Εκτύπωση αυτής της σελίδας

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, δυστυχώς, ΠΟΥΘΕΝΑ ΦΩΣ, ακόμη

Η Διεθνής, χαώδης, Συγκυρία

Είναι, ίσως, η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που τα εσωτερικά προβλήματα μιας υπερδύναμης καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις παγκόσμιες εξελίξεις. Τέτοια σημασία εκπέμπει η ένταση της εναντίωσης στο νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ μεγάλου μέρους της παραδοσιακής αμερικανικής καθεστηκυίας τάξης, συνεπικουρούμενης από όλες τις δυνάμεις, κρατικές και επιχειρηματικές, που κινούνταν τις τελευταίες δεκαετίες στον αστερισμό της Παγκοσμιοποίησης, που φαίνεται ότι απειλείται...

Οι λυσσαλέες αυτές επιθέσεις κατά του Τραμπ αυξάνονται όσο διαφαίνεται ότι κλονίζεται η θέση του, κάτι που ωθεί άλλες δυνάμεις να σπεύδουν να επωφεληθούν, αλλά ταυτόχρονα αμυνόμενος κι ο Τραμπ ωθείται σε ακραίες ενέργειες ή δηλώσεις ωμού αντιπεριπασμού ή επιτάχυνσης πολιτικών που ευνοούν δυνητικά φιλικές του δυνάμεις...

Ετσι δημιουργείται η εντύπωση ότι όλοι βιάζονται. Κλονίζεται η διαφαινόμενη ισορροπία με την Ρωσία και την Κίνα, επιχειρείται από τις εβραϊκές οργανώσεις ένταση σχεδόν πολεμική με το Ιράν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη Μέση Ανατολή, επιταχύνεται η εφαρμογή των σχεδίων στα Βαλκάνια από υπηρεσίες όχι αναγκαστικά της νέας κυβέρνησης Τραμπ... Ταυτόχρονα η γερμανική πολιτική κρίση μειώνει τις όποιες γεωπολιτικές βλέψεις της Ε.Ε., οδηγεί την Τουρκία του Ερντογάν σε πρόσκαιρη αναδίπλώση αναμονής και την ελληνική πολιτική τάξη να επιδιώκει, πέρα από την οικονομική και κοινωνική διάλυση, την επιτάχυνση «λύσης» όλων των εθνικών προβλημάτων σύμφωνα με τα παλαιότερα σχέδια των πατρώνων της με το πρόσχημα της Μεγάλης Ευκαιρίας (!), μέσα σε αυτό το πρωτοφανές χάος...

Περίεργη υπερκινητικότητα στη χώρα μας

Δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς γίνεται τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας. Μια γενική βιασύνη κυριαρχεί παντoύ, λες και η πολιτική κρίση στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε., κυρίως στη Γερμανία, τους κάνεις όλους να τρέχουν, πιθανόν ως απότοκο της κρίσης (και αμφισβήτησης) της Αμερικανοευρωπαϊκής Παγκοσμιοποίησης. Αμφισβητείται το μεγάλο πείραμα (δες άλλο άρθρο) από τους ίδιους τους εμπνευστές του. Τα ταξίδια και οι επισκέψεις, εντός και εκτός, πολλαπλασιάζονται, η περιβόητη Ανάπτυξη γίνεται άφαντη, το εξωτερικό και το εσωτερικό χρέος συνεχώς αυξάνονται, επείγοντα και υπερεπείγοντα νομοσχέδια έρχονται ως χιονοστιβάδα, νοσοκομεία ανοιγοκλείνουν, τα πανεπιστήμια μετατρέπονται σε «Εξάρχεια», τα συσσίτια γίνονται μόνιμος θεσμός και, γενικώς, «οργασμός», ακόμη και «πολιτισμικός»(!), κατακλύζει τα πάντα. Και μέσα στο γενικό χαμό επιχειρείται και οριστική, όπως λένε, λύση και μάλιστα άμεση, σε όλα τα εθνικά θέματα, μια και «Η ευκαιρία είναι μεγάλη», όπως διατείνονται.

Αλίμονό μας...

Η Κυβέρνηση βιάζεται σε όλα

Γενικά η Κυβέρνηση λειτουργεί ωσάν όλοι να την κυνηγούν και πάντοτε με στόχο να βλάψει την Ελληνική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα, όπως επιτάσσει η Παγκοσμιοποίηση, την οποία, ως ακραία νεοφιλελεύθερη «Αριστερά» (τρομάρα της) με άκρα συνέπεια υπηρετεί. Επισπεύδει την ψήφιση των αδιανόητων «προαπαιτουμένων» για να «Αξιολογηθεί» θετικά, εκτελεί πρόθυμα τις οδηγίες του Τραμπ (αλλά και του Κλιντομπαμικού κατεστημένου, εξ’ου και η σύγχυση...) για τα βόρεια και ανατολικά προβλήματά μας, διαλύοντας ταυτόχρονα την Παιδεία και ό,τι άλλο προφτάσει, δεχόμενη έτσι συνεχώς επαίνους απ’όλους τους εξωτερικούς καθοδηγητές της και από την Περιστέρα στο εσωτερικό, ενώ οι άλλοι «σύντροφοι» ή σιωπούν ή επικρίνουν ιδιοτελώς...

Ελπίζει, μετά και τους επιδοματικούς χριστουγεννιάτικους μποναμάδες, να περάσει σχετικά εύκολα τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, παρά τους χακερικούς φόβους από ΛΑΕ(!), να καταστήσει τους φαρμακοποιούς και ταξιτζήδες υπαλλήλους super market και μεγαλοξενοδόχων, ξένων εταιρειών φυσικά(...), να μην αντιμετωπίσει δυσκολίες με το τέλος των συνδικαλιστικών και γενικότερα των εργατικών δικαιωμάτων, θεωρώντας ότι γνωρίζει τι σημαίνουν οι «κινητοποιήσεις» του ΚΚΕ!

Ελπίζει, επίσης, ότι θα εξασφαλίσει την εύνοια κάποιων νέων με τα «άσυλα», τα «άβατα», τις διευκολύνσεις για τους «έρωτές» τους, των ταμπλετόπληκτων με τα Wi-Fi στα μέσα μεταφοράς (!) και, κυρίως, ότι θα αποδώσει ό «πόλεμος κατά της διαφθοράς» (!), που προαναγγέλλει και η κα Περιστέρα.

Ετσι «πάνοπλη», προετοιμάζεται για τις επερχόμενες  εκλογές!

Τα σενάρια για τις εκλογές

Νόμος απαράβατος: καμία κυβέρνηση δεν προαναγγέλλει εκλογές, αν δε θέλει να τις χάσει, επομένως καμιά σημασία δεν έχουν οι όποιες κυβερνητικές διαβεβαιώσεις. Είναι πιθανή η ανά πάσα στιγμή προκήρυξή τους, ανάλογα με τις κυβερνητικές βλέψεις ή ελπίδες, εκτός φυσικά του όποιου ατυχήματος...

Ετσι, αν π.χ. καταφέρει ο Τσίπρας να εξασφαλίσει υπερψήφιση από την αντιπολίτευση πρότασης για το όνομα της FYROM ή σε άλλο σπουδαίο νομοσχέδιο, είναι ευνόητο ότι θα επιχειρήσει εκλογές αμέσως, όπως το Σεπτέμβριο του 2015...

Αν πάλι, εξασφαλίσει αναβολή(!) ισχύος των θανατηφόρων μειώσεων, π.χ. στις συντάξεις, για ένα, έστω, εξάμηνο, μέχρι δηλ. τον Ιούνιο του 2019, μπορεί και να ονειρεύεται τριπλές(!) εκλογές τότε. Αν δεν καταφέρει κάτι τέτοιο, τότε μπορεί να προκηρυχθούν, μόλις εμφανισθεί κάποιο θετικό για τους ΣυριζΑνέλ σημάδι, και πάντως, καλού-κακού, όσο επικεφαλής της Ν.Δ. είναι ο Μητσοτάκης, γιατί πολλά ακούγονται και οι «επιθέσεις» κατά Καραμανλή μάλλον πυκνώνουν...

Η Αντιπολίτευση σε γενική κρίση

Στη Ν.Δ. τα πράγματα δε βαίνουν καλώς. Ενώ θα έπρεπε, με τα τόσα προβλήματα που τυρανούν το ΣΥΡΙΖΑ (οι ΑΝΕΛ ουσιαστικά δεν προκαλούν κανένα πρόβλημα...), και ιδιαίτερα τώρα με το όνομα των Σκοπίων, τα αδιανόητα ( σε άλλους καιρούς) «προαπαιτούμενα» και τα αίσχη με την ατιμωρησία, τα άβατα, τα άσυλα και τη γενική ανασφάλεια, να έχει ήδη «ρίξει στα σχοινιά» το ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, ο Κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται κλονιζόμενος και με κύρος συνεχώς μειούμενο.

Ετσι, αν δε χάνει, σίγουρα και δεν κερδίζει τίποτα δημοσκοπικά (εκτός της παράστασης νίκης, επί του παρόντος, όπου προηγείται, ακόμη, εντυπωσιακά), δεν «εντυπωσίασε» το Συνέδριό της και η στάση της στο ζήτημα του «ονόματος» θα τη βλάψει ακόμη περισσότερο. Το αποτέλεσμα, φυσικά, είναι το αναμενόμενο. Γενική, σχεδόν, κατήφεια, συνεχείς μεμψιμοιρίες, που ήδη ξεπερνούν τους ψιθύρους και φθάνουν από δικά της έντυυπα σε ρητές αναφορές «μήπως πρέπει να αποχωρήσει οικειοθελώς από την ηγεσία»!!

Κακά μηνύματα αυτά, ιδιαίτερα αν προστεθεί η διαρκής, ακόμη αυξανόμενη απαισιοδοξία, που φαίνεται να οδηγεί σε μια φαινόμενη, τουλάχιστο, απάθεια και μοιρολατρία και ο μη ενθαρρυντικός (πώς μπορούσε να είναι διαφορετικό, αφού επί της ουσίας, συμφωνεί με όλα τα αντιλαϊκά και ανθελληνικά έργα του Τσίπρα), έστω, λόγος του Κυριάκου, που, φυσικά, δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα ουσιαστικό. Αλλωστε, έχει προηγηθεί στις υποσχέσεις ο Τσίπρας, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Για Κ.Κ.Ε., «Χρύση Αυγή», το εξαφανισμένο, πλέον, Ποτάμι και το Λεβέντη δεν υπάρχει τίποτα νεότερο και επομένως αξιοσημείωτο.

Μένει μόνο από τα κοινοβουλευτικά τώρα κόμματα, το «Κίνημα Αλλαγής», πρώην ΠΑΣΟΚ κ.λπ, που εμφανίζει κάποιο ενδιαφέρον, με πρώτο γενικά αρνητικό πρόσημο την, πιθανή, εξαέρωση των υπέρογκων χρεών του, που έτσι θα βαρύνουν το γνωστό θύμα, τον ελληνικό λαό.

Η αλλαγή ονόματος του ΠΑΣΟΚ, για να διευκολυνθεί, όπως φαίνεται, η ονομαστική διεύρυνσή του από «φίλιες» δυνάμεις μας θυμίζει τις ανάλογες επιχειρήσεις του ΚΚΕεσ., που έγινε, για τους ίδιους λόγους, ΕΑΡ, μετά (ενιαίος) ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, μετά ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και μετά ΣΥΡΙΖΑ !!

Φυσικά, δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Το πολύ να διαρκέσει, ως έχει, μέχρι τις επερχόμενες εκλογές, γιατί το ζήτημα των συνεργασιών θα επιφέρει, τουλάχιστο, τη διχοτόμησή του. Ηδη, άλλωστε, άρχισαν οι διαφοροποιήσεις, με πρώτο παράδειγμα τη δήλωση του Ν. Ανδρουλάκη, με την απροσδόκητα ισχυρή παρουσία του στις ενδοκομματικές εκλογές, απορριπτική για χρήση του όρου Μακεδονία στο «νέο» όνομα των Σκοπίων...

Πέραν τούτων, όλες σχεδόν οι παρουσίες στο Πολιτικό Συμβούλιό του προοιωνίζονται πλήρη αποτυχία του νέου αυτού εγχειρήματος.

Οσο για τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, παλαιά και νέα μόνο  η ΛΑΕ  του Λαφαζάνη έχει ευοίωνες προοπτικές, όμως τα εσωτερικά βαρίδια του, που ήδη εμπόδισαν μια ρητή και σαφή θέση στο θέμα των Σκοπίων, φανερώνουν πολλές δυσκολίες.

Και τώρα τι γίνεται;

Ολα τα παραπάνω περιγράφουν μια σχεδόν εφιαλτική πραγματικότητα και ακόμη χειρότερη προοπτική. Είναι αληθή, όχι όμως και αναπόφευκτα τα επερχόμενα.

Τα πάντα, σχεδόν, εξαρτώνται από την απόφαση να τα αλλάξουμε, απόφαση όμως όχι εύκολη ούτε χωρίς, πρόσκαιρο, κόστος.

«Εδώ» καλύφτηκε, πρόσφατα, με χιόνι 40εκ. η Σαχάρα(!!) και δε θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τους γνωστούς... τάδε(!) που μας εξαπατούν εδώ και δεκαετίες, από τους ήδη κλονιζόμενους πάτρωνές τους, από την καταστροφική «παγκοσμιοποίηση», που ήδη παραπαίει;

-Ευοίωνα σημάδια φαίνονται και πολλοί, όχι, φυσικά, μόνοι εμείς του ΑΣΚΕ, ετοιμάζονται να εγερθούν και να ξεκινήσουν.