ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι λόγοι για τους οποίους κυβερνητικοί και παρακυβερνητικοί παράγοντες έθεσαν, έστω συγκεχυμένα, θέμα δημοψηφίσματος για αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ευρώ της είναι δυσδιάκριτοι. Εθελοδουλία και ανοησία σε τέτοιο βαθμό δύσκολα μπορεί να παρακολουθήσει η κοινή ανθρώπινη λογική.

Δεν είναι λιγότερο εθελόδουλοι και όσοι καταδίκασαν τέτοιες σκέψεις με το επιχείρημα ότι θέτουν σε κίνδυνο τη … «μεγάλη κατάκτηση»(!) της συμμετοχής μας στην Ε.Ε. και το ευρώ.

Ο ελληνικός λαός άρχισε προ πολλού να αντιλαμβάνεται ότι η ένταξή μας στην ΕΟΚ/Ε.Ε. και την ΟΝΕ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο τρόπος για την αγριότερη εκμετάλλευση της πατρίδας μας από τους ξένους. Και ότι ελπίδα ανόρθωσης υπάρχει μόνον αν αποχωρήσουμε από την Ε.Ε. και το ευρώ και κατακτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Ελπίζουμε ότι και μόνο που άνοιξε αυτή η συζήτηση είναι καλό, για να γίνει καθαρότερος ο ρόλος «συμμάχων» και «εταίρων». Ίσως γι’ αυτό κάποιοι ευφυέστεροι έσπευσαν να κλείσουν το θέμα.

Η ιστορία της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (Ε.Β.Ζ.), μιας ακμάζουσας και κερδοφόρας επιχείρησης, αποτελεί μιαν από τις πιο χαρακτηριστικές για την καταστροφή της ελληνικής παραγωγής, και μάλιστα χωρίς μάσκες.

Το 2005 η Ε.Β.Ζ. κατέγραψε κέρδη 10 εκ. ευρώ, καλλιεργούσε 400.000 στρέμματα, παρήγαγε 320.000 τόνους ζάχαρη, υπερκαλύπτοντας τις εγχώριες ανάγκες, και απασχολούσε 1.320 μόνιμους εργαζομένους και 3.700 εποχικούς, χωρίς να υπολογιστούν οι περίπου 30.000 περιφερειακοί (αγρότες, μεταφορείς κ.λπ.). Το 2009 έκλεισε με ζημιές 46 εκ. ευρώ, φέτος καλλιεργούσε 55.000 στρέμματα, παρήγαγε 35.000 τόνους και απασχολούσε 428 μόνιμους και 1.000 εποχιακούς εργαζομένους. [Τα στοιχεία από το Έψιλον]

Το «Σωτήριο» Έτος 2006 η ΚΑΠ από την Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίζει ότι ζάχαρη θα παράγεται στην Κεντρική Ευρώπη κι όχι στο Νότο. Έτσι, αποφασίζει να κατέβει η παραγωγή της Ελλάδας στους 158.000 τόνους, επιβάλλει εισφορά επί της ποσόστωσης (για κάθε τόνο που παράγεται πληρώνουμε 110-170 ευρώ υπέρ του γεωργικού ταμείου της ένωσης), μειώνει την τιμή που δίνει στους αγρότες για τεύτλα κατά 45% και προσφέρει 400-600 ευρώ για κάθε τόνο που δε θα παράγεται σε βάθος τριετίας (μας θυμίζει τίποτα;). Κερδισμένες Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, δηλ. η βαριά βιομηχανία και η τεχνολογία δική τους, τα γεωργικά προϊόντα δικά τους κι αυτά. Και όσον αφορά στην Ε.Β.Ζ., οι υποσχέσεις ότι τα εργοστάσια που έκλεισαν θα παράγουν βιοκαύσιμα έμειναν στα «θα», περιμένοντας τους ξένους αγοραστές, τις μίζες, τις εντολές. Τα διορισμένα κομματικά παράσιτα στις διοικητικές θέσεις το τελευταίο που τους απασχολούσε ήταν να επιβιώσει η βιομηχανία, στολίδι της Βόρειας Ελλάδας.

Πόσο ακόμα θα μας πάρει να καταλάβουμε το ρόλο της Ε.Ε. στη διάλυση της οικονομίας μας, και στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού;

Ο Λάκης Σάντας, ο ήρωας που κατέβασε (μαζί με το Μανώλη Γλέζο) τη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη. Ο Θανάσης Βέγγος, ο καλός άνθρωπος που σκόρπισε άφθονο γέλιο σε μικρούς και μεγάλους. Ο Νίκος Παπάζογλου, με τη γνήσια ελληνική μουσική του και την ιδιαίτερη φωνή του. Τρεις σεμνοί άνθρωποι (ο τρίτος πριν την ώρα του) έφυγαν από κοντά μας. Το έργο τους και το παράδειγμά τους δε θα ξεχαστούν, γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει να φτωχύνει!

Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και ειδικά τη νέα Σύμβαση που ισχύει από το 1982, άρθρο 121, παράγραφος 2, όλα τα νησιά και οι νησίδες, εκτός των βράχων, διαθέτουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Η Τουρκία αρνείται να υπογράψει τη νέα αυτή Συνθήκη, με τη δικαιολογία ότι το Αιγαίο είναι κλειστή θάλασσα και θα έπρεπε να ισχύει ξεχωριστό καθεστώς. Στη Μαύρη Θάλασσα, όμως, που αποτελεί κι αυτή “κλειστή θάλασσα”, χρησιμοποίησε τη νέα Σύμβαση, για να καθορίσει ΑΟΖ αρχικά με τη Σοβιετική Ένωση τότε και κατόπιν με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα επιμένουν μονότονα ότι η μοναδική διαφορά μας με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, χωρίς να αναφέρονται στην ΑΟΖ, προς μεγάλη χαρά των Τούρκων, που ξέρουν καλά ότι στο θέμα της ΑΟΖ είναι χαμένοι από χέρι και στη Χάγη και οπουδήποτε αλλού. Διεθνώς 137 κράτη διαθέτουν ΑΟΖ σήμερα, μεταξύ των οποίων οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και τα περισσότερα παράκτια κράτη – μέλη της ΕΕ. Στη δεκαετία του 1980 η Ελλάδα πρότεινε στην Τουρκία να συζητήσουν για την ΑΟΖ, αλλά οι Τούρκοι αρνήθηκαν κάθε διαπραγμάτευση, γιατί είχαν σκοπό να διεκδικήσουν παράνομα περιοχές που δε δικαιούνται. Τολμούν να διεκδικούν ακόμα και τη Γαύδο, κατοικημένο νησί νότια της Κρήτης! Τουρκικό κόμμα τολμά να ισχυρίζεται ότι το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι είναι τουρκικά και υπό ελληνική κατοχή από το 2004! Οι αντιδράσεις των ελληνικών κυβερνήσεων είναι από χλιαρές μέχρι ανύπαρκτες.

Η ΑΟΖ του Καστελόριζου

Το μεγάλο αγκάθι για τους Τούρκους και κλειδί για τον καθορισμό ΑΟΖ είναι το Καστελόριζο, γιατί είναι αδιανόητη διεθνώς κάθε αμφισβήτησή του. Με την ΑΟΖ του Καστελόριζου η Τουρκία ουσιαστικά αποκόπτεται από τη Μεσόγειο και τα πλούσια κοιτάσματά της σε αέριο και πετρέλαιο και επιπλέον η Ελλάδα και η Κύπρος αποκτούν θαλάσσια σύνορα! Η Κύπρος, με την επιδοκιμασία μάλιστα της Ελλάδας, καθόρισε και συμφώνησε την ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Η Αίγυπτος κάλεσε και την Ελλάδα για αντίστοιχη συμφωνία, ενημερώνοντάς την ότι θα καλέσει για συνομιλίες οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών και την Τουρκία, χωρίς όμως να διαθέτουν κοινά θαλάσσια σύνορα! Σύνορα δημιουργούνται μόνο αν δεν αναγνωρισθούν τα δικαιώματα του Καστελόριζου. Ο καθένας καταλαβαίνει

Ο επεκτατισμός της Τουρκίας

Στα πλαίσια των συνεχών τουρκικών διεκδικήσεων και σε συνέχεια των προαναφερθέντων, οι Τούρκοι πραγματοποίησαν μέσα στον Μάιο μεγάλη αεροναυτική άσκηση, τη “Ντενίζ Γκορντού” (δεν την ολοκλήρωσαν για δικούς τους εσωτερικούς λόγους), ως αντίποινα για την εξαγγελθείσα άσκηση Έρευνας και Διάσωσης που έχει προγραμματίσει η Ελλάδα στον ίδιο χώρο, μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου, για τις αρχές Ιουνίου. Όχι μόνο αυτό. Η ’γκυρα ισχυρίστηκε με ΝΟΤΑΜ ότι η θαλάσσια αυτή περιοχή είναι στην αρμοδιότητά της και πρέπει η Ελλάδα να πάρει την άδειά της για την άσκηση, δηλαδή ότι η περιοχή ανάμεσα στη Ρόδο και το Καστελόριζο είναι τουρκική επικράτεια!! Αυτό το τουρκικό θράσος καλλιεργείται από τη διαρκή απουσία ελληνικής αντίδρασης στους αρμόδιους Διεθνείς Οργανισμούς και στη χλιαρή αντιμετώπιση του θέματος από το 1999, όταν οι Τούρκοι διεξήγαγαν άσκηση με πυρά μέσα στο FIR Αθηνών, ισχυριζόμενοι ότι αυτή η περιοχή ανήκει στο FIR Κωνσταντινούπολης, και δεν υπήρξε αντίδραση της Ελλάδας (ο Σημίτης έπλεε σε πελάγη ευτυχίας που μας είχε βάλει στο κλαμπ των ισχυρών, την ΟΝΕ !). Από τότε η Τουρκία εκτελεί ανενόχλητη ασκήσεις στην περιοχή αυτή. Εξ άλλου πριν από λίγο καιρό, λίγες μέρες πριν έρθει ο Νταβούτογλου στην Αθήνα, είχε δηλώσει ότι το Καστελόριζο σαφώς είναι ελληνικό νησί, αλλά… δεν ανήκει στο Αιγαίο, γι’ αυτό το θέμα είναι πολιτικό! Η απάντηση από τον εκλεκτό του Γιωργάκη, Δρούτσα, δε δόθηκε, στα πλαίσια της “διατήρησης καλού κλίματος των διμερών σχέσεων” και ήρθε σε συνέχεια των επαίσχυντων δηλώσεων, “όποιος έχει χρέη δεν μπορεί να διαπραγματεύεται”. Έτσι εξυφαίνεται όχι μόνο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά και της εθνικής κυριαρχίας. Θα το ανεχτούμε; Θα τους ανεχτούμε;