκτελεί μαζί με το ενημερωμένο (οι άλλοι ούτε γνωρίζουν τι κάνουν και θα ’ναι αργά όταν το καταλάβουν) σινάφι του στη χώρα μας. Χωρίς τη γνώση αυτή όσοι διερωτώνται για τα όσα τρομερά εκτοξεύονται καθημερινά εναντίον μας, για τα όσα χειρότερα επέρχονται και για το απερίγραπτο (φαινομενικό) αλαλούμ και την απέραντη (φαινομενική) σύγχυση θεωρούν ότι οφείλονται σε ανικανότητα της «οικογένειας» και των παρατρεχάμενών τους ή στην … αναγκαιότητά τους!!!

Ας προσθέσουμε τώρα τι είπε ο «κύριος» αυτός σε συνέντευξή του τον περασμένο Αύγουστο στο “Christian Science Monitor” (9/10/2010), φυσικά στις ΗΠΑ, για τον 4^ο δρόμο προς το Σοσιαλισμό (…!), τον οποίο κι επαγγέλλεται ότι θα διανύσει.

Ο «τρίτος δρόμος» (των Μπλερ, Κλίντον κ.λπ.) «είναι η πίστη στην ικανότητα της αγοράς να αυτορυθμίζεται», ταυτίζοντας έτσι σοσιαλισμό και ακραίο φιλελευθερισμό(!!), και ότι ο νέος (τέταρτος) δρόμος «θα επιτρέπει στις αγορές να αναπτύσσονται, αλλά όχι εις βάρος της Δημοκρατίας» και θα είναι «μια διεθνής διακυβέρνηση, όπου ο ρόλος των διεθνών οργανισμών θα θέτει τη διεθνή αλληλεγγύη πάνω από τα εθνικά συμφέροντα»!!!

Ο 4^ος δρόμος δρομολογήθηκε

Έτσι, λοιπόν, ο «κύριος» αυτός και το σινάφι του βαδίζουν «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» τον τέταρτο δρόμο του προς… το Σοσιαλισμό αταλάντευτα, προάγοντας τη «διεθνή διακυβέρνηση» των ΗΠΑ (και των εκάστοτε συμμάχων τους, που διαμαρτύρονται όμως για τα προβλήματα που τους δημιούργησε ο πρωτοστάτης Γιώργος) και «το ρόλο των διεθνών οργανισμών», όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κ.λπ., και πάντα, βέβαια, «πάνω από εθνικά συμφέροντα». Και τον βαδίζει χωρίς να ερωτήσει κανέναν αν συμφωνεί, χωρίς να ενημερώσει κανέναν πριν να τον ψηφίσει (λέγοντας, μάλιστα, τα εντελώς αντίθετα).

Μετά από αυτά γίνεται φανερό ότι ούτε ανικανότητα οδηγεί στα έργα της «κυβέρνησης της οικογένειας-family» ούτε σύγχυση υπάρχει στις «δράσεις» τους. Όλα βαδίζουν σύμφωνα με το προ των εκλογών καταστρωμένο (όχι, φυσικά, από τον τεταρτοδρομικό σοσιαλιστή) σχέδιο και το μόνο που, κατά τη γνώμη τους, χρειάζεται είναι κινήσεις αποπροσανατολισμού τόσο, ώστε να αποσπάται η προσοχή μακριά από τα πραγματικά γεγονότα. Δε χρειάζεται, εδώ, να αναφερθούν αναλυτικά τα επιμέρους έργα, όπως το πώς επιτυγχάνεται η κοινωνία του ενός τρίτου (1/3), ούτε γιατί περιφρονούν το Ελληνικό Σύνταγμα, που, φυσικά, δε χρειάζεται στη «διεθνή διακυβέρνηση» και που φέρνει σε απόγνωση τους ανώτατους δικαστές για να δικαιολογήσουν την ανύπαρκτη συνταγματικότητα του «Μνημονίου» και της «Δανειακής Σύμβασης», ούτε το γιατί δε δανείστηκαν όταν τα spreads ήταν χαμηλά, αφού έτσι θα μειώνονταν τα κέρδη των «αγορών», ούτε το γιατί δε θέτουν «αναδιάρθρωση» του χρέους, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μη χάσουν τα κέρδη τους οι «δανειστές-ληστές», ούτε για τις κινήσεις τους στα εθνικά θέματα και τις απαραίτητες άλλες συμμαχίες, αφού η «διεθνής διακυβέρνηση» (των ΗΠΑ) είναι «πάνω από τα εθνικά συμφέροντα», ούτε η επίθεση κατά της Ελληνικής Παιδείας, μια που η εθνική συνείδηση είναι πλέον μίασμα και απειλή για την επικράτηση του άκρου νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύουν ο 3^ος και 4^ος δρόμος προς «το σοσιαλισμό» της ακραίας Δεξιάς. Και τώρα πια είναι εντελώς ξεκάθαρο γιατί συντάσσονται μαζί τους η familia Μητσοτάκη, ο απερίγραπτος του «ΛΑΟΣ» και από κοντά Κουβέλης και σία …

Πού στηρίζονται για βοήθεια;

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι πώς φαντάζονται ότι θα επιτύχουν τους στόχους αυτούς της πλήρους διάλυσης της χώρας και της κοινωνίας μας και πώς θα αντιμετωπίσουν την έκρηξη που πλησιάζει. Δε μπορεί, υποθέτουμε, να στηρίζονται σε ωμή εξωτερική παρέμβαση ούτε, ελπίζουμε, σε συνδρομή των εκατομμυρίων μεταναστών. Ούτε, μεσοπρόθεσμα, στα σκύβαλα των μεγάλων ΜΜΕ, ούτε κυρίως(!), στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ, που τις κατέστησαν εσκεμμένα αδρανείς, γιατί τις φοβούνται. Δε μπορούν να στηριχτούν στην παλιά μεσαία τάξη, που την πλήττουν ανελέητα, ούτε στα συνδικάτα, που οι δοτοί «ηγέτες» τους ήδη κρύβονται.

Το μόνο, αβέβαιο μεσοπρόθεσμα κι αυτό, έρεισμά τους είναι η πολιτική βοήθεια αυτών που σε μεγάλο ή μικρό βαθμό τα «έφαγαν» μαζί με τους διάφορους Πάγκαλους και, φυσικά, η νέα νομενκλατούρα των περί την «οικογένεια», που όμως είναι ολιγάριθμη, λόγω της απληστίας της ίδιας της οικογένειας, καθώς και οι ποικιλώνυμες Μ.Κ.Ο., που πλουσιοπάροχα εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται και αποτελούν πρότυπο για καινούριες… Η κύρια, όμως, ελπίδα τους είναι η πολιτική αδράνεια αυτών που χωρίς να έχουν «φάει» ή, έστω, έχοντας πολύ μικρή συμμετοχή στη συνενοχή της απέραντης διαφθοράς, είναι ικανοποιημένοι με την αίσθηση της «συμμετοχής τους στην εξουσία» και το συναισθηματικό δεσμό με τη μακροχρόνια σχέση τους με το πάλαι ποτέ σοσιαλιστικό (έστω και μόνο κατ’ όνομα) ΠΑΣΟΚ, δηλαδή μ’ αυτούς που θεωρούν αδιανόητο να αποσκιρτήσουν από την πίστη στο κόμμα-ποδοσφαιρική ομάδα. Στους τελευταίους αυτούς (που υπολογίζονται στο 25% περίπου των ψηφοφόρων!!) ελπίζουν να στηριχτούν, αν επιλέξουν (ως μικρότερο κακό) ή εξαναγκαστούν σε γρήγορες εκλογές, ώστε να έχουν τις μικρότερες δυνατές απώλειες, πριν οι εσωτερικές τους αντιθέσεις (προσωπικής επιβίωσης, κυρίως), οι αμυδρές επιθέσεις από «φίλιες» μέχρι τώρα δυνάμεις, όπως «Ελευθεροτυπία», ο τ. σύμβουλος του Γιωργάκη Ν. Κοτζιάς, ο βουλευτής Παπαχρήστος, ή κάποιες φωνές στα ΜΜΕ, συντονιστούν με την ανοργάνωτη, ακόμη, λαϊκή οργή και τους οδηγήσουν σε καταποντισμό και όχι μόνο…

Τι δεν υπολογίζουν ως κίνδυνο και τι, πράγματι, φοβούνται;

Δε φοβούνται το ΚΚΕ, γιατί γνωρίζουν ότι ενδιαφέρεται μόνο για τη δική του ενίσχυση, ασχολείται με την κοινωνία και τους αντιπολιτεύεται μόνο τόσο, όσο για να κερδίζει κάποιες ψήφους και να στρατολογεί κάποια μέλη και κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει μια πραγματικά μεγάλη έκρηξη, που θα απειλούσε το σύστημά τους, αφού μια τέτοια εξέλιξη δε μπορεί να την ελέγχει. Ανησυχούν μόνο γιατί ξέρουν ότι υπάρχει κόσμος μέσα στο ΚΚΕ που δυσφορεί με αυτή την αυτιστική συμπεριφορά του κόμματός τους, κόσμος που επιβάλλει μια συνεπή στάση στο ζήτημα του Αιγαίου.

Δε φοβούνται τον αλληλοσπαρασσόμενο και αλλοπρόσαλλο ΣΥΡΙΖΑ, που (ας θυμηθούμε) μόνο σ’ ένα θέμα συμφώνησε ομόθυμα, την υπεράσπιση της κ. Δραγώνα, καλή της ώρα. Ανησυχούν μόνο γιατί γνωρίζουν ότι μέσα σ’ αυτό το συνονθύλευμα υπάρχουν και πραγματικοί αγωνιστές με αριστερή, πατριωτική και δημοκρατική συνείδηση.

Δε φοβούνται, ουσιαστικά, ούτε τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Πρώτον, γιατί ο υποθετικός αντίπαλος Σαμαράς (ακόμη κι αν πιστεύει όσα λέει) είναι ευάλωτος μέσα στη Ν.Δ., που επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από το πνεύμα της φαμίλιας Μητσοτάκη και από ντόπιους και ξένους, τωρινούς και παλιούς πάτρωνες. Και δεύτερο, γιατί ο ίδιος ο Σαμαράς, εφόσον θέλει να έχει προοπτική εξουσίας, πρέπει, αφού κινείται ούτως ή άλλως στα ευρύτερα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», να μην «τρομάξει» τους μέχρι τώρα, τουλάχιστο, kingmakers, τους δημιουργούς «βασιλιάδων»… Το μόνο που φοβούνται, και το ομολογούν κάποιοι απ’ αυτούς, ίσως επειδή το βλέπουν δύσκολο να γίνει, είναι μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη, που θα εκφραστεί πολιτικά από γνήσιες, ειλικρινείς, ανιδιοτελείς δυνάμεις, έξω από το σημερινό πολιτικό κατεστημένο, που θα τους αμφισβητήσουν συνολικά.