Στο χώρο του επαγγελματικού (!) αθλητισμού ανεφύη κάτι περίεργο μέσα στη διαλυμένη κοινωνία μας. Ενας αθλητής μεγάλος, με παγκόσμια αναγνώριση, με παράξενα υψηλό ήθος και φρόνημα αποχώρησε από τα γήπεδα ο ίδιος, όπως μπήκε, ήσυχα και μετριόφρονα, σαν να μην είχε επιτύχει τίποτα σημαντικό. Το μεγαλύτερο φιλοφρόνημα που αμίλητος δέχτηκε ήταν από το μεγάλο, απαιτητικό προπονητή του: «Θα’ θελα ο γιος μου να γίνει σαν τον Δημ. Διαμαντίδη!»