ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Για περισσότερα κέρδη εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων»

Το ιδεολόγημα του φιλελευθερισμού είναι πολύ παλιό, καταστρεπτικό για τις κοινωνίες και επικερδές μόνο για το κεφάλαιο. Οι θεωρίες αυτές του ’νταμ Σμιθ αναπτύχθηκαν στις ανύποπτες εποχές του laissez faire, laissez passer του 18^ου αιώνα.

Μεταπολεμικά ο φιλελευθερισμός πρωτο-εφαρμόσθηκε ως νεοφιλελευθερισμός στη Βρετανία τη δεκαετία του 1980 από τη Θάτσερ (θατσερισμός), που παρέδωσε βορά σχεδόν όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις στους κερδοσκόπους, με το «επιχείρημα» ότι το κράτος είναι «κακός επιχειρηματίας». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τα εγχώρια «παπαγαλάκια» το αναμασούν υπό τις φανερές επιδοκιμασίες του Μάνου και του Ανδριανόπουλου και τις συγκεκαλυμμένες των στελεχών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Στη Βρετανία, όπως ήταν αναμενόμενο, οι ιδιώτες απαξίωσαν τις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις, αφού δεν έκαναν επενδύσεις, επειδή το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το κέρδος και όχι οι κοινωνικές υπηρεσίες που προσέφεραν.

Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων μετατράπηκε από πλήρους απασχόλησης σε μερικής των λίγων ωρών το μήνα, για να αποκρύπτεται η ανεργία και να μειώνεται δραματικά το εισόδημά τους, προς όφελος των κερδοσκόπων.

Το κράτος πλέον δεν είναι ο «νυκτοφύλακας» του ’νταμ Σμιθ, δεν είναι ουδέτερο. Η μεγιστοποίηση των κερδών επιβάλλεται νομοθετικά και εκτελεστικά από τις κυβερνήσεις με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, τη μείωση της αμοιβής εργασίας και την άρση της εργατικής νομοθεσίας (που κατοχυρώνει την προστασία του εργαζόμενου), την κατάργηση του ωραρίου, τη χειροτέρευση της κοινωνικής ασφάλισης το δραστικό περιορισμό της κοινωνικής πρόνοιας και τη δραματική αύξηση της πραγματικής ανεργίας. Το κράτος δρα υπέρ των καθε λογής κερδοσκόπων, υπό την αιγίδα της ΕΕ, που, μέσω της Κομισιόν, έχει καταστεί ο φύλακας της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού και της προστασίας των εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων».

Οι «μεταρρυθμίσεις» της ΝΔ

«Θα γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007 με τις επενδύσεις που θα προκαλέσουν οι μεταρρυθμίσεις», είπε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη . Το «έργο» έχει επαναληφθεί και με τον «εκσυγχρονισμό» και είναι γνωστό πού θα καταλήξει.

Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους η αστική τάξη της χώρας είναι εμπορομεσιτική και μεταπρατική. Ο κανόνας είναι ότι δεν επενδύει τα κέρδη της στην Ελλάδα, αλλά τα επενδύει ή τα συσσωρεύει στο εξωτερικό, ενώ νέμεται τις κρατικές επιδοτήσεις και την κρατική εύνοια. Έτσι οι επιχειρήσεις δυσπραγούν και οι ιδιοκτήτες τους ευημερούν. Συνεπώς όσες «μεταρρυθμίσεις» ή «εκσυγχρονισμοί» κι αν γίνουν, τα κέρδη θα φεύγουν στο εξωτερικό, εις βάρος της οικονομίας της χώρας και της κοινωνίας. Αυτό φαίνεται καθαρά από έρευνα του ICAP και του ΣΕΒ, που διαπιστώνει ότι το 2003, ενώ τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 14%, οι επενδύσεις τους μειώθηκαν κατά 20,7%. (Κ. Ελευθεροτυπία 11/9/2005).

Δεκάδες επιχειρήσεις, που το κράτος επιδότησε ποικιλοτρόπως (παραμεθόριος, ΟΑΕΔ, κ.λ.π.), αφού απέλυσαν τους Ελληνες εργαζόμενους, εγκαταστάθηκαν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία, επωφελούμενοι του φθηνού εργατικού κόστους και της χαμηλής φορολογίας, χωρίς καν το κράτος να τους ζητήσει την επιστροφή των επιδοτήσεων. Οι ίδιοι αυτοί επιχειρηματίες (ΣΕΒ, ΣΕΒ Βορ. Ελλάδας), δήθεν για να μη φύγουν οι επιχειρήσεις τους από τη χώρα, στην πραγματικότητα για να μην πληρώσουν ούτε τα έξοδα μετεγκατάστασης, είχαν το θράσος να προτείνουν να δουλεύουν με εισαγόμενους ξένους εργάτες με φθηνά μεροκάματα και ο υπουργός «Ανάπτυξης» το ... σκέπτεται.

Αυτοί λοιπόν, που «δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τις μεταρρυθμίσεις», θα επενδύσουν, για «να γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007»; Θα το θεωρούσαμε ανέκδοτο, αν οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των «μεταρρυθμίσεων» δεν αφορούσαν τους ανθρώπους και το μέλλον της χώρας.

Πέρυσι τέτοια εποχή υπήρχαν, συγκρατημένες έστω, προσδοκίες σε πολλούς για κάτι καλύτερο και, πάντως, γενική ανοχή και πίστωση χρόνου προς όλους. Είχαν προηγηθεί η ανέλπιστη ποδοσφαιρική επιτυχία, η αποφυγή διασυρμού μέχρι και ευφορία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μείωση των επεισοδίων στο Αιγαίο και κατευναστικές έως και αισιόδοξες εξαγγελίες στο βήμα της Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Ακόμη και οι πασοκτζήδες ήσαν αισιόδοξοι για το νέο τους αρχηγό και αναπτέρωναν τις ελπίδες τους με το «άλλαξέ τα όλα»…

Όλα τώρα έχουν αλλάξει προς τις σκουρόχρωμες αποχρώσεις, παρότι στο διεθνή ορίζοντα μετριάστηκε η αμερικανική αλαζονεία, λόγω Ιράκ, Ιράν, κινέζικης ανάδυσης και της αποκάλυψης στη Νέα Ορλεάνη κλπ. (βλ. άλλες στήλες). Όλα αρνητικά σε σχέση με τις κυβερνητικές αντιδράσεις στα εθνικά θέματα, παρά τις αισιόδοξες προοπτικές που διανοίχτηκαν από το πρωτόφαντο, εδώ και δεκαετίες, κυπριακό «ΟΧΙ» στον παραλογισμό του σχεδίου Ανάν και τον απροκάλυπτο ενδοτισμό των Γιωργάκη, Μητσοτάκη, Κωνσταντόπουλου κλπ. Η ανησυχία εντείνεται τώρα που έφτασε η 3^η Οκτωβρίου και οι τουρκικές ηγεσίες εμπαίζουν απροκάλυπτα τους πάντες, επωφελούμενες των ενδοευρω-παϊκών αντιθέσεων και της ανύπαρκτης εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, που κάνει

ακόμα και τα Σκόπια να ασχημονούν σε βάρος μας. Όσο για τα εσωτερικά θέματα, όλα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο, με τις ευλογίες-οδηγίες πάντοτε των Βρυξελών και την κάλυψή τους (βλ. άλλες στήλες).

Ισχυρή ακόμη η κυβέρνηση

Παρ’ όλ’ αυτά η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή αισθάνεται αρκετά ισχυρή, τόσο ώστε να τολμά να κάνει επίδειξη «δύναμης» στη Θεσσαλονίκη. Καμιά υπόσχεση, καμιά δέσμευση, μόνο εξαγγελία … μεταρρυθμίσεων. Επωφελείται, ακόμη, από τη γενική αγανάκτηση, έως και αηδία, από την προηγούμενη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και από τις εξοργιστικές φωνασκίες των στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διαμαρτύρονται για τις … δικές τους πολιτικές. Επωφελείται από τη γενική απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος και των πλήρως κομματικοποιημένων και (άρα) αδύναμων λαϊκών κινητοποιήσεων στη συνέχιση της νεοφιλε-λεύθερης επέλασης των Σημίτη – Μητσοτάκη.

Έτσι η ανεργία, η ακρίβεια, η λιτότητα και η φτώχεια, αντί να φοβίζουν την κυβέρνηση, γίνονται όπλα της(!) για την άρση της μονιμότητας των Δημ. Υπαλλήλων, τη θεσμοθέτηση της πελατειακής «συνέντευξης», την είσοδο στην εργασιακή ζούγκλα, την ασφαλιστική κόλαση και τον εργοδοτικό και τραπεζικό παράδεισο της ασυδοσίας, την πώληση των πάντων στις ευρωπαϊκές εταιρείες και το θρίαμβο των διαπλεκόμενων νταβατζήδων. Και όλα αυτά χωρίς καν να έχει οδηγήσει κανέναν στη φυλακή για καταλήστευση των εθνικών πόρων (και των δανείων!) από τους προηγούμενους στους οποίους (δίκαια ως ένα βαθμό) καταλογίζει τη σημερινή δημοσιονομική ανέχεια! Πώς να μην έχει ήδη αρχίσει και το νεοδημοκρατικό φαγοπότι παντού, αφού κανείς ποτέ για τίποτα δεν τιμωρείται, εκτός καμιά φορά κάποιος που θα λέει ότι «όλοι τα παίρνουν», όπως ο δυστυχής κ. Πολύζος, που διαγράφτηκε, ζητωκραυγάζοντας υπέρ του Κ. Καραμανλή!

Αισθάνεται ισχυρή, ακόμη, η κυβέρνηση τόσο, ώστε να κομπάζει και για τις συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα, πιστεύοντας ότι τα προηγούμενα «όπλα» της την εξασφαλίζουν από τις όποιες αντιδράσεις, αφού στις δημοσκοπήσεις τα θέματα αυτά δείχνουν να κατέχουν την τελευταία θέση στις ανησυχίες των πολιτών. Όταν πεινούν ή έστω ανησυχούν για την επιβίωσή τους, πού να βρουν το κουράγιο να ενδιαφερθούν για Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη και Μακεδονία; Και ποιος να τους εξηγήσει ότι τα εθνικά και τα οικονομικά ζητήματα είναι άρρηκτα δεμένα και μόνο ως σύνολο μπορούν να αντιμετωπιστούν.

Αισθάνεται ισχυρή, ακόμη, για να λειτουργεί έτσι η κυβέρνηση και διότι οι πολιτικοί αντίπαλοί της, η Ντόρα και ο Γιωργάκης είναι εντελώς αναξιόπιστοι. Και δεν είναι εύκολο η μητσοτακική απειλή να εκδηλωθεί όσο το ΠΑΣΟΚ θα είναι διαλυμένο…

Το ΠΑΣΟΚ θαλασσοδέρνεται

Η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται σε κωμικοτραγική. Κωμική, γιατί όσοι πρωτοστά-τησαν στην κυβερνητική τους λεηλασία, τώρα διαμαρτύρονται για τα «έργα» τους. Κωμική, γιατί όσοι πρωταγωνίστησαν στη διάλυση του κόμματος και την ενθρόνιση του Μεσσία, τώρα διαμαρτύρονται που κανείς δεν τους υπολογίζει. Κωμική, διότι όταν τα διαπλεκόμενα Μέσα τους στήριζαν απροκάλυπτα, το θεωρούσαν φυσικό και τώρα που αυτά θωπεύουν τη νέα κυβέρνηση, διαμαρτύρονται για «τηλεοπτική δημοκρατία» και …διαπλοκή συμφερόντων!

Και τραγική, ταυτόχρονα, και για τους ίδιους και για τη χώρα. Είναι θλιβερό να καθοδηγείται το ΠΑΣΟΚ από το Γιώργο και τα αδέλφια του (και πίσω η Μαργαρίτα με την Πρεσβεία των ΗΠΑ), τη Δαμανάκη και το Μάνο. Οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ αποτελούν μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών. Και είναι τραγικό να τους οδηγούν στον παραλογισμό. Η προσπάθεια για αυτοδικαιο-λόγηση έχει τα όριά της. Η Νεολαία διαλύεται, για να ξαναφτιαχτεί! Πολλοί έφτασαν να υποστηρίζουν ότι ο Γιωργάκης «παλεύει για το σοσιαλισμό»(!) και, επειδή αντιλαμβάνονται ότι ενδέχεται να αντικατασταθεί σύντομα, δεν ξέρουν πώς να μιλήσουν για το Βενιζέλο ή, ακόμη χειρότερα, για το Λαλιώτη, που καραδοκεί. Φαντάζεται κανείς τι θα συμβεί, αν, μετά τον αντικρατισμό και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, επαναληφθεί και καμιά προτροπή για …καλλιέργεια του χασίς;

Πώς να τους πάρει, λοιπόν, κανείς στα σοβαρά…

Δεν εκδηλώνεται, ακόμη, σοβαρή αντίδραση

Δεν υπάρχει, ακόμη, όπως προαναφέραμε, αξιοσημείωτη αντίδραση στα έργα και τις ημέρες των δύο αλληλοτροφοδοτούμενων εγκάθετων πόλων. Το Κ.Κ.Ε. και ο ΣΥΝ δεν μπορούν να υπερβούν κάποια όρια, για λόγους που αναφέραμε σε προηγούμενα φύλλα της «Ε». Επιπλέον ο ΣΥΝ είναι διχασμένος και στο ζήτημα των δημοτικών–νομαρχιακών εκλογών, αφού ένα πολύ μεγάλο μέρος στελεχών, μελών και φίλων συμμετέχουν σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας.

Η στροφή προς άλλες ριζοσπαστικές λύσεις, έστω και ως πίεση προς τους κυβερνώντες, είναι ακόμη μικρή για να γίνει πραγματικά ευοίωνη. Αυξάνονται όσοι το πήραν απόφαση, όχι όμως ακόμη ικανοποιητικά…Ειδικά για το ΑΣΚΕ οι πρώτες ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές.

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Για πρώτη φορά στην ελληνική, τουλάχιστον, πολιτική ιστορία είχαμε μια τόσο επώδυνη αποκάλυψη για τον ακρογωνιαίο λίθο μιας δημοκρατούμενης πολιτείας, τη Δικαιοσύνη, από τα πιο «επίσημα» χείλη. «Παραλάβαμε μια Δικαιοσύνη διαβρωμένη από δικαστικά και παραδικαστικά κυκλώματα»(!), δήλωσε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής.

Θα έπρεπε να είχε πλήρη συνείδηση της σοβαρότητας μιας τέτοιας δήλωσης, η οποία συνεπάγεται σοβαρότατες συνέπειες και απαιτεί ακόμη σοβαρότερες ενέργειες. Γιατί, αν ήταν δυνατή η αυτοκάθαρση, αυτή θα είχε ήδη γίνει. Αλίμονο στην οργανωμένη κοινωνία που δε θα λάβει τα αναγκαία μέτρα και δε θα προβεί στις απαραίτητες ρυθμίσεις, ώστε να ανακτηθεί (τουλάχιστον όση υπήρχε…) η αξιοπιστία στο θεμελιώδη αυτό θεσμό.

Όλοι βλέπουμε ότι σ’ ένα σύστημα εξάρτησης και υποτέλειας η διαφθορά είναι εγγενές στοιχείο και αγγίζει όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Όλοι γνωρίζουμε τα τρωτά της Δικαιοσύνης και πόσο ευάλωτος είναι και αυτός ο θεσμός σε μια κοινωνία διαβρωμένη από τη διαφθορά «μέχρι, σχεδόν, μυελού των οστέων». Όμως μέχρι το κατάντημα στο οποίο έφθασαν (ας ελπίσουμε όχι οι περισσότεροι) δικαστικοί λειτουργοί, υπάρχει μεγάλη απόσταση για οποιαδήποτε ανοχή ακόμη και απ’ αυτούς που θεωρούν το υπάρχον καθεστώς καλό, νομοτελειακό, ή έστω ανεκτό.

Θα περιμένουμε τα αποτελέσματα (και τις ενέργειες που απορρέουν) της πρωθυπουργικής δήλωσης. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια πρόβλεψη. Αλλά ας περιμένουμε και θα επανέλθουμε…

Η εξέγερση στις «ταπεινές και καταφρονεμένες» συνοικίες του Παρισιού και άλλων γαλλικών μεγαλουπόλεων έριξε τις μάσκες για τις «ανεκτικές και λαμπερές» σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες και σηματοδότησε μια νέα εποχή για τα εύκολα θύματά τους. Είχαν προηγηθεί εμπρησμοί σε πολυκατοικίες που διέμεναν μετανάστες και άλλες ρατσιστικές εκδηλώσεις όχι μόνο στη Γαλλία (όπου ενισχύεται η επιρροή του Λεπέν), αλλά και σ’ άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Καζάνι που σιγόβραζε χρόνια ήταν οι παρυφές του Παρισιού. 752 «ευαίσθητες» περιοχές και περίπου 5.000.000 άνθρωποι σ’ αυτές κάτω από τα όρια της φτώχειας. Παιδιά μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, βορειοαφρικανοί κυρίως, που, εφόσον είναι γεννημένοι στη Γαλλία ή ......., έχουν γαλλική ιθαγένεια (στα πλαίσια της πολιτικής αφομοίωσης, που ακολουθεί η Γαλλία), αλλά πάντα λιγότερο «Γάλλοι» από τους άλλους.

Η Γαλλία, με τον αποικισμό και το μετα-αποικιακό καθεστώς της ημιανεξαρτησίας των χωρών αυτών, επέβαλε ένα σφιχτό, εκμεταλλευτικό οικονομικό εναγκαλισμό των κοινωνιών τους. Έχει συνάψει μακροπρόθεσμες εμπορικές συμφωνίες με πρώην αποικίες, π.χ. διατηρεί στενές οικονομικές σχέσεις με την Αλγερία, που ρυθμίζονται ακόμα κατά βάση από τις συμφωνίες του Εβιάν του 1962.

Χορεύοντας στο χορό της ελεύθερης αγοράς η Γαλλία μειώνει σταδιακά τις κρατικές παροχές, δεδομένο που χτυπάει πρώτα και κυρίως τις ευπαθείς αυτές ομάδες πληθυσμού. Ειδικά μετά το 2002, για να καλύψει το Σύμφωνο Σταθερότητας, περικόπτει κονδύλια που αφορούν επιδόματα, οικιστικά προγράμματα κ.λ.π. Οι περιοχές αυτές χαρακτηρίζονται από πολυπληθείς οικογένειες, στοιβαγμένες σε απαράδεκτα οικοδομικά τετράγωνα, από αναλφαβητισμό, σχολική εγκατάλειψη και ένταξη σε συμμορίες, με βασική διέξοδο υποβαθμισμένες τεχνικές σχολές, που δεν έχουν αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, από ρατσισμό, και κρατική τρομοκρατία, δίπλα σε ένα κόσμο που προτάσσει διαρκώς το χρήμα και την «ανάπτυξη» σαν βασικά του μελήματα. Τα πραγματικά νούμερα γι’ αυτές τις περιοχές είναι άγνωστα, γιατί καταμετρώνται στις γενικές στατιστικές ανεργίας και αποκλεισμού. Ίσως αυτός ο αποκλεισμός να είναι ένας απ’ τους λόγους που πλέον δεν αλληλεπιδρούν ούτε συμμαχούν με τα μεσαία στρώματα, που παρακολουθούσαν μάλλον αμήχανα το ξέσπασμα.

Η κρίση εκτονώθηκε ή καλύτερα συγκαλύφθηκε προσωρινά, χωρίς η κυβέρνηση ν’ ασχοληθεί ουσιαστικά με τις αιτίες της. Για την αντιμετώπισή της χρειάζονται, αντί της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που εφάρμοσε η γαλλική κυβέρνηση, άλλου τύπου πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές, που η παγκοσμιοποίηση και οι θιασώτες της δεν επιτρέπουν. Έτσι, στηρίζουν το Σαρκοζί και την πολιτική του, μεταθέτοντας χρονικά τη λύση του προβλήματος, μια λύση που όσο περισσότερο απομακρύνεται τόσο πιο επώδυνη θα είναι.

Αξιοσημείωτο είναι ότι μέσα απ’ αυτή την εξέγερση δεν αναδύθηκαν πολιτικά αιτήματα, ίσως γιατί η φτώχεια, η εξαθλίωση, η απογοήτευση, ο αποκλεισμός, η απομόνωση έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που μετουσιώνονται μόνο σε οργή και βία και όχι σε πολιτικό λόγο, τουλάχιστον όχι ακόμα, γιατί καμιά γαλλική πολιτική δύναμη δεν τους δέχεται ως ισότιμα μέλη της. Εάν κερδηθεί το στοίχημα της σύνδεσης και συμμαχίας με ευρύτερα κινήματα, οι πιθανότητες για αλλαγές είναι μεγάλες. Πάντως, όλα δείχνουν ότι την επόμενη φορά θα ζητηθεί κάτι παραπάνω από το «παραιτήσου, Σαρκοζί».

Αναβρασμός επικράτησε και στη Γερμανία, αλλά εκεί οι επιχειρηματίες είχαν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη τα εργατικά χέρια των μεταναστών, γι’ αυτό φρόντισαν να μην εξαθλιωθούν, όπως στη Γαλλία.

Στην Ελλάδα αντίστοιχα γεγονότα προς το παρόν δε φαίνεται ότι θα παρατηρηθούν, μιας και η ελληνική κοινωνία γενικά δε χαρακτηρίζεται από ρατσιστικό πνεύμα, αντιθέτως συμπαθεί και υποστηρίζει όλους τους αδυνάτους, επιτρέπει κάποια κοινωνική κινητικότητα στους μετανάστες, π.χ. αν και όχι καλοπληρωμένοι, συνήθως είναι εργαζόμενοι ή έχουν κάποια μικρο-ιδιοκτησία, που τους επιτρέπει να έχουν ένα βασικό επίπεδο ζωής. Επίσης, αν και εκ των πραγμάτων συγκεντρώνονται και διαμένουν σε συνοικίες με φτηνά σπίτια, συνήθως γύρω από το κέντρο, αυτές οι συνοικίες δεν έχουν ακόμη, τουλάχιστον, αποκτήσει χαρακτηριστικά «γκέτο». Απομένει μια σωστή και ολοκληρωμένη κρατική πολιτική για την ένταξη των μεταναστών. [Η θέση του ΑΣΚΕ για τους μετανάστες έχει δημοσιευτεί σε παλιότερο φύλλο της «Ε» και είναι στη διάθεση των αναγνωστών].

Η επιβολή και η κατάρρευση της δικτατορίας

Το πραξικόπημα της 21^ης Απρίλη 1967 οργανώθηκε από μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, στις οποίες υπηρετούσαν και οι «Έλληνες» αξιωματικοί που συγκρότησαν τη χούντα. Εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα προετοίμαζε και το αγγλόδουλο κατεστημένο (παλάτι, στρατηγοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι), αλλά οι συνταγματάρχες τους πρόλαβαν. Το αυταρχικό μετεμφυλιακό καθεστώς είχε διαπαιδαγωγήσει τους υποστηρικτές του έτσι, ώστε να μην έχουν ευαισθησίες σχετικά με την τήρηση του Συντάγματος, γιατί πάνω απ’ όλα ήταν το παραμύθι της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού» κινδύνου. Στην πραγματικότητα είχαν το φόβο να μη χάσουν τον έλεγχο της κατάστασης από ένα δυναμικό, ανεξέλεγκτο και απρόβλεπτο λαϊκό κίνημα, που εκφραζόταν πολιτικά από τους Γ. και Α. Παπανδρέου, τους οποίους στήριζε και η παραδοσιακή αριστερά. Το καθεστώς της χούντας εξυπηρέτησε αποτελεσματικά επί 7 χρόνια τα αμερικανικά συμφέροντα.

Στη χούντα αντιστάθηκε ενεργά ένας μικρός αριθμός Ελλήνων πολιτών, που είχε την ηθική συμπαράσταση της πλειοψηφίας του λαού, που σε κάποιες στιγμές (κηδείες Γ. Παπανδρέου και Γ. Σεφέρη, Πολυτεχνείο) συμπαραστάθηκε και ενεργά. Δεν ήταν, όμως, λίγοι και αυτοί που συνεργάστηκαν με τη χούντα (και μετά το 74 παρίσταναν τους δημοκράτες!).

Η χούντα, κατά τη γνώμη μας, κατέρρευσε για 3 κυρίως λόγους: α) Μετά το Πολυτεχνείο το κίνημα της αντίστασης (ιδίως το φοιτητικό) έγινε τόσο μαζικό, που οι μηχανισμοί καταστολής αδυνατούσαν να αντεπεξέλθουν. β) Η ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη (αποτέλεσμα των ενδοαμερικανικών αντιθέσεων, που οξύνθηκαν κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο) επέφερε μεγάλη σύγχυση στη εξουσία. γ) Η προδοσία της Κύπρου απέδειξε στους αφελείς κατώτερους αξιωματικούς ότι ο «πατριωτισμός» που πουλούσε η χούντα ήταν μια μεγάλη απάτη κι έτσι το καθεστώς απώλεσε τη στήριξη της βάσης της στρατιωτικής ιεραρχίας.

Ποιοι και γιατί σχεδίασαν τη μεταπολίτευση;

Έτσι στο τέλος Ιουλίου 1974 το καθεστώς παρέπαιε. Υπήρχε ο «κίνδυνος» η εξουσία να βρεθεί στους δρόμους (αν δε βρέθηκε κιόλας και δεν το καταλάβαμε). Γι’ αυτό μεθοδεύτηκε η μεταπολίτευση, σχέδια της οποίας υπήρχαν πολλούς μήνες πριν. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι υπουργοί ’μυνας (Αβέρωφ) και Εξωτερικών (Μπίτσιος) της κυβέρνησης της μεταπολίτευσης εκτελούσαν άτυπα τα καθήκοντά τους τουλάχιστον από το Νοέμβριο του 1973, οπότε η χούντα τους έστειλε ως εκπροσώπους της Ελλάδας στο «σεμινάριο της Ρώμης», κατά το οποίο προγραμματίστηκε η σφαγή της Κύπρου, που θα γινόταν 9 μήνες μετά!

Η μεταπολίτευση, λοιπόν, δε σχεδιάστηκε από τις δυνάμεις της αντίστασης ή, ευρύτερα, από τον ελληνικό λαό, αλλά από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους (που οι περισσότεροι δεν ήθελαν τη χούντα, γιατί έπαιζε μόνο το αμερικανικό χαρτί και αγνοούσε τα δικά τους συμφέροντα). Επεδίωξαν να κρατήσουν την Ελλάδα όργανό τους, εκτονώνοντας με τον κοινοβουλευτισμό την οργή του λαού και αμβλύνοντας γενικά τις αντιθέσεις. Εκτός από τους «γεφυροποιούς», χρησιμοποίησαν και άλλους πολιτικούς, που εξαπάτησαν το λαό. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβγαλε το καλοκαίρι του 74 την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, για να την ξαναβάλει αργότερα υπό δυσμενέστερους όρους. Κάποιοι (πρώην) αριστεροί συνέβαλαν κατά το δυνατόν, όπως ο Μ. Θεοδωράκης, με τη δήλωσή του «Καραμανλής ή τανκς». Ο κορμός της «ανανεωτικής» αριστεράς εντάχθηκε στο σύστημα και έγινε πρωτεργάτης του «ευρωπαϊσμού». Ο Α. Παπανδρέου υποσχέθηκε πλήρη ανατροπή των πάντων, για να τα ξεχάσει όλα, μόλις έγινε εξουσία. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, σε ένα σπάνιο κοινωνικό φαινόμενο, ένα μεγάλο μέρος του λαού μετατράπηκε σε καινούργιο κατεστημένο.

Σήμερα, 31 χρόνια μετά, το σύστημα της εξάρτησης, της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης στην Ελλάδα είναι ασφαλέστερο από τότε. Η μεταπολίτευση, δυστυχώς, πέτυχε τους σκοπούς αυτών που τη σχεδίασαν και την πραγματοποίησαν.

Μεταπολίτευση και ελληνική κοινωνία

Το καθεστώς που προέκυψε με τη μεταπολίτευση, κατά τη γνώμη του ΑΣΚΕ, όχι μόνο δεν έλυσε τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά τα γιγάντωσε. Η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά αποσύνθεσης και διάλυσης. Συγκεκριμένα:

Α) Η δημοκρατία μας περιορίζεται στα τυπικά, αφού άλλοι αποφασίζουν για μας (η Ουάσινγκτον για τα πολιτικά και στρατιωτικά και οι Βρυξέλες για τα οικονομικά και κοινωνικά), οι οποίοι δεν κάνουν καν τον κόπο να μας ενημερώνουν για τις αποφάσεις τους.

Β) Στα εθνικά (λεγόμενα) θέματα οι υπουργοί μας (υπακούοντας στους δυτικούς προστάτες τους) λειτουργούν ως εκπρόσωποι γειτονικών μας χωρών, με ορατό τον κίδυνο (ή τη βεβαιότητα;) να συνεχίζεται η παραχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Γ) Η παραγωγική βάση της οικονομίας μας συρρικνώνεται διαρκώς, τα βάρη τα υφίσταται μόνο ο λαός (ενώ η εξαρτημένη εμπορομεσιτική αστική μας τάξη θησαυρίζει) και το μέλλον προβλέπεται ζοφερό.

Δ) Η γιγαντιαία επιχείρηση για την πολιτιστική μας αλλοτρίωση (που αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο για την καθυπόταξη ή και την εξαφάνισή μας ως έθνους), με προεξάρχοντα τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», έχει ήδη σημειώσει μερική επιτυχία.

Για όλα τα παραπάνω «κατορθώματά» τους οι κύριοι που μας κυβερνούν έχουν το θράσος να θριαμβολογούν και να πανηγυρίζουν, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το ξεπούλημα στο Λουξεμβούργο.

Η υπέρβαση της μεταπολίτευσης

Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι η μοίρα του τόπου μας μπορεί ν’ αλλάξει, εάν διατυπωθεί ένα σαφές πολιτικό πρόγραμμα, που θα κινείται έξω από τη λογική του σημερινού συστήματος, και αν ο ελληνικός λαός εκφραστεί από πολιτικές δυνάμεις που δε θα ελέγχονται από το σύστημα αυτό και δε θα συμβιβάζονται με αυτό. Συγκεκριμένα το πρόγραμμα θεωρούμε ότι πρέπει να κινείται μέσα στο παρακάτω πλαίσιο αρχών, που είναι αδιαίρετες μεταξύ τους. Οποιοδήποτε «σκόντο» σ’ αυτές αποτελεί ασφαλή τρόπο αποτυχίας, όπως έδειξε (χωρίς εξαίρεση) η ελληνική και η παγκόσμια εμπειρία.

Α) Όλες οι αποφάσεις που μας αφορούν πρέπει να παίρνονται από τον ελληνικό λαό και τους εκπροσώπους του. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από εκείνους τους οργανισμούς που δημιουργήθηκαν για να μας εκμεταλλεύονται και να μας καταπιέζουν, όπως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.

Β) Στην Ελλάδα κανένα βήμα προόδου δεν μπορεί να γίνει αν ο φυσικός πλούτος, η παραγωγή και τα προϊόντα της δεν αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία ή δεν τεθούν κάτω από κοινωνικό έλεγχο.

Γ) Όλες οι πολιτικές και λαϊκές ελευθερίες πρέπει να είναι πλήρως κατοχυρωμένες. Η εξουσία πρέπει να ασκείται από πολιτικούς και μαζικούς φορείς, που κανείς δε θα παραβιάζει την αυτονομία του άλλου. Να μην επαναλάβουμε την τραυματική εμπειρία των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης.

Δ) Όλη η πορεία μας πρέπει να βρίσκεται σε μια συνεχή αλληλεπίδραση με την παγκόσμια πραγματικότητα, αλλά να στηρίζεται στις δικές μας πλούσιες πολιτιστικές και αγωνιστικές παραδόσεις.

[αντιλαμβανόμαστε ότι όλ’ αυτά απαιτούν αρκετές διευκρινήσεις, που δεν μπορούν να δοθούν στα όρια ενός άρθρου]

Από τις πολιτικές δυνάμεις που σήμερα κυριαρχούν στην πολιτική μας ζωή (και κυρίως όσους είναι «δυσαρεστημένοι» από το κόμμα τους) τίποτα θετικό δεν μπορούμε να περιμένουμε. Τα «δυσαρεστημένα» αυτά στελέχη, αντί να υπηρετούν το κόμμα τους, με σκοπό το κόμμα να υπηρετεί την κοινωνία, απαιτούν από την κοινωνία να υπηρετεί το κόμμα και το κόμμα τους εαυτούς τους.

Πρέπει να αναπτυχθούν δυνάμεις με τόλμη και αξιοπιστία. Αν κάποιος δεν έχει σήμερα την τόλμη να πει (ή την ικανότητα να καταλάβει) ότι π.χ. «πρέπει η Ελλάδα να αποχωρήσει από την Ε.Ε.», πώς μπορεί να επιζητεί από τον ελληνικό λαό να του αναθέσει έναν πιο υπεύθυνο ρόλο; Αν σήμερα συνδιαλέγεται με στελέχη των κομμάτων της εξουσίας ή νταβατζήδες των ΜΜΕ, τι θα κάνει αύριο, αν μεγαλώσουν οι φιλοδοξίες του;

Αν πρέπει να μιλήσουμε και πιο συγκεκριμένα, για τους παραπάνω λόγους το ΑΣΚΕ δεν πήρε μέρος στις διεργασίες που συντελέστηκαν πριν 2 χρόνια με τους κ.κ. Παπαθεμελή, Τσοβόλα κλπ., εκφράζοντας δημοσίως, πέραν των βασικών ιδεολογικών διαφορών, το φόβο ότι δεν ξέρει πού θα βρεθούν αύριο. Κι όλ’ αυτά, ειλικρινώς, χωρίς καμιά εχθρική διάθεση.

Η ελληνική κοινωνία έχει αστείρευτες δυνάμεις και σπουδαίες παραδόσεις, που της επιτρέπουν να εξασφαλίσει στους πολίτες της μια ασφαλή, αξιοπρεπή και ανθρώπινη ζωή και στη χώρα μια πολύ πιο σημαντική θέση στον κόσμο. Ας προσπαθήσουμε.

Νίκος Καργόπουλος – μέλος της Εκτελεστιιής Επιτροπής του Αγωνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (Α.Σ.Κ.Ε.)

’ρχισαν οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία

Ύστερα από μια μαραθώνια σύνοδο των υπ. Εξ. των 25 ξεκίνησαν, όπως είχε προγραμματιστεί, οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.. «Αίσιο τέλος», ανέκραξαν τα «ελληνικά» ΜΜΕ, χάρηκαν δηλαδή!

Ο Γάλλος πρωθυπουργός Ντε Βιλπέν προ μηνών είχε δηλώσει κατηγορηματικά ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις, αν πρώτα δεν αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Οι εν Ελλάδι ευρωπαϊστές έσπευσαν να θριαμβολογήσουν για τη δικαίωση της πολιτικής τους. Τον Ιούλιο η Γαλλία έκανε στροφή 180 μοιρών. Όσο για τις αντιρρήσεις της Αυστρίας, ξεπεράστηκαν με ένα τηλεφώνημα της Κοντολίζα Ράις και την υπόσχεση ότι αρχίζουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις και με την Κροατία, στην αγορά της οποίας προσβλέπει η γειτονική Αυστρία.

Οι ευρωπαϊστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι στη διαπραγμάτευση Ε.Ε.-Τουρκίας η αδύνατη πλευρά είναι η Τουρκία, που θα αναγκαστεί να μεταβάλει την πολιτική της. Όμως, όλες οι δηλώσεις όλων των Τούρκων αξιωματούχων διαβεβαιώνουν για το αντίθετο, δηλ. ότι η Τουρκία θα «μεταρρυθμίσει» την Ε.Ε..

Το διαπραγματευτικό πλαίσιο που αποφασίστηκε στο Λουξεμβούργο περιέχει τις γνωστές ασαφείς παραινέσεις προς την Τουρκία για σχέσεις καλής γειτονίας, σεβασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ., που γράφονται στα παλαιότερα των υποδημάτων όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά και της ίδιας της Ε.Ε. (και της Ελλάδας, φυσικά). Την επομένη της έναρξης των διαπραγματεύσεων τουρκικά αεροπλάνα έκαναν βόλτες πάνω από το αεροδρόμιο της Ρόδου, ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. Ι. Βαρβιτσιώτης υπέστη ταπεινωτικό καψώνι κατά την είσοδό του στην Τουρκία κλπ., χωρίς οι διαπραγματεύσεις να διακοπούν.

Σ’ ένα μόνο ζήτημα η Ε.Ε. είναι κατηγορη-ματική: ότι στην Τουρκία πρέπει να λειτουργήσει απρόσκοπτα η «οικονομία της αγοράς», δηλ. η άγρια εκμετάλλευση των λαών της.

Το χειρότερο είναι ότι άλλη μια απόφαση της Ε.Ε. (με την υπογραφή και της Ελλάδας και της Κύπρου) δεν αναφέρει λέξη για την κατοχή της Κύπρου, τον εποικισμό, το casus belli στο Αιγαίο κλπ. Πώς θα τα ξαναθέσουμε σε οποιαδήποτε μελλοντική διαπραγμάτευση; Δικαίως ο Ερντογάν ισχυρίζεται στις 2/10/05: «Κανείς δεν κατηγορεί πλέον την Τουρκία και την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου»! Σ’ αυτό το κατάντημα μας έφεραν οι «ευρωπαϊκές λύσεις».