ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Δημοσιεύθηκε στη Χριστιανική 24/4/2014

Η λέξη ενότητα ακούγεται θετικά, γιατί, υποτίθεται ότι φέρνει πάντοτε πιο κοντά κάποιους στόχους. Στην πραγματικότητα πολλές φορές πρόκειται για συμμαχίες χωρίς αρχές, που διαλύονται την επομένη κάποιων εκλογών, π.χ. Καζάκης – Παπαθεμελής (Μάιος 2012) ή για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Το ΑΣΚΕ πάντοτε επεδίωκε συνεργασίες με αρχές για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Τον τελευταίο καιρό, σε συνθήκες κατοχής, αυτό που επεδίωκε ήταν μια σύγκλιση αντικατοχικών δυνάμεων, με κατεύθυνση την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΕΚΚΑ), πρώτη προϋπόθεση της οποίας είναι η αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ευρώ της, που αποτελούν τα 2/3 της τρόικας. Ισχυρή επιθυμία μας ήταν αυτή η σύγκλιση να εκφραζόταν και στις ευρωεκλογές.
   Πιο συγκεκριμένα: Η πρώτη πρωτοβουλία δεν προήλθε από εμάς, αλλά από το ΔΗΚΚΙ, το οποίο ζήτησε συζήτηση. Ανταποκριθήκαμε ευχαρίστως , ελπίζοντας ότι θα γίνει κάποια προσπάθεια προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης. Αντ’ αυτής διαπιστώσαμε ότι αυτό που ενδιέφερε το ΔΗΚΚΙ ήταν ν’ αποσπαστεί από το ΚΚΕ, με το οποίο μέχρι τότε συνεργαζόταν, και να ενταχθεί ως ισχυρή ομάδα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΑΣΚΕ το χρειαζόταν, απλώς για να είναι ισχυρότερη αυτή η ομάδα και να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους.
   Δεύτερη πρόσκληση δεχτήκαμε από τον Νέο Αγωνιστή, με τον οποίο έγινε σχεδόν παρόμοια συζήτηση. Δέχτηκαν τις θέσεις μας για την απελευθέρωση, αλλά αυτό που τελικά φάνηκε ότι ήθελαν δεν ήταν η απελευθέρωση, αλλά η ένταξή τους στον ανερχόμενο πλέον ΣΥΡΙΖΑ.
   Τρίτη πρόσκληση δεχτήκαμε από τον παλιό γνώριμό μας από το ΠΑΣΟΚ βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή. Ανταποκριθήκαμε, παρά τη μέχρι τότε πολιτική στάση του. Ίδιο το περιεχόμενο, ίδιο αποτέλεσμα. Ο Π. Κουρουμπλής είναι σήμερα κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.
   Αφού απογοητευτήκαμε από τις επαφές αυτές, αποφασίσαμε να πάρουμε εμείς πρωτοβουλίες και να απευθυνθούμε σε ό,τι καλύτερο, κατά τη γνώμη μας, υπάρχει στην πολιτική μας ζωή από πολιτική και ηθική άποψη. Ξεκινήσαμε φυσικά από τη Χριστιανική Δημοκρατία (ΧΔ). Η ΧΔ μας άκουσε προσεκτικά, είδαμε μαζί τις μεγάλες δυσκολίες που πραγματικά έχει το εγχείρημα, αλλά παρ’ όλα αυτά ξεκινήσαμε, κάναμε κάποια βήματα, διαμορφώσαμε ένα πολύ καλό κείμενο, κάναμε 3 εκδηλώσεις στην Αθήνα (Ηλιούπολη , Ίλιον, Καλλιθέα) με τη συνεργασία και μεμονωμένων πολιτών. Η προσπάθειά μας για διεύρυνση δε σταμάτησε ποτέ.
   Απευθυνθήκαμε μαζί στην κίνηση Γιώργου Παπαγιανόπουλου κ.λπ., οι οποίοι επίσης συμφώνησαν στις βασικές αρχές αλλά στην πράξη κρατούσαν αναμονή. Κάποια στιγμή διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι εντάχθηκαν στο ΠΡΑΤΤΩ του Νίκου Κοτζιά, ανώτατου στελέχους του ΚΚΕ εκπαιδευμένου στη Μόσχα, ο οποίος μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ έγινε σύμβουλος του τότε Υπ.Εξ. Γιωργάκη, δηλαδή τέθηκε στην υπηρεσία των Αμερικανών! Θυμίζουμε ότι με την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου οι Κοτζιάς, Καζάκης, Βαρουφάκης, Μητρόπουλος ήσαν οι αντιμνημονιακοί μαϊντανοί των νταβατζήδων των ΜΜΕ. Να εκφράσουν αυτοί και όχι άλλος την αγανάκτηση του κόσμου για τα μνημόνια.
Από τους μεμονωμένους πολίτες οι περισσότεροι «επώνυμοι» δεν απάντησαν, ίσως γιατί δεν ήσαν έτοιμοι να πουν το ναι και δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν το όχι. Γενικά η ανταπόκριση ήταν μικρή.
   Τέλος δεχτήκαμε πρόσκληση από το σεβαστό τ. αντιπρόεδρο της Βουλής Παναγιώτη Κρητικό, με τον οποίο όμως δεν υπήρχαν περιθώρια, αφού το πρόγραμμά του δεν περιελάμβανε αποχώρηση από την Ε.Ε.
   Στην κίνηση ΑΡΔΗΝ δεν απευθυνθήκαμε, παρά την πολύ μεγάλη συμβολή της στην αποκατάσταση της ιστορική αλήθειας, που κακοποιούν οι πράκτορες των διαφόρων κυρίων Σόρος, και σε άλλα σημαντικά ζητήματα για τον ίδιο λόγο. Δεν είναι δυνατόν να αγωνισθούμε εναντίον του νεοοθωμανισμού ως μέλος της Ε.Ε., άρα με μνημόνια και διαλυμένη οικονομία, δηλαδή ένοπλες δυνάμεις που δεν διαθέτουν ούτε ανταλλακτικά.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση απέμενε να δούμε ποια στάση θα κρατούσαν οι φίλοι της ΧΔ, οι οποίοι τελικά αποφάσισαν να μην πάρουν μέρος στις εκλογές, γιατί η έλλειψη ουσιαστικών μέσων παρουσίασης του μηνύματος για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση μέσω ενός αντικατοχικού αγώνα θα είχε ως αποτέλεσμα ένα πολύ μικρό εκλογικό ποσοστό κι έτσι θα αδικείται το μήνυμα. Απόφαση φυσικά απολύτως σεβαστή για το ΑΣΚΕ. Φυσικά ο στρατηγικός στόχος της ΧΔ για αποχώρηση από την Ε.Ε. παραμένει αμετακίνητος, όπως δηλώνει με κάθε ευκαιρία ο Πρόεδρός της Μανώλης Μηλιαράκης.
   Έτσι το ΑΣΚΕ βρέθηκε μπροστά σε δύο λύσεις. Η μία θα ήταν να μην κατέβουμε στις ευρωεκλογές, με αποτέλεσμα να μην ακουστεί καθόλου το μήνυμα της ΕΚΚΑ. Η άλλη ήταν να συμμετάσχουμε αυτόνομα με τις μικρές μας δυνάμεις και να φτάσουμε τη φωνή μας όσο μπορούμε πιο μακριά. Αποφασίσαμε το δεύτερο.
   Είναι προφανές ότι μετά τις εκλογές οι ενωτικές μας προσπάθειες συνεχίζονται όχι μόνο για την ΕΚΚΑ, αλλά και όπου αλλού συμμετέχουμε ( Συντονιστική Επιτροπή Υπεράσπισης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο, Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατούμενους Τουρκίας και Κουρδιστάν , Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 – 1974) και σε όποια άλλα ζητήματα μπορούμε και με όσους περισσότερους μπορούμε

Η δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι από τις πιο δημοκρατικές και κοινωνικά δίκαιες, διότι παρέχει ίσες ευκαιρίες μόρφωσης σ’ όλους. Όμως υπάρχουν και μελανά σημεία, όπως ύπαρξη μεγάλου αριθμού ιδιωτικών σχολείων, η ανάγκη ύπαρξης, φροντιστηρίων για εκμάθηση ξένων γλωσσών, και φροντιστηρίων προετοιμασίας των μαθητών για τις εισαγωγικές εξετάσεις ανωτάτων σχολών, λόγω εγγενών προβλημάτων στη λειτουργία των δημοσίων σχολείων. Παρ’ όλα αυτά και τον πόλεμο από το Υπουργείο Παιδείας, η δημόσια παιδεία παρέχεται σε υψηλό επίπεδο. Ο τέως Υπουργός Αρβανιτόπουλος και οι σύμβουλοί του υπακούοντας σε εντολές άνωθεν, μεθόδευσαν την αποδυνάμωσή της με διαδικασίες που ελπίζουμε να μην εφαρμοστούν από τη νέα ηγεσία. Η εκπαίδευση είναι κοινωνικό αγαθό που αφορά όλους. Το δημόσιο σχολείο, (όπως και όλα τα δημόσια αγαθά), ενισχύει το αίσθημα της κοινωνικής ενότητας. Η συνέχειά του είναι συνυφασμένη με την ίδια τη διατήρηση της δημοκρατίας.

Ένα ύπουλο και κρυφό χτύπημα στη δημόσια εκπαίδευση σχεδίαζαν με την εισαγωγή του θεσμού του εκπαιδευτικού κουπονιού (Schoolvoucher), που συνδυάζεται με την ελεύθερη επιλογή σχολείου από τις οικογένειες των μαθητών. Αυτό ήταν στα σχέδια και του Γιώργου Παπανδρέου, που ευτυχώς δεν πρόλαβε να υλοποιήσει. Το εκπαιδευτικό κουπόνι – αν ποτέ υπάρξει- , θα δίνεται στους γονείς κάθε παιδιού και θα αντιστοιχεί στα έξοδα της φοίτησής του για ένα έτος. Οι γονείς θα αναζητούν το καλύτερο σχολείο για το παιδί τους σε μια μεγάλη βάση δεδομένων που θα περιέχει όλα τα στοιχεία των σχολείων της χώρας. Αν επιλέξουν ιδιωτικό σχολείο, προφανώς θα πληρώνουν τη διαφορά. Στην αρχή κάθε εκπαιδευτικού έτους ο κάθε διευθυντής σχολείου θα πηγαίνει στην τράπεζα με τα κουπόνια που θα έχει καταφέρει να μαζέψει και θα τα εξαργυρώνει σε χρήματα. Με τα χρήματα αυτά θα πρέπει να καλύψει όλα τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου του (μισθοί εκπαιδευτικών, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, κτιριακή συντήρηση, πετρέλαιο, εξοπλισμός εποπτικών μέσων κ.α). Δηλαδή το κάθε σχολείο θα έχει το δικό του προϋπολογισμό  (ανάλογα με τον αριθμό των εγγραφών) και με αυτό θα πρέπει να καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα για ένα έτος, σα να ήταν μια αυτόνομη επιχείρηση.

Ποιες είναι όμως οι αιτίες που η κυβέρνηση φαίνεται ότι μελετά την εφαρμογή του μοντέλου του εκπαιδευτικού κουπονιού; Από τη μία θα δώσει ένα νέο κτύπημα στο κοινωνικό κράτος (συρρίκνωση δημόσιας παιδείας) και από την άλλη θα ευνοήσει τα ιδιωτικά συμφέροντα και τους αγαπημένους της «σχολάρχες» (δίνοντάς τους κρατική χρηματοδότηση, αφού οι γονείς θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το voucherκαι στα ιδιωτικά σχολεία).

Το κλειδί της όλης υπόθεσης είναι να μεταφέρει την ευθύνη για το ποια δημόσια σχολεία θα συνεχίσουν να υπάρχουν και ποια θα κλείσουν, στους γονείς. Τα «κακά» και τα μικρά  σχολεία απομακρυσμένων περιοχών, θα λειτουργούν με χαμηλό ετήσιο προϋπολογισμό και τελικά θα κλείνουν, αφού δεν θα έχουν αρκετούς «πελάτες». Ουσιαστικός, λοιπόν, στόχος είναι το κάθε σχολείο να λειτουργεί ως μια αυτόνομη επιχείρηση που το μέλλον της θα κρίνεται από τις «πωλήσεις» της (εγγραφές μαθητών). Οι εκπαιδευτικοί που θα ανήκουν σε ένα σχολείο που θα αναγκαστεί να κλείσει, απλά θα απολύονται.

Βέβαια για να διευκολυνθεί η εφαρμογή του εκπαιδευτικού κουπονιού έχει γίνει μια απίστευτη προετοιμασία από πλευράς του υπουργείου παιδείας (αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας, ατομική αξιολόγηση, σύστημα καταγραφής δεδομένων myschool, σταθμισμένες εξετάσεις με τη χρήση τράπεζας θεμάτων).

Οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων, εδώ και λίγο καιρό, ζητούν επιτακτικά από την κυβέρνηση κρατική χρηματοδότηση μέσω εκπαιδευτικών κουπονιών. Το υπουργείο παιδείας λοιπόν θα δίνει στους γονείς το δικαίωμα να επιλέξουν (με τη χρήση του voucher) και ιδιωτικό σχολείο για το παιδί τους, αρκεί να καλύπτουν τη διαφορά στα έξοδα φοίτησης. Φυσικά δε θα είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση θα προωθήσει κρατική χρηματοδότηση σε ιδιωτικά συμφέροντα (τρανό παράδειγμα οι τράπεζες, η υγεία, η ασφάλιση κλπ). Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο θα σώσει οικονομικά πολλούς σχολάρχες που λόγω της κρίσης αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά αδιέξοδα, αλλά και θα χρησιμοποιήσει την μετατόπιση πολλών παιδιών από τα δημόσια στα ιδιωτικά σχολεία για να ελαττωθεί ο αριθμός των μαθητών που φοιτούν στα δημόσια σχολεία και έτσι αυτά να οδηγούνται στη συγχώνευση ή στο κλείσιμο.

Όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, προηγείται η προετοιμασία του εδάφους από μελέτες που αποδεικνύουν αυτό που συμφέρει τους ενδιαφερόμενους. Στα μέσα του Φλεβάρη του 2014 έλαβε χώρα το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Ποιό ήταν το βασικό θέμα του συνεδρίου; Το εκπαιδευτικό κουπόνι. Παραβρέθηκαν εκτός από τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, οι υπουργοί Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος, ο κ. Κεδίκογλου, ο υπουργός Ανάπτυξης κ.Χατζηδάκης και ο Γενικός Επιθεωρητής ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης κ. Ρακιντζής.

Σ’ αυτό το συνέδριο τονίστηκαν και τα εξής: 5.000 τον χρόνο κοστίζει ένας μαθητής δημοσίου Γυμνασίου στο ελληνικό κράτος, 7000 ευρώ κατά μέσο όρο κοστίζει ο αντίστοιχος μαθητής του ιδιωτικού Γυμνασίου στους γονείς του. Είναι φανερό ότι η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Σκεφθείτε λοιπόν τους γονείς που θα έχουν ένα κουπόνι στα χέρια τους και θα μπορούν να επιλέξουν και δημόσιο και ιδιωτικό σχολείο. Τι θα επέλεγαν;

Το Υπουργείο Παιδείας τα τελευταία χρόνια έχει φροντίσει να υποβαθμίσει τη δημόσια παιδεία, να αμαυρώσει την εικόνα των εκπαιδευτικών του δημοσίου και την εικόνα των δημόσιων σχολείων. Θεωρεί ότι τα μεσαία ή και κατώτερα στρώματα που ψάχνουν απελπισμένα να αναρριχηθούν ταξικά μέσω των παιδιών τους, θα υποδεχτούν ως «μάννα εξ ουρανού» το εκπαιδευτικό κουπόνι, που θα τους δίνει το δικαίωμα να γράψουν το παιδί τους σε ένα καλό σχολείο της επιλογής τους.

Τι συμβαίνει όμως αλλού; Στις ΗΠΑ και στην Αγγλία αλλά και σε αρκετές άλλες χώρες που εφαρμόστηκε το voucher, στην αρχή είχε θετική υποδοχή. Όμως σταδιακά τα σχολεία μετατράπηκαν σε ανταγωνιστικές επιχειρήσεις όπου έπρεπε να διασφαλίζουν τη φήμη τους για να συνεχίζουν να υπάρχουν, αφήνοντας όμως στην άκρη τον ουσιώδη παιδαγωγικό τους ρόλο. Προετοίμαζαν τους μαθητές τους μόνο για τις εξετάσεις και έριχναν το βάρος σε μαθήματα που εξετάζονταν σε εθνικό επίπεδο (μαθηματικά, γλώσσα) με αποτέλεσμα την πλημμελή εκπαίδευση τους σε όλα τα άλλα μαθήματα.

Στους εκπαιδευτικούς που έβλεπαν ότι το επαγγελματικό τους μέλλον εξαρτάται από το μέλλον της σχολικής μονάδας (φήμη, επιτυχίες, εγγραφές) παρατηρήθηκε έξαρση του συνδρόμου της εργασιακής εξουθένωσης (burnoutsyndrome), αφού υπερέβαλλαν εαυτόν λόγω της ανασφάλειας και αναγκάζονταν να εργάζονται πολλές ώρες εκτός ωραρίου για να προετοιμάσουν τους μαθητές για εξετάσεις.

Ενώ στην αρχή όπου εφαρμόστηκε το voucherκάλυπτε το σύνολο της φοίτησης, από ένα σημείο και μετά άρχισαν να μπαίνουν επιπλέον χρεώσεις στους γονείς με νέα «εκπαιδευτικά προϊόντα» που προσέφερε το σχολείο στους μαθητές και που δεν είχαν συμπεριληφθεί στο αρχικό πακέτο.

Δημιουργήθηκε η κατηγορία των ανεπιθύμητων μαθητών που κανένα σχολείο δεν τους ήθελε, γιατί θα αμαύρωναν τη φήμη του. Αδύναμοι μαθητές, μαθητές με μαθησιακά προβλήματα, μαθητές με οικογενειακά προβλήματα, παιδιά μεταναστών, ζωηροί μαθητές, παιδιά που ανήκουν σε μειονότητες θεωρήθηκαν προβλήματα του σχολείου και οι διευθυντές φρόντιζαν να απαλλαγούν από αυτούς, είτε ελέγχοντας τις εγγραφές τους είτε εκμεταλλευόμενοι τις διατάξεις που ευνοούσαν κάτι τέτοιο.

Βασικός υποστηρικτής του εκπαιδευτικού κουπονιού  (Schoolvoucher) ήταν ο οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν (θεμελιωτής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομίας, του μονεταρισμού), που ισχυριζόταν ότι  «το εκπαιδευτικό κουπόνι είναι ένα μέσο για να επιτευχθεί η μετάβαση από ένα κρατικό σύστημα σε ένα σύστημα της αγοράς». Η πρώτη που έτρεξε να εφαρμόσει το voucherστη χώρα της ήταν η Μάργκαρετ Θάτσερ , πιστή φίλη του Φρίντμαν.

Το voucherστην ουσία μετατρέπει τον γονέα σε καταναλωτή και το σχολείο σε προϊόν. Ο νεοφιλελευθερισμός τους προτρέπει: «πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας, το παιδί σας αξίζει ένα καλύτερο σχολείο». Όμως στόχος του είναι να ενισχύσει τις ανισότητες, ώστε η πλειονότητα των μαθητών να αποθαρρύνεται και να επιλέγει το δρόμο της κατάρτισης και της μαθητείας, αφού το σύστημα αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από φτηνά εργατικά χέρια και όχι από μυαλά. Είναι προφανές ότι η αντίσταση στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού δεν μπορεί παρά να είναι ισχυρή και αποτελεσματική. Η δημόσια παιδεία θα αντέξει και θα παραμείνει ισχυρή. Ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί και αποτρέψει τέτοιες μεθοδεύσεις, όπου και αν παρουσιαστούν.