ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σχέδιο θέσεων του ΑΣΚΕ

[Το παρακάτω κείμενο είναι εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής του Αγωνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας. Οι παρατηρήσεις όλων των αναγνωστών της «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ» θα είναι χρήσιμες και ευπρόσδεκτες. Το κείμενο αυτό προορίζεται για την έκδοση ΑΣΚΕ-4: Ελλάδα και Ε.Ε.]

Η κυβέρνηση της ΝΔ με τη σύμφωνη γνώμη του ΠΑΣΟΚ (που για λόγους αντιπολίτευσης ψελλίζει κάποιες ενστάσεις διαδικασίας) δρομολόγησε ψήφιση-επικύρωση του «Ευρωσυντάγματος» από τη Βουλή, αρνούμενη μάλιστα κάθε συζήτηση για δημοψήφισμα. Επικαλείται το άρθρο 28 παρ. 1,2 του ελληνικού Συντάγματος, που προβλέπει δυνατότητα επικύρωσης συνθήκης που περιορίζει την εθνική κυριαρχία υπό την προϋπόθεση (παρ. 3) ότι πληρούνται κάποιοι αυστηροί όροι: α) Να υπάρχει «σπουδαίο εθνικό συμφέρον». Δεν υπάρχει, φυσικά, κανένα «συμφέρον» από αυτό το «σύνταγμα», πόσο μάλλον «εθνικό», αφού στην κυριολεξία καταργεί το έθνος(!) και επομένως ούτε «σπουδαίο». Αλλά και όσοι (που λιγοστεύουν σήμερα) αρνούνται «το εθνικό συμφέρον» υπέρ του «ευρωπαϊκού», πώς θα δεχτούν ότι πληρούνται οι υπόλοιποι όροι: β) «Διαφύλαξη των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του ανθρώπου», γ) «Σεβασμός στις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος», δ) «Η αρχή της ισότητας» και ε) «Η αρχή της αμοιβαιότητας», που όλους τους καταστρατηγεί αυτό το «συνταγματικό» κατασκεύασμα.

Ποιος Έλληνας δικαστής θα δεχτεί να εφαρμόσει οποιαδήποτε πράξη ή νόμο ή ντιρεκτίβα που θα στηρίζεται σ' αυτό, όταν θα έχει ήδη ορκιστεί για την τήρηση του ελληνικού Συντάγματος; Κανένας, όσο και αν επιχείρησαν να τους τρομοκρατήσουν με την επίθεση «κάθαρσης», διότι: .

Δεν είναι καν «σύνταγμα»

Σε όλη τη μέχρι τώρα πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού τα «Συντάγματα» ήσαν υπέρτατοι νόμοι, που καθιερώθηκαν μετά από κινήματα ή επαναστάσεις των πολλών κατά των προνομιούχων ολίγων, που τους υποχρέωσαν στην κατοχύρωση όλο και περισσότερων δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων, από τις «νομοθεσίες» στις πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας, μέχρι τις νεότερες της Φλωρεντίας, Αγγλίας, Αμερικής και της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης (1789), από όπου αρύονται και όλα τα νεότερα συντάγματα, δημιουργήματα κινημάτων και λαϊκών διεκδικήσεων. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα, με τα συντάγματα της Ελληνικής Επανάστασης (1821 - 1827), τα πιο προοδευτικά όλου του κόσμου, της επανάστασης του 1843, του 1909 και της Μεταπολίτευσης.

Για πρώτη φορά, στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον, επιχειρείται να επιβληθεί εκ των άνω, πραξικοπηματικά, Σύνταγμα που να κατοχυρώνει προνομιακά τα συμφέροντα των ολίγων, δηλ. των τραπεζών, των υπερεθνικών εταιριών, της ...ελεύθερης αγοράς, «για απεριόριστο χρόνο»!. Και μάλιστα με τη συναίνεση των λαών (που καταργούνται), μέσω αντιπροσώπων που οι ίδιοι τοποθετούν ευθέως ή μέσω των μηχανισμών τους επάνω στους λαούς. Γι' αυτό και η προσπάθεια υφαρπαγής και απάτης.

Δεν υπήρξε εντολή κατάρτισης «Συντάγματος»

Η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. στο Λάακεν το 2001 αποφάσισε τη συγκρότηση ενός σώματος, της «Συνέλευσης για το μέλλον της Ευρώπης», με εκπροσώπους των εθνικών κυβερνήσεων, των εθνικών κοινοβουλίων, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Επιτροπής (Commission). Η Συνέλευση αυτή είχε ως εντολή την «επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων για ορισμένα από τα μεγάλα ζητήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης). Όμως, υπερβαίνοντας αυθαίρετα (με την ενθάρρυνση των Μεγάλων της Ε.Ε.) την εντολή της, εκπόνησε τελικά και ταχύτατα ένα ενιαίο κείμενο με σαφή χαρακτηριστικά Συντάγματος.

Και μόνο αυτό θα αρκούσε, για να χαρακτηριστεί ολόκληρο το εγχείρημα. Απουσία προβληματισμού, διαλόγου, ενημέρωσης των λαών, συμμετοχής των λαών στις αποφάσεις που σφραγίζουν το μέλλον τους, κοντολογής παντελής έλλειψη, αν όχι περιφρόνηση, της ουσίας της Δημοκρατίας.

Το σχέδιο της Συνέλευσης αυτής υποβλήθηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της θεσσαλονίκης (Ιούνιος 2003), το οποίο και το αποδέχτηκε ως βάση για μελλοντικές διαπραγματεύσεις. Η Διακυβερνητική Διάσκεψη της Ρώμης (Οκτώβριος 2003) δεν ενέκρινε το προσχέδιο αυτό, αλλά, μετά από μυστικές διαβουλεύσεις των Μεγάλων της Ε.Ε., το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελών (Ιούνιος 2004) υιοθέτησε, με κάποιες τροποποιήσεις στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, το σχέδιο και ήδη αυτό έχει περάσει στο στάδιο της επικύρωσης από τα κράτη μέλη.

Από τα παραπάνω προκύπτει ένα καίριο ερώτημα: έχει νόημα μια συζήτηση για το περιεχόμενο και τα γενικά χαρακτηριστικά του; Κι αυτό εν όψει και του ότι στην Ελλάδα δε θα τεθεί υπό έγκριση σε δημοψήφισμα (ακόμη άλλωστε δεν έχει θεσπιστεί η διαδικασία για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, όπως απαιτεί το Σύνταγμά μας του 2001!), γιατί «τέτοια σοβαρά θέματα δεν μπορεί να γίνονται αντικείμενο οχλοκρατικών εκδηλώσεων» (!), όπως δήλωσε προκλητικά το 1992 ο Τσοχατζόπουλος, με αφορμή πρόταση δημοψηφίσματος για αποδοχή ή όχι της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Επειδή, όμως, στο άρθρο Ι-60 του Σχεδίου αυτού προβλέπεται ότι «κάθε κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες», καλό θα, είναι να αποκτήσουμε γνώση από τι δεσμά της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής μας πρέπει να απαλλαγούμε.

Όσο γι' αυτούς που θα το «ψηφίσουν», ελπίζουμε να μην υποστηρίξουν αργότερα ότι δεν πρόλαβαν να το μελετήσουν...

Oι αρχές που διέπουν το «Ευρωσύνταγμα»

α) Η αρχή της υποκρισίας και της εξαπάτησης με ταυτόχρονο κυνισμό.

Στα άρθρα 1,2 και 3 αναφέρεται: «Η Ένωση βασίζεται στις αξίες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, καθώς και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι αξίες αυτές είναι κοινές στα κράτη μέλη, σε μια κοινωνία πλουραλισμού, ανοχής, δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και απαγόρευσης των διακρίσεων» και «Σκοπός της Ένωσης είναι η προαγωγή της ειρήνης, των αξιών της και της ευημερίας των λαών της. Η Ένωση παρέχει στους πολίτες της ένα χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης, χωρίς εσωτερικά σύνορα, και μία ενιαία αγορά όπου ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και ανόθευτος...»!!!

Πότε οι ευρωπαϊκές χώρες είχαν τέτοιες αξίες και αρχές; Όταν τις «εφάρμοζαν» σε βάρος των αποικιών τους μέχρι και πρόσφατα, λεηλατώντας, καταστρέφοντας και εξευτελίζοντας λαούς και πολιτισμούς στην κεντρική και νότια Αμερική, την Αφρική και την Ασία, την Κύπρο και τώρα στη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν και (όπως θα επιχειρήσουν) τις χώρες της περιφέρειας; Όσο για τους σκοπούς της, μόνο στην αναφορά της για «ενιαία αγορά» και «ανταγωνισμό ελεύθερο και ανόθευτο» είναι κυνικά ειλικρινής και πάλι ως ένα σημείο.

Στόχος της είναι η απόλυτη κυριαρχία του τραπεζοχρηματιστηριακού κεφαλαίου και των υπερεθνικών εταιριών, χωρίς κανένα περιορισμό εθνικό ή λαϊκό, δηλ. η διεύρυνση της αμερικανικοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης. Είναι ειλικρινής ως ένα σημείο, γιατί ο «ελεύθερος και ανόθευτος» ανταγωνισμός θα υπάρχει όπου θα συμφέρει, αλιώς θα κυριαρχούν οι μονοπωλιακές μορφές του κεφαλαίου τους.

Και συνεχίζει το άρθρο Ι-3. Σκοπός «...μια άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς...», όπου το «κοινωνική» μόνο ως αυθάδης ειρωνεία ακούγεται, και «...Η Ένωση συμβάλλει στην ειρήνη... στο ελεύθερο δίκαιο εμπόριο και στην αυστηρή τήρηση και ανάπτυξη του διεθνούς δικαίου και, ιδίως, στο σεβασμό των αρχών του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών»!! Και πάλι αυθάδης ειρωνεία με το δίκαιο ... ελεύθερο εμπόριο και την αυστηρή τήρηση κ.λ,π., που τα είδαμε να εφαρμόζονται τόσο πιστά στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στο Ιράκ, την Παλαιστίνη και όπου γης, όταν μάλιστα «τα κράτη μέλη υποστηρίζουν ενεργά και ανεπιφύλακτα την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλεια» (αρθρ. III- 294) με τους προληπτικούς πολέμους και τους τρομονόμους, ώστε να εξασφαλίζονται από τους αμφισβητίες.

Με τέτοια παραδείγματα είναι γεμάτο το υπό ψήφιση λεγόμενο ευρωσύνταγμα. Μια απλή ανάγνωση αρκεί - για να μας γεμίσει από αγανάκτηση, ιδιαίτερα όταν στα άρθρα ΙΙ-6,7,8 αναφέρεται στο «δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια, στο σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής και στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα»!!!

Β) Η αρχή της αντιδημοκρατικότητας και αντικοινωνικότητας

Στην αρχή της ίδρυσης της, ως ΕΟΚ τότε, παρά την αντιδημοκρατική δομή της, μπορούσε να αντιτείνει ότι με την αρχή της ομοφωνίας των κρατών μελών στις αποφάσεις τους θα μπορούσε κάθε κράτος να αποτρέψει θέσπιση κανόνων και λήψη αποφάσεων επιβλαβών για τους λαούς της. Σταδιακά το λεγόμενο veto περιορίστηκε μέχρι και την πλήρη, σχεδόν, άρνηση του, στο «Ευρωσύνταγμα». Τώρα πλέον παντοδύναμο όργανο είναι η Επιτροπή (Commission), που έχει την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία. Στην ουσία ούτε καν οι 25 επίτροποι τις ασκούν. Τις εξουσίες τις έχουν οι (25000 περίπου) υπάλληλοι-γραφειοκράτες, που λειτουργούν ως εκτελεστές (κι αυτοί) των εντολών του τραπεζοχρηματιστηριακού κεφαλαίου και των μεγάλων εταιριών. Το Συμβούλιο Πρωθυπουργών και των ομολόγων (για το αντίστοιχο θέμα) Υπουργών ουσιαστικά παίζουν δεύτερο, συνήθως, ρόλο, εκτός αν απειλούνται σοβαρά συμφέροντα κάποιων μεγάλων της Ε.Ε. Το δε Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παίζει τριτεύοντα ρόλο, καθώς μόνο συντρέχουσες με άλλες αρχές εξουσίες μπορεί να ασκήσει. Μόνο του μόνο κάποια ψηφίσματα διακοσμητικά μπορεί να εκδώσει. Καταργείται ακόμη και η διάκριση των εξουσιών, η μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση και μάλιστα ... ευρωπαϊκή.

Οι λαοί (και τα έθνη) καταργούνται» τα κράτη-έθνη χάνουν κάθε αυτονομία Στο άρθρο Ι-10 ορίζεται ότι «Το Σύνταγμα και οι κανόνες δικαίου που θεσπίζονται από τα Όργανα της Ένωσης στο πλαίσιο της άσκησης των αρμοδιοτήτων που της ανατίθενται υπερέχουν έναντι του δικαίου των κρατών μελών»! θρασύτατη διακήρυξη (και άκυρη ως αντισυνταγματική, όπως αναφέρθηκε στην αρχή του παρόντος κειμένου), ιδιαίτερα όταν τάχα αυτοπεριορίζεται με το «στο πλαίσιο της άσκησης των αρμοδιοτήτων που της ανατίθενται», αφού μόνη της αναλαμβάνει και καταγράφει αυτές τις αρμοδιότητες και μετά ζητά την επικύρωση

από τα κράτη-μέλη της, χωρίς δικαίωμα λόγου και τροποποιήσεων. Αλλωστε αναλαμβάνει όλες τις αρμοδιότητες είτε αποκλειστικά είτε ως.. .συντρέχουσες!

Έτσι στο άρθρο Ι-9 «Η οριοθέτηση των αρμοδιοτήτων της Ένωσης διέπεται από την αρχή της ανάθεσης των αρμοδιοτήτων. Η άσκηση των αρμοδιοτήτων της Ένωσης διέπεται από τις αρχές της επικουρικότητας και της αναλογικότητας». «...Δυνάμει της αρχής της επικουρικότητας, στους τομείς οι οποίοι δεν υπάγονται στην αποκλειστική της αρμοδιότητα, η Ένωση παρεμβαίνει...».

Μέχρι τώρα στους τομείς αυτούς τα κράτη-μέλη είχαν την αποκλειστική αρμοδιότητα. Αυτοί ήσαν η βιομηχανία, η προστασία και η βελτίωση της ανθρώπινης υγείας, η παιδεία, η επαγγελματική κατάρτιση, η νεολαία και ο αθλητισμός, ο πολιτισμός και η πολιτική προστασία (άρθρο Ι-16). Με το «Σύνταγμα» αυτό και οι τομείς αυτοί υπόκεινται στην υποστηρικτή, συντονιστική ή συμπληρωματική δράση (το ίδιο άρθρο)!! Και μάλιστα, αν σ' αυτές τις δράσεις δε συμφωνεί το κράτος μέλος, ακολουθείται μια αλλοπρόσαλλη διαδικασία στο λεγόμενο «Πρωτόκολλο σχετικά με την εφαρμογή της επικουρικότητας και της αναλογικότητας» προσαρτημένο στο «Σύνταγμα». Για τα πάντα μπορεί η Επιτροπή (Commission) να νομοθετεί, ακόμη και για τα παραπάνω, όποτε και όπως της ...καπνίσει. Τότε, (παρ.5) «Κάθε εθνικό κοινοβούλιο κράτους - μέλους ή κάθε σώμα αντιπροσώπων εθνικού κοινοβουλίου μπορεί, εντός προθεσμίας έξι εβδομάδων..., να απευθύνει προς τους Προέδρους (με κεφαλαία τώρα, ενώ το εθνικό κοινοβούλιο με μικρά γράμματα, παρακαλώ...) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου των Υπουργών και της Επιτροπής αιτιολογημένη γνώμη στην οποία εκτίθενται οι λόγοι για τους οποίους εκτιμά ότι η εν λόγω πρόταση δεν συνάδει με την αρχή της επικουρικότητας...», οπότε γίνεται ...δίκη(!) υπό όρους που προδικάζουν την απόφαση. Διότι μπορεί μεν η απόφαση να υποχρεώνει την Επιτροπή σε επανεξέταση, αλλά (παρ.6) «...Μετά την επανεξέταση αυτή, η Επιτροπή μπορεί να αποφασίσει να διατηρήσει, να τροποποιήσει ή να αποσύρει την πρόταση της»! Εδώ αρμόζει μόνο το «Κύριε, ελέησον!».

Δε λειτουργεί, πλέον, βάσει του κατασκευάσματος αυτού (το οποίο είναι, όπως είπαμε παράνομο, ακόμη και αν ψηφισθεί), το κράτος-μέλος, ούτε καν ως νομαρχία της Ε.Ε. Τώρα πλέον φάνηκε καθαρά γιατί οι άρχουσες ελίτ των διάφορων (κυρίως μικρών) κρατών θέλουν να μπουν στην Ε.Ε. θα είναι προστατευμένες από λαϊκές απαιτήσεις, ακόμη και από τυχόν θερμόαιμους φιλοευρωπαϊστές πολιτικούς, που όμως θα αμφισβητήσουν ενδεχομένως τα προνόμια τους, όπως φάνηκε πρόσφατα στη χώρα μας με το «πρόβλημα» του «βασικού μετόχου», όπου έσπευσε η Επιτροπή να προστατεύσει τους νταβατζήδες από την εφαρμογή του ελληνικού Συντάγματος. Τα ίδια θα συμβαίνουν πλέον στους χώρους της υγείας, παιδείας, νεολαίας και αθλητισμού, επαγγελματικής κατάρτισης, πολιτισμού, πολιτικής προστασίας και... βιομηχανίας. Εδώ θα φουντώσουν χιλιάδες πλέον νταβατζήδες, που θα τους προστατεύουν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς και του ... ανόθευτου ανταγωνισμού. Κι ας υπάγονταν οι τομείς αυτοί στην αρμοδιότητα των εθνικών κυβερνήσεων! Το νέο φαινόμενο: n συμμεετοχική δημοκρατία

Ενώ οι λαοί, και η λέξη ακόμη, απουσιάζουν από το «Σύνταγμα» αυτό, εισάγεται ο νέος όρος, οι πολίτες της Ένωσης και οι αντιπροσωπευτικές ενώσεις (τους), η πρώτη δειλή καθιέρωση των λεγόμενων «μη κυβερνητικών οργανώσεων», που φιλοδοξούν να υποκαταστήσουν τα κόμματα και τους λαούς και να περνούν κάτω από ποικιλώνυμους τίτλους σχεδόν όλες τις θελήσεις των χρηματοδοτών τους.

Ενώ απειλούν τα μη φιλοευρωπαϊκά κόμματα με το άρθρο Ι-45 παρ.4, όπου «τα πολιτικά κόμματα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής συνείδησης και στην έκφραση της βούλησης των πολιτών της Ένωσης» (τι θα γίνει αν δε συμβάλλουν στην ... ευρωπαϊκή συνείδηση;), από την άλλη ευνοούν τους ...πολίτες (;) με το άρθρο 1-46 «Αρχή της συμμετοχικής δημοκρατίας: παρ.1 Τα όργανα της Ένωσης δίδουν, με τα κατάλληλα μέσα (και χρηματοδοτήσεις;), στους πολίτες και τις αντιπροσωπευτικές ενώσεις (;) τη δυνατότητα να...». Ο Γιωργάκης, φαίνεται, πήρε πρώτος το μήνυμα: τα κόμματα τέλος! Αλλά τότε πώς οι πολίτες (έστω) της Ένωσης θα διεκδικήσουν δικαιότερη κοινωνία και ανθρώπινη ζωή για όλους;

Οι τράπεζες υπεράνω όλων

Το όνειρο των κεφαλαιούχων, της ανώτερης αστικής τάξης, φαίνεται να πραγματώνεται τον 21° αιώνα, μετά τους αγώνες (!) εκατονταετιών. Να κατοχυρωθεί η απόλυτη ασυδοσία τους και να κυριαρχούν τα κεφάλαια επί της πολιτικής. Διότι πραγματική πολιτική σημαίνει αγώνες για μια καλύτερη, δικαιότερη, πιο ανθρώπινη κοινωνία, κάτι που αυτό το κατασκεύασμα απαγορεύει εις τους αιώνας των αιώνων. Έτσι τα αντιπροσωπευτικά όργανα τους, οι τράπεζες κατοχυρώνουν την ισχύ τους : (’ρθρο III-185) «Πρωταρχικός στόχος του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών είναι η διατήρηση της σταθερότητας των τιμών. Το Ε.Σ.Κ.Τ. ενεργεί σύμφωνα με την αρχή της ανοιχτής οικονομίας της αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό». Ούτε λέξη για ανάπτυξη, για απασχόληση, για εξασφάλιση ανθρώπινης ζωής. Ρητά και κυνικά: μόνο ανοικτή αγορά και ελεύθερος ανταγωνισμός. Κανένα περιθώριο για άσκηση κοινωνικής πολιτικής, δηλ. πολιτικής! Και σε επίδειξη ισχύος (III-186): «Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπει την έκδοση τραπεζογραμματίων ευρώ ... τα κράτη μέλη μπορούν (!) να εκδίδουν κέρματα ευρώ, η ποσότητα των οποίων τελεί υπό την έγκριση της Ε.Κ.Τ. ...». Τι τους χρειάζονται, επιτέλους, τα κράτη μέλη; Γιατί δεν τα «καταργούν» μια και καλή, ώστε να μην υπάρχει κανένας φραγμός στην προέλαση του εφιάλτη της παγκοσμιοποίησης.

Μακρηγορήσαμε. Για το τι είδους είναι το αυτοονομαζόμενο ευρωσύνταγμα δε χρειάζονται περισσότερα. Ας κλείσουμε όμως με τη λεγόμενη «Ρήτρα Αλληλεγγύης».

Θα περιμέναμε η αλληλοπροστασία και η αλληλεγγύη ανάμεσα στα κράτη μέλη να καθιερώνονται με τη Ρήτρα αυτή. θα ήταν, φυσικά, αφέλεια. Διαβάστε: (άρθρο Ι-42) «Η Ένωση και τα κράτη-μέλη της ενεργούν από κοινού με πνεύμα αλληλεγγύης, εάν ένα κράτος μέλος δεχθεί τρομοκρατική επίθεση ή πληγεί από φυσική ή ανθρωπογενή καταστροφή. Η Ένωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών μέσων..., για...». Έτσι οι όποιες κινητοποιήσεις κατά της θεοποίησης της Αγοράς κλ.π. θα ονομάζονται τρομοκρατικές επιθέσεις και... ανθρωπογενείς(!) καταστροφές και οι διάφορες ελίτ, πρωτογενείς ή ευρωγενείς, θα αισθάνονται ασφαλείς!

Και μια και μιλήσαμε για «στρατιωτικά μέσα», ας υπογραμμίσουμε και τις «Ειδικές διατάξεις εφαρμογής της κοινής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας», άρθρο Ι-40: « Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας αποτελεί εγγενές (!) στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας (Κ.Ε.Π.Π.Α.) ... Η Ένωση μπορεί να κάνει χρήση των μέσων αυτών σε αποστολές εκτός Ένωσης (!), προκειμένου να διασφαλίζει τη διατήρηση της ειρήνης, την πρόληψη (!) των συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας, σύμφωνα με τις αρχές του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών...».

Και αν ένα μέλος δεχτεί επίθεση; Ας τα βγάλει πέρα μόνο του. Η Ένωση ενδιαφέρεται μόνο για την κατίσχυσή της (μαζί με τις ΗΠΑ) όπου τα συμφέροντα των μεγάλων της απαιτούν. Ακόμη και προληπτικά!

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αποκλείσουν εις το διηνεκές οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Και φαίνεται να πιστεύουν (ή μάλλον να μας κάνουν να νομίζουμε ότι πιστεύουν) ότι θα το κατορθώσουν ...

Μόνη διέξοδος n αποχώρηση από την Ε.Ε.

Δε χρειάζονται άλλα. Η μόνη οδός αποφυγής του πλήρους αφανισμού είναι η εφαρμογή του άρθρου Ι-60 για αποχώρηση από την ... Ένωση. Ως εισαγωγή γι' αυτήν είναι η ακύρωση του νόμου ψήφισης του «Ευρωσυντάγματος» με ένα άλλο απλό νόμο. Στήριξη, λοιπόν, όσων προτείνουν την αποχώρηση από την Ε.Ε. Όσο γι' αυτούς που δυσανασχετούν με το «Ευρωσύνταγμα», αλλά ευελπιστούν σε αγώνες αλλαγής του (παρόλο που, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, δεν υπάρχει νομική δυνατότητα τροποποίησης του, σύμφωνα πάντοτε με το ίδιο, αφού και για την παραμικρή αλλαγή θα απαιτείται περίπλοκη διαδικασία και «κοινή συμφωνία»!), να θυμίσουμε πως, αν κάτι ανάλογο, όπως πρότειναν και τότε μερικοί που έπαιζαν το ρόλο του διαμεσολαβητή, επιχειρούσαμε και μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δε θα υπήρχαμε καν. θα είχαμε υποστεί όλες τις γενοκτονίες.

Σημείωση: όλα τα θαυμαστικά και ερωτηματικά στο κείμενο είναι δικά μας.

Στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» είχαμε παραθέσει μερικά στοιχεία, που δείχνουν το αδιέξοδο στο οποίο περιέρχεται σταδιακά η πολιτική του Μπους: οικονομικές δυσκολίες στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αδιέξοδο στην Παλαιστίνη, αριστερές κυβερνήσεις στη Ν. Αμερική κτλ.

Τον τελευταίο καιρό προστέθηκαν νέα, πιο εντυπωσιακά στοιχεία. Μεγάλες χώρες, που τις προσεχείς δεκαετίες προβλέπεται ότι θα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο πάνω στη γη, συγκλίνουν και συνεργάζονται μπροστά στην αμερικανική απειλή.

α) Η Ρωσία και η Κίνα άφησαν πίσω τους τις κόντρες δεκαετιών και αποφάσισαν να συνεργαστούν στενά σε όλους τους τομείς, ακόμη και σε θέματα ασφάλειας. Το Μάιο θα πραγματοποιηθεί κοινή ρωσοκινεζική στρατιω-τική άσκηση. Οι Κινέζοι θεωρούν πλέον τη Ρωσία «κύριο εταίρο στρατηγικής συνεργασίας», εγκαινιάζοντας ένα μηχανισμό διαβουλεύσεων, που δεν έχουν με καμιά άλλη χώρα.

β) Η Ινδία και η Κίνα όχι μόνο βελτίωσαν τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά έκλεισαν και μεγάλες ενεργειακές συμφωνίες με το Ιράν, τη στιγμή που ο Μπους απαιτεί την πλήρη απομόνωσή του.

γ) Το Ιράν έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις αμερικανικές απειλές για επέμβαση και συνεχίζει το πυρηνικό του πρόγραμμα, με τη βοήθεια της Ρωσίας. «Ο εμπλουτισμός ουρανίου είναι ζήτημα κυριαρχίας για το Ιράν και αποτελεί δικαίωμα της χώρας, το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να απεμπολήσει», ξεκαθάρισε η ιρανική κυβέρνηση. Αμέσως ο Μπους έβαλε την ουρά στα σκέλια και δήλωσε ότι «το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί μέσω της διπλωματικής οδού»!

Το επόμενο βήμα του Ιράν ήταν το κλείσιμο συμφωνίας συνεργασίας με τη Συρία, που επίσης ανήκει στον «άξονα του κακού».

δ) Με μεγαλύτερο θράσος απάντησε η Β. Κορέα (παρά τα τεράστια εσωτερικά της προβλήματα και τη δεινή οικονομική κατάσταση του λαού) στην απαίτηση των ΗΠΑ να καταστρέψει τα πυρηνικά της όπλα. Αποσύρθηκε μάλιστα από τις σχετικές συνομιλίες, «επειδή αισθάνεται ότι απειλείται από την κυβέρνηση Μπους». Αμέσως οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις απειλές για επέμβαση.

ε) Στη Ν. Αμερική προσετέθη και η Ουρουγουάη στο μακρύ κατάλογο των χωρών με αριστερές κυβερνήσεις. Το χειρότερο για τις ΗΠΑ είναι ότι οι κυβερνήσεις αυτές άρχισαν να συνεργάζονται μεταξύ τους, όπως π.χ. η Βραζιλία και η Βενεζουέλα με ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα για το πετρέλαιο, που ο Τσάβες χαρακτήρισε «κρίσιμη εξέλιξη για το λατινοαμερικανικό συνασπισμό». Στην προσπάθειά τους να απαλλαγούν από τον έλεγχο των ΗΠΑ, οι χώρες αυτές αναπτύσσουν θεαματικά τις οικονομικές τους σχέσεις με την Κίνα.

στ) Στο εσωτερικό των ΗΠΑ το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, που γιγαντώθηκε με τον πόλεμο στο Ιράκ, οδηγεί την κυβέρνηση Μπους στο μοναδικό δρόμο που θα μπορούσε να επιλέξει: τη μείωση κατά το 1/6 των δαπανών του κράτους (εξαιρουμένης της ασφάλειας!), όπως π.χ. η μείωση των επιδομάτων για τους μελλοντικούς συνταξιούχους. Αυτή η κοινωνική πολιτική είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις. Οι «σύνθετοι πρόδρομοι δείκτες» του ΟΟΣΑ προβλέπουν επιδείνωση των προοπτικών της αμερικανικής οικονομίας.

Πολλές Κεντρικές Τράπεζες άλλων χωρών μετατρέπουν τα αποθεματικά τους από δολάρια σε ευρώ, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την αμερικανική οικονομία.

Βεβαίως ο Μπους έχει και τις «επιτυχίες» του με τις ανατροπές στη Γεωργία, την Ουκρανία, τη Μολδαβία και τις προβλεπόμενες σε άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Στην πραγματικότητα βρήκε πρόσφορο το έδαφος που καλλιέργησε ο ρωσικός ηγεμονισμός τόσο στην τσαρική όσο και στην σοβιετική εποχή, ο οποίος δημιούργησε αντιρωσικά αισθήματα στους λαούς αυτούς. Όμως και αυτοί οι λαοί σύντομα θα διαπιστώσουν ότι οι νέοι τους προστάτες είναι χειρότεροι από τους προηγούμενους.

Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι σ’ όλους τους τυχοδιωκτισμούς του Μπους, όπως οι απειλές του κατά της Συρίας και της Β. Κορέας, μόνος σταθερός σύμμαχός του είναι η Ε.Ε.!

Είναι φανερό ότι ο επόμενος στόχος του Μπους είναι η ανατροπή του καθεστώτος της Συρίας, ώστε να μπορεί να διοχετεύει ελεύθερα το πετρέλαιο του Ιράκ και του Κόλπου στη Μεσόγειο. Πρώτο βήμα είναι η προσπάθεια «βελούδινης» επανάστασης στο Λίβανο, που βρίσκει, όμως, την αντίδραση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Αν επιχειρήσει μια νέα εισβολή τύπου Ιράκ, τότε δε θα έχει κάνει απλώς ένα ακόμα στρατηγικό λάθος, αλλά θα έχει ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου και αυτό το καταλαβαίνουν ήδη πολλοί στο αμερικανικό κατεστημένο. Αμερικανοί επιχειρηματίες σκέφτονται την Αφρική (Νιγηρία κλπ.) ως εναλλακτική πηγή πετρελαίου, φοβούμενοι την εκδίωξή τους από τη Μ. Ανατολή. ’λλοι επενδύουν σε χώρες (Κίνα, Βραζιλία κλπ.) που εναντιώνονται στην πολιτική του Μπους. Αμερικανικό δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματικούς τους νόμους του Μπους που περιορίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα! Δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι οι αντιδράσεις θα ενισχυθούν.

Με τυμπανοκρουσίες ανακοινώθηκε η σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και οι συνεδριάσεις του, με πρόσκληση όλων των κομμάτων της Βουλής και όλων των φορέων των σχετικών με την παιδεία, ορθότερα με την εκπαίδευση, μια και η παιδεία έχει πολύ ευρύτερο περιεχόμενο. Και το αποτέλεσμα, ως ήταν αναμενόμενο, μηδενικό, αφού σταδιακά αποχώρησαν από αυτό σχεδόν όλοι οι προσκληθέντες.

Η ύπαρξη και λειτουργία ενός πραγματικά εθνικού συμβουλίου παιδείας θα ήταν αυτονόητες σε μια κοινωνία με στοιχειώδη συγκρότηση, αφού η παιδεία είναι ίσως η κυριότερη εκδήλωση επιβίωσης, ανάπτυξης και εξέλιξης μιας κοινωνίας. Θα έπρεπε μάλιστα να τελεί σε συνεχή λειτουργία, μια και η παιδεία, μέσα σ’ ένα συνεχώς μεταλλασσόμενο κόσμο και διαρκή εξέλιξη όλων των τομέων της κοινωνικής ζωής, θα πρέπει επίσης συνεχώς να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται.

Πώς όμως να συμβεί αυτό στη δική μας κοινωνία, όταν επί δεκαετίες κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα πραγματικά προβλήματά της, όταν η ίδια η κοινωνία έχει σχεδόν διαλυθεί σε μεμονωμένα άτομα, που επιδιώκουν ατομικές λύσεις και συνδέονται μόνο με εξωκοινωνικούς μηχανισμούς, όταν ακόμα και οι άμεσα εμπλεκόμενοι, η εκπαιδευτική «οικογένεια» όλων των βαθμίδων, κατέληξαν αναγκαστικά (χωρίς να είναι και αυτοί άμοιροι ευθυνών) να ενδιαφέρονται μόνο για την ατομική τους επιβίωση;

Ήταν επομένως αναμενόμενο και οι κομματικοί φορείς, που ο μόνος στόχος τους είναι η άσκηση της δοτής εξουσίας, να «ενδιαφέρονται» για την παιδεία μόνο για κομματικές σκοπιμότητες και η τάχα προσπάθεια της κυβέρνησης για επιβολή κάποιας τάξης στο χάος που επικρατεί στο χώρο της εκπαίδευσης να περιορίζεται σε στόχους απλού ελέγχου της. Αναμενόμενη έτσι και η αντίδραση των άλλων κομμάτων και των άμεσα ενδιαφερομένων διδασκόντων και διδασκομένων της εκπαιδευτικής κοινότητας και η σταδιακή αποχώρησή τους από διαδικασίες που στοχεύουν μόνο στη νομιμοποίηση των ενεργειών του Υπουργείου Παιδείας, δηλ. στην παραπέρα διάλυση και υποταγή της στους κανόνες της ... ελεύθερης αγοράς, και μάλιστα με σημαία την περιώνυμη «αξιολόγηση»!

Αναμενόμενη, όμως, και σύντομα η υγιής αντίδραση, η απαίτηση για ριζική ανανέωση και ανάταση. Μετά το χάος έρχεται πάντα η δημιουργία.

Του ΣΗΦΗ ΣΤΕΝΟΥ μέλους της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ

Το δίπολο της πολιτικής εξουσίας του προσκήνιου ετοιμάζεται να προωθήσει με συνοπτικές διαδικασίες την ψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων της Συνταγματικής Συνθήκης της ΕΕ και έτσι να καταργήσει το Ελληνικό Σύνταγμα ως τον ανώτατο ρυθμιστικό νόμο της κοινωνίας και πολιτείας μας. Και τούτο εν μέσω του ορυμαγδού των αποκαλύψεων και απαιτήσεων κάθαρσής των, όντως, αμαρτωλών εν πολλοίς εξουσιών της Δικαιοσύνης και της Εκκλησίας από τις ανεπιλήπτου, προφανώς κατά την εκτίμηση τους, ακεραιότητας πολτπκής και πληροφόρησης εξουσίες, ώστε να μην υπάρξουν ενδεχομένως αποτελεσματικά εμπόδια σης τωρινές ήπροσεχείς επιλογές τους.