Μας προέκυψαν και πατριώτες! Ποιοι; Οι υπέρμαχοι της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και αποδομητές του έθνους μας και της πατρίδας μας! Οι υπεύθυνοι για την τριπλή κατοχή από Ε.Ε., Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ., για την εξαθλίωση του ελληνικού λαού και τη διάλυση του κράτους! Συνέστησαν μια κίνηση, με σκοπό τη
σωτηρία της χώρας! Σε εκδήλωσή τους στην Παλιά Βουλή στις 22/1 ομιλητές ήσαν η ’ννα Διαμαντοπούλου, ο Γιάννης Μπουτάρης, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο Λουκάς Τσούκαλης και συντονιστής ο Νίκος Αλιβιζάτος. Όλοι τους μπουμπούκια, συστάσεις δε χρειάζονται. Οι διοργανωτές είπαν ότι τους επέλεξαν, γιατί έχουν δώσει δείγματα ευθύνης και ανεξαρτησίας! Προφανώς, ευθύνης απέναντι στους ξένους κατακτητές και ανεξαρτησίας από τον ελληνικό λαό! Στο ακροατήριο και άλλα μπουμπούκια: Γιάννης Ραγκούσης, Γιώργος Καμίνης κ.λπ.
Το πολιτικό τους θράσος δεν έχει όρια!
Κατηγορία
Φύλλο 142 Ιανουαρίου 2012
«Η Ελλάδα υπό κατοχήν. Ο αγώνας για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση»
Μ αυτό το θέμα το ΑΣΚΕ διοργάνωσε το Σάββατο 14 Ιανουαρίου στα γραφεία μας
μια συζήτηση με την ευκαιρία της κοπής της πίτας.
Τις απόψεις της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» ανέπτυξε ο πρόεδρός της Μανώλης Μηλιαράκης. Τις απόψεις ομάδας νέων που συμμετέχουν στους αγώνες χωρίς κομματική ένταξη παρουσίασε ο φοιτητής της Ιατρικής Παναγιώτης Ιωαννίδης. Ο δημοσιογράφος Χρήστος Πηγαδίτης, λόγω και της επαγγελματικής του ενασχόλησης, φώτισε σημαντικές πλευρές του ζητήματος. Τελευταίος εισηγητής ήταν το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΑΣΚΕ Σήφης Στενός.
Μετά τις εισηγήσεις ακολούθησαν τοποθετήσεις όσων από τους προσκεκλημένους το επιθυμούσαν. Συντονιστής της συζήτησης ήταν το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΑΣΚΕ Νίκος Λεοντόπουλος.
Θεωρούμε ότι η εκδήλωση ήταν επιτυχής, λόγω του υψηλού επιπέδου της συζήτησης, του αγωνιστικού κλίματος που επικράτησε και του μεγάλου αριθμού των παρευρεθέντων.
Η εκδήλωση έκλεισε με ευχές για
Καλή Χρονιά και Καλή Λευτεριά
Κατηγορία
Φύλλο 142 Ιανουαρίου 2012
Οι καπιταλιστικές κρίσεις
Οι κρίσεις στο καπιταλιστικό σύστημα προκύπτουν όταν ο πλούτος (με μορφή κεφαλαίων και μοχλό τα υψηλά κέρδη) συγκεντρώνεται στην κατοχή των λίγων, αφαιρούμενος από τους πολλούς, οι οποίοι τον παράγουν. Το κεφάλαιο τότε δεν μπορεί πλέον να επενδυθεί με την ίδια κερδοφορία και, για να μην ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα από κοινωνικές εκρήξεις ή και επαναστάσεις, το συσσωρευμένο κεφάλαιο αναδιανέμεται ή και καταστρέφεται ή βρίσκει νέους τομείς κερδοφορίας. Οι διέξοδοι αυτές του κεφαλαίου ήσαν ιστορικά οι πόλεμοι και οι εφευρέσεις. Σήμερα έχει βρει διέξοδο στην άγρια κερδοσκοπία από τα κρατικά χρέη και ελλείμματα, που διογκώθηκαν μετά το 2008. Έτσι όμως η κρίση, αντί να εκτονώνεται, βαθαίνει και η πιθανότητα βίαιων εξελίξεων και ανατροπών αυξάνει.
Ο αφανής πόλεμος ΗΠΑ-Γερμανίας για το ρόλο του ευρώ
Η κρίση χρέους των δυτικών χωρών ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2008 με τη χρεοκοπία της αμερικάνικής τράπεζας Lehman brothers. Από τότε η κεντρική εκδοτική τράπεζα των ΗΠΑ (FED) «κόβει» αφειδώς πληθωρικό δολάριο, προκειμένου η αμερικανική κυβέρνηση να χρηματοδοτεί τις καταρρέουσες τράπεζές τους (που τις εγκαταλείπουν στην τύχη τους οι πάμπλουτοι τραπεζίτες τους), καθώς και τις χειμαζόμενες επιχειρήσεις τους. Έτσι το χρέος των ΗΠΑ εκτοξεύτηκε αλλά αυτό δεν τους δημιουργεί πρόβλημα, επειδή το δολάριο το στηρίζουν υποχρεωτικά όλες οι χώρες που το κατέχουν (ως το κατ΄ εξοχήν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα), για να διατηρούν σταθερά τα αποθεματικά τους κεφάλαια. Έτσι οι ΗΠΑ, χώρα άκρως ελλειμματική, διατηρείται ως υπερδύναμη, «πουλώντας» δολάρια.
Η αναπόφευκτη υποτίμηση του πληθωρικού δολαρίου έστρεψε τις οικονομικά αναδυόμενες χώρες (Κινα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.) και ορισμένες πετρελαιοπαραγωγές (Ιράν, Βενεζουέλα κ.λπ.) προς το ανατιμημένο ευρώ για μέρος των αποθεματικών τους. Εξοστρακισμός του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος θα σήμαινε για τις ΗΠΑ απώλεια του ρόλου τους ως υπερδύναμης. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον ακήρυκτο πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ κατά του ευρώ και της Γερμανίας. Οι ΗΠΑ φοβούνται επίσης τις παραδοσιακές ρωσογερμανικές σχέσεις, που έχουν αναβαθμισθεί τα τελευταία χρόνια με την ενέργεια και τα κοινά αναπτυξιακά σχέδια σε ευρωπαϊκές χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού.
Αξιοποιώντας τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (δηλ. τα τραπεζικά και χρηματιστηριακά υπερκέρδη, που μεταφέρθηκαν σε ομίλους κερδοσκοπικών κεφαλαίων και αναζητούν νέα υψηλά κέρδη) που δρουν ανεξέλεγκτα και αποκαλούνται κατ ευφημισμό αγορές, καθώς και τους αμερικανικούς «οίκους» αξιολόγησης με τις υποβαθμίσεις τους, επέπεσαν κατά των ομολόγων των χωρών της ευρωζώνης, εκτοξεύοντας στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού, προκαλώντας κρίση δανεισμού, που διογκώνει τα χρέη. Επωφελούνται από τη (γερμανικής έμπνευσης) παγκόσμια ιδιορρυθμία της ευρωζώνης να μην έχει κεντρική εκδοτική τράπεζα που να εγγυάται και να στηρίζει τη σταθερότητα του ευρώ από κερδοσκοπικές επιθέσεις.
Στόχος των ΗΠΑ δεν είναι η κατάρρευση του ευρώ, αλλά η δραστική υποτίμησή του, ώστε να καταστεί αδύναμο και να μην αποτελεί πλέον εναλλακτικό αποθεματικό νόμισμα, να υπάρχει μόνο για συναλλαγές εντός της ευρωζώνης. Αυτό θα συμβεί αν υποχρεωθεί η Γερμανία να υποκύψει στην έκδοση ευρωομολόγων από την Ε.Κ.Τ., δηλ. να «κόψει» πληθωρικό ευρώ, κάτι που ως τώρα αρνείται πεισματικά.
Ο ρόλος του ΓΑΠ
Αυτός ο πόλεμος κατά του ευρώ ξεκίνησε όταν ο πρόθυμος υποτακτικός των ΗΠΑ, αυτός ο ολέθριος για την Ελλάδα άνθρωπος, προτίμησε να αλυσοδέσει τη χώρα του και τους Έλληνες για πολλά χρόνια, προκειμένου να υπηρετήσει τους προστάτες του. Με τα ελλείμματα που φούσκωσε, με τους «Τιτανικούς» και τη «διεφθαρμένη Ελλάδα» και με άμεσους συνεργούς-συνενόχους τους Παπακωνσταντίνου-Προβόπουλο, που είχαν ενεργό ρόλο, προκάλεσε κρίση δανεισμού στην Ελλάδα, την πρώτη στην ευρωζώνη, ώστε να πυροδοτηθεί με τους «οίκους» αξιολόγησης και τις «αγορές» η αμερικανική επίθεση. Ευχόμαστε κάποτε ν αποδοθεί δικαιοσύνη, για να παραδειγματισθούν οι νέοι επίδοξοι Εφιάλτες.
Η Γερμανία
Οι ΗΠΑ, θέλοντας να μην επαναληφθεί το ιστορικό ανάλογο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, ήθελαν την ενσωμάτωση της ηττημένης και διαιρεμένης τότε Γερμανίας στο δυτικό στρατόπεδο. Για το λόγο αυτό επέβαλαν σε πολλές χώρες, όπως η Ελλάδα, που είχαν καταστραφεί από τη γερμανική κατοχή, να μην πληρωθούν πολεμικές επανορθώσεις ή άλλες διεκδικήσεις από τη Γερμανία με διάφορες προφάσεις. Ετσι η Δυτική, κυρίως, Γερμανία, αφού «κουρεύτηκαν» δραστικά τα χρέη και οι υποχρεώσεις της και με τη βοήθεια του αμερικανικού σχεδίου Μάρσαλ, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη με γρήγορη ανασύσταση της παραγωγικής της δομής.
Μετά την Ε.Κ.Α.Χ. το 1951, την Ε.Ο.Κ. το 1957, την επανένωσή της το 1990 και την Ε.Ε. το 1992 απέκτησε κυρίαρχη οικονομική θέση στον ευρωπαϊκό χώρο. Με την εισαγωγή του ευρώ το 1999, που η ίδια επιδίωξε, επωφελήθηκε στο έπακρο από τη ραγδαία αύξηση των πλεονασμάτων της, που οφειλόταν στο σταθερό ενιαίο νόμισμα και στη μεγάλη εσωτερική υποτίμηση, δηλ. στη μεγάλη περικοπή μισθών, συντάξεων και αμοιβών και στην καθιέρωση ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Μείωσε δηλ. το εργατικό κόστος παραγωγής και περιόρισε δραστικά την αγοραστική δύναμη των Γερμανών. Έτσι τα γερμανικά προϊόντα έγιναν πιο ανταγωνιστικά, αυξάνοντας τις εξαγωγές, ενώ παράλληλα μειώθηκαν οι εισαγωγές. Ακόμη και φέτος με την κρίση τα εμπορικά της πλεονάσματα κυμαίνονται από 12 έως 15 δισ. το μήνα, ένα μεγάλο μέρος των οποίων προέρχεται από τις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης, δηλ. τα πλεονάσματά της είναι τα ελλείμματα των άλλων χωρών (μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας).
Με τα πλεονάσματα οι γερμανικές, κυρίως, τράπεζες δάνειζαν χαμηλότοκα αφειδώς τις λιγότερο παραγωγικές χώρες της ευρωζώνης. Έτσι στις χώρες αυτές πουλούσαν και τα γερμανικά προϊόντα, πολλές φορές διαφθείροντας με μίζες, και κέρδιζαν και από τα επιτόκια των δανείων τους. Η επιδίωξή της το ευρώ να υποσκελίσει το δολάριο, δηλ. οι συναλλαγές του πετρελαίου και των ομολόγων να γίνονται σε ευρώ από τα γερμανικά πλεονάσματα, κυρίως, ήταν το μοιραίο λάθος της.
H κρίση
Η κρίση δανεισμού και χρέους λόγω της οικονομικής κρίσης και του ευρώ, ανεξάρτητα από τις αμερικανικές επιδίωξεις, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωνόταν, επειδή οι χώρες της ευρωζώνης μόνο με δανεισμό χρηματοδοτούν μέρος των αναγκών τους. Έτσι οι ελλειμματικές χώρες υποχρεώνονται να πληρώνουν όλο και υψηλότερα επιτόκια και, συνεπώς, και τοκοχρεολύσια, που αυξάνουν ραγδαία τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα και εκτοξεύουν το δημόσιο χρέος τους.
Το «σκληρό» ευρώ δεν επιτρέπει την ανάπτυξη της παραγωγής μιας χώρας, όταν το κόστος των προϊόντων της σε ευρώ είναι μεγαλύτερο απ αυτό π.χ. των αντίστοιχών γερμανικών. Ούτε επιτρέπεται, λόγω των κανόνων της Ε.Ε. («ελεύθερος και ανόθευτος ανταγωνισμός») και της Ο.Ν.Ε., να τη χρηματοδοτήσει και να την ενισχύσει, προκειμένου να καταπολεμήσει την ανεργία, τη μείωση των δημοσίων εσόδων, των ασφαλιστικών εισφορών, των κοινωνικών δαπανών και την αύξηση των ελλειμμάτων του ασφαλιστικού, υγειονομικού, εκπαιδευτικού κ.λπ. τομέα. Όμως επιτρέπεται η χρηματοδότηση των τραπεζών παρά τους κανόνες. Με το ευρώ και την Ε.Ε. καταδικάζονται χώρες να μην παράγουν και να δανείζονται συνεχώς.
Αντίθετα, αν οι ελλειμματικές χώρες μπορούσαν να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα και να χρηματοδοτήσουν την παραγωγή τους, εκτός φυσικά της Ε.Ε., θα είχαν λύσει πολλά από τα προβλήματα που ταλανίζουν τους λαούς τους και κυρίως θα είχαν την εθνική τους αξιοπρέπεια και τη δημοκρατία τους. Το ευρώ και η Ε.Ε. είναι τα δεσμά τους. Όμως οι άρχουσες ελίτ τους, που διασφαλίζουν την κυριαρχία και τον προσπορισμό τους μόνο μέσα στην Ε.Ε., τους κρατούν δέσμιους και τους υποχρεώνουν σε αδιέξοδη αιματηρή λιτότητα με όλα τα μέσα.
Ηγεμονία και λιτότητα:
ο γερμανικός παραλογισμός καταστροφής
Η άρχουσα ελίτ της Γερμανίας, παρά τις εσωτερικές της διαφορές, δε θέλει να επιστρέψει τίποτα απ όσα κέρδισε με το ευρώ και την Ε.Ε. στις χώρες της ευρωζώνης που έχουν προβλήματα δανεισμού. Ανακαλώντας τις απεχθείς ιστορικές της καταβολές, σπέρνοντας το νεορατσισμό για τους «τεμπέληδες νότιους», πιστεύει, κοντόφθαλμα, ότι με την κρίση θα ηγεμονεύσει στην Ευρώπη μέσω της επιβολής του γερμανικού μοντέλου αιματηρής λιτότητας, που θα καταστήσει τον πλούτο των ευρωπαϊκών χωρών βορά στο κεφάλαιό τους. Δε διστάζει να διαλύσει ουσιαστικά την Ε.Ε., για να πετύχει το στόχο της, παραμερίζοντας κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας στις υποτελείς χώρες. Η ισότητα και η αλληλεγγύη, που, έστω και κατ επίφαση, ίσχυαν μέχρι τώρα μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε., για να νομιμοποιούνται στους λαούς τους, αντικαταστάθηκαν και τυπικά πλέον με την υποτέλεια στην Γερμανία.
Η συνταγματική απαγόρευση ελλειμμάτων και χρέους, που θέλει να επιβάλει στις χώρες-μέλη με την απόφαση της Συνόδου της 9ης Δεκεμβρίου, είναι τόσο ουτοπική και τραγικά φαιδρή, όσο και η απαγόρευση να βγαίνει ο ήλιος από την ανατολή. Τελικά φαίνεται ότι η Γερμανία δεν ενδιαφέρεται πλέον να διατηρήσει το ευρώ, τουλάχιστον όπως είναι σήμερα, μια και η πορεία αυτού και της Ε.Ε. φαίνεται προδιαγεγραμμένη. Οι χώρες θα πνιγούν στα ελλείμματα και στα χρέη. Ούτε θ ανακόψει την πορεία αυτή το περιβόητο ευρωομόλογο, που ευαγγελίζονται οι ευρωπαϊστές, δεξιοί και αριστεροί, που θα εκδίδεται αναγκαστικά με πληθωρικό ευρώ, επειδή το πρόβλημα δεν είναι το μικρότερο επιτόκιο αλλά ο συνεχής δανεισμός. Η λύση είναι η ανάπτυξη, την οποία, εντός ευρώ και Ε.Ε., η Γερμανία την έχει καταστήσει πλέον απαγορευμένο είδος.
Η Γερμανία τελικά θα βγει χαμένη και πάλι. Οι φτωχοί, που καθημερινά παράγει η πολιτική της, δεν έχουν τίποτα να δώσουν παρά μόνο την οργή τους για τους κατακτητές τους και τους εγχώριους υποτακτικούς τους. Οι λαοί δεν είναι διατεθειμένοι να εξαθλιωθούν για την ευημερία της γερμανικής ελίτ και των τραπεζών. Θα επαναστατήσουν. Ευχόμαστε αυτό ν αρχίσει από τους Ελληνες.
Κατηγορία
Φύλλο 142 Ιανουαρίου 2012
Στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» αναφερθήκαμε στην ανάγκη δημιουργίας ενός κινήματος για την εθνική και κοινωνική μας απελευθέρωση από τις δυνάμεις κατοχής (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ). Ύστερα από απόφαση της Συνόδου του ΑΣΚΕ, η Εκτελεστική Επιτροπή πήρε πρωτοβουλίες για να συμβάλλουμε κι εμείς, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, στο κίνημα αυτό. Αισθανόμαστε ότι σήμερα, που η πατρίδα μας βρίσκεται σε τεράστιο κίνδυνο, δε συγχωρείται όχι μόνο η συνενοχή και η απάθεια, αλλά και οποιαδήποτε παράλειψη στην προσπάθεια απελευθέρωσης.
Οι βασικές θέσεις πάνω στις οποίες νομίζουμε ότι πρέπει να στηρίζεται αυτό το κίνημα είναι οι εξής: 1) εθνική ανεξαρτησία (αποχώρηση από την Ε.Ε. κ.λπ.), 2) κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και των προϊόντων της, 3) προάσπιση της ακεραιότητας της χώρας, 4) επαναπατρισμός των παράνομων μεταναστών, 5) αποκατάσταση, διεύρυνση και εμβάθυνση της δημοκρατίας, 6) προάσπιση του πολιτισμού μας, 7) ανόρθωση της οικονομίας. Τις απόψεις του ΑΣΚΕ για όλ αυτά τις έχουμε αναλύσει επανειλημμένα. Θεωρούμε ότι η σημερινή πολύπλευρη κρίση έχει ριζοσπαστικοποιήσει μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, που είναι έτοιμο να αποδεχθεί και να στηρίξει αυτό το πλαίσιο θέσεων, ενώ μέχρι πριν από λίγο τις θεωρούσε εξωπραγματικές.
Από τις επαφές που είχαμε με συλλογικότητες και μεμονωμένους πολίτες διαπιστώσαμε ότι με ένα μέρος απ αυτούς υπήρξε σύμπτωση απόψεων στις βασικές αυτές θέσεις. Υπάρχουν διαφορές στο ύφος και σε δευτερεύοντα ζητήματα, για τα οποία όλοι θα κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Με αυτούς έχουμε ήδη ξεκινήσει συνεργασία, για να διατυπώσουμε μια διακήρυξη με την οποία θα απευθυνθούμε στον ελληνικό λαό. Εννοείται ότι είναι συνεχής η προσπάθεια για διεύρυνση του κύκλου. Η εκδήλωση για το κόψιμο της πίτας του ΑΣΚΕ νομίζουμε ότι συνέβαλε σ αυτή την προσπάθεια.
Με άλλους φίλους διαπιστώσαμε ότι υπάρχει συμφωνία σε κάποια βασικά ζητήματα, αλλά διαφωνία σε κάποια άλλα. Κάποιοι θεωρούν ότι στο πρόγραμμά μας δεν πρέπει να αναφερόμαστε στα εθνικά θέματα και στο ζήτημα των παράνομων μεταναστών, για να μην περιορίσουμε το φάσμα των πολιτών στους οποίους απευθυνόμαστε. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να θέτουμε θέμα αποχώρησης από την Ε.Ε. Οι περισσότεροι από τους τελευταίους αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο συνεργάστηκαν και στις περιφερειακές εκλογές (ψηφοδέλτιο Αλ. Μητρόπουλου κ.ά.). Με όλους αυτούς συνεννοηθήκαμε ότι δεν είναι δυνατό να υπάρξει γενικότερη συνεργασία, αλλά θα διατηρήσουμε τις φιλικές μας σχέσεις και θα συνεργαζόμαστε για τα θέματα στα οποία συμφωνούμε, όπως άλλωστε κάνει πάντοτε το ΑΣΚΕ.
Πάνω στις παραπάνω και άλλες απόψεις που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των συζητήσεων θα θέλαμε να εξηγήσουμε συνοπτικά τη γνώμη μας.
Α) Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι η σιωπή ή η ασάφεια σε θέματα που καίνε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού όχι μόνο δε διευρύνει, αλλά περιορίζει το φάσμα των ανθρώπων στους οποίους απευθυνόμαστε. Ποιος κάτοικος της Αθήνας, π.χ., που ζει κάτω από την Πατησίων ή ποιος άνεργος των δυτικών συνοικιών ή ποιος απ όσους έχουν καταλάβει το λόγο που μας κουβάλησαν εδώ τόσα εκατομμύρια ταλαίπωρους ανθρώπους θ ακούσει ο,τιδήποτε άλλο από εμάς, αν δεν πάρουμε θέση στο θέμα των παράνομων μεταναστών; Αλλά κι αν ακόμη δε συνέβαινε αυτό, αν πράγματι με τη σιωπή και την ασάφεια κερδίζαμε κόσμο, εμείς πάλι θα έπρεπε να είχαμε καθαρές θέσεις, γιατί δεν μπορούμε να παραπλανούμε τον κόσμο. Οφείλουμε να προβάλλουμε ένα πρόγραμμα ολοκληρωμένο και ρεαλιστικό. Δεν μπορούμε, π.χ., ν αραδιάζουμε ατελείωτες φιλολαϊκές προτάσεις και να μην προτείνουμε την αποχώρηση από την Ε.Ε. (χωρίς την οποία καμιά απ αυτές δεν μπορεί να υλοποιηθεί), όπως κάνουν πολλοί που παρελαύνουν καθημερινά από τα κανάλια των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Β) Διατυπώθηκε η άποψη να ξεκινήσουμε από την οργάνωση ενός δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης προς τους ανέργους, τους αστέγους και κάθε συμπολίτη μας που η κατοχή τον έχει εξαθλιώσει και «τα υπόλοιπα θα τα βρούμε». Βεβαίως πρέπει ν αναπτύξουμε ένα ευρύτατο δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης, νομίζουμε όμως ότι οι κύριοι φορείς οργάνωσής του ούτε μπορεί ούτε πρέπει να είναι πολιτικοί φορείς, αλλά θεσμοί, όπως τα σχολεία, οι εκκλησίες, τα συνδικάτα, οι δήμοι, που ήδη έχουν να παρουσιάσουν αξιόλογο έργο στον τομέα αυτό. Οι μεμονωμένοι πολίτες και οι πολιτικές συλλογικότητες οφείλουν να συνεισφέρουν μέσα απ αυτούς τους θεσμούς. Ένα κίνημα απελευθέρωσης οφείλει επιπλέον ν αντιπαρατεθεί ιδεολογικά και πολιτικά στην κατοχή και να την ανατρέψει, κάτι που δεν μπορεί να κάνει κανένα τέτοιο δίκτυο. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, ποτέ δεν «τα βρήκαν» σ ένα πολιτικό πρόγραμμα όσοι συνέθεσαν δίκτυα αλληλεγγύης, όσο αξιόλογα και αξιέπαινα κι αν ήσαν.
Γ) ’λλη άποψη που διατυπώθηκε είναι ότι, για να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο κίνημα, πρέπει να παραμερίσουμε τις προσωπικές ή μικροκομματικές φιλοδοξίες. Όσοι, όμως, διακατέχονται από παρόμοιες φιλοδοξίες έχουν ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά τους στις «άκρες» του συστήματος, επιδιώκοντας και εξασφαλίζοντας προβολή από τα ΜΜΕ και χρηματοδότηση. Όλοι αυτοί, με διάφορες δικαιολογίες, υποστηρίζουν την παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε., σε κανέναν απ αυτούς το ΑΣΚΕ δεν απευθύνθηκε και με κανέναν απ αυτούς δεν πρόκειται να έχει μια γενικότερη συνεργασία. ’ρα η προτροπή για παραμερισμό παρόμοιων φιλοδοξιών δε μας αφορά.
Δ) Στις πολιτικές διεργασίες που βρίσκονται σε έξαρση αυτό τον καιρό εμπλέκονται και κάποιοι που τώρα αποχωρούν από το ΠΑΣΟΚ. Κατά κανόνα αυτοί δε θέλουν να τεθεί θέμα Ε.Ε. ή επιδιώκουν συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΔΗΜ.ΑΡ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όλοι αυτοί ανέχθηκαν τον εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ, υποστήριξαν ή ανέχθηκαν το Σημίτη και το Γιωργάκη, ανέχθηκαν τα Ίμια και το σχέδιο Ανάν και υποστήριξαν το νεοφιλελευθερισμό. Αγανακτούν τώρα με τις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού, τώρα που το ΠΑΣΟΚ τους απολύει, τους κόβει τους μισθούς και τις συντάξεις, τους επιβάλλει τα χαράτσια και, κυρίως, αγανακτούν κατά της ηγεσίας τους, επειδή δεν είναι ικανή να κρατήσει το κόμμα τους στην εξουσία, για να συνεχίσουν αυτοί να είναι οι ωφελημένοι από ένα καθεστώς διακρίσεων. Καλοβλέπουν το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΔΗΜ.ΑΡ., ακριβώς γιατί πιστεύουν ότι μέσω αυτών ευνοούνται οι προσωπικές (και επαγγελματικές;) τους επιδιώξεις. Δεν ισχυριζόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να συμμετάσχουν, αν το επιθυμούν, σ ένα κίνημα απελευθέρωσης, αφού κι αυτοί είναι θύματα της κατοχής, αλλά δεν μπορούν να ενταχθούν με τέτοιους όρους και χωρίς αυτοκριτική, απλούστατα γιατί τότε αυτό το κίνημα θα έχει προδιαγεγραμμένη την αποτυχία του.
Την άποψή μας ότι ένα κίνημα απελευθέρωσης δεν μπορεί να εκφραστεί με κύριο φορέα το ΣΥΝ ή το ΚΚΕ την έχουμε εξηγήσει πολλές φορές. Απαιτείται η ανάπτυξη ενός νέου κινήματος, που θα είναι μια δύσκολη και βασανιστική διαδικασία, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και, δυστυχώς, είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε σε στενά χρονικά περιθώρια. Για να μην ερχόμαστε εκ των υστέρων να αναλύουμε τα αίτια της καταστροφής της πατρίδας μας, υπεύθυνοι κι εμείς, λόγω της ολιγωρίας μας.
Κατηγορία
Φύλλο 142 Ιανουαρίου 2012
Είναι, πλέον, ευρύτερα γνωστές οι σχέσεις και οι αντιπαλότητες ανάμεσα στους εταίρους της παγκόσμιας διακυβέρνησης (που οραματίζεται ο ΓΑΠ
), ΗΠΑ και Ε.Ε., καθώς και ο ρόλος του Γ. Παπανδρέου ως πολιορκητικού κριού των ΗΠΑ κατά του ευρώ, Ευρωζώνης και Γερμανίας, παρά την τελική συμφωνία τους να καταστήσουν την Ελλάδα πειραματόζωο για την ευρύτερη εφαρμογή του κοινού στόχου φτωχοποίησης των περιφερειακών τους χωρών.
Από το Γιωργάκη στον Παπαδήμο
Η αναπάντεχη θερινή κινητοποίηση και η «υπόκωφη βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» οδήγησαν στη εκδίωξη
του Προέδρου της Σοσιαλιστικής(!) Διεθνούς και η Γερμανία πέτυχε την, προσωρινή (;), τοποθέτηση του προδιαφημισμένου, «που θα γνώριζε ελληνικά, αλλά δε θα ήταν με το μέρος των Ελλήνων»(!!) τραπεζίτη (που θα έπρεπε να ήταν ήδη φυλακή, για το ρόλο του στην κλοπή του Χρηματιστηρίου και στις απάτες των Swaps για την είσοδο (και καταστροφή) μας στην Ευρωζώνη. Για την «επιτυχία» αυτών ο μεγάλος «έπαινος» ανήκει και πάλι στα ΜΜΕ μας, που και πάλι σε λίγο θα διαλαλούν τι λάθος ήταν μια τέτοια εξέλιξη, αν φυσικά θα παραμένουν σώα και αβλαβή
Στόχος της Γερμανίας η συμφωνία του μερικού κουρέματος PSI (τα περισσότερα ομόλογα είχαν αγοραστεί άλλωστε στη μισή τιμή τους από τους δανειστές κι έτσι δε χάνουν ουσιαστικά τίποτα, ενώ θα κερδίσουν τις εμπράγματες ασφάλειες του Αγγλικού Δικαίου!) να οδηγήσει τα νέα ομόλογα σ αυτήν και τις τράπεζές της, ώστε με την προσεχή (επιλεκτική ή ελεύθερη πτώχευση, πάνοπλη με τις νέες εγγυήσεις) να καταλάβει άκοπα όλη τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία του Ελληνικού Κράτους. Σ αυτήν άλλωστε, λόγω και της εφαρμογής των νέων μέτρων, θα έχει περιέλθει και η ιδιωτική ακίνητη και κινητή περιουσία των Ελλήνων πολιτών, πλην, φυσικά, των εδώ οργάνων τους.
Γι αυτό απαιτεί, και πάλιν, υπογραφές όλων των αρχηγών, που θα ακολουθήσουν τις νέες ομοβροντίες των συνεχών εκβιασμών για τη
σωτηρία της χώρας(!), «τη μόνη κόκκινη γραμμή» του Τραπεζίτη χωρίς πατρίδα, εκτός αυτής των κερδών των τραπεζών και των πατρόνων του!
Η νέα κυβέρνηση, που θέλει και να
αναδομηθεί
Η κυβέρνηση του τραγέλαφου, εξ ορισμού αφύσικου τερατοειδούς μορφώματος θνησιγενούς εξέλιξης, εκπροσωπεί, φυσικά, μόνο την τρόικα και την κατοχή της χώρας και αγωνίζεται μόνο για την παράταση του παραλογισμού της. Ο κύριος κορμός της, το ΠΑΣΟΚ, ενδιαφέρεται μόνο για να μοιράσει ό,τι μπορεί στους φίλους και συγγενείς, πριν να επελάσει θριαμβευτικά, όπως ελπίζει
, η Γερμανία (παρά τις κινήσεις των ΗΠΑ, που ζητάν μερίδιο!), και να εξασφαλίσει με τις
αντιμνημονιακές κραυγές(!) κάποια μελλοντική επιβίωση, κάτι που ακόμη και η Παπαρήγα λέει πως «προκαλεί αηδία». Οι αυτοπροβαλλόμενοι ηγετίσκοι του δοκιμάζουν τη νέα «αφήγηση»(!!) που θα εκφωνήσουν στις εκλογές, κατά το πρότυπο του υπό παραίτηση Προέδρου, που «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» εκθειάζει τα επιτεύγματα της διετίας.
Ο έτερος εταίρος, αλλά «μη συγκυβερνών»(!), η Ν.Δ., αφέθηκε (άγνωστο, μέχρι στιγμής, με ποιους εκβιασμούς, χωρίς τούτο να αποτελεί δικαιολογία
) να συμμετάσχει, εν όψει αντίστροφης
συγκυβέρνησης(;) και φυσικά πληρώνει τα επίχειρα της πρώτης υποχώρησης, που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, υπό τα χαιρέκακα βλέμματα των Πασόκων (που ελπίζουν σε μετάθεση των ευθυνών τους), των τροϊκανών (που δε θέλουν μετεκλογικές εκπλήξεις), του Καρατζαφέρη (που θέλει συνυπεύθυνους για τα μνημόνια και να προλάβει τυχόν αποχώρηση του Σαμαρά από την κυβέρνηση) και των αριστερών ή «αριστερών» κομμάτων και ομάδων της Βουλής. Και οι κινήσεις στο εξωτερικό (Ισραήλ-Ρωσία και όπου αλλού) δεν αποτελούν αντιστάθμισμα
Ποιος μπορούσε ποτέ να φανταστεί τέτοιο «κυβερνητικό» κατάντημα;
Εκλογές ίσον πανάκεια;
Οι εκλογές, που, αν γίνονταν το περασμένο φθινόπωρο, θα είχαν επιβραδύνει τον κατήφορο της χώρας προς την ολική καταστροφή, φαίνεται συνεχώς να αναβάλλονται.
Δεν τις θέλουν οι προκλητικοί τροϊκανοί, και ιδιαίτερα η Γερμανία, διότι αποκλείεται να μπορέσουν να εξασφαλίσουν καλύτερους υπηρέτες για τα σχέδιά τους, παρά την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που περιβάλλει την κυβέρνηση των ανδρεικέλων τους και προμηνύει θύελλα. Δεν τις θέλουν στο ΠαΣοΚ, μια που η συντριβή είναι βέβαιη και η τιμωρία δε θα είναι μόνο πολιτική και δε θα περιοριστεί στη family Παπανδρέου και Σία, όποιος ή όποιοι κι αν τους διαδεχθούν. Φαίνεται να μην τις επιδιώκει ούτε η Ν.Δ. του Σαμαρά (το ακραία νεοφιλελεύθερο, δωσιλογικό κομμάτι της, φυσικά, δε θέλει ούτε συζήτηση γι αυτές !), αφού η νίκη τους θα είναι περιορισμένη, μετά την υποχώρηση (για τους όποιους λόγους...) από όλες τις «κόκκινες γραμμές» της. Το ΚΚΕ δεν αναμένει τίποτα από αυτές και περιορίζεται στην «επαναστατική» γυμναστική με το ΠΑΜΕ του, προσφέροντας ταυτόχρονα σε κρίσιμες στιγμές βοήθεια στους εκβιασμούς του... Συστήματος με τα «επιστροφή στη δραχμή ίσον καταστροφή» (!) και τώρα (24 Γενάρη) «η κυβέρνηση Παπαδήμου δε λέει ψέμματα»!! Το κόμμα του Κουβέλη, ευκαιριακά και τεχνητά διογκωμένο στις δημοσκοπήσεις, έχοντας την ανοικτή υποστήριξη του Βαρδινογιάννη (που θέλει αυτόνομη την Κρήτη...!), κανονικά θα έπρεπε να επιδιώκει εκλογές άμεσα. Δεν τις θέλει, γιατί σ αυτές θ αποκαλυφθεί ο ρόλος του, ως του πλέον ένθερμου υποστηρικτή της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης, της εχθρότητας σε ό,τι θυμίζει Ελλάδα και έθνος, του κατακλυσμού της χώρας από παράνομους μετανάστες, του εθελόδουλου ευρωπαϊσμού και της γραμμής της ... Ρεπούση! Το προορίζουν για συγκυβερνήσεις τώρα, ακόμη και για ... πρωθυπουργία, αφήνοντας τον Τσίπρα για αργότερα, στη δεύτερη γραμμή άμυνας και τον Καρατζαφέρη να περιδινίζεται στο κενό, δίκην κλόουν.
Τι θα κάνουν, λοιπόν, με τις εκλογές, εκτός αν προκύψουν από ... ατύχημα (γι αυτούς!); Θα περιμένουν να μορφοποιηθούν διάφορα σχήματα που κυοφορούνται, ώστε να καναλιζάρουν όπως θέλουν την αντίδραση στις πολιτικές της καταστροφής, που ογκούται απειλητικά; Θα αναγκαστούν να τις προκηρύξουν για, πρόσκαιρη έστω, εκτόνωση, βλέποντας ότι ακόμη και μέσα από θεσμούς, όπως η Δικαιοσύνη, σημειώνεται αντίδραση, όπως πολλές ευνοϊκές για τους εργαζόμενους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αποφάσεις; Ή θα αφήσουν τα πράγματα της απροκάλυπτης κατοχής και τις συνέπειες της «ειδικής περίπτωσης», όπως χρησιμοποιούν την Ελλάδα λόγω νευραλγικής θέσης της και την απροσμέτρητου, αναξιοποίητου μέχρι τώρα πλούτου της, να οδηγηθούν στα άκρα, επαφιέμενοι μόνο στη στήριξη των δολίως μεταμορφούμενων σε ... αντιμνημονιακά και αντικατοχικά ΜΜΕ τους, μετά το κλείσιμο της «Ελευθεροτυπίας» και του «’λτερ», που τον τελευταίο καιρό τους έκαναν μεγάλη ζημιά; Το δίλημμα δεν το έχουν λύσει ακόμη, παρά τον πλήρη έλεγχο του πολιτικού προσκηνίου.
Ποιες προοπτικές,αρνητικές και θετικές, ανοίγονται;
Δεν αγωνιούμε μόνο εμείς του ΑΣΚΕ. Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων πολιτών συνειδητοποιούν τον ευρύτερο, πέραν του οικονομικού, αφανισμό μας. Ακόμη και στους ηγετικούς κύκλους των κομμάτων προσκηνίου (πλην του ΠαΣοΚ, όπου το μόνο, το μόνο (!) κυριολεκτικά που τους ενδιαφέρει είναι η όποια καρέκλα και τα προσωπικά κέρδη, υπάρχοντα ή ελπιζόμενα, παρά την πάνδημη χλεύη) υπάρχει διάχυτη η ανησυχία, τουλάχιστο. Όλοι αντιλαμβάνονται τους θανάσιμους κινδύνους που μας περιμένουν, όχι μόνο από τη συνέχιση της σημερινής εξέλιξης, αλλά και της αντίδρασης σ΄ αυτήν! Τους εξωτερικούς ενδεχόμενους κινδύνους από τους γείτονες (όχι από Η.Π.Α., Ε.Ε., και λοιπούς, που τουλάχιστον οι αντιθέσεις τους επιτρέπουν αισιοδοξία, αν αποκτήσουμε Έλληνες πολιτικούς εκπροσώπους), από την πυριτιδαποθήκη των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, από τις προβοκάτσιες των τάχα επαναστατικών ομάδων που εκτελούν οδηγίες, εντόπιων και ξένων κέντρων. Εμείς, στο ΑΣΚΕ, είτε μαζί με άλλους με τις ίδιες αγωνίες και κοινές προτάσεις, είτε στην ανάγκη μόνοι μας, αν δεν κατορθωθεί η κοινή δράση, όχι με ευθύνη δική μας, που θα παλεύουμε με τη δράση και το λόγο μας (που είναι πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας και αποδοχής από τα εκλογικά ποσοστά μας) για πολιτική λύση, δημοκρατικά και όχι αναγκαστικά βίαια. Αν όχι, την ευθύνη δε θα την έχει ο ελληνικός λαός, που συντεταγμένα, κατά το δυνατό, και ώριμα και με στόχους που χτυπούν τις πραγματικές αιτίες και ενόχους και θέτουν τις βάσεις για τη ζητούμενη εξέλιξη της κοινωνίας και της χώρας, θα βαδίσει, έτσι ή αλλιώς..., στην πορεία για επιβίωση, δημοκρατική και κοινωνική ανέλιξη.
Κατηγορία
Φύλλο 142 Ιανουαρίου 2012
Πιο αγράμματοι και πιο επικίνδυνοι άνθρωποι δεν έχουν ξαναπεράσει από το υπουργείο Παιδείας. Μιλάμε για 2 κυρίες: 1) την κ. Ρεπούση, της Γαλλικής Φιλολογίας, που της ανέθεσαν να γράψει το διαβόητο βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού, υπεύθυνης Παιδείας σήμερα της ΔΗΜΑΡ, 2) την κ. Δραγώνα, χωρίς πανεπιστημιακό πτυχίο, που ορίστηκε Ειδική Γραμματέας Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, για να λέει στους μουσουλμάνους της Δ. Θράκης «βροντοφωνάξτε ότι είστε Τούρκοι», η οποία επίσης εντάσσεται στη ΔΗΜΑΡ.
Ο βουλευτής (τ. του ΠΑΣΟΚ) Τσετίν Μάτατζη, που δηλώνει Τούρκος και ευγνωμονεί τη μητέρα-πατρίδα του, πήρε μεταγραφή και θέλει να πάει κι αυτός στη ΔΗΜΑΡ. «Αντιμνημονιακός» πλέον! Παρέα με τις 2 κυρίες. Συνωστισμός!
Κατηγορία
Φύλλο 143 Μαρτίου 2012
Η Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη όχι μόνο δεν μπορεί να λογιστεί ως δύναμη απελευθέρωσης, αλλά είναι βέβαιο ότι προσφέρει και θα προσφέρει όποτε χρειαστεί κάθε υπηρεσία προς τους ξένους δυνάστες μας, ακόμη και τώρα, σε συνθήκες κατοχής. Στα εθνικά θέματα, μάλιστα, οι θέσεις της είναι οι χειρότερες απ όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Η προσχώρηση ακραιφνών σημιτικών, εξ άλλου, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις του κόμματος.
Η ΔΗΜΑΡ, παρότι καταψήφισε και τα δύο μνημόνια (το πρώτο ως ΣΥΝ), δεν μπορεί θα θεωρηθεί καν ως αντιμνημονιακή δύναμη. Καταψήφισε το δεύτερο, επειδή οι δυνάστες είχαν εξασφαλίσει την ψήφο του Σαμαρά και δεν είχαν ανάγκη την ψήφο της ΔΗΜΑΡ. Η ΔΗΜΑΡ, μάλιστα, διαμαρτυρήθηκε προς το γερμανικό κόμμα «Αριστερά», επειδή στο γερμανικό κοινοβούλιο καταψήφισε το 2ο μνημόνιο!
Ο Φ. Κουβέλης, σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» στις 11/3/12, δηλώνει έτοιμος να συμμετάσχει σε συμμαχική κυβέρνηση, η οποία θα θεωρεί «δεσμευτικό πλαίσιο» το μνημόνιο. Θα ζητήσει μόνο αναθεώρηση κάποιων «ρυθμίσεων» της σύμβασης, τις οποίες ελπίζει ότι οι δυνάστες-δανειστές θα δεχθούν. Είναι υπεραισιόδοξος για τα φιλανθρωπικά αισθήματα του κ. Σόιμπλε και της παρέας του! Δε διευκρίνισε (ούτε, βέβαια, ο καλός δημοσιογράφος τον ρώτησε) τι θα κάνει αν η τρόικα δε δεχθεί καμιά αναθεώρηση! Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται!
Κατηγορία
Φύλλο 143 Μαρτίου 2012
Ο Ν. Κοτζιάς, από ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, βρέθηκε σε χρόνο μηδέν σύμβουλος του ΓΑΠ στο υπουργείο Εξωτερικών, με πραγματικό υπουργό τον ’λεξ Ρόντος, φορέα της αμερικανικής πολιτικής στις σφαγές της Γιουγκοσλαβίας και της Γεωργίας (σύμβουλος και του Σαακασβίλι).
Ο κύριος αυτός, άγνωστο για ποιο λόγο, εγκατέλειψε τον ΓΑΠ και παρουσιάζεται συνέχεια στα καθεστωτικά ΜΜΕ ως φανατικός αντιμνημονιακός! Είχε, μάλιστα, το θράσος να ζητήσει (με άρθρο του στα «Επίκαιρα») από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που είχαν υπερψηφίσει το πρώτο μνημόνιο και καταψήφισαν το δεύτερο, με αποτέλεσμα τη διαγραφή τους από το ΠΑΣΟΚ, να κάνουν πρώτα την αυτοκριτική τους, ώστε μετά να καταδεχθεί να συνεργαστεί μαζί τους! Για την ανάγκη της δικής του αυτοκριτικής δεν αισθάνθηκε την υποχρέωση να μιλήσει! Ούτε ρωτήθηκε ποτέ από τους δημοσιογράφους των καθεστωτικών ΜΜΕ, όπου τακτικά φιλοξενείται.
Ο Ν. Κοτζιάς και η παρέα του θέλουν να πολιτευτούν με το ΣΥΡΙΖΑ και φαίνεται ότι τα έχουν βρει με την ηγεσία του ΣΥΝ. Αντιδρούν κάποια στελέχη (Λαφαζάνης κ.λπ.), που δε θέλουν να γίνει ο ΣΥΝ κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλους αυτούς.
Κατηγορία
Φύλλο 143 Μαρτίου 2012
ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΕΥΜΑ 21/2/2012
Η νεοναζιστική συμπεριφορά της Ε.Ε., της Ε.Κ.Τ. και του Δ.Ν.Τ. προς τη χώρα μας είχε ως αποτέλεσμα ν αναπτυχθεί ένα φιλελληνικό ρεύμα στη Δύση. Η εικόνα καταστροφής της Αθήνας που δημιούργησαν οι συνεργάτες του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και διέδωσαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για να τρομοκρατήσουν το λαό και ν αποθαρρύνουν την κινητοποίησή του, λειτούργησε ως μπούμερανγκ και ενίσχυσε το ρεύμα αυτό. Η συμπαράσταση αυτή δεν μπορεί παρά να συγκινεί και να ενθαρρύνει τους Έλληνες, οι οποίοι συνδέουν το σημερινό φιλελληνικό ρεύμα με αντίστοιχα σε παλαιότερες δύσκολες εποχές.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, όμως, ότι μεταξύ αυτών που συμπαρίστανται είναι πρώην αξιωματούχοι της Ε.Ε. και των ισχυρών χωρών μελών της, οι οποίοι είναι μεταξύ αυτών που οδήγησαν με την πολιτική τους την Ελλάδα στη σημερινή τραγική της κατάσταση. Επίσης εκφράζουν τη συμπάθειά τους και νυν αξιωματούχοι της Ε.Ε., τώρα που όλοι βλέπουν ότι αποτελούν διακοσμητικά στοιχεία, αφού η Γερμανία αποφασίζει.
Αυτές οι δηλώσεις συμπάθειας προβάλλονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για να καλλιεργούν την αυταπάτη ότι είναι δυνατό στην Ε.Ε. να επικρατήσουν άλλες αντιλήψεις, πιο ανθρώπινες, πιο δημοκρατικές, πιο φιλελληνικές. Προβάλλονται, για ν ανακόψουν το κύμα αμφισβήτησης όχι της πολιτικής που ακολουθεί η Ε.Ε., αλλά και του ίδιου του θεσμού.
Η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ε.Ε. είναι το πρώτο βήμα για την εθνική και κοινωνική μας απελευθέρωση, για να μπορέσει η πατρίδα μας να ορθοποδήσει και να προοδεύσει.
ΤΑ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ 22-2-2012
«Είναι μεγάλο πρόβλημα για πολλούς συμπολίτες μου, ίσως για την πλειονότητα, κατανοώ την άποψή τους. Εγώ όμως είμαι υπέρ του να χάνει κανείς την κυριαρχία του. Πάντα ήμουν!», δηλώνει ο αντιπρόεδρος του «μαζί τα φάγαμε». Συμπληρώνει το όραμα του μεγαλομανούς συναδέλφου του για τη «μετα-αντιπροσωπευτική δημοκρατία», δηλ. την οιονεί δικτατορία, όπου ένας εσμός δωσιλόγων και προδοτών παραδίδουν ανενδοίαστα τον ελληνικό λαό και την πατρίδα μας σιδηροδέσμιους στις κατοχικές δυνάμεις της Ε.Ε., προκειμένου αυτές να μας αρπάξουν γρήγορα ό,τι μπορούν, μέχρι να μας χρεοκοπήσουν και επίσημα. Με μια πατρίδα λεηλατημένη και το λαό εξαθλιωμένο.
Ο ελληνικός λαός δεν έχει πλέον άλλη επιλογή από τον αγώνα για ν απαλλαγεί από την κατοχή και να τιμωρήσει τους υπαίτιους, τον αγώνα για την εθνική και κοινωνική του απελευθέρωση, με την άμεση αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ευρώ της, με μια κυβέρνηση στη δική του υπηρεσία. Μόνον τότε θ αρχίσει η ανόρθωση και η πρόοδος της χώρας, μιας χώρας ανεξάρτητης και υπερήφανης.
Κατηγορία
Φύλλο 143 Μαρτίου 2012
Η Ομάδα Πρωτοβουλίας Ηλιούπολης για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση διοργάνωσε εκδήλωση-συζήτηση το Σάββατο 10 Μαρτίου στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, με θέμα: «Γιατί φτάσαμε στη σημερινή υποδούλωση και εξαθλίωση; Πώς θα απελευθερωθούμε, θα αναπτυχθούμε και θα προοδεύσουμε;»
Μίλησαν ο Μανώλης Μηλιαράκης, δημοσιογράφος, ο Βαγγέλης Κουρής, νομικός, ο Πάρης Ορφανιώτης, προγραμματιστής, και ο Νίκος Καργόπουλος, χημικός. Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο Δημήτρης Παλλαδινός, μαθηματικός. Η εκδήλωση κρίνεται επιτυχής, τόσο από άποψη περιεχομένου, όσο και από άποψη αριθμού συμμετασχόντων (την παρακολούθησαν πάνω από 100 άτομα).
Κατηγορία
Φύλλο 143 Μαρτίου 2012
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό