ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

ΚΟΜΜΑΤΑ και ΕΚΛΟΓΕΣ είναι, πάντοτε, αλληλένδετα ;

Στις τελευταίες ευρωεκλογές  έλαβαν μέρος 43(!) κόμματα, από τα κυβερνητικά και ημικυβερητικά μέχρι τους «ευρωπαίους πολίτες» του γερμανοκατέβατου Χατζημαρκάκη  και την αγνώστου στόχευσης «Χριστοπιστία». Και ταυτόχρονα υπάρχουν πάμπολλα γνωστά ή, σχετικά, άγνωστα κόμματα, κινήσεις πολιτικές ή ομάδες, μικρές ή μεγαλύτερες, πολιτικοκοινωνικού προβληματισμού και δράσης, που δεν πήραν ή δεν παίρνουν μέρος σε εκλογές.

Ομως, θεωρητικά και γενικά κατ’αρχήν, όλοι αυτοί ασκούν πολιτική. Και πολιτική, όπου ισχύει η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, σημαίνει σύνολο δράσεων που στοχεύουν στην άσκηση εξουσίας, ή συμμετοχή σ’αυτήν ή, έστω, στον έμμεσο επηρεασμό αυτής, ώστε να υλοποιηθούν οι στόχοι, έστω και βαθμιαία, που έχουν θέσει  αυτοί που την επιδιώκούν, οργανωμένοι σε κόμματα ή ομάδες, και προτείνουν προς έγκριση, μέσω εκλογών ή δημοψηφισμάτων, στην κοινωνία.

Η δράση των κομμάτων πρέπει να είναι κυρίως εκλογική ;

Σε γενικές γραμμές και συνοπτικά θα μπορούσαν να ισχύουν τα κάτωθι:

Η συμμετοχή σε εκλογές και, μέσω αυτών, η ανάληψη ευθυνών εξουσίας αποτελεί ασφαλώς έναν από τους κύριους στόχους κάθε πολιτικού κόμματος, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος ύπαρξής του. Αν γινόταν αποδεκτό  κάτι τέτοιο, θα ήταν θεμιτή κάθε είδους ευκαιριακή σύμπραξη ετερόκλητων στοιχείων ( επαγγελματιών της πολιτικής, συνδικαλιστών και οικονομικών παραγόντων) χωρίς ουσιώδες ιδεολογικό υπόβαθρο με σκοπό τη συμμετοχή τους στην κατανομή της εξουσίας. Αλλά τέτοιου είδους πολιτική συμπεριφορά έχουν μόνο όσοι επιδιώκουν τη συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας για να αποκομίσουν ιδιωτικά οφέλη. Αντίθετα, όσοι επιδιώκουν μια ουσιαστική αλλαγή στη χώρα αντιλαμβάνονται ότι για να εδραιωθεί, πρέπει να αρχίσει από το λαό. Και αυτό είναι ασφαλώς πιο ουσιώδες και επιτακτικό από την καταμέτρηση της πολιτικής επιρροής, που γίνεται κάθε φορά με όρους άνισους για τα αντισυστημικά κόμματα. Γι’ αυτό ένα πολιτικό κόμμα πρέπει να λειτουργεί, κυρίως αρχικά, ως παραγωγός πολιτικής σκέψης (thinktank θα έλεγαν οι ξενομανείς), να είναι δηλαδή το κόμμα ένας πολιτικός οργανισμός που διαμορφώνει ιδέες για την πρόοδο του λαού και επιδιώκει να τις περάσει αυτούσιες ή παραλλαγμένες στο λαό. Όταν εδραιωθούν αυτές οι ιδέες στό λαό, θα είναι ζήτημα χρόνου και η ανάληψη της εξουσίας ή συμμετοχή σ’αυτήν ή, έστω έμμεσος επηρεασμός της και, το σπουδαιότερο, δε θα είναι καθόλου εύκολη η οπισθοδρόμηση σε προηγούμενες πολιτικές καταστάσεις.

Μπορούν να ισχύουν αυτά στην Ελλάδα;

Ανακύπτουν όμως κάποια σοβαρά ερωτήματα για την ισχύ των παραπάνω, λόγω διεθνών και εσωτερικών συνθηκών.

«Παγκοσμιοποίηση»

Πολλοί σήμερα αναφέρονται στην παγκοσμιοποίηση ως σύγχρονο νομοτελειακό φαινόμενο. Ομως ο ισχυρισμός αυτός και η διαφήμισή του περίπου ως «νομοτελειακού» και «οικουμενικού» εμφανιζόταν, παρά την απουσία των σημερινών τεχνολογικών εξελίξεων και υπερεθνικών εταιριών(!), κάθε φορά που αναδυόταν μια μεγάλη δύναμη, που στηριζόταν στις μικρότερες χώρες και έθνη από τους εκάστοτε νενέκους σ’αυτές... Επί των ημερών μας υπήρξε η Αγγλική παγκοσμιοποίηση, η Σοβιετική, η Χιτλερική (με τις γνωστές καταλήξεις τους...) και τώρα η αμερικανική, με ουρά της την «ευρωπαϊκή», δηλ. τη γερμανική.

Σίγουρα η ισχύς τους είναι πεπερασμένη (νομοτελειακά!), όμως η επίδρασή τους στις μικρότερες χώρες ήταν και είναι σημαντική (εκτός των άλλων και) στην λειτουργία της Δημοκρατίας τους και ειδικά των κομμάτων, είτε με διείσδυση σ’αυτά είτε με κόμματα, κινήσεις και ΜΜΕ δικά τους, ανοικτά ή καλυμμένα.

Αυτό συμβαίνει και σήμερα και, ιδιαίτερα, στη χώρα μας.

Στη χώρα μας χειρότερες οι συνθήκες

Στην Ελλάδα τα πράγματα, η πολιτική ολοκλήρωση μαζί με την παραγωγική ανάπτυξη, είναι ακόμα χειρότερα, λόγω της ιδιότυπης απελευθέρωσής της και της καθιέρωσης πειραματικής(!) τριπλής «προστασίας» από την αρχή της νέας «ελεύθερης» ιστορίας της. Οι «προστάτες» μας απο τη μια δεν επέτρεψαν αυτόνομη οικονομική οργάνωση και ανάπτυξη, επιτρέποντας μόνο μεταπρατικές δραστηριότητες που δε θα έθιγαν τις δικές τους οικονομίες, και από την άλλη νόθευαν διαρκώς την πολιτική οργάνωση με εγκάθετες (μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια) ή απόλυτα ελεγχόμενες ηγεσίες σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, μέχρι και τις μέρες μας!

Ετσι δεν κατορθώθηκε σχεδόν ποτέ να σχηματισθούν ευδιάκριτες και αυτοσυνείδητες τάξεις, στρώματα, ακόμη και επαγγελματικές ενώσεις και συνακόλουθα ταξικά κόμματα, κινήσεις ή πολιτικές ομαδοποιήσεις, ανεξάρτητες από τις καθοδηγούμενες από τους προστάτες ηγεσίες της χώρας. Οι «προστάτες» στην πορεία άλλαζαν, αλλοιώνονταν ή μεταλλάσσονταν και ταυτόχρονα αυξάνονταν, εξ’ού και η πληθώρα των πολιτικών (εξαρτημένων) σχηματισμών και των οργάνων – Μέσων πολιτικής καθοδήγησης του λαού. Και όποια από αυτά τα κόμματα (όχι πολλά, είναι αλήθεια) είναι αντισυστημικά, άρα προοδευτικής – σοσιαλιστικής κατεύθυνσης, και συνάμα  πατριωτικά, π.χ. «η Χριστιανική Δημοκρατία», αντιμετωπίζουν άπειρα εμπόδια, πέρα από τα οικονομικά, διάδοσης, οπτικά και ακουστικά, και, ειδικότερα, εκλογικά.

Αποτέλεσμα : Στην Ελλάδα επιβεβαιώνεται πλήρως ο ορισμός της Πολιτικής ως τέχνης του να εξαπατάς τους λαούς. Και οι δικαιολογίες είναι πάντοτε οι ίδιες: Η πολυσυλλεκτικότητα (τότε γιατί την επιδιώκουν με κάθε τρόπο, αφού θα «εμποδίσουν» την εφαρμογή της κεντρικής πρότασης;..., που απαιτεί συμβιβασμούς!), ή «η καμμένη γη», που δεν την γνώριζαν, ή οι διάφορες τρόικες. Σε άλλα να συμφωνείς και να τα ψηφίζεις και άλλα ή και τα αντίθετα να εφαρμόζονται. Πρόσφατα παραδείγματα η εκλογική εντολή στα 1981, με  μεγάλη πλειοψηφία, για αποχώρηση από την (τότε) ΕΟΚ, τα «λεφτά υπάρχουν» για μεγάλες παροχές, στις εκλογές του 2009, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα, και, φοβόμαστε και απευχόμαστε, η ίδια τύχη, με ακόμη πιο ολέθρια αποτελέσματα, να περιμένει τις νέες υποσχέσεις στις προσεχείς εκλογές.

Τι πρέπει, λοιπόν, να  γίνει

ποια τα άμεσα καθήκοντα

Το πρώτο και κύριο καθήκον όσων ειλικρινά και αξιόπιστα εννοούν τα όσα προτείνουν είναι με κάθε τρόπο (κείμενα, ανακοινώσεις, προκηρύξεις, αφίσες, ιστοσελίδες, συζητήσεις και εκδηλώσεις και, αν είναι δυνατόν, συμμετοχή σε εκλογές) ενημέρωση των ελλήνων πολιτών ότι σε μια χώρα υπό κατοχήν, εξάρτηση και με καθεστώς προτεκτοράτου ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ Η ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ Η ΚΑΙ «ΑΠΕΙΛΟΥΝ» ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ ΗΓΕΣΙΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤ’ ΑΠ’ ΟΛΑ Αγώνα για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση,άρα Αποχώρηση από κάθε λεόντεια δέσμευση και, πρώτιστα από Ε.Ε. και την ΟΝΕ της, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΑΠΑΤΗ.

Στον Αγώνα αυτόν μετέχει διαρκώς, σταθερά και ασυμβίβαστα το Α.Σ.Κ.Ε.


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)