Δύο ήσαν οι «εκπλήξεις» των εκλογών Μαΐου-Ιουνίου: από τη μια η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δευτερευόντως η επιβίωση της ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη κι από την άλλη η ξαφνική γιγάντωση της, μέχρι τότε, περιθωριακής ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που τώρα δείχνει να κατακτά τη θέση του τρίτου κόμματος! Κι αν για το ΣΥΡΙΖΑ (και τη ΔΗΜΑΡ) η ερμηνεία είναι σχετικά εύκολη, μια που σ’ αυτούς προσεχώρησαν, καθ’ υπόδειξιν ή αυθόρμητα, τα 3/4 του ΠΑΣΟΚ, δεν ισχύει το ίδιο για τη Χρυσή Αυγή.

Δεν είναι η πρώτη φορά, κατ’ αρχήν, που ένα φιλοδικτατορικό κόμμα εμφανίζεται με αξιώσεις στην ελληνική πολιτική σκηνή, από το, μικρό έστω, κόμμα του Μεταξά μέχρι το 6-7% της Εθνικής Παράταξης του 1977 και το αντίστοιχο του ΛΑΟΣ του 2007-2009. Ανεξάρτητα, όμως, απ’ αυτά, η σημερινή πολιτική γιγάντωση ενός απροκάλυπτα ναζιστικού κόμματος και μάλιστα με ηγεσία πρόδηλα αντιχαρισματική, απαιτεί προσεκτικότερη διερεύνηση και αντιμετώπιση των εξ αυτής όχι αμελητέων κινδύνων.

Το πρώτο αίτιο, φυσικά, είναι η δραματική για τους πολλούς οικονομική και κοινωνική κρίση, στην οποία συνέβαλε ως κύρια υπεύθυνο ολόκληρο το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, στο οποίο δε συμμετείχε, άμεσα ή έμμεσα, το πολιτικό προσωπικό της Χρυσής Αυγής. Έτσι άνετα και, όπως φαίνεται, αποτελεσματικά, για την ώρα, μπορούν οι νεοναζιστές να κατηγορούν όλους για όλα, να απαιτούν κάθαρση και μάλιστα με γλώσσα τόσο ωμή, που ν’ αντιστοιχεί σχεδόν πλήρως στην αγανάκτηση έως και απόγνωση των θυμάτων της πρωτοφανούς επίθεσης κατά της ελληνικής κοινωνίας. Και ταυτόχρονα να δείχνουν ότι στήνουν δίκτυα ανακούφισης και προστασίας των τωρινών και των υποψήφιων θυμάτων(!), χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για τις πηγές χρηματοδότησής τους…

Το δεύτερο κύριο αίτιο είναι η διαφαινόμενη αδιαφορία του γνωστού, μέχρι τώρα, πολιτικού συστήματος για όλα τα εθνικά θέματα και τους κινδύνους που απειλούν την ίδια την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας και χώρας. Έτσι, και πάλι, εμφανίζονται οι της Χρυσής Αυγής ως οι μόνοι που υπερασπίζονται τα τωρινά και υποψήφια θύματα του τρομακτικού, στις συνέπειές του, προβλήματος των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών και μάλιστα με τη σιωπηλή ή και ανοιχτή ανοχή ακόμη και στην πιο ακραία αντίδραση σ’ αυτούς από τους νεοναζιστές. Αν μάλιστα προστεθεί και η διστακτικότητα έως δοσιλογισμός που επικρατεί στην αντιμετώπιση των εξωτερικών κινδύνων σε όλα, σχεδόν, τα σύνορά μας και η αποφυγή ενίσχυσης της εθνικής συνοχής, της εθνικής συνείδησης και του σεβασμού των εθνικών συμβόλων, τότε θα κυριαρχήσει η καπήλευση αυτών από τη Χρυσή Αυγή, ως μόνη εγγυήτρια του ελληνισμού, οπότε αλίμονο για τη χώρα μας.

Το ΑΣΚΕ έχει αναλύσει τα αίτια για τα παραπάνω προβλήματα κι έχει προτείνει τους τρόπους αντιμετώπισής τους, με όλα τα μέσα που διαθέτει και με όλες τις θυσίες που απαιτήθηκαν. Έχουμε τονίσει ότι όλ’ αυτά τα προβλήματα που υποτίθεται ότι προσπαθεί να λύσει η Χρυσή Αυγή θα έπρεπε να προσπαθεί να τα λύσει ένα πραγματικό λαϊκό κίνημα, με την αριστερά να πρωτοστατεί κι όχι να γίνεται μέρος των προβλημάτων. Ελπίζουμε ότι το νέο πολιτικό καθεστώς που θα σχηματιστεί μετά το χάος που προαναγγέλλεται δε θα επιτρέπει να ευδοκιμούν τέτοια «άνθη του κακού», που αποτελούν τη χαρά των εξωτερικών και εσωτερικών, συνειδητών ή αφελών, εχθρών της χώρας μας.