Το ΑΣΚΕ καλεί τους φίλους του στη συνεστίαση που διοργανώνει κάθε χρόνο στα γραφεία του
το Σάββατο 22 Οκτωβρίου, στις 8 μ.μ.
Θα αναφερθούμε στην πολιτική επικαιρότητα, θα απολαύσουμε ζωντανή μουσική από τους νεολαίους μας και θα δοκιμάσουμε εκλεκτούς μεζέδες και εκλεκτό κρασί, όλα παραγωγής μας.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την ΕΕ σημαδεύεται με πρωτοφανείς για το Διεθνές Δίκαιο και την κοινή λογική μεθοδεύσεις. Η τουρκική κυβέρνηση τηρεί σκληρή και ανυποχώρητη στάση, απειλεί να αποσύρει την αίτηση ένταξης, απαιτώντας να γελοιοποιηθούν αρχές, συμβάσεις, νόμοι και κανονισμοί και όσοι επιζητούν τα αυτονόητα. Πάγια αυτή η πολιτική της, περισσότερο τώρα που γνωρίζει καλά ότι έχει μόνιμους και ισχυρούς προστάτες, όπως οι Αμερικάνοι και οι ’γγλοι.
Εξ άλλου οι Τούρκοι γνωρίζουν καλά ότι οι αντιρρήσεις Γάλλων, Γερμανών κλπ. (που, τελικά, θα καθορίσουν αν πραγματοποιηθεί η ένταξη) είναι προσχηματικές, δεν εγείρονται επειδή πραγματικά νοιάζονται για την Κύπρο, αλλά γιατί φοβούνται δικά τους κοινωνικά προβλήματα, που θα γιγαντωθούν με την ένταξη της Τουρκίας. ’λλωστε οι λαοί εξέφρασαν ήδη τις διαθέσεις τους με τα δημοψηφίσματα και τις δημοσκοπήσεις. Έτσι, λοιπόν, δε δέχονται ουσιαστική πίεση να αναγνωρίσουν την Κύπρο, να εκδημοκρατιστούν και να σταματήσουν τις διεκδικήσεις τους σε βάρος της Ελλάδας. Ήδη η γαλλική κυβέρνηση έβαλε νερό στο κρασί της.
Η αντιδήλωση των 25
Η απάντηση των 25 προς την Τουρκία για τη δήλωσή της ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού μεταξύ Λονδίνου και Λευκωσίας.
Η Τουρκία στριμώχνεται πολιτικά, αφού απορρίπτεται η δήλωσή της, καλείται μέσα στο 2006 να ανοίξει τα λιμάνια της και τα αεροδρόμιά της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα και υπενθυμίζεται ότι δεν αναγνωρίζεται το ψευδοκράτος. Για τη λύση του Κυπριακού υπάρχει μια ασαφής αναφορά.
Μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. ίσως δεν μπορούσε να γίνει καλύτερη αντιδήλωση, αλλά το θέμα είναι ακριβώς αυτό. Η υποστήριξη προς την Κυπριακή Δημοκρατία είναι κυρίως ρητορική. Πρακτικά το μόνο όφελος από αυτή την ημιαναγνώριση θα το καρπωθούν οι Ελληνοκύπριοι επιχειρηματίες (όχι ο λαός), με το εμπόριο που θα ανοίξουν με την Τουρκία, κι αυτό γιατί η κυπριακή παραγωγή μειώνεται ραγδαία με την ένταξη (ήδη οι αγρότες απέμειναν 12.000).
Η αναγνώριση παραπέμπεται στο άδηλο μέλλον, οπότε μέχρι τότε μπορεί να έχει δοθεί κάποια (ανανική;) λύση στο Κυπριακό ή να έχει απορριφθεί για άλλους λόγους η ένταξη ή να έχει αποσύρει η ίδια η Τουρκία την αίτησή της ή να έχει διαλυθεί η Ε.Ε..Το κυριότερο, όμως, δεν είναι η αναγνώριση, αλλά τα εγκλήματα της εισβολής, της κατοχής και του εποικισμού, για τα οποία η αντιδήλωση δεν αναφέρει λέξη, όπως δεν αναφέρει και η απόφαση των Βρυξελών του Δεκεμβρίου 2004. η παραμονή των στρατευμάτων του Ατίλα και των εποίκων δεν αποτελούν για την Ε.Ε. (άρα και για την Ελλάδα και την Κύπρο, δυστυχώς) εμπόδιο για την ένταξη της Τουρκίας, δηλ. νομιμοποιούνται. Αυτό είναι το μεγάλο κακό που έγινε με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε..
Δεν είναι τυχαία τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων για τις διαθέσεις των Ελληνοκυπρίων προς την Ε.Ε. (βλ. παρακάτω). Όσο γρηγορότερα καταλάβουμε ότι η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να αποχωρήσουν από την Ε.Ε., τόσο περισσότερα θα περισώσουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Για περισσότερα κέρδη εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων»
Το ιδεολόγημα του φιλελευθερισμού είναι πολύ παλιό, καταστρεπτικό για τις κοινωνίες και επικερδές μόνο για το κεφάλαιο. Οι θεωρίες αυτές του ’νταμ Σμιθ αναπτύχθηκαν στις ανύποπτες εποχές του laissez faire, laissez passer του 18ου αιώνα.
Μεταπολεμικά ο φιλελευθερισμός πρωτο-εφαρμόσθηκε ως νεοφιλελευθερισμός στη Βρετανία τη δεκαετία του 1980 από τη Θάτσερ (θατσερισμός), που παρέδωσε βορά σχεδόν όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις στους κερδοσκόπους, με το «επιχείρημα» ότι το κράτος είναι «κακός επιχειρηματίας». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τα εγχώρια «παπαγαλάκια» το αναμασούν υπό τις φανερές επιδοκιμασίες του Μάνου και του Ανδριανόπουλου και τις συγκεκαλυμμένες των στελεχών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Στη Βρετανία, όπως ήταν αναμενόμενο, οι ιδιώτες απαξίωσαν τις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις, αφού δεν έκαναν επενδύσεις, επειδή το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το κέρδος και όχι οι κοινωνικές υπηρεσίες που προσέφεραν.
Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων μετατράπηκε από πλήρους απασχόλησης σε μερικής των λίγων ωρών το μήνα, για να αποκρύπτεται η ανεργία και να μειώνεται δραματικά το εισόδημά τους, προς όφελος των κερδοσκόπων.
Το κράτος πλέον δεν είναι ο «νυκτοφύλακας» του ’νταμ Σμιθ, δεν είναι ουδέτερο. Η μεγιστοποίηση των κερδών επιβάλλεται νομοθετικά και εκτελεστικά από τις κυβερνήσεις με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, τη μείωση της αμοιβής εργασίας και την άρση της εργατικής νομοθεσίας (που κατοχυρώνει την προστασία του εργαζόμενου), την κατάργηση του ωραρίου, τη χειροτέρευση της κοινωνικής ασφάλισης το δραστικό περιορισμό της κοινωνικής πρόνοιας και τη δραματική αύξηση της πραγματικής ανεργίας. Το κράτος δρα υπέρ των καθε λογής κερδοσκόπων, υπό την αιγίδα της ΕΕ, που, μέσω της Κομισιόν, έχει καταστεί ο φύλακας της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού και της προστασίας των εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων».
Οι «μεταρρυθμίσεις» της ΝΔ
«Θα γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007 με τις επενδύσεις που θα προκαλέσουν οι μεταρρυθμίσεις», είπε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη . Το «έργο» έχει επαναληφθεί και με τον «εκσυγχρονισμό» και είναι γνωστό πού θα καταλήξει.
Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους η αστική τάξη της χώρας είναι εμπορομεσιτική και μεταπρατική. Ο κανόνας είναι ότι δεν επενδύει τα κέρδη της στην Ελλάδα, αλλά τα επενδύει ή τα συσσωρεύει στο εξωτερικό, ενώ νέμεται τις κρατικές επιδοτήσεις και την κρατική εύνοια. Έτσι οι επιχειρήσεις δυσπραγούν και οι ιδιοκτήτες τους ευημερούν. Συνεπώς όσες «μεταρρυθμίσεις» ή «εκσυγχρονισμοί» κι αν γίνουν, τα κέρδη θα φεύγουν στο εξωτερικό, εις βάρος της οικονομίας της χώρας και της κοινωνίας. Αυτό φαίνεται καθαρά από έρευνα του ICAP και του ΣΕΒ, που διαπιστώνει ότι το 2003, ενώ τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 14%, οι επενδύσεις τους μειώθηκαν κατά 20,7%. (Κ. Ελευθεροτυπία 11/9/2005).
Δεκάδες επιχειρήσεις, που το κράτος επιδότησε ποικιλοτρόπως (παραμεθόριος, ΟΑΕΔ, κ.λ.π.), αφού απέλυσαν τους Ελληνες εργαζόμενους, εγκαταστάθηκαν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία, επωφελούμενοι του φθηνού εργατικού κόστους και της χαμηλής φορολογίας, χωρίς καν το κράτος να τους ζητήσει την επιστροφή των επιδοτήσεων. Οι ίδιοι αυτοί επιχειρηματίες (ΣΕΒ, ΣΕΒ Βορ. Ελλάδας), δήθεν για να μη φύγουν οι επιχειρήσεις τους από τη χώρα, στην πραγματικότητα για να μην πληρώσουν ούτε τα έξοδα μετεγκατάστασης, είχαν το θράσος να προτείνουν να δουλεύουν με εισαγόμενους ξένους εργάτες με φθηνά μεροκάματα και ο υπουργός «Ανάπτυξης» το ... σκέπτεται.
Αυτοί λοιπόν, που «δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τις μεταρρυθμίσεις», θα επενδύσουν, για «να γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007»; Θα το θεωρούσαμε ανέκδοτο, αν οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των «μεταρρυθμίσεων» δεν αφορούσαν τους ανθρώπους και το μέλλον της χώρας.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Πέρυσι τέτοια εποχή υπήρχαν, συγκρατημένες έστω, προσδοκίες σε πολλούς για κάτι καλύτερο και, πάντως, γενική ανοχή και πίστωση χρόνου προς όλους. Είχαν προηγηθεί η ανέλπιστη ποδοσφαιρική επιτυχία, η αποφυγή διασυρμού μέχρι και ευφορία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μείωση των επεισοδίων στο Αιγαίο και κατευναστικές έως και αισιόδοξες εξαγγελίες στο βήμα της Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Ακόμη και οι πασοκτζήδες ήσαν αισιόδοξοι για το νέο τους αρχηγό και αναπτέρωναν τις ελπίδες τους με το «άλλαξέ τα όλα»
Όλα τώρα έχουν αλλάξει προς τις σκουρόχρωμες αποχρώσεις, παρότι στο διεθνή ορίζοντα μετριάστηκε η αμερικανική αλαζονεία, λόγω Ιράκ, Ιράν, κινέζικης ανάδυσης και της αποκάλυψης στη Νέα Ορλεάνη κλπ. (βλ. άλλες στήλες). Όλα αρνητικά σε σχέση με τις κυβερνητικές αντιδράσεις στα εθνικά θέματα, παρά τις αισιόδοξες προοπτικές που διανοίχτηκαν από το πρωτόφαντο, εδώ και δεκαετίες, κυπριακό «ΟΧΙ» στον παραλογισμό του σχεδίου Ανάν και τον απροκάλυπτο ενδοτισμό των Γιωργάκη, Μητσοτάκη, Κωνσταντόπουλου κλπ. Η ανησυχία εντείνεται τώρα που έφτασε η 3η Οκτωβρίου και οι τουρκικές ηγεσίες εμπαίζουν απροκάλυπτα τους πάντες, επωφελούμενες των ενδοευρω-παϊκών αντιθέσεων και της ανύπαρκτης εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, που κάνει
ακόμα και τα Σκόπια να ασχημονούν σε βάρος μας. Όσο για τα εσωτερικά θέματα, όλα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο, με τις ευλογίες-οδηγίες πάντοτε των Βρυξελών και την κάλυψή τους (βλ. άλλες στήλες).
Ισχυρή ακόμη η κυβέρνηση
Παρ όλ αυτά η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή αισθάνεται αρκετά ισχυρή, τόσο ώστε να τολμά να κάνει επίδειξη «δύναμης» στη Θεσσαλονίκη. Καμιά υπόσχεση, καμιά δέσμευση, μόνο εξαγγελία
μεταρρυθμίσεων. Επωφελείται, ακόμη, από τη γενική αγανάκτηση, έως και αηδία, από την προηγούμενη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και από τις εξοργιστικές φωνασκίες των στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διαμαρτύρονται για τις
δικές τους πολιτικές. Επωφελείται από τη γενική απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος και των πλήρως κομματικοποιημένων και (άρα) αδύναμων λαϊκών κινητοποιήσεων στη συνέχιση της νεοφιλε-λεύθερης επέλασης των Σημίτη Μητσοτάκη.
Έτσι η ανεργία, η ακρίβεια, η λιτότητα και η φτώχεια, αντί να φοβίζουν την κυβέρνηση, γίνονται όπλα της(!) για την άρση της μονιμότητας των Δημ. Υπαλλήλων, τη θεσμοθέτηση της πελατειακής «συνέντευξης», την είσοδο στην εργασιακή ζούγκλα, την ασφαλιστική κόλαση και τον εργοδοτικό και τραπεζικό παράδεισο της ασυδοσίας, την πώληση των πάντων στις ευρωπαϊκές εταιρείες και το θρίαμβο των διαπλεκόμενων νταβατζήδων. Και όλα αυτά χωρίς καν να έχει οδηγήσει κανέναν στη φυλακή για καταλήστευση των εθνικών πόρων (και των δανείων!) από τους προηγούμενους στους οποίους (δίκαια ως ένα βαθμό) καταλογίζει τη σημερινή δημοσιονομική ανέχεια! Πώς να μην έχει ήδη αρχίσει και το νεοδημοκρατικό φαγοπότι παντού, αφού κανείς ποτέ για τίποτα δεν τιμωρείται, εκτός καμιά φορά κάποιος που θα λέει ότι «όλοι τα παίρνουν», όπως ο δυστυχής κ. Πολύζος, που διαγράφτηκε, ζητωκραυγάζοντας υπέρ του Κ. Καραμανλή!
Αισθάνεται ισχυρή, ακόμη, η κυβέρνηση τόσο, ώστε να κομπάζει και για τις συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα, πιστεύοντας ότι τα προηγούμενα «όπλα» της την εξασφαλίζουν από τις όποιες αντιδράσεις, αφού στις δημοσκοπήσεις τα θέματα αυτά δείχνουν να κατέχουν την τελευταία θέση στις ανησυχίες των πολιτών. Όταν πεινούν ή έστω ανησυχούν για την επιβίωσή τους, πού να βρουν το κουράγιο να ενδιαφερθούν για Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη και Μακεδονία; Και ποιος να τους εξηγήσει ότι τα εθνικά και τα οικονομικά ζητήματα είναι άρρηκτα δεμένα και μόνο ως σύνολο μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Αισθάνεται ισχυρή, ακόμη, για να λειτουργεί έτσι η κυβέρνηση και διότι οι πολιτικοί αντίπαλοί της, η Ντόρα και ο Γιωργάκης είναι εντελώς αναξιόπιστοι. Και δεν είναι εύκολο η μητσοτακική απειλή να εκδηλωθεί όσο το ΠΑΣΟΚ θα είναι διαλυμένο
Το ΠΑΣΟΚ θαλασσοδέρνεται
Η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται σε κωμικοτραγική. Κωμική, γιατί όσοι πρωτοστά-τησαν στην κυβερνητική τους λεηλασία, τώρα διαμαρτύρονται για τα «έργα» τους. Κωμική, γιατί όσοι πρωταγωνίστησαν στη διάλυση του κόμματος και την ενθρόνιση του Μεσσία, τώρα διαμαρτύρονται που κανείς δεν τους υπολογίζει. Κωμική, διότι όταν τα διαπλεκόμενα Μέσα τους στήριζαν απροκάλυπτα, το θεωρούσαν φυσικό και τώρα που αυτά θωπεύουν τη νέα κυβέρνηση, διαμαρτύρονται για «τηλεοπτική δημοκρατία» και
διαπλοκή συμφερόντων!
Και τραγική, ταυτόχρονα, και για τους ίδιους και για τη χώρα. Είναι θλιβερό να καθοδηγείται το ΠΑΣΟΚ από το Γιώργο και τα αδέλφια του (και πίσω η Μαργαρίτα με την Πρεσβεία των ΗΠΑ), τη Δαμανάκη και το Μάνο. Οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ αποτελούν μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών. Και είναι τραγικό να τους οδηγούν στον παραλογισμό. Η προσπάθεια για αυτοδικαιο-λόγηση έχει τα όριά της. Η Νεολαία διαλύεται, για να ξαναφτιαχτεί! Πολλοί έφτασαν να υποστηρίζουν ότι ο Γιωργάκης «παλεύει για το σοσιαλισμό»(!) και, επειδή αντιλαμβάνονται ότι ενδέχεται να αντικατασταθεί σύντομα, δεν ξέρουν πώς να μιλήσουν για το Βενιζέλο ή, ακόμη χειρότερα, για το Λαλιώτη, που καραδοκεί. Φαντάζεται κανείς τι θα συμβεί, αν, μετά τον αντικρατισμό και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, επαναληφθεί και καμιά προτροπή για
καλλιέργεια του χασίς;
Πώς να τους πάρει, λοιπόν, κανείς στα σοβαρά
Δεν εκδηλώνεται, ακόμη, σοβαρή αντίδραση
Δεν υπάρχει, ακόμη, όπως προαναφέραμε, αξιοσημείωτη αντίδραση στα έργα και τις ημέρες των δύο αλληλοτροφοδοτούμενων εγκάθετων πόλων. Το Κ.Κ.Ε. και ο ΣΥΝ δεν μπορούν να υπερβούν κάποια όρια, για λόγους που αναφέραμε σε προηγούμενα φύλλα της «Ε». Επιπλέον ο ΣΥΝ είναι διχασμένος και στο ζήτημα των δημοτικώννομαρχιακών εκλογών, αφού ένα πολύ μεγάλο μέρος στελεχών, μελών και φίλων συμμετέχουν σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας.
Η στροφή προς άλλες ριζοσπαστικές λύσεις, έστω και ως πίεση προς τους κυβερνώντες, είναι ακόμη μικρή για να γίνει πραγματικά ευοίωνη. Αυξάνονται όσοι το πήραν απόφαση, όχι όμως ακόμη ικανοποιητικά
Ειδικά για το ΑΣΚΕ οι πρώτες ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές.
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Για πρώτη φορά στην ελληνική, τουλάχιστον, πολιτική ιστορία είχαμε μια τόσο επώδυνη αποκάλυψη για τον ακρογωνιαίο λίθο μιας δημοκρατούμενης πολιτείας, τη Δικαιοσύνη, από τα πιο «επίσημα» χείλη. «Παραλάβαμε μια Δικαιοσύνη διαβρωμένη από δικαστικά και παραδικαστικά κυκλώματα»(!), δήλωσε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής.
Θα έπρεπε να είχε πλήρη συνείδηση της σοβαρότητας μιας τέτοιας δήλωσης, η οποία συνεπάγεται σοβαρότατες συνέπειες και απαιτεί ακόμη σοβαρότερες ενέργειες. Γιατί, αν ήταν δυνατή η αυτοκάθαρση, αυτή θα είχε ήδη γίνει. Αλίμονο στην οργανωμένη κοινωνία που δε θα λάβει τα αναγκαία μέτρα και δε θα προβεί στις απαραίτητες ρυθμίσεις, ώστε να ανακτηθεί (τουλάχιστον όση υπήρχε
) η αξιοπιστία στο θεμελιώδη αυτό θεσμό.
Όλοι βλέπουμε ότι σ ένα σύστημα εξάρτησης και υποτέλειας η διαφθορά είναι εγγενές στοιχείο και αγγίζει όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Όλοι γνωρίζουμε τα τρωτά της Δικαιοσύνης και πόσο ευάλωτος είναι και αυτός ο θεσμός σε μια κοινωνία διαβρωμένη από τη διαφθορά «μέχρι, σχεδόν, μυελού των οστέων». Όμως μέχρι το κατάντημα στο οποίο έφθασαν (ας ελπίσουμε όχι οι περισσότεροι) δικαστικοί λειτουργοί, υπάρχει μεγάλη απόσταση για οποιαδήποτε ανοχή ακόμη και απ αυτούς που θεωρούν το υπάρχον καθεστώς καλό, νομοτελειακό, ή έστω ανεκτό.
Θα περιμένουμε τα αποτελέσματα (και τις ενέργειες που απορρέουν) της πρωθυπουργικής δήλωσης. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια πρόβλεψη. Αλλά ας περιμένουμε και θα επανέλθουμε
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Η εξέγερση στις «ταπεινές και καταφρονεμένες» συνοικίες του Παρισιού και άλλων γαλλικών μεγαλουπόλεων έριξε τις μάσκες για τις «ανεκτικές και λαμπερές» σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες και σηματοδότησε μια νέα εποχή για τα εύκολα θύματά τους. Είχαν προηγηθεί εμπρησμοί σε πολυκατοικίες που διέμεναν μετανάστες και άλλες ρατσιστικές εκδηλώσεις όχι μόνο στη Γαλλία (όπου ενισχύεται η επιρροή του Λεπέν), αλλά και σ άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Καζάνι που σιγόβραζε χρόνια ήταν οι παρυφές του Παρισιού. 752 «ευαίσθητες» περιοχές και περίπου 5.000.000 άνθρωποι σ αυτές κάτω από τα όρια της φτώχειας. Παιδιά μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, βορειοαφρικανοί κυρίως, που, εφόσον είναι γεννημένοι στη Γαλλία ή ......., έχουν γαλλική ιθαγένεια (στα πλαίσια της πολιτικής αφομοίωσης, που ακολουθεί η Γαλλία), αλλά πάντα λιγότερο «Γάλλοι» από τους άλλους.
Η Γαλλία, με τον αποικισμό και το μετα-αποικιακό καθεστώς της ημιανεξαρτησίας των χωρών αυτών, επέβαλε ένα σφιχτό, εκμεταλλευτικό οικονομικό εναγκαλισμό των κοινωνιών τους. Έχει συνάψει μακροπρόθεσμες εμπορικές συμφωνίες με πρώην αποικίες, π.χ. διατηρεί στενές οικονομικές σχέσεις με την Αλγερία, που ρυθμίζονται ακόμα κατά βάση από τις συμφωνίες του Εβιάν του 1962.
Χορεύοντας στο χορό της ελεύθερης αγοράς η Γαλλία μειώνει σταδιακά τις κρατικές παροχές, δεδομένο που χτυπάει πρώτα και κυρίως τις ευπαθείς αυτές ομάδες πληθυσμού. Ειδικά μετά το 2002, για να καλύψει το Σύμφωνο Σταθερότητας, περικόπτει κονδύλια που αφορούν επιδόματα, οικιστικά προγράμματα κ.λ.π. Οι περιοχές αυτές χαρακτηρίζονται από πολυπληθείς οικογένειες, στοιβαγμένες σε απαράδεκτα οικοδομικά τετράγωνα, από αναλφαβητισμό, σχολική εγκατάλειψη και ένταξη σε συμμορίες, με βασική διέξοδο υποβαθμισμένες τεχνικές σχολές, που δεν έχουν αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, από ρατσισμό, και κρατική τρομοκρατία, δίπλα σε ένα κόσμο που προτάσσει διαρκώς το χρήμα και την «ανάπτυξη» σαν βασικά του μελήματα. Τα πραγματικά νούμερα γι αυτές τις περιοχές είναι άγνωστα, γιατί καταμετρώνται στις γενικές στατιστικές ανεργίας και αποκλεισμού. Ίσως αυτός ο αποκλεισμός να είναι ένας απ τους λόγους που πλέον δεν αλληλεπιδρούν ούτε συμμαχούν με τα μεσαία στρώματα, που παρακολουθούσαν μάλλον αμήχανα το ξέσπασμα.
Η κρίση εκτονώθηκε ή καλύτερα συγκαλύφθηκε προσωρινά, χωρίς η κυβέρνηση ν ασχοληθεί ουσιαστικά με τις αιτίες της. Για την αντιμετώπισή της χρειάζονται, αντί της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που εφάρμοσε η γαλλική κυβέρνηση, άλλου τύπου πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές, που η παγκοσμιοποίηση και οι θιασώτες της δεν επιτρέπουν. Έτσι, στηρίζουν το Σαρκοζί και την πολιτική του, μεταθέτοντας χρονικά τη λύση του προβλήματος, μια λύση που όσο περισσότερο απομακρύνεται τόσο πιο επώδυνη θα είναι.
Αξιοσημείωτο είναι ότι μέσα απ αυτή την εξέγερση δεν αναδύθηκαν πολιτικά αιτήματα, ίσως γιατί η φτώχεια, η εξαθλίωση, η απογοήτευση, ο αποκλεισμός, η απομόνωση έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που μετουσιώνονται μόνο σε οργή και βία και όχι σε πολιτικό λόγο, τουλάχιστον όχι ακόμα, γιατί καμιά γαλλική πολιτική δύναμη δεν τους δέχεται ως ισότιμα μέλη της. Εάν κερδηθεί το στοίχημα της σύνδεσης και συμμαχίας με ευρύτερα κινήματα, οι πιθανότητες για αλλαγές είναι μεγάλες. Πάντως, όλα δείχνουν ότι την επόμενη φορά θα ζητηθεί κάτι παραπάνω από το «παραιτήσου, Σαρκοζί».
Αναβρασμός επικράτησε και στη Γερμανία, αλλά εκεί οι επιχειρηματίες είχαν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη τα εργατικά χέρια των μεταναστών, γι αυτό φρόντισαν να μην εξαθλιωθούν, όπως στη Γαλλία.
Στην Ελλάδα αντίστοιχα γεγονότα προς το παρόν δε φαίνεται ότι θα παρατηρηθούν, μιας και η ελληνική κοινωνία γενικά δε χαρακτηρίζεται από ρατσιστικό πνεύμα, αντιθέτως συμπαθεί και υποστηρίζει όλους τους αδυνάτους, επιτρέπει κάποια κοινωνική κινητικότητα στους μετανάστες, π.χ. αν και όχι καλοπληρωμένοι, συνήθως είναι εργαζόμενοι ή έχουν κάποια μικρο-ιδιοκτησία, που τους επιτρέπει να έχουν ένα βασικό επίπεδο ζωής. Επίσης, αν και εκ των πραγμάτων συγκεντρώνονται και διαμένουν σε συνοικίες με φτηνά σπίτια, συνήθως γύρω από το κέντρο, αυτές οι συνοικίες δεν έχουν ακόμη, τουλάχιστον, αποκτήσει χαρακτηριστικά «γκέτο». Απομένει μια σωστή και ολοκληρωμένη κρατική πολιτική για την ένταξη των μεταναστών. [Η θέση του ΑΣΚΕ για τους μετανάστες έχει δημοσιευτεί σε παλιότερο φύλλο της «Ε» και είναι στη διάθεση των αναγνωστών].
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Η επιβολή και η κατάρρευση της δικτατορίας
Το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967 οργανώθηκε από μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, στις οποίες υπηρετούσαν και οι «Έλληνες» αξιωματικοί που συγκρότησαν τη χούντα. Εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα προετοίμαζε και το αγγλόδουλο κατεστημένο (παλάτι, στρατηγοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι), αλλά οι συνταγματάρχες τους πρόλαβαν. Το αυταρχικό μετεμφυλιακό καθεστώς είχε διαπαιδαγωγήσει τους υποστηρικτές του έτσι, ώστε να μην έχουν ευαισθησίες σχετικά με την τήρηση του Συντάγματος, γιατί πάνω απ όλα ήταν το παραμύθι της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού» κινδύνου. Στην πραγματικότητα είχαν το φόβο να μη χάσουν τον έλεγχο της κατάστασης από ένα δυναμικό, ανεξέλεγκτο και απρόβλεπτο λαϊκό κίνημα, που εκφραζόταν πολιτικά από τους Γ. και Α. Παπανδρέου, τους οποίους στήριζε και η παραδοσιακή αριστερά. Το καθεστώς της χούντας εξυπηρέτησε αποτελεσματικά επί 7 χρόνια τα αμερικανικά συμφέροντα.
Στη χούντα αντιστάθηκε ενεργά ένας μικρός αριθμός Ελλήνων πολιτών, που είχε την ηθική συμπαράσταση της πλειοψηφίας του λαού, που σε κάποιες στιγμές (κηδείες Γ. Παπανδρέου και Γ. Σεφέρη, Πολυτεχνείο) συμπαραστάθηκε και ενεργά. Δεν ήταν, όμως, λίγοι και αυτοί που συνεργάστηκαν με τη χούντα (και μετά το 74 παρίσταναν τους δημοκράτες!).
Η χούντα, κατά τη γνώμη μας, κατέρρευσε για 3 κυρίως λόγους: α) Μετά το Πολυτεχνείο το κίνημα της αντίστασης (ιδίως το φοιτητικό) έγινε τόσο μαζικό, που οι μηχανισμοί καταστολής αδυνατούσαν να αντεπεξέλθουν. β) Η ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη (αποτέλεσμα των ενδοαμερικανικών αντιθέσεων, που οξύνθηκαν κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο) επέφερε μεγάλη σύγχυση στη εξουσία. γ) Η προδοσία της Κύπρου απέδειξε στους αφελείς κατώτερους αξιωματικούς ότι ο «πατριωτισμός» που πουλούσε η χούντα ήταν μια μεγάλη απάτη κι έτσι το καθεστώς απώλεσε τη στήριξη της βάσης της στρατιωτικής ιεραρχίας.
Ποιοι και γιατί σχεδίασαν τη μεταπολίτευση;
Έτσι στο τέλος Ιουλίου 1974 το καθεστώς παρέπαιε. Υπήρχε ο «κίνδυνος» η εξουσία να βρεθεί στους δρόμους (αν δε βρέθηκε κιόλας και δεν το καταλάβαμε). Γι αυτό μεθοδεύτηκε η μεταπολίτευση, σχέδια της οποίας υπήρχαν πολλούς μήνες πριν. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι υπουργοί ’μυνας (Αβέρωφ) και Εξωτερικών (Μπίτσιος) της κυβέρνησης της μεταπολίτευσης εκτελούσαν άτυπα τα καθήκοντά τους τουλάχιστον από το Νοέμβριο του 1973, οπότε η χούντα τους έστειλε ως εκπροσώπους της Ελλάδας στο «σεμινάριο της Ρώμης», κατά το οποίο προγραμματίστηκε η σφαγή της Κύπρου, που θα γινόταν 9 μήνες μετά!
Η μεταπολίτευση, λοιπόν, δε σχεδιάστηκε από τις δυνάμεις της αντίστασης ή, ευρύτερα, από τον ελληνικό λαό, αλλά από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους (που οι περισσότεροι δεν ήθελαν τη χούντα, γιατί έπαιζε μόνο το αμερικανικό χαρτί και αγνοούσε τα δικά τους συμφέροντα). Επεδίωξαν να κρατήσουν την Ελλάδα όργανό τους, εκτονώνοντας με τον κοινοβουλευτισμό την οργή του λαού και αμβλύνοντας γενικά τις αντιθέσεις. Εκτός από τους «γεφυροποιούς», χρησιμοποίησαν και άλλους πολιτικούς, που εξαπάτησαν το λαό. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβγαλε το καλοκαίρι του 74 την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, για να την ξαναβάλει αργότερα υπό δυσμενέστερους όρους. Κάποιοι (πρώην) αριστεροί συνέβαλαν κατά το δυνατόν, όπως ο Μ. Θεοδωράκης, με τη δήλωσή του «Καραμανλής ή τανκς». Ο κορμός της «ανανεωτικής» αριστεράς εντάχθηκε στο σύστημα και έγινε πρωτεργάτης του «ευρωπαϊσμού». Ο Α. Παπανδρέου υποσχέθηκε πλήρη ανατροπή των πάντων, για να τα ξεχάσει όλα, μόλις έγινε εξουσία. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, σε ένα σπάνιο κοινωνικό φαινόμενο, ένα μεγάλο μέρος του λαού μετατράπηκε σε καινούργιο κατεστημένο.
Σήμερα, 31 χρόνια μετά, το σύστημα της εξάρτησης, της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης στην Ελλάδα είναι ασφαλέστερο από τότε. Η μεταπολίτευση, δυστυχώς, πέτυχε τους σκοπούς αυτών που τη σχεδίασαν και την πραγματοποίησαν.
Μεταπολίτευση και ελληνική κοινωνία
Το καθεστώς που προέκυψε με τη μεταπολίτευση, κατά τη γνώμη του ΑΣΚΕ, όχι μόνο δεν έλυσε τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά τα γιγάντωσε. Η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά αποσύνθεσης και διάλυσης. Συγκεκριμένα:
Α) Η δημοκρατία μας περιορίζεται στα τυπικά, αφού άλλοι αποφασίζουν για μας (η Ουάσινγκτον για τα πολιτικά και στρατιωτικά και οι Βρυξέλες για τα οικονομικά και κοινωνικά), οι οποίοι δεν κάνουν καν τον κόπο να μας ενημερώνουν για τις αποφάσεις τους.
Β) Στα εθνικά (λεγόμενα) θέματα οι υπουργοί μας (υπακούοντας στους δυτικούς προστάτες τους) λειτουργούν ως εκπρόσωποι γειτονικών μας χωρών, με ορατό τον κίδυνο (ή τη βεβαιότητα;) να συνεχίζεται η παραχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Γ) Η παραγωγική βάση της οικονομίας μας συρρικνώνεται διαρκώς, τα βάρη τα υφίσταται μόνο ο λαός (ενώ η εξαρτημένη εμπορομεσιτική αστική μας τάξη θησαυρίζει) και το μέλλον προβλέπεται ζοφερό.
Δ) Η γιγαντιαία επιχείρηση για την πολιτιστική μας αλλοτρίωση (που αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο για την καθυπόταξη ή και την εξαφάνισή μας ως έθνους), με προεξάρχοντα τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», έχει ήδη σημειώσει μερική επιτυχία.
Για όλα τα παραπάνω «κατορθώματά» τους οι κύριοι που μας κυβερνούν έχουν το θράσος να θριαμβολογούν και να πανηγυρίζουν, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το ξεπούλημα στο Λουξεμβούργο.
Η υπέρβαση της μεταπολίτευσης
Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι η μοίρα του τόπου μας μπορεί ν αλλάξει, εάν διατυπωθεί ένα σαφές πολιτικό πρόγραμμα, που θα κινείται έξω από τη λογική του σημερινού συστήματος, και αν ο ελληνικός λαός εκφραστεί από πολιτικές δυνάμεις που δε θα ελέγχονται από το σύστημα αυτό και δε θα συμβιβάζονται με αυτό. Συγκεκριμένα το πρόγραμμα θεωρούμε ότι πρέπει να κινείται μέσα στο παρακάτω πλαίσιο αρχών, που είναι αδιαίρετες μεταξύ τους. Οποιοδήποτε «σκόντο» σ αυτές αποτελεί ασφαλή τρόπο αποτυχίας, όπως έδειξε (χωρίς εξαίρεση) η ελληνική και η παγκόσμια εμπειρία.
Α) Όλες οι αποφάσεις που μας αφορούν πρέπει να παίρνονται από τον ελληνικό λαό και τους εκπροσώπους του. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από εκείνους τους οργανισμούς που δημιουργήθηκαν για να μας εκμεταλλεύονται και να μας καταπιέζουν, όπως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.
Β) Στην Ελλάδα κανένα βήμα προόδου δεν μπορεί να γίνει αν ο φυσικός πλούτος, η παραγωγή και τα προϊόντα της δεν αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία ή δεν τεθούν κάτω από κοινωνικό έλεγχο.
Γ) Όλες οι πολιτικές και λαϊκές ελευθερίες πρέπει να είναι πλήρως κατοχυρωμένες. Η εξουσία πρέπει να ασκείται από πολιτικούς και μαζικούς φορείς, που κανείς δε θα παραβιάζει την αυτονομία του άλλου. Να μην επαναλάβουμε την τραυματική εμπειρία των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης.
Δ) Όλη η πορεία μας πρέπει να βρίσκεται σε μια συνεχή αλληλεπίδραση με την παγκόσμια πραγματικότητα, αλλά να στηρίζεται στις δικές μας πλούσιες πολιτιστικές και αγωνιστικές παραδόσεις.
[αντιλαμβανόμαστε ότι όλ αυτά απαιτούν αρκετές διευκρινήσεις, που δεν μπορούν να δοθούν στα όρια ενός άρθρου]
Από τις πολιτικές δυνάμεις που σήμερα κυριαρχούν στην πολιτική μας ζωή (και κυρίως όσους είναι «δυσαρεστημένοι» από το κόμμα τους) τίποτα θετικό δεν μπορούμε να περιμένουμε. Τα «δυσαρεστημένα» αυτά στελέχη, αντί να υπηρετούν το κόμμα τους, με σκοπό το κόμμα να υπηρετεί την κοινωνία, απαιτούν από την κοινωνία να υπηρετεί το κόμμα και το κόμμα τους εαυτούς τους.
Πρέπει να αναπτυχθούν δυνάμεις με τόλμη και αξιοπιστία. Αν κάποιος δεν έχει σήμερα την τόλμη να πει (ή την ικανότητα να καταλάβει) ότι π.χ. «πρέπει η Ελλάδα να αποχωρήσει από την Ε.Ε.», πώς μπορεί να επιζητεί από τον ελληνικό λαό να του αναθέσει έναν πιο υπεύθυνο ρόλο; Αν σήμερα συνδιαλέγεται με στελέχη των κομμάτων της εξουσίας ή νταβατζήδες των ΜΜΕ, τι θα κάνει αύριο, αν μεγαλώσουν οι φιλοδοξίες του;
Αν πρέπει να μιλήσουμε και πιο συγκεκριμένα, για τους παραπάνω λόγους το ΑΣΚΕ δεν πήρε μέρος στις διεργασίες που συντελέστηκαν πριν 2 χρόνια με τους κ.κ. Παπαθεμελή, Τσοβόλα κλπ., εκφράζοντας δημοσίως, πέραν των βασικών ιδεολογικών διαφορών, το φόβο ότι δεν ξέρει πού θα βρεθούν αύριο. Κι όλ αυτά, ειλικρινώς, χωρίς καμιά εχθρική διάθεση.
Η ελληνική κοινωνία έχει αστείρευτες δυνάμεις και σπουδαίες παραδόσεις, που της επιτρέπουν να εξασφαλίσει στους πολίτες της μια ασφαλή, αξιοπρεπή και ανθρώπινη ζωή και στη χώρα μια πολύ πιο σημαντική θέση στον κόσμο. Ας προσπαθήσουμε.
Νίκος Καργόπουλος μέλος της Εκτελεστιιής Επιτροπής του Αγωνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (Α.Σ.Κ.Ε.)
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
’ρχισαν οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία
Ύστερα από μια μαραθώνια σύνοδο των υπ. Εξ. των 25 ξεκίνησαν, όπως είχε προγραμματιστεί, οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.. «Αίσιο τέλος», ανέκραξαν τα «ελληνικά» ΜΜΕ, χάρηκαν δηλαδή!
Ο Γάλλος πρωθυπουργός Ντε Βιλπέν προ μηνών είχε δηλώσει κατηγορηματικά ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις, αν πρώτα δεν αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Οι εν Ελλάδι ευρωπαϊστές έσπευσαν να θριαμβολογήσουν για τη δικαίωση της πολιτικής τους. Τον Ιούλιο η Γαλλία έκανε στροφή 180 μοιρών. Όσο για τις αντιρρήσεις της Αυστρίας, ξεπεράστηκαν με ένα τηλεφώνημα της Κοντολίζα Ράις και την υπόσχεση ότι αρχίζουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις και με την Κροατία, στην αγορά της οποίας προσβλέπει η γειτονική Αυστρία.
Οι ευρωπαϊστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι στη διαπραγμάτευση Ε.Ε.-Τουρκίας η αδύνατη πλευρά είναι η Τουρκία, που θα αναγκαστεί να μεταβάλει την πολιτική της. Όμως, όλες οι δηλώσεις όλων των Τούρκων αξιωματούχων διαβεβαιώνουν για το αντίθετο, δηλ. ότι η Τουρκία θα «μεταρρυθμίσει» την Ε.Ε..
Το διαπραγματευτικό πλαίσιο που αποφασίστηκε στο Λουξεμβούργο περιέχει τις γνωστές ασαφείς παραινέσεις προς την Τουρκία για σχέσεις καλής γειτονίας, σεβασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ., που γράφονται στα παλαιότερα των υποδημάτων όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά και της ίδιας της Ε.Ε. (και της Ελλάδας, φυσικά). Την επομένη της έναρξης των διαπραγματεύσεων τουρκικά αεροπλάνα έκαναν βόλτες πάνω από το αεροδρόμιο της Ρόδου, ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. Ι. Βαρβιτσιώτης υπέστη ταπεινωτικό καψώνι κατά την είσοδό του στην Τουρκία κλπ., χωρίς οι διαπραγματεύσεις να διακοπούν.
Σ ένα μόνο ζήτημα η Ε.Ε. είναι κατηγορη-ματική: ότι στην Τουρκία πρέπει να λειτουργήσει απρόσκοπτα η «οικονομία της αγοράς», δηλ. η άγρια εκμετάλλευση των λαών της.
Το χειρότερο είναι ότι άλλη μια απόφαση της Ε.Ε. (με την υπογραφή και της Ελλάδας και της Κύπρου) δεν αναφέρει λέξη για την κατοχή της Κύπρου, τον εποικισμό, το casus belli στο Αιγαίο κλπ. Πώς θα τα ξαναθέσουμε σε οποιαδήποτε μελλοντική διαπραγμάτευση; Δικαίως ο Ερντογάν ισχυρίζεται στις 2/10/05: «Κανείς δεν κατηγορεί πλέον την Τουρκία και την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου»! Σ αυτό το κατάντημα μας έφεραν οι «ευρωπαϊκές λύσεις».
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Στις 8 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε σύνοδος του ΑΣΚΕ, που ανέλυσε τη σημερινή πολιτική κατάσταση, έκανε απολογισμό της δραστηριό-τητας του κόμματος για το τελευταίο 4μηνο και σχεδίασε την πορεία για τους επόμενους μήνες. Οι πολιτικές αναλύσεις περιλαμβάνονται στα άλλα άρθρα της «Ε». Στο κείμενο αυτό αναφερόμαστε στη δραστηριότητα του ΑΣΚΕ.
1) Η Εκτελεστική Επιτροπή συνεδριάζει τακτικά κάθε Δευτέρα στις 9 μ.μ. και ασχολείται κυρίως με πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Υπενθυμίζουμε ότι οι συνεδριάσεις της είναι ανοικτές για τα μέλη και τους φίλους του ΑΣΚΕ.
2) Η Νεολαία του ΑΣΚΕ, μετά τη μικρή διακοπή που γίνεται πάντα κατά την εξεταστική περόδο, έχει ξεκινήσει πάλι τις συνεδριάσεις της κάθε Πέμπτη 8-10 μ.μ. και σ αυτή τη φάση ασχολείται κυρίως με ζητήματα εκπαίδευσης. Καλούμε τους νέους φίλους του ΑΣΚΕ να πλαισιώσουν την ολιγάριθμη, προς το παρόν, οργανωμένη νεολαία μας, ώστε να κάνει πιο αισθητή την παρουσία της στους χώρους μόρφωσης και εργασίας των νέων.
3) Το Διαδίκτυο είναι ένα σημαντικό μέσο για την προβολή των θέσεων του ΑΣΚΕ, λόγω της προκλητικής άρνησης των ΜΜΕ να περάσουν έστω και μέρος μιας ανακοίνωσης του ΑΣΚΕ, ενώ δημοσιεύουν ανακοινώσεις άλλων κομμάτων της ίδιας τάξεως μεγέθους με το ΑΣΚΕ, ακόμη και άρθρα πολιτών, που εκφράζουν μόνο τον εαυτό τους. Την ιστοσελίδα του ΑΣΚΕ επισκέφτηκαν από 1/1/05 μέχρι 12/11/05 10442 επισκέπτες, τουλάχιστον μία φορά ο καθένας, ενώ όλο το 2004 με τις 2 εκλογές, οπότε το ενδιαφέρον κορυφώνεται, οι επισκέπτες ήταν 9393, δηλ. ο μέσος όρος αυξήθηκε από 27 επισκέπτες τη μέρα σε 34. Ιδιαίτερα αυξημένος είναι ο μέσος όρος τους 2 τελευταίους μήνες (64 ανά μέρα τον Οκτώβριο και 66 το Νοέμβριο).
4) Οικονομικά του ΑΣΚΕ: Τα έξοδα των εθνικών εκλογών ήσαν 25.640 ευρώ και τα έσοδα (υπενθυμίζουμε ότι είναι μόνο οι συνδρομές μελών και φίλων) 18.140, χρέος 7.500. Στις ευρωεκλογές τα έξοδα 17.434, τα έσοδα 7434, χρέος 10.000. Σύνολο χρεών 17.500. Μέχρι τώρα εξοφλήθηκαν 8.700 και απέμεινε χρέος 8.800 ευρώ. Γίνεται έκκληση στα μέλη και τους φίλους να μην παραλείπουν να προσφέρουν τακτικά τη συνδρομή τους, ώστε να εξοφλήσουμε το ταχύτερο δυνατό και το υπόλοιπο χρέος και να συνεχίσουμε απρόσκοπτα τις δραστηριότητές μας.
5) Εκδόσεις του ΑΣΚΕ: Μέσα στον Οκτώβριο κυκλοφόρησαν σε Β΄ έκδοση το ΑΣΚΕ-1, με κείμενα της περιόδου 1983-84 (αντιπαράθεση μέσα στο ΠΑΣΟΚ και ίδρυση του ΑΣΚΕ) και το ΑΣΚΕ-3 για την Κύπρο, με καινούργια στοιχεία που προέκυψαν στα 2 χρόνια που μεσολάβησαν από την Α΄ έκδοση. Τώρα βρισκόμαστε στην τελευταία φάση του ΑΣΚΕ-4 για την ΕΟΚ/Ε.Ε..
6) Η «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» του ΑΣΚΕ κυκλοφορεί κάθε 2 μήνες, με θέματα κυρίως της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. Οποιοδήποτε υλικό θεωρεί κάποιος αναγνώστης ότι είναι χρήσιμο για την «Ε» μπορεί να το στέλνει στην Ε.Ε.
7) Συνεντεύξεις: Τη Δευτέρα 31/10/05 στην τακτική εκπομπή του δημοσιογράφου Χρ. Πηγαδίτη 8-9 μ.μ. στο HIGH TV καλεσμένοι ήταν ο πτέραρχος ε.α. Ν. Παπαδόπουλος, τ. μέλος της Επιτροπής Προγράμματος της Ν.Δ. και τ. νομάρχης και ο Ν. Καργόπουλος, εκπρόσωπος του ΑΣΚΕ. Η συζήτηση ήταν κυρίως για την οικονομία και τα εθνικά θέματα και η κασέτα με όλη τη συνέντευξη είναι στη διάθεση των αναγνωστών της «Ε».
Επίσης συνέντευξη στο ΡΑΔΙΟ ΑΚΡΙΤΕΣ της Θεσσαλονίκης στο δημοσιογράφο Γαβρ. Αβραμί-δη έδωσε το μέλος της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Σ. Στενός
8) Στις 22 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στα γραφεία μας η ετήσια συνεστίαση του ΑΣΚΕ, που κρίνεται ιδιαίτερα επιτυχής. Παραβρέθηκαν πολλοί φίλοι, το πολιτικό περιεχόμενο ήταν πλούσιο και το κέφι μεγάλο, που δημιούργησαν η ζωντανή μουσική που μας προσέφερε η νεολαία μας και οι χοροί που ακολούθησαν.
9) Η έντονη εσωκομματική δραστηριότητα το τελευταίο διάστημα δε μας επέτρεψε τη ζωντανή επικοινωνία μας με τον κόσμο σε ανοιχτούς χώρους. Έτσι στη σύνοδο της 8/10 αποφασίσαμε, μόλις ολοκληρωθεί το ΑΣΚΕ-4, να βγάλουμε νέα προκήρυξη και νέα αφίσα και να επαναλάβουμε τις εξορμήσεις μας τόσο στις συνοικίες του Λεκανοπεδίου όσο και στις άλλες περιοχές της χώρας, είτε με τα ιδιωτικά μας αυτοκίνητα είτε με πούλμαν.
10) Όπως είναι γνωστό, το ΑΣΚΕ συμμετέχει στη Συντονιστική Επιτροπή Υπεράσπισης του Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο και στην Επιτροπή Αλληλεγγύης προς τους πολιτικούς κρατούμενους της Τουρκίας και του Κουρδιστάν. Στις 5 Δεκεμβρίου πραγματοποιείται εκδήλωση για την Κύπρο στην αίθουσα της ΟΚΟΕ, οδός Κέκρωπος, στην Πλάκα.
11) Όπως κάθε χρόνο, το ΑΣΚΕ πήρε μέρος στον εορτασμό και στην πορεία του Πολυτεχνείου, γιατί θέλει πάντα να θυμάται και να τιμά τον αγώνα κατά της δικτατορίας, παρά τις ασχημίες που παρατηρούνται κάθε χρόνο κατά τον 3ήμερο εορτασμό. Στην πορεία συμμετέχουμε χωρίς κομματικά διακριτικά και ενισχύουμε το μπλοκ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέ-ντων Αντιστασιακών 1967-74.
’ρθρο του ΑΣΚΕ σχετικό με τη μεταπολίτευση του 1974 δημοσιεύεται στο επόμενο τεύχος του πολύ καλού νέου περιοδικού «Manifesto» (ένθετο σ αυτό το φύλλο της «Ε»).
12) Μέρες Βιβλιοθήκης: Ως απάντηση στη συστηματική προσπάθεια που γίνεται να ξεκοπεί ο ελληνικός λαός από την ιστορία του και τον πολιτισμό του και διαθέτοντας πλέον μια πλούσια βιβλιοθήκη, το ΑΣΚΕ αποφάσισε να προσφέρει τη μικρή του συμβολή, καθιερώνοντας μια μέρα βιβλιοθήκης κάθε μήνα, μέρα Τετάρτη 7.30-9.30 μ.μ., κατά την οποία γίνεται συζήτηση σε θέματα ιστορίας, λογοτεχνίας κλπ.
Βυζάντιο και νέος ελληνισμός
Η πρώτη «μέρα βιβλιοθήκης», Τετάρτη 9 Νοεμβρίου, αφιερώθηκε στην ιστορία του Βυζαντίου (330-1453 μ.Χ.) και τη διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού, με λεπτομερέστερες αναφορές στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας (1204-1261) και το Κίνημα των Ζηλωτών της Θεσσαλονίκης (1342-1349), που έχουν, κατά τη γνώμη μας, ιδιαίτερη σημασία για σήμερα. Η συζήτηση ήταν πλούσια σε περιεχόμενο, με μεγάλη συμμετοχή, αν και διήρκεσε περισσότερο χρόνο από τον προγραμματισμένο και δεν έγιναν τα απαραίτητα διαλείμματα. Αυτά θα ληφθούν υπόψη για τις επόμενες συζητήσεις.
Οι εισηγήσεις έχουν καταγραφεί σε DVD και είναι στη διάθεση των φίλων που δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τη συζήτηση.
Η ελληνική λογοτεχνία το 19ο αιώνα
Η επόμενη συζήτηση θα γίνει την Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου, 7.30-9.30 μ.μ. με θέμα την πνευματική και λογοτεχνική εικόνα στην Ελλάδα το 19ο αιώνα και ειδικές αναφορές στο Διονύσιο Σολωμό και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Η μεθεπόμενη ορίστηκε για τις Ιανουαρίου, με θέμα που θα ανακοινωθεί εγκαίρως.
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Είναι αλήθεια ότι επιχειρήθηκε τα τελευταία χρόνια να μπει κάποιος φραγμός στην ασυδοσία της διαπλοκής και στην ποδηγέτηση της πολιτικής εξουσίας από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ-επιχειρηματίες-εργολάβους.
Η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, καίτοι ευνοούμενη από τους «νταβατζήδες», επεχείρησε να απαλλαγεί (θεωρητικά τουλάχιστον) από τους εκβιασμούς των ΜΜΕ, ώστε να μην αναλαμβάνουν κατά χάριν δημόσια έργα και συμβάσεις «υπηρεσιών». Το επεχείρησε μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος και της καθιέρωσης του ασυμβίβαστου μεταξύ ιδιοκτήτη (βασικού μετόχου) ΜΜΕ και προμηθευτή-εργολάβου που συναλλάσσεται με το ευρύτερο Δημόσιο και του, κατά το Σύνταγμα, ατελούς έστω, νόμου. Δεν εφαρμόστηκε, φυσικά, ποτέ αυτός ο νόμος!
Η νέα κυβέρνηση της Ν.Δ., θέλοντας να περιορίσει την εκβιαστική ισχύ των ΜΜΕ-«εργολάβων», εντελώς εχθρικών προς αυτήν, είτε για να προωθήσει δικούς της είτε σε κάποιο βαθμό ειλικρινώς επιδιώκοντας την ανάκτηση της ισχύος της πολιτικής εξουσίας, ώστε με σχετική άνεση να εφαρμόζει την όποια πολιτική της, αποπειράθηκε με το νόμο να εφαρμόσει πλήρως το Σύνταγμα και να αποδυναμώσει τη γιγαντωμένη εξουσία των συγκροτημάτων τύπου και καναλιών (Μπόμπολα, Λαμπράκη, Τεγόπουλου, Βαρδινογιάννη κλπ.). Και εδώ αποκαλύφθηκε, επιτέλους, γιατί οι ιθύνουσες τάξεις της χώρας μας (και των άλλων ...) θέλησαν και, μαζί με τους υποτακτικούς τους, θέλουν την Ελλάδα υπόδουλη στα κέντρα εξουσίας της ΕΟΚ/Ε.Ε.. Μόνο σ αυτά βρίσκουν βοήθεια και προστασία από τις όποιες απειλές της λαϊκής εξουσίας οι θιασώτες της υποδούλωσής μας στις Βρυξέλες των τραπεζιτών και μεγαλο-επιχειρηματιών.
Η κατάληξη είναι γνωστή και αναμενόμενη. Κάποιοι στην κυβέρνηση, κυρίως ο Παυλόπουλος, ήθελαν να δώσουν τον «αγώνα» τους μέχρι τέλους και μάλιστα εν ονόματι της προστασίας του Συντάγματος και είναι βέβαιο ότι θα τον κέρδιζαν, αν μάλιστα χρησιμοποιούσαν το μέγα όπλο του δημοψηφίσματος και για το ζήτημα αυτό και για το Ευρωσύνταγμα ... Οι περισσότεροι, όμως, συντάχθηκαν με τους διαπλεκόμενους κι έτσι σιγοντάρισαν τη λυσσαλέα επίθεση των ΜΜΕ, του ΠΑΣΟΚ και της Κομισιόν, που, προστατεύοντας ουσιαστικά τους μεγαλοδιαπλεκόμενους των μεγάλων της Ε.Ε. από ένα «κακό προηγούμενο» στην Ελλάδα, προστάτευσε τους εδώ υπηρέτες της και απειλώντας με διακοπή ... προγραμμάτων, επέβαλε το νέο αστείο (μη) νόμο.
Ο ψηφισθείς με την κατεπείγουσα διαδικασία νέος νόμος ναι μεν δεν ... κατάργησε τη συνταγματική διάταξη για το ασυμβίβαστο (άρθ. 14), αλλά, προβλέποντας ... βαρύτατες ποινές για τους παραβάτες αφού με αμετάκλητη δικαστική απόφαση καταδειχτεί επηρεασμός της πολιτικής εξουσίας στα ανατιθέμενα έργα(!), ουσιαστικά το κατάργησε. Ήταν η πρώτη μεγάλης σημασίας ήττα της κυβέρνησης Καραμανλή. Οι επόμενες θα έρχονται πλέον ευκολότερα, αφού η κυβέρνηση «αποφασίζει» αυτά που η Ε.Ε. και οι «νταβατζήδες» υπαγορεύουν.
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Τον τελευταίο καιρό σε κάθε εθνική επέτειο ακούγονται όλο και εντονότερα φωνές, που απαιτούν την κατάργηση ή την αλλαγή του χαρακτήρα του εορτασμού και, ειδικότερα, την κατάργηση των παρελάσεων. Οι φωνές αυτές βρίσκονται σε κατάφωρη αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όμως βρίσκουν προνομιακή προβολή στα ΜΜΕ.
Κάποιοι «εκσυγχρονιστές» και «κοσμοπολίτες» προτείνουν την αντικατάσταση των παρελάσεων με άλλες εκδηλώσεις. Είναι βέβαιο πως, αν πετύχουν την κατάργηση των παρελάσεων, τις «άλλες εκδηλώσεις» θα τις «ξεχάσουν».
Κάποιοι ευρωπαϊστές προτάσσουν προσχηματικά ως επιχείρημα το οικονομικό κόστος των παρελάσεων. Αλλά όλες σχεδόν οι παρελάσεις έχουν μηδενικό κόστος, στις δε μεγάλες παρελάσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης το κόστος δεν είναι ούτε το 1 εκατομμυριοστό των χρημάτων του ελληνικού λαού που κατακλέβουν οι ευρωπαϊστές με τα προγράμματα της Ε.Ε..
Η καμπάνια αυτή προφανώς υποστηρίζεται παντοιοτρόπως από ΗΠΑ και Ε.Ε., που επιδιώκουν να αμβλύνουν την εθνική μας συνείδηση, να εξασθενίσουν και (μακροπρόθεσμα) να διαμελίσουν και να συρρικνώσουν την Ελλάδα, καθώς και από γειτονικά κράτη (Τουρκία, Ισραήλ), που η ύπαρξη του ελληνικού κράτους είναι ιδιαίτερα ενοχλητική γι αυτά.
Οι μητσοτακικοί (και όχι μόνο) της Ν.Δ., οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και οι πάσης φύσεως ευρωπαϊστές επιδιώκουν να εξαλείψουν ο,τιδήποτε καθορίζει την ελληνική ταυτότητα, αλλά οι περισσότεροι δεν τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά, γιατί φοβούνται το πολιτικό κόστος. Έτσι άρχισαν την καμπάνια τους μέσω των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» («αντιρατσιστικών» κλπ.) και «αναρχικών» ομάδων, που τις χρηματοδοτούν πλουσιοπάροχα και τις προβάλλουν, για να διατυμπανίζουν όσα οι ίδιοι ντρέπονται να πουν.
Ο ΣΥΝ σε υπηρεσία
Για πρώτη φορά βγήκε ανοιχτά ο ΣΥΝ να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους προστάτες του της Ε.Ε., ζητώντας την κατάργηση των παρελάσεων.
Στην ανακοίνωσή του για την επέτειο αναφέρει ότι όσοι αγωνίστηκαν τότε «καταξίωσαν τα ιδανικά της δημοκρατίας και του πολιτισμού». Δεν έμαθαν, φαίνεται ακόμη στο ΣΥΝ ότι βεβαίως τότε αγωνιστήκαμε γι αυτά τα ιδανικά και πολλά άλλα, αλλά αυτό που κυρίως έγινε στις 28 Οκτ. 1940 ήταν η απόκρουση ενός ξένου στρατού, που προσπάθησε να καταλάβει την Ελλάδα.
Όσο για σήμερα, η ίδια ανακοίνωση του ΣΥΝ αναφέρεται μόνο στα «νέα κοινωνικά και αντιπολεμικά κινήματα» και την προάσπιση της ειρήνης, των διεθνών οργανισμών και του νομικού μας πολιτισμού! Δεν έχουν καταλάβει ακόμη στο ΣΥΝ ότι, εκτός απ όλα αυτά, πρέπει επίσης να προασπίζουμε την εδαφική μας ακεραιότητα, που παραβιάστηκε βάναυσα στην Κύπρο και σήμερα απειλείται ανοιχτά και καθαρά τόσο στο Αιγαίο, όσο και στη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο και ότι στις 28 Οκτωβρίου αυτό κυρίως πρέπει να λέμε.
Ο τ. υπουργός Παιδείας Π. Ευθυμίου πρότεινε το διαχωρισμό των μαθητικών παρελάσεων από τις στρατιωτικές. Αλλά ο αγώνας του 1940-44 είναι κλασικό παράδειγμα στην ελληνική και παγκόσμια ιστορία, που σύσσωμος ο λαός αγωνίστηκε για ένα σκοπό, που όλος ο άμαχος πληθυσμός (γυναίκες, παιδιά, ανάπηροι, γέροι) βοήθησε ενεργά και τον τακτικό στρατό στην Αλβανία και τους αντάρτες σ όλη την Ελλάδα. Κυρίως, μόνον αν δείξουμε ότι έτσι θα αντιμετωπίσουμε σήμερα οποιαδήποτε επιβουλή, θα μπορέσουμε να διαφυλάξουμε την εδαφική μας ακεραιότητα και να αποθαρρύνουμε όσους την επιβουλεύουνται.
Η βελτίωση του χαρακτήρα των εκδηλώσεων
Βεβαίως οι παρελάσεις και οι άλλες εκδηλώσεις, με την αλλοτρίωση που εν μέρει έχουν επιβάλει στην ελληνική κοινωνία, με τους αποστεωμένους πανηγυρικούς κλπ. δεν έχουν πλήρως το χαρακτήρα που το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι απαιτείται, ώστε να τιμώνται οι τότε αγωνιστές και να εξάγονται τα αναγκαία για σήμερα συμπεράσματα. Απαιτείται καλύτερη γνώση της ιστορίας, βαθύτερη κατανόηση των σημερινών κινδύνων, ευρύτερη συμμετοχή φορέων, εμπλουτισμός των εκδηλώσεων κλπ. Ευτυχώς, η ελληνική κοινωνία μόνη της σιγά σιγά αφυπνίζεται, οι ασχημίες στις παρελάσεις έχουν περιοριστεί, οι ενδοσχολικές γιορτές έχουν πολλά καλά στοιχεία και οι πολίτες έχουν ξεπεράσει τις πολιτικές ηγεσίες, απαιτώντας μια άλλη πολιτική στα εθνικά θέματα.
Η σημαία, οι ξένοι και η ακροδεξιά
Έχουμε επανειλημμένα τονίσει τον ύπουλο ρόλο της ακροδεξιάς. Στα εθνικά θέματα, με κορώνες υπερπατριωτισμού, προδίδουν τον ελληνισμό. Γνωστός ο ρόλος τους στην Κύπρο το 1974, οπότε πρόσφεραν κάθε δυνατή βοήθεια στους Τούρκους και στους ’γγλους, χωρίς την οποία ο Αττίλας θα είχε εξελιχθεί σε φιάσκο και σήμερα όλη η Κύπρος θα ήταν ελεύθερη (βλ. ΑΣΚΕ-3, σελ. 16-18).
Η θέση του ΑΣΚΕ για τους ξένους έχει αναλυθεί πλήρως σε παλαιότερο φύλλο της «Ε» και είναι στη διάθεση των αναγνωστών. Στο άρθρο αυτό θα σταθούμε σε ένα μόνο σημείο.
Στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς, υπάρχουν πάνω από 1 εκατομμύριο ξένοι, οι περισσότεροι Αλβανοί, που σχεδόν όλοι ήρθαν στη χώρα μας, για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, πολλοί απ αυτούς έχουν εγκατασταθεί μόνιμα με τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία και δεν ξεχωρίζουν από τα ελληνόπουλα και σιγά σιγά αρχίζουν να αισθάνονται σαν δεύτερη πατρίδα τους την Ελλάδα και να θέλουν ησυχία και ασφάλεια.
Όσοι θέλουν να πλήξουν την Ελλάδα είναι βέβαιο ότι σκέπτονται να τους χρησιμοποιήσουν και με τη βία ή το χρηματισμό να τους εξαναγκάσουν να ευθυγραμμιστούν με την έξαλλη πολιτική τους. Όσο περισσότερο οι ξένοι αισθάνονται ότι η ελληνική κοινωνία τους σέβεται και τους φροντίζει (εφ όσον αυτό συμβαίνει), τόσο θα αρνηθούν να γίνουν όργανα τέτοιων κύκλων.
Η ακροδεξιά στην Ελλάδα κάνει ό,τι μπορεί για να δημιουργήσει έναν εχθρό μέσα στα σύνορά μας, προσβάλλοντας τους ξένους και πολλές φορές ασκώντας βία εναντίον τους. Είναι βέβαιο ότι με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δε θα τους αναγκάσει να φύγουν, αλλά θα τους κάνει πρόθυμους συνεργούς κάθε εχθρού της Ελλάδας.
Στα πλαίσια αυτά οι ακροδεξιοί και όσοι ταυτίζονται στο θέμα αυτό μαζί τους αρνούνται να δίνεται η ελληνική σημαία στους ξένους αριστούχους μαθητές που το επιθυμούν, ενώ κάθε πραγματικός πατριώτης πρέπει να χαίρεται που σχεδόν όλα τα παιδιά των μεταναστών θέλουν να σηκώνουν την ελληνική σημαία. Ύπουλος είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ, που προβάλλουν προνομιακά τους ακροδεξιούς ως δήθεν υπερασπιστές των εθνικών συμβόλων και δικαίων, ώστε ο μέσος δημοκρατικός πολίτης να σκέπτεται π.χ.: «αφού η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει τις παρελάσεις, εγώ πρέπει να υποστηρίζω το αντίθετο»! Ως πότε θα ποντάρουν στον αφελή τηλεθεατή (μη) πολίτη;
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό