ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το τελευταίο διάστημα κορυφώθηκε η αντιπαράθεση της κυβέρνησης, αρχικά της Ν.Δ. και στη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ, με τη γερμανική πολυεθνική Κρουπ, ιδιοκτήτρια των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Αντικείμενο της αντιπαράθεσης είναι η περιβόητη πια υπόθεση της προμήθειας των τεσσάρων υποβρυχίων που έχει αναλάβει να κατασκευάσει η εταιρεία για λογαριασμό του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.

Η σύμβαση για τα υποβρύχια, ύψους 3 δισ. ευρώ, υπήρξε εκβιαστική απαίτηση της γερμανικής πλευράς, προκειμένου να αγοράσουν τα ναυπηγεία το 2001 από την κυβέρνηση Σημίτη. Τότε τα ναυπηγεία, τα μεγαλύτερα της Μεσογείου, (ξε)πουλήθηκαν στους Γερμανούς έναντι 3 δισ. δρχ (9 εκ. ευρώ!!) και με εξασφαλισμένα δεκαετή συμβόλαια από το ελληνικό πολεμικό ναυτικό. Επιπλέον, το ελληνικό δημόσιο υποχρεώθηκε να πληρώσει την πανάκριβη εθελούσια έξοδο 500 εργαζόμενων.

Οι Γερμανοί έχουν λάβει ήδη 2,5 δισ. ευρώ, δηλαδή το 80% της αμοιβής, χωρίς να έχει παραληφθεί κανένα υποβρύχιο! Η σύμβαση προέβλεπε την προμήθεια 4 υποβρυχίων, εκ των οποίων τα 3 θα κατασκευάζονταν στο Σκαραμαγκά και το τέταρτο στα ναυπηγεία του Κιέλου. Το πρώτο που έχει αποπερατωθεί, αυτό του Κιέλου, δεν έχει παραληφθεί από το ναυτικό, διότι κατά τις δοκιμές εμφάνισε σοβαρότατα προβλήματα ασφάλειας και επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας. Η δε στάση της γερμανικής εταιρείας απέναντι στο ελληνικό δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια ήταν αντισυμβατική και προσβλητική. Έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν πως «το υποβρύχιο δεν παραλαμβάνεται όχι γιατί είναι προβληματικό, αλλά γιατί η Ελλάδα είναι μια κατεστραμμένη χώρα, που δεν έχει λεφτά να πληρώσει» (Ελευθεροτυπία 13-01-2009). Κι όμως, οι Γερμανοί απαιτούν την άμεση αποπληρωμή και εκβιάζουν ότι, αν δε γίνει αυτό, δε θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι πέραν του Οκτωβρίου και τα ναυπηγεία θα κλείσουν.

Η αλήθεια είναι πως οι Γερμανοί έχουν αποφασίσει την πώληση των ναυπηγείων, διότι βλέπουν πως δε θα τους ανατεθούν άλλες δουλειές του δημοσίου τα επόμενα χρόνια από τα εξοπλιστικά προγράμματα και επειδή θέλουν να αποφύγουν να πληρώσουν οι ίδιοι, ως οφείλουν, το κοινοτικό πρόστιμο που έχει επιβληθεί, λόγω παλιότερων κρατικών ενισχύσεων στα ναυπηγεία. Να σημειωθεί ότι τα τελευταία 8 χρόνια, που οι Γερμανοί είναι ιδιοκτήτες του Σκαραμαγκά, δεν έχουν φέρει ούτε μία εμπορική συμφωνία, παρά το γεγονός ότι αποτελούν μια πολυεθνική-κολοσσό στο χώρο του μετάλλου και της ναυπηγικής βιομηχανίας. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν εξαρχής οι προμήθειες του δημοσίου. Στην προσπάθεια αγοράς των ναυπηγείων και στη συνέχεια κατοχύρωσης των συμφερόντων τους είχαν και έχουν πάντα στο πλευρό τους την εκάστοτε γερμανική κυβέρνηση. Η γερμανική κυβέρνηση, σε αντίθεση με τις ελληνικές κυβερνήσεις, προωθεί συστηματικά τα συμφέροντα των μεγάλων γερμανικών επιχειρήσεων, που ταυτίζονται με τα γενικότερα γερμανικά συμφέροντα.

Το ερώτημα είναι: τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Αντί να στριμώξει τους Γερμανούς και να θέσει σε εφαρμογή τις ρήτρες για την παραλαβή των υποβρυχίων, ενδιαφέρεται μόνο να τους διευκολύνει να φύγουν. Οι Γερμανοί, με βάση τα στοιχεία της συμφωνίας που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, παραχωρούν τα ναυπηγεία χωρίς τίμημα, αλλά έχοντας εξοφληθεί για μια δουλειά που δεν έχουν αποπερατώσει και έχοντας απαλλαγεί από οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση.

Η θέση του ΑΣΚΕ

Βεβαίως, πρώτιστη μέριμνά μας οφείλει να είναι η αμεσότερη δυνατή παραλαβή των υποβρυχίων, ασφαλών και αξιόμαχων, από τη στιγμή που έχουν πληρωθεί. Η ανανέωση και ο εκσυγχρονισμός του στόλου έχει κριθεί ως πρώτιστη προτεραιότητα από τους επιτελείς του πολεμικού ναυτικού, επειδή η Τουρκία επιχειρεί τα τελευταία χρόνια ανατροπή της ναυτικής ισορροπίας στο Αιγαίο. Πέρα όμως από αυτό, κάθε κυρίαρχη κυβέρνηση που διαπραγματεύεται, ιδιαίτερα διεθνώς, οφείλει να σέβεται τον εαυτό της κατά τις διαπραγματεύσεις και να μεριμνά για την αξιοπιστία και το κύρος της.

Επιπλέον, η εμπειρία του Σκαραμαγκά επιβεβαιώνει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις, και μάλιστα στρατηγικών μονάδων της οικονομίας, τίποτε δεν προσφέρουν στον τόπο μακροπρόθεσμα. Ο ιδιώτης, ιδιαίτερα ξένος, ενδιαφέρεται για το δικό του κέρδος και όχι για την ανάπτυξη της οικονομίας και μάλιστα των στρατηγικών τομέων, που απαιτούν σοβαρές επενδύσεις με μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Η ναυπηγική βιομηχανία ανήκει στο στρατηγικό τομέα του μετάλλου, που είναι καθοριστικός για την εθνική οικονομία και την αμυντική θωράκιση της χώρας. Πάγια θέση του ΑΣΚΕ είναι ότι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας αναπτύσσονται και προσφέρουν μόνο όταν βρίσκονται κάτω από κρατικό έλεγχο.

Στις 12/10/09 ο δημοσιογράφος Χρ. Πηγαδίτης κάλεσε εκπροσώπους του ΑΣΚΕ (Σήφη Στενό) και του Μ-Λ ΚΚΕ (Θανάση Τσιριγώτη) σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τις μετεκλογικές εξελίξεις και για γενικότερα πολύ σημαντικά θέματα.

Τον ευχαριστούμε και πάλι για το κάλεσμα στις εκπομπές του, που γίνονται κάθε Δευτέρα 6-7 μ.μ.

Η καθιέρωση της ανασφάλιστης εργασίας, χωρίς άδειες και δώρα, των νέων ανθρώπων με τα προγράμματα δήθεν μαθητείας (stage) εκπορεύεται από τις Βρυξέλες, με σκοπό να παρέχεται στον ιδιωτικό τομέα σχεδόν δωρεάν εργασία, μια και οι εργοδότες όχι μόνο δεν τους πληρώνουν ασφάλιση, αλλά και επιδοτούνται με κοινοτικά κονδύλια. Αυτό, πριν το εφαρμόσει η Ε.Ε., το γνώριζε ο Γ. Παπανδρέου, όταν στο Λαύριο το 2004 μίλησε υπέρ της ανασφάλιστης εργασίας των νέων, την οποία μάλιστα είχε ζητήσει νωρίτερα ο τότε πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας.

Το ΠΑΣΟΚ από το 1998 είχε καθιερώσει τα stage στον ευρύτερο δημόσιο τομέα με επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού. Η Ν.Δ. εφάρμοσε τα Stage και στο στενό δημόσιο τομέα, με 18μηνες συμβάσεις, καθιερώνοντας τη μοριοδότηση για μελλοντική πρόσληψη στο δημόσιο.

Στις περισσότερες υπηρεσίες τα νέα αυτά παιδιά δεν έκαναν μαθητεία, αλλά κάλυπταν με τη δουλειά τους τις πολλες κενές οργανικές θέσεις που υπάρχουν. Φυσικά αυτό το μέτρο χρησιμοποιήθηκε για ρουσφέτια, κάνοντας εμπόριο ελπίδας σε νέους που εκλιπαρούσαν ακόμη και αυτά τα ανασφάλιστα 400 έως 500 ευρώ.

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου επικαλούμενη το προεκλογικό της πρόγραμμα καταργεί τα stage στο δημόσιο, βγάζοντας στην ανεργία άλλους 27.000 νέους ανθρώπους, με τον κομματικό πρόεδρο της ΓΣΕΕ να πρωτοστατεί, αντί να υποστηρίζει συνδικαλιστικά εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους. Εφαρμόσθηκε κι εδώ η νέα μέθοδος, δηλ. ότι οι κυβερνητικές αποφάσεις θα πρέπει να έχουν άλλοθι κάποιους άλλους, όπως τον Προβόπουλο για το έλλειμμα ή τον Παναγόπουλο για την κατάργηση των stage. Δε θα πληρώσουν, μάλιστα, αυτούς που προσλήφθηκαν κατά την προεκλογική περίοδο για ήδη παρασχεθείσα εργασία, λες κι αυτοί είναι οι υπεύθυνοι κι όχι οι υπουργοί και λοιποί αξιωματούχοι της Ν.Δ. που τους προσέλαβαν. Εννοείται ότι, αν προσφύγουν στα δικαστήρια, θα δικαιωθούν.

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου προφανώς θέλει να αποφύγει την πίεση όσων τους υποσχέθηκε θέσεις και από την άλλη θέλει να τους βολέψει, αν μπορέσει, στον ιδιωτικό τομέα. Σχεδιάζει προφανώς και άλλους τρόπους βολέματός τους, όπως φαίνεται, με την ακύρωση όλων των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ, ακόμη και ειδικοτήτων τελείως απαραίτητων, όπως νοσηλευτών. Η αύξηση της ανεργίας, όμως, θα συνεχιστεί και θα προκαλεί φθορά στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρά την προκλητική προστασία των «παπαγάλων» των ΜΜΕ.

Με την παραίτηση Καραμανλή από την αρχηγία, το κόμμα της Ν.Δ. μπήκε σε μια περίοδο γενικής κρίσης, που δε θα ξεπεραστεί με την εκλογή του νέου αρχηγού. Οι επικρατέστεροι διάδοχοι του Καραμανλή είναι η Ντ. Μπακογιάννη-Μητσοτάκη και ο Αντ. Σαμαράς.

Η πρώτη και η οικογένειά της εκφράζουν ό,τι πιο απεχθές υπάρχει στην πολιτική ζωή του τόπου.

Ο Σαμαράς είναι ένας συντηρητικός πολιτικός, ενταγμένος στο σύστημα, αλλά μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο προσπαθεί να εκφράζει και κάποια εθνικά συμφέροντα, κυρίως στο σκοπιανό.

Δυστυχώς, με τον εκφυλισμό της πολιτικής ζωής και την επιδίωξη του ατομικού οφέλους, το κυριότερο κριτήριο των εκλογέων θα είναι η ικανότητα του κάθε υποψηφίου να επαναφέρει το ταχύτερο το κόμμα τους στην εξουσία και όχι οι θέσεις για τα προβλήματα της χώρας.

Τα ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών-μεσαζόντων των ξένων συμφερόντων προωθούν απροκάλυπτα τη Ντόρα. Εάν επικρατήσει, θα έχουμε πλήρη σύμπτωση απόψεων μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, ιδίως στα εθνικά θέματα. Ο Σαμαράς τότε μάλλον δε θα απειλήσει την ενότητα του κόμματος και θα περιοριστεί στο ρόλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, περιμένοντας να έρθει η σειρά του, γιατί δύσκολα μπορεί να αποχωρήσει δεύτερη φορά από το κόμμα.

Ο Σαμαράς είναι για την οικογένεια Μητσοτάκη το κόκκινο πανί, γιατί με την αποχώρησή του από τη Ν.Δ. το 1993 ανέτρεψε την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Εάν επικρατήσει ο Σαμαράς, που μάλλον θα έχει την υποστήριξη του τέταρτου υποψήφιου Π. Ψωμιάδη στο 2ο γύρο, δύσκολα θα παραμείνουν οι μητσοτακικοί στη Ν.Δ., αφού πλέον τα χρονικά περιθώρια για την ανάδειξη της Ντόρας στην πρωθυπουργία στενεύουν. Με την ταχεία φθορά που αναμένεται να έχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν αποκλείεται να μπουν σε εφαρμογή τα σχέδια που από καιρό υπάρχουν για αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.

Η προσωρινή αναστολή της απεργίας των (καλοπληρωμένων) λιμενεργατών έγινε (υποτίθεται) για την αναθεώρηση της σύμβασης με την κινεζική COSCO. Η αναθεώρηση ήταν προεκλογική εξαγγελία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε υποσχεθεί ότι θα την κάνει με «ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση» και «θα εξαντλήσει όλες τις νομικές, θεσμικές, πολιτικές δυνατότητες της ευρωπαϊκής και της εθνικής νομοθεσίας, προκειμένου να κατοχυρώσει το δημόσιο συμφέρον».

Με τη σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση της Ν.Δ. νοικιάζει τη δεύτερη προβλήτα εμπορευματοκιβωτίων του ΟΛΠ (η πρώτη παραμένει στον ΟΛΠ) για 35 χρόνια έναντι εγγυημένου ανταλλάγματος που δε θα ξεπερνά συνολικά τα 3,4 δισ. ευρώ. Η COSCO ως το 2015 μπορεί να κατασκευάσει νέα (τρίτη) προβλήτα για εκμετάλλευση, με επένδυση που δε θα ξεπερνά τα 300 εκατ. ευρώ.

Τα κέρδη του δημοσίου από τους Σταθμούς Εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) τόσο του Πειραιά όσο και της Θεσσαλονίκης ήσαν πάντα σημαντικά. Επιπλέον η Ελλάδα μέσω των ΣΕΜΠΟ μπορεί υπό την προϋπόθεση της απεμπλοκής της από την Ε.Ε., να ασκεί πολιτική και έλεγχο στο εισαγωγικό της εμπόριο. Με την παραχώρηση στην κινεζική COSCO απεμπολεί αυτό το δικαίωμα και επιτρέπει στην COSCO να δημιουργήσει ελεύθερη ζώνη, που διευκολύνει την εμπορική και οικονομική διείσδυση της Κίνας στην Ευρώπη.

Η παραχώρηση του λιμανιού στην Κίνα ήταν περισσότερο πολιτική απόφαση του Κ. Καραμανλή, που εξυπηρετούσε και τα νεοφιλελεύθερα πιστεύω του. Πέρυσι ο Γ. Παπανδρέου την χαρακτήριζε «ξεπερασμένη και αποτυχημένη», λέγοντας πως «την εφάρμοσαν μόνο στο παρελθόν ακραία νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, όπως της κυρίας Θάτσερ και του κ. Μητσοτάκη». Σκεφτόταν ότι, εκτός της Ρωσίας με τους αγωγούς, οι Αμερικανοί φίλοι του θα είχαν να κάνουν και με τους Κινέζους.

Τελικά την «επαναδιαπραγμάτευση» τη φόρτωσαν στην κ. Λ. Κατσέλη. Η κ. Κατσέλη έλεγε προεκλογικά ότι με την κατάργηση των φοροαπαλλαγών της COSCO θα μαζέψει 4 δισ. ευρώ. Όπως όμως φαίνεται, δε θ’ αλλάξει η σύμβαση ΟΛΠ-COSCO. Η COSCO ανακοίνωσε στο Χρηματιστήριο του Χογκ–Κονγκ ότι η σύμβαση παραμένει αναλλοίωτη, πλην ορισμένων όρων τεχνικής φύσης, και είναι σε πλήρη ισχύ.

Ανακοινώθηκε από την κ. Κατσέλη ότι οι Κινέζοι δεσμεύτηκαν ότι θα συζητήσουν:

-Τη διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζόμενων στον ΟΛΠ. Στις προσλήψεις που θα κάνει η κινεζική εταιρεία (600 άτομα) να προτιμηθούν και τα παιδιά τους. Οι παλιοί και οι καινούργιοι να προστατεύονται από τις ίδιες διατάξεις.

-Να εξομοιωθούν όσοι δουλεύουν στις δύο κινεζικές προβλήτες με εκείνους που απασχολούνται στην ελληνική.

-Ότι η πλεονάζουσα ποσότητα κοντέινερ να διοχετεύεται στον ΟΛΠ και να μη λειτουργούν οι προβλήτες της COSCO (μαζί με την 3η που θα κατασκευαστεί) δυναμικότητας 3.700.000 κοντέινερ ανταγωνιστικά με αυτήν του ΟΛΠ.

Έτσι έμοιαζαν ευχαριστημένοι Κατσέλη, λιμενεργάτες (που ανέστειλαν για 15 μέρες την απεργία τους) και Κινέζοι και, κατά παράδοξο τρόπο, χαμένοι είναι η Ελλάδα και οι Αμερικανοί φίλοι του πρωθυπουργού. Ο νέος κύκλος απεργιών των λιμενεργατών (3-4 Νοεμβρίου), που συμπίπτει με την έναρξη ισχύος της σύμβασης ΟΛΠ-COSCO, δεν ξεφεύγει από το πλαίσιο αυτό. Αφορά μόνο τα εργασιακά τους δικαιώματα.. Δεν αφορά την επιστροφή του λιμανιού στο δημόσιο. ’λλωστε οι λιμενεργάτες είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Η απαίτησή τους για αναστολή της ισχύος της σύμβασης ΟΛΠ - COSCO για ένα δίμηνο, ώστε να γίνουν οι διαπραγματεύσεις για τα εργασιακά αποδυναμώνει το επιχείρημά τους για παραμονή των ΣΕΜΠΟ στο ελληνικό δημόσιο.

Η χώρα μας ασφαλώς θα πρέπει ν’ αναπτύξει τις σχέσεις της και με την Κίνα , όπως και με άλλες χώρες, αλλά πάντα στα πλαίσια του αμοιβαίου οφέλους, ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας. Η παράδοση του λιμανιού στην COSCO μόνο αυτό δεν εξυπηρετεί.