ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η ανάδειξη του Αλέκου Αλαβάνου στην ηγεσία του ΣΥΝ σηματοδότησε μια ελαφρά μετατόπιση του κόμματος προς τα αριστερά. Η μέχρι τώρα όμως παρουσία της νέας ηγεσίας δε μας επιτρέπει να ελπίζουμε σε αλλαγές ακόμα και σε ζητήματα στα οποία ο νυν πρόεδρος παλιότερα εξέφραζε προοδευτικότερες θέσεις από τις επίσημες του κόμματος.

Είναι χαρακτηριστική των συσχετισμών και των τάσεων που υπάρχουν στο κόμμα η στάση που κράτησε λίγες μόλις μέρες μετά το Συνέδριο στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., ενόψει της συνόδου των Βρυξελών. Αποδέχθηκε την Τουρκία χωρίς ουσιαστικά κανένα όρο ούτε για το Αιγαίο και για την Κύπρο, ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία δείχνει ιδιαίτερη αλλά, όπως φαίνεται, ρητορική και επιλεκτική ευαισθησία. Προφανώς δεν έπρεπε να έρθει σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως π.χ. πιο ξεκάθαρη και σωστή θέση στο θέμα του βασικού μετόχου και στο ευρωσύνταγμα.

Ακόμα όμως και η ίδια η πολιτική απόφαση του Συνεδρίου του κόμματος πιστοποιεί την αταλάντευτη πίστη στις μέχρι τώρα κεντρικές θέσεις του. Έτσι, ενώ είναι εναντίον του καπιταλισμού και υπέρ του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (και αυτό τονίζεται πιο εμφαντικά τώρα), ο δρόμος μέσω του οποίου αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί είναι η μετατροπή ολόκληρης της Ε.Ε. σε σοσιαλιστική, κάτι που δε θα συμβεί ΠΟΤΕ.

Ενώ είναι εναντίον του ατλαντισμού, υιοθετεί ακόμα και το σχέδιο Ανάν, εφόσον για την περσινή απόφαση του κόμματος δεν υπάρχει μνεία, άρα αυτή εξακολουθεί να ισχύει. Επιπλέον θεωρεί ως βασικότερο κριτήριο για την εξεύρεση λύσης στο όνομα της F.Y.R.O.M. την προάσπιση της σταθερότητας της γείτονας χώρας!!

Αν κάτι θα είχε σημασία ν’ αναφερθεί για το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, προσπερνώντας τον πειρασμό για ευφυολογήματα, θα ήταν η πλήρης απουσία της ιδεολογίας και της πολιτικής.

Το ΠΑΣΟΚ πριν

Το ΠΑΣΟΚ τις αρχικές ιδεολογικές του θέσεις για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Σοσιαλισμό, με αποχώρηση από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που πολλαπλά τις εξαργύρωσε εκλογικά, τις απεμπόλησε αμέσως με την ανάληψη της κυβέρνησης το 1981, όταν έπραξε τα εντελώς αντίθετα. Τότε, την εποχή με τις δύο υπερδυνάμεις, ήταν το απαραίτητο προκάλυμμα για να απορροφηθεί ασφαλώς ο ριζοσπαστισμός που είχε προκαλέσει η δικτατορία, ώστε να μη διαταραχθεί το κοινωνικοοικονομικό σύστημα και οι εξαρτήσεις της χώρας, δηλ. το «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Αυτή την ιδεολογία την ενταφίασε το ΠΑΣΟΚ οριστικά στην εποχή Σημίτη. Τότε το μόνο που είχε σημασία ήταν η ΟΝΕ, τα κέρδη των διαπλεκόμενων, η διαφθορά, η πιο δουλική, χωρίς προσχήματα, υποταγή στους προστάτες, δηλ. στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ, εξαπατώντας τον ελληνικό λαό με τα περί ισχυρής Ελλάδας, με την πρωτοφανή βοήθεια των ΜΜΕ. Είχε περάσει ο καιρός των δύο υπερδυνάμεων, άρα και των προσχημάτων. Από τότε οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και επικουρικά σ’αυτές ο ΣΥΝ) ουσιαστικά έχουν μόνο εκτελεστικό ρόλο. Οι σημαντικές αποφάσεις έχουν εκχωρηθεί, ακόμη και τυπικά, σε ξένα όργανα (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΗΕ κ.λ.π.) και επομένως οι οποιεσδήποτε πολιτικές και ιδεολογικές αναλύσεις τους θα προσέκρουαν στην κοινή λογική. Πιο απλό και πιο ακίνδυνο είναι συνεπώς να είναι «παπαγαλάκια» των πολιτικών των ξένων (σχέδιο Ανάν, υποστήριξη Τουρκίας, ντιρεκτίβες Ε.Ε. κ.λ.π.) με τη λογική των «μονοδρόμων» και με την συνδρομή των ΜΜΕ, αντί να παράγουν αυτοί πολιτική. Το κακό για το σύστημα και καλό για τον ελληνικό λαό, που μπορεί πιο εύκολα να κρίνει, είναι ότι τα κόμματα αυτά δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές, παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να πείσουν για το αντίθετο. Χρησιμοποιώντας την τρέχουσα, αν και όχι σωστή, ορολογία είναι κεντροδεξιά.

Το ΠΑΣΟΚ εκτός κυβέρνησης, με βάση τα προαναφερόμενα καθώς και την απέχθεια ακόμη και των ψηφοφόρων του προς τα στελέχη-χρυσοκάνθαρους της κυβέρνησης Σημίτη, έχει αδυναμία ν’ ασκήσει σοβαρή και συγκροτημένη αντιπολίτευση, επειδή δεν έχει πια ούτε αρχές, ούτε πολιτικές θέσεις.

Ο Γιωργάκης

Από την άλλη ο Γιωργάκης (δηλ. όσοι σκέπτονται αντ’ αυτού) σκοπό έχει να καταργήσει ουσιαστικά την κομματική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα βρίθει παραγόντων και μηχανισμών, ν’ αναδειχθεί ως ο μοναδικός που αποφασίζει (!!), διαμορφώνοντας ένα αρχηγικό κόμμα αμερικανικού τύπου, όπου υπάρχει μια επίφαση δημοκρατίας. Στήνει τους δικούς του μηχανισμούς ελέγχου με «θεματικές» ομάδες και διορισμούς αγνώστων προσώπων, πλην όμως αρεστών στους ξένους, σε κομματικές θέσεις, με τους «φίλους» που εγγράφονται, όπως και τα μέλη, μέσω διαδικτύου, δημιουργώντας νέες πελατειακές σχέσεις και νέους παράγοντες.

Το διαδίκτυο είναι the favourite του Γιωργάκη, του οποίου η προσωπική ιστοσελίδα είναι φυσικά μόνο στα αγγλικά. Ο ίδιος με τον τρόπο εκλογής του (1 εκ. «φίλοι» και μέλη, που αποδείχθηκε ότι ήταν απάτη) καταστρατήγησε πλήρως την έννοια του κόμματος.

Καταργεί τις νομαρχιακές οργάνωσεις και θεσπίζει περιφερειακές, χωρίς εμφανή λόγο, κάτι που δημιουργεί εύλογους συνειρμούς για κινδύνους αυτονόμησης περιφερειών και διάλυσης της χώρας, που είχαν διατυπωθεί παλαιότερα.

Το Συνέδριο

Το Συνέδριο ήταν η συνέχεια, όπου οι σύνεδροι ψηφίσθηκαν και από «φίλους» με άμεση ψηφοφορία χωρίς καμμία οργανωμένη πολιτική συζήτηση, σαν να ήταν γενικές εκλογές. Το Συνέδριο ξεκίνησε με την παρασημοφόρηση της (σοσιαλίστριας;) κ. Γιάννας και ο «πολιτικός» διάλογος διεξήχθη μέσω διαδικτύου (!!!). Ακόμη και ο Ανδριανόπουλος κατέθεσε άποψη με θέμα «Κεντροδεξιά χωρίς ταυτότητα, Κεντροαριστερά με δυναμική». Οι σύνεδροι έπρεπε ν’ απαντήσουν σ’ ένα αμερικανόπνευστο ερωτηματολόγιο, όπου π.χ. ερωτώνται αν το «Σοσιαλιστικό Οραμα» σήμερα, μεταξύ άλλων, εκφράζει «η ελεύθερη αγορά με κοινωνική ευαισθησία» ή «ο πολιτικός φιλελευθερισμός». Ο «διάλογος» στο Συνέδριο έγινε με τη μέθοδο Γιωργάκη, δηλ. με ομάδες για κάθε θέμα, έτσι ώστε να μην υπάρχει συνολική άποψη και θέση για τα σημαντικά.

Τελικά δεν υπήρξε πολιτική απόφαση στο Συνέδριο, πράγμα πρωτοφανές. Ακόμη και τα πλέον συντηρητικά κόμματα, στα συνέδριά τους κρατούν τα προσχήματα και εκδίδουν πολιτικές αποφάσεις, έστω με αοριστολογίες, για να μη δεσμεύονται. Στο ΠΑΣΟΚ ο Γιωργάκης, προφανώς θέλοντας να κρατήσει ο ίδιος αυτό το προνόμιο, τις θέσεις του τις διατύπωσε στις δύο συνεδριακές του ομιλίες. Οι θέσεις αυτές, αν αφαιρεθεί η «σάλτσα», είναι στα κοινωνικοοικονομικά η πλήρης αποδοχή της γραμμής της Ε.Ε. (ασύδοτη αγορά, αποκρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας κ.λ.π.) και στα εθνικά η πλήρης αποδοχή της εξάρτησης, όπως ήταν αναμενόμενο. Όσοι οπαδοί, φίλοι και μέλη έχουν απομείνει που δεν επιδιώκουν το προσωπικό όφελος από τη κομματική ένταξή τους, θα πρέπει μετά το Συνέδριο να βλέπουν ότι τα πράγματα τώρα είναι ακόμη χειρότερα από την εποχή Σημίτη.

Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη, για να επιστρέψει στην κυβέρνηση, μόνο στη μακροχρόνια φθορά της ΝΔ μπορεί να ελπίζει, με τη βοήθεια των ΜΜΕ των διαπλεκόμενων. Εκτός και αν η ίδια η ΝΔ την προσφέρει πρόωρα. Πάντως, για την ώρα, ούτε ο ίδιος με τους αμερικανούς συμβούλους του, που δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα και τους Έλληνες, ούτε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δε μπορούν να πείσουν. Αλλά προς το παρόν έχουν άλλες δουλειές.