ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Περιπλέκονται όλα τα προβλήματα

Το ειδύλλιο ανάμεσα στην ελληνική και την αμερικανική κυβέρνηση φαίνεται ότι διαδέχεται μια περίοδος αμοιβαίας καχυποψίας και αφανών κτυπημάτων, παρότι επισήμως οι σχέσεις δεν έχουν διαταραχθεί. Φαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση είδε καθυστερημένα αυτό που όφειλε να προβλέψει εξ αρχής, δηλ. ότι η πλήρης ευθυγράμμιση με την αμερικανική πολιτική όχι μόνο δε θα απέδιδε κανένα κέρδος στην Ελλάδα (π.χ. ανεκτή ονομασία για τα Σκόπια, ουδετερότητα στο Λουξεμβούργο), αλλά αντιθέτως θα επιδείνωνε τη θέση της χώρας μας διεθνώς. Έτσι η ελληνική κυβέρνηση:

Απέρριψε ως απαράδεκτο το νέο σχέδιο Νίμιτς για το όνομα των Σκοπίων, με ύφος που δεν έκρυβε την οργή της για την «αχαριστία» των Αμερικανών.

Δεν αποδοκίμασε (όπως έκανε π.χ. το ΑΚΕΛ) τις δηλώσεις του Κύπριου πρέσβυ Τ. Τζιωνή, έμπιστου του προέδρου Τ. Παπαδόπουλου, που

για πρώτη φορά είπε ότι το σχέδιο Ανάν είναι νεκρό.

Δημοσιοποίησε τη σύλληψη υπαλλήλου της αμερικανικής πρεσβείας, που κατείχε μεγάλη ποσότητα όπλων.

Κάλυψε τη σκληρή στάση του προέδρου Κ. Παπούλια απέναντι στις αλβανικές προκλήσεις (βλ. σχετικό άρθρο).

Ανέβαλε επ’ αόριστον την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία.

Όλ’ αυτά δε συνιστούν, βεβαίως, μια άλλη πολιτική στα εθνικά θέματα, αλλά τουλάχιστον (ελπίζουμε να) δηλώνουν κάποια όρια στην πολιτική της υποτέλειας.

Η οικονομική πολιτική ασκείται από την Ε.Ε.

Αντιθέτως, στα οικονομικά και κοινωνικά θέματα δόγμα της ελληνικής κυβέρνησης είναι η πλήρης υπακοή στις Βρυξέλες, που θα έχει ως αποτέλεσμα την ένταση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και αναστάτωσης. Ο επίτροπος Αλμούνια έχει αναδειχθεί σε «τσάρο» της ελληνικής οικονομίας και απαιτεί σκλήρυνση της λιτότητας και επιμήκυνση της περιόδου εφαρμογής της. Αμέσως ο Αλογοσκούφης ανακοίνωσε ότι η λιτότητα δε θα διαρκέσει 2 χρόνια, αλλά 8!

Ο ίδιος υπουργός θριαμβολογούσε ότι μας επέτρεψαν την τιτλοποίηση, δηλ. το νέο δανεισμό του κράτους. Μετά την παρέμβαση Αλμούνια, αναγκάστηκε να αλλάξει τον προϋπολογισμό του 2006, να αφαιρέσει την τιτλοποίηση και να επιβαρύνει με 2 δισ. ευρώ τους οικονομικά ασθενέστερους, για να καλύψουν τα χρέη του κράτους.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία σε ένα χρόνο η αύξηση των μισθών ήταν 2,5%, ο πληθωρισμός 3,5%, άρα μόνο γι’ αυτό το λόγο οι μισθωτοί έχασαν το 1% του μισθού τους (τα πραγματικά στοιχεία είναι χειρότερα). Παράλληλα ετοιμάζεται νέο κύμα φορολογικών επιβαρύνσεων, ενώ η προσπάθεια να συμμαζευτούν οι «νταβατζήδες» εξελίχθηκε σε φιάσκο (βλ. σχετικό άρθρο).

Τέλος αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα της ανάληψης της Ολυμπιάδας (άλλος «εθνικός στόχος» αυτός!), με τα υπέρογκα ποσά που αρχίσαμε να δίνουμε για την εξόφληση των δανείων, κάτι που επιμελώς προσπαθούν να υποβαθμίσουν οι υπέρμαχοι της ανάληψης πολιτικοί και οι εργολάβοι-ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, που θησαύρισαν με τα ολυμπιακά έργα.

Πολιτική αναταραχή

Στη Ν.Δ. οι διαμάχες μεταξύ υπουργών και οι δυσαρέσκειες των βουλευτών συμπληρώνουν την εικόνα απραξίας και αδυναμίας διακυβέρνησης. Σοβαρά προβλήματα δημιουργεί πάντα το μητσοτακέικο, ιδίως όσο δε γίνεται ανασχηματισμός, αλλά κι αν ποτέ γίνει όσο η Ντόρα (προβεβλημένη των ΜΜΕ, να ομιλεί επί παντός του επιστητού) δε φαίνεται να έχει καθόλου βέβαιο το επίζηλο χαρτοφυλάκιο των εξωτερικών. Ο Καραμανλής αντιδρά με περιοδείες στην επαρχία και διαρροές περί επικείμενων εκλογών μέσα στο 2206.

Μεγαλύτερη είναι η κρίση στα δύο κόμματα του εκσυγχρονισμού. Ο Σημίτης με την έκδοση του βιβλίου του δηλώνει «παρών», προσπαθεί να συσπειρώσει την ομάδα του (όσους απέμειναν) και να έχει ρόλο στις μελλοντικές εξελίξεις (εντός ή εκτός ΠΑΣΟΚ). Ο Γιωργάκης αντέδρασε με τη δήλωση ότι επιδιώκει σταθερά την ανανέωση του ΠΑΣΟΚ (προφανώς με στελέχη του επιπέδου της κ. Ματσούκα). Οι παλιότεροι δε σκοπεύουν, φυσικά, να παραμείνουν αδρανείς.

Στο ΣΥΝ έχει επιβληθεί ένα είδος άτυπης δυαρχίας. Η μειοψηφία, με κύριο εκφραστή τον τ. πρόεδρό του Ν. Κωνσταντόπουλο και με την προκλητική υποστήριξη των ΜΜΕ, απαιτεί θρασύτατα την υποταγή της πλειοψηφίας στη γραμμή της. Το κόμμα μοιάζει περισσότερο με συστεγαζόμενα σωματεία.

Το ΚΚΕ είχε μια πολύ θετική παρέμβαση γύρω από τα ζητήματα της εθνικής επετείου (παρελάσεις κλπ.), αλλά στους μαζικούς χώρους επιμένει στις ξεχωριστές κινητοποιήσεις, που είναι σε βάρος και του γενικότερου κινήματος, αλλά (νομίζουμε) και του ίδιου του ΚΚΕ.

Η κατάσταση περιπλέκεται με την εμπλοκή εκκλησιαστικών και πολιτικών πραγμάτων. Οι «εκσυγχρονιστές» απαιτούν άμεσο χωρισμό εκκλησίας και κράτους. Θεωρούμε ότι το ζήτημα έχει πολλές πτυχές και απαιτεί σοβαρή και σε βάθος συζήτηση.

Τέλος, ο πόλεμος μεταξύ των «νταβατζήδων» καλά κρατεί και αποκαλύπτει μικρό μέρος της διαπλοκής (και η κ. Φυντανίδη, λοιπόν!). Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία χθεσινοί σύμμαχοι γίνονται οι χειρότεροι εχθροί και αντιστρόφως. Όσο για το ύφος και το ήθος των κυρίων που ουσιαστικά κυβερνούν την Ελλάδα ελπίζουμε οι πολίτες να έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους και να ξανασκεφτούν την πολιτική τους στάση.

Για τους επόμενους μήνες, πάντως, προβλέπεται ανεβασμένο πολιτικό θερμόμετρο.

Αμφισβητείται ο Μπους στις ΗΠΑ

Η τυχοδιωκτική πολιτική του Μπους, αποτέλεσμα άκρατης βουλιμίας, ανιστόρητης τύφλωσης και παραλογισμού, όχι μόνο επέφερε (και επιφέρει ακόμη) τρομακτικά δεινά στην ανθρωπότητα, αλλά (όπως είχε προβλέψει το ΑΣΚΕ) σύντομα οδήγησε σε αδιέξοδο την αμερικανική πολιτική, έβλαψε και τις ίδιες τις ΗΠΑ, συνέβαλε στην αφύπνιση λαών και κινημάτων και ενέτεινε την αμφισβήτηση της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης και του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, ανοίγοντας το δρόμο για προοδευτικές εξελίξεις σ’ όλη τη γη.

Η μεγαλύτερη μερίδα του συστήματος στις ΗΠΑ, αφού υποστήριξε το Μπους 2 φορές να εκλεγεί πρόεδρος, τώρα παίρνει όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις απ’ αυτόν, τα ΜΜΕ τον έχουν συνεχώς στο στόχαστρο, του καταλογίζουν προσωπικά τις εμφανείς αποτυχίες και φαίνεται ότι οι ΗΠΑ με το νέο τους Πρόεδρο ετοιμάζονται να αλλάξουν πολιτική, τουλάχιστον στο επίπεδο των εντυπώσεων.

Ακόμη και με τον Καναδά οι σχέσεις των ΗΠΑ έχουν διαταραχθεί και η «έχθρα» με τις ΗΠΑ έχει αναδειχθεί σε ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης εν όψει των εκλογών της 23^ης Ιανουαρίου, σε σημείο που ο Αμερικανός πρέσβης στην Οτάβα να μιλήσει για «επικίνδυνο κατήφορο»!

Οι εκλογές στη Βολιβία

Εδώ και λίγα χρόνια στη Λατινική Αμερική κατακτούν την εξουσία δυνάμεις εχθρικές προς τις ΗΠΑ. Ήδη το μεγαλύτερο μέρος της έχει αριστερά-προοδευτικά καθεστώτα, από μετριοπαθή (πχ. Λούλα στη Βραζιλία) έως επαναστατικά (πχ. Τσάβες στη Βενεζουέλα). Στην αλυσίδα προστέθηκε από το Δεκέμβριο η Βολιβία, με την εκλογή του επαναστάτη Ινδιάνου Έβο Μοράλες στο προεδρικό αξίωμα.

Η εκλογή αυτή έχει μεγάλη σημασία (και όχι μόνο για τη Λατ. Αμερική), για τους εξής λόγους: 1) Δεν είναι αποτέλεσμα μιας απλής κοινοβουλευτικής διαδικασίας, αλλά ενός τεράστιου λαϊκού κινήματος, που ανέτρεψε 2 προέδρους, μετά από μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις, με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων κλπ. 2) Ο Μοράλες (όπως και οι σύντροφοί του) έχει λαϊκή καταγωγή (αρχικά βοσκός και μετά εργάτης-συνδικαλιστής) και δείχνει αποφασισμένος να μείνει πιστός στην ταξική του θέση. Ανακοίνωσε τη μείωση στο μισό του μισθού του και των υπουργών του και κάλεσε τους βουλευτές να κάνουν το ίδιο. Ελπίζουμε ότι έχει αξιολογήσει τις εμπειρίες άλλων χωρών, στις οποίες οι «εκπρόσωποι» των λαών μετατράπηκαν σε νέες άρχουσες κάστες. 3) Είναι αποφασισμένος να θέσει το φυσικό πλούτο της χώρας του στην υπηρεσία του λαού και ιδίως το φυσικό αέριο (2^η παραγωγός χώρα στη Λ. Αμερική), που μέχρι τώρα το λυμαίνονται οι ξένοι. 4) Πριν καν αναλάβει τα καθήκοντά του, πραγματοποίησε περιοδεία στο εξωτερικό (Ισπανία, Γαλλία, Κίνα, Ιράν, Ν. Αφρική κλπ.), όπου εξασφάλισε σημαντικές συνεργασίες, που θα του επιτρέψουν να αντιμετωπίσει την αναμενόμενη αμερικανική εχθρότητα, επιδεικνύοντας σπουδαίες πολιτικές ικανότητες. 5) Επειδή είναι Ινδιάνος, η εκλογή του αφυπνίζει ιθαγενείς και μιγάδες σ’ όλη την ήπειρο, που αποτελούν τα πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα, ιδίως στο Περού, το Εκουαδόρ και το Μεξικό, όπου υπάρχουν πολλοί Ινδιάνοι. Ήδη ο ηγέτης των Ζαπατίστας Μάρκος ξεκινάει δεύτερη περιοδεία, εν όψει των προεδρικών εκλογών του Μεξικού, με σκοπό τη δημιουργία πολιτικής συμμαχίας προοδευτικών δυνάμεων, που θα διεκδικήσει όχι μόνο πλέον τα δικαιώματα των Ινδιάνων, αλλά την εξουσία.

Ο χορός φαίνεται θα συνεχιστεί μέσα στο 2006 με την προβλεπόμενη νίκη των Σαντινίστας στη Νικαράγουα και πιθανόν και αλλού. Ισχυρό όπλο είναι ο νέος τηλεοπτικός σταθμός, που στήθηκε από επαναστατικά καθεστώτα της Λ. Αμερικής, χρηματοδοτείται κυρίως από τη Βενεζουέλα και εκπέμπει σ’ όλη την ήπειρο, σπάζοντας το μονοπώλιο του CNN.

Ιράν – Ιράκ

Τα βάσανα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν τελειώνουν στην Αμερική. Στο Ιράκ είναι προφανές ότι η νίκη που υποσχέθηκε ο Μπους δεν πρόκειται να έρθει ποτέ, ο αριθμός των νεκρών Αμερικανών στρατιωτών αυξάνεται αλματωδώς και η «μεταπολίτευση» που μεθοδεύτηκε απέτυχε παταγωδώς.

Ο Ιρανός πρόεδρος Αχμαντινετζάντ προκαλεί Αμερικανούς και Ισραηλινούς, συνεχίζει το πυρηνικό του πρόγραμμα, παρά τις απειλές των ΗΠΑ και της Ε.Ε., που με θράσος απαιτούν να διαθέτει το Ισραήλ πυρηνικά, αλλά όχι το Ιράν. Όμως, «ο λαός μας δεν πρόκειται να τρομοκρατηθεί από τη φασαρία σας και θα συνεχίσει σταθερά το δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου», δήλωσε ο Ιρανός πρόεδρος, έχοντας την κάλυψη της αντιπολίτευσης (Ραφτσαντζανί). και τη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων της χώρας του, στα οποία ανήκει. Ο Φιντέλ Κάστρο τον υποστήριξε ανοιχτά και ο Τσάβες τον κάλεσε στη Βενεζουέλα!

Στις 27/12/05 τέθηκε σε τροχιά ο πρώτος ευρωπαϊκός δορυφόρος Giove A ενός δορυφορικού συστήματος πλοήγησης.

Οι ευρωπαϊστές πανηγύρισαν ότι η «Ευρώπη» σπάει το μονοπώλιο των ΗΠΑ και καθίσταται αυτόνομη. Όμως, η Ε.Ε. πρώτα πήρε άδεια από τις ΗΠΑ και δεσμεύτηκε ότι το σύστημά της θα είναι συμβατό με το αντίστοιχο αμερικανικό GPS, θα έχει κοινές προδιαγραφές με αυτό, ότι δε θα παρεμβάλλεται στις δικές του συχνότητες και ότι η χρήση του δε θα είναι σε καμιά περίπτωση στρατιωτική.

Τόση αυτονομία!

Στις 14/12/05 η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησε κείμενο «για την καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» και εισηγείται την υιοθέτησή του από την ολομέλεια, που θα συνέλθει στο τέλος Ιανουαρίου. Στο κείμενο εκφράζεται η δυσφορία που «κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες», σαν να είναι υποχρεωμένοι οι λαοί να ρωτούν τα ευρωπαϊκά μυστικοσυμβούλια με ποιο σύστημα να κυβερνηθούν. Έτσι καλύπτεται το δόγμα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην Ευρώπη ότι έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να ανατρέπουν όποια καθεστώτα δεν τους αρέσουν. Δυσφορία εκφράζεται επίσης που «οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα», αποκαλώντας «διεθνή κοινότητα» τα κέντρα εξουσίας της άγριας καπιταλιστικής Δύσης και προδίδοντας τη δική τους κατ’ εξοχήν ολοκληρωτική νοοτροπία.

Κραυγαλέα υποκρισία

Βεβαίως τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν αντιδημοκρατικά και αυταρχικά (γι’ αυτό το ΑΣΚΕ δεν τα θεωρεί πρότυπα προς μίμησιν, αλλά παραδείγματα προς αποφυγήν και από το 1986 είχε προβλέψει την κατάρρευσή τους). Αλλά μόνον εκεί έγιναν εγκλήματα; Τι απέγιναν οι Ινδιάνοι της Αμερικής; Τι έγινε στις αποικίες της Αφρικής και της Ασίας; Τι έκαναν οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ και τι κάνουν σήμερα στο Ιράκ; Τι κάνουν καθημερινά και επί δεκαετίες οι Ισραηλινοί στην Παλαιστίνη; Τι έκαναν οι ΝΑΤΟϊκοί στη Γιουγκοσλαβία; Τι έγιναν οι Τζορτζ και Ρόμπερτ Κένεντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ; Ποιος είναι υπεύθυνος σήμερα για τους θανάτους εκατομμυρίων παιδιών από την πείνα και τις αρρώστιες στον Τρίτο Κόσμο, αν όχι αυτοί που υπαγορεύουν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης; Ποιος πρέπει να περάσει από δίκη πριν το Μπους, το Μπλερ και το Σαρόν; Κραυγάζει, λοιπόν, η υποκρισία τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Γιατί ξεκίνησε τώρα αυτή η εκστρατεία;

Ίσως βλέπουν ότι τα παραμύθια περί τρομοκρατίας αποκαλύφθηκαν, τουλάχιστον στην Ευρώπη, και δεν περνάνε πια, οπότε προκύπτει η ανάγκη ενός άλλου «δαίμονα», που να δικαιολογεί την πολιτική τους. Η αναβίωση του «κομμουνιστικού κινδύνου», που στο παρελθόν απεδείχθη αποτελεσματικός, είναι μια ιδέα που φαίνεται ότι θα δοκιμαστεί, πολύ περισσότερο που η πολιτική της Ε.Ε. είναι βέβαιο ότι οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αν με τόση ευκολία χαρακτήριζαν «τρομοκρατικές» οργανώσεις που αγωνίζονται για εθνική απελευθέρωση ή δημοκρατία, δεν είναι καθόλου δύσκολο να χαρακτηριστούν «κομμουνιστές» (ή «συνοδοιπόροι»;) όποιοι αντιδρούν στην κοινωνική βαρβαρότητα και την αμερικανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση. Ήδη στην Τσεχία η Κομμουνιστική Νεολαία ετέθη εκτός νόμου. Όλ’ αυτά, σε συνδυασμό με τους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους της Ε.Ε., επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο για κάθε λαϊκή αντίδραση. Αλλά, βέβαια, τι περίμενε κανείς, όταν η Ε.Ε. με το προτεινόμενο και απορριφθέν Ευρωσύνταγμα επιχειρεί να κατοχυρώσει συνταγματικά τον καπιταλισμό στην πιο χυδαία και ακραία μορφή και να προετοιμάσει την καταδίωξη όποιου τον αντιστρατεύεται;

Ο διαβόητος κ. Λίντμπλαντ

Αποκαλυπτικό των προθέσεών τους είναι ότι διάλεξαν ως εισηγητή του κειμένου το διαβόητο Σουηδό ευρωβουλευτή Γ. Λίντμπλαντ, ο οποίος σε συνεντεύξεις του χαρακτηρίζει τη Γαλλική Επανάσταση «απεχθή»(!), ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ δε διέπραξαν εγκλήματα(!!), ότι στην Τουρκία συντελείται ένα θαύμα εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού(!!!), ότι οι Έλληνες πρέπει να πείσουμε τους Ελληνοκύπριους να δεχθούν το σχέδιο Ανάν κλπ.

Με τέτοιους πολιτικούς εγκεφάλους και τέτοια νοοτροπία δε νομίζουμε ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός θα ξεμπερδέψει εύκολα από την οργή των λαών. Τουλάχιστον οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Πολιτική Επιτροπή Μεϊμαράκης και Πάγκαλος ήταν από αυτούς που καταψήφισαν (όπως και οι Ρώσοι) το κείμενο του κ. Λίντμπλαντ.

Γεωπολιτική επάνοδος της Ρωσίας

Με τις καθοδηγούμενες από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. «έγχρωμες επαναστάσεις» στην Ουκρανία, τη Γεωργία και εν μέρει τη Μολδαβία επιχειρήθηκε η γεωπολιτική περικύκλωση της Ρωσίας, ώστε να καταστεί δύναμη ήσσονος σημασίας. Το όνειρο των σχεδιαστών της αμερικανικής πολιτικής από την εποχή της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης ήταν να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ έως την Ουκρανία, που μαζί με την Πολωνία θεωρούν ότι είναι το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.

Αν και η διεθνής τιμή του φυσικού αερίου το τελευταίο τρίμηνο είναι 250 δολάρια τα 1000 κυβικά μέτρα, η Ρωσία διατηρούσε για λόγους πολιτικής και οικονομικής επιρροής πολύ χαμηλή τιμή (50 δολάρια τα 1000 κυβ. μέτρα) στο παρεχόμενο φυσικό αέριο στην Ουκρανία, μια χώρα με πληθυσμό 50 εκατομμυρίων, που οι μισοί αισθάνονται ή είναι Ρώσοι. H τιμή που πλήρωνε η Oυκρανία ήταν ιδιαιτέρως χαμηλή, αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη ότι η Ρωσία χρεώνει περίπου 120 δολάρια ακόμη και τις πάμπτωχες Mολδαβία, Γεωργία, Aρμενία, παρόλο που με την τελευταία έχει άριστες σχέσεις, ενώ με την φιλορωσική Λευκορωσία συμφώνησε πρόσφατα να πουλά με 46,6 δολάρια.

Η Ρωσία αντέδρασε στην πολιτική του Γιουσένκο να καταστήσει τη χώρα του προτεκτοράτο των ΗΠΑ και μάλιστα με ρωσική επιδότηση. Το καλοκαίρι του 2005 ο Γιουσένκο έθετε ασφυκτικά θέμα αποχώρησης του ρωσικού στόλου από την Κριμαία και απειλούσε ότι το Κίεβο θα μπορούσε να επιτρέψει την πρόσβαση Αμερικανών ειδικών στους σταθμούς ηλεκτρονικής παρακολούθησης της χώρας, που χρησιμοποιούν την ίδια τεχνολογία και τα ίδια συστήματα κωδικών με αυτούς της Ρωσίας. Τότε, ως προπομπός, ο φιλορώσος πρόεδρος του Τουρκμενιστάν προειδοποίησε την Ουκρανία ότι θ’ αυξηθούν οι τιμές του φυσικού αερίου και ακολούθησε με το ίδιο περιεχόμενο η ρωσική εταιρεία Γκαζπρόμ.

Οταν η Ρωσία μέσω της Γκαζπρόμ ζήτησε από την Ουκρανία αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου στο επίπεδο των διεθνών τιμών, δηλ. αυτών που καθορίζουν κυρίως οι δυτικές εταιρείες του κλάδου, η ουκρανική κυβέρνηση διέκοψε τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, επιχειρώντας να εκθέσει τη Pωσία ως δήθεν ανίκανη να εκπληρώσει τις συμβατικές υποχρεώσεις της. Έφθασε στο σημείο να κλέβει το αέριο που προοριζόταν για τις άλλες χώρες, με συνέπεια η Ρωσία να διακόψει για δύο μέρες τη ροή προς την Ουκρανία. Η Ουκρανία προμηθεύεται φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν και από τη Ρωσία με αγωγούς που περνούν μέσα από ρωσικό έδαφος.

Ο ουκρανικός εκβιασμός έπεσε στο κενό, επειδή οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες δεν ήταν διατεθειμένες να διακυβεύσουν ζημιές στις οικονομίες τους, λόγω της άρνησης της Ουκρανίας να πληρώνει το φυσικό αέριο στις διεθνείς τιμές, παρόλο που ο δυτικός τύπος κατηγορούσε τη Ρωσία. Η Ρωσία άλλωστε προμηθεύει με 125 εκ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες επί συνόλου 285 εκ. της ετήσιας κατανάλωσής τους.

Τελικά η συμφωνία Γκαζπρόμ-Ουκρανίας ήταν ιδιαιτέρως πολύπλοκη, για να μη φαίνεται ο χαμένος. H Γκαζπρόμ θα πουλά το αέριο σε μία ρωσοουκρανική εταιρεία έναντι 230 δολαρίων. H εταιρεία αυτή θα παίρνει φυσικό αέριο και από το Tουρκμενιστάν, από το οποίο ακόμη η Oυκρανία το προμηθεύεται με 50 δολάρια (έως πότε;), θα το αναμειγνύει με ρωσικό και τελικά θα πωλεί στην Oυκρανία φυσικό αέριο έναντι 95 δολαρίων. Η συμφωνία αυτή ήδη έχει προκαλέσει κυβερνητική κρίση στην Ουκρανία.

Η Ρωσία εδειξε ότι δεν παραιτείται από καμμία χώρα της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και με τον τρόπο αυτό έστειλε μήνυμα ότι δεν είναι διατεθειμένη να τεθεί στο περιθώριο και ότι η Ουκρανία δεν κατοχυρώθηκε στη Δύση, η οποία Δύση άλλωστε δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή στο πειθήνιο σ’ αυτή καθεστώς Γιουσένκο. Οι υποτελείς πληρώνουν, δεν πληρώνονται.

Το φυσικό αέριο αποτελεί για τη Ρωσία οικονομικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Οι εξαγωγές του στηρίζουν την ανάπτυξή της και παράλληλα υποκαθιστούν την κατανάλωση πετρελαίου, που προέρχεται από τις χώρες της Μ. Ανατολής, που ελέγχονται από τις ΗΠΑ, ενώ και οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες απαλλάσσονται από την αμερικανικών συμφερόντων πετρελαϊκή εξάρτηση. Γι’ αυτό το λόγο βρίσκεται στο στόχαστρο των ΗΠΑ ο υποθαλάσσιος αγωγός φυσικού αερίου Ρωσίας-Γερμανίας, που θα παρακάμπτει (κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα) τις φιλοαμερικανικές χώρες της περιοχής και θα λειτουργήσει έως το 2010.