ΜΕΓΑΡΟ : Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ ΜΙΑΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ
ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ
Οταν ο Χρήστος Λαμπράκης, ο άνθρωπος που κυβερνούσε από το παρασκήνιο με το εκδοτικό του συγκρότημα, το ΔΟΛ στον οποίο υπάγεται και το ΜΕΓΚΑ, αποφάσισε να ικανοποιήσει τη μεγαλομανία του, δηλ. να κτίσει ένα Μέγαρο με χρήματα του ελληνικού λαού, όπου οι εστέτ μεγαλοαστοί θα απολαμβάνουν πολιτιστικές παραγωγές υψηλής ποιότητας, κανείς δεν τόλμησε να του αντισταθεί. Έκτισε μια φαραωνική κατασκευή, σύμβολο ισχύος και αλαζονίας μέσα στο πάρκο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, παρά τις αποφάσεις του ΣΤΕ, δικαστηρίων κ.λ.π., που εγκαινιάστηκε το 1991. Όλα αυτά στοίχισαν τεράστια ποσά τα οποία εγγυόταν το κράτος. Πήρε τρία δάνεια συνολικού ύψους 245 εκ. ευρώ με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου και ετήσιες επιχορηγήσεις όπως πρόσφατα 12 εκ. το 2009 (έτος θανάτου του Λαμπράκη), 5 εκ. το 2010, 3 εκ. το 2011, 1,7 εκ. το 2012. Αν ζούσε ακόμη ο Λαμπράκης οι επιχορηγήσεις θα ήταν μεγαλύτερες.
Οπως γράφει ο Μάνος Στεφανίδης στο «Ποντίκι» (14 Μαρτίου 2012) «Υπήρξαν φορές που το Μέγαρο απορροφούσε από το 1/3 ώς τα 2/3 (sic) του προϋπολογισμού του ΥΠΠΟΤ αφήνοντας έτσι χωρίς πόρους π.χ. τεράστια ανασκαφικά προγράμματα σε όλη τη χώρα, από την Κρήτη ώς τον Έβρο, αναστηλώσεις ή ανεγέρσεις μουσείων, τη Λυρική Σκηνή, τις κρατικές ορχήστρες, τις κρατικές σκηνές, το ΕΚΕΒΙ κ.λπ. Η φεουδαλική λογική του Λαμπράκη δεν ήταν απλώς το Μέγαρο αντί όλων των άλλων. Ήταν το Μέγαρο εναντίον όλων των άλλων.
Πράγμα τρομαχτικό για έναν τόπο που μόλις επιχειρούσε να χτίσει μια συνεπή πολιτιστική πολιτική. Όπως π.χ. συνέβη επί υπουργίας Μπένου. Απλά πώς ήταν δυνατό να υπάρξει αντίλογος στη μονοκρατορία Λαμπράκη όταν λ.χ. ακόμα και η Μελίνα φοβόταν τον τότε υφυπουργό της Θάνο Μικρούτσικο επειδή τον υποστήριζε ο ΔΟΛ και τον προάλειφε για υπουργό; Όπερ βέβαια και εγένετο. Κι έπειτα, με τη σειρά του, ο Μικρούτσικος ανέβασε όπερα στο Μέγαρο, την «Ελένη» αν ενθυμείσθε, σε λιμπρέτο Χρήστου Λαμπράκη»
Δανεικά κι αγύριστα
Απο το 2011 το πρώτο δάνειο του Μεγάρου των 95 εκ.(Εθνική) με τους τόκους το φόρτωσαν σκανδαλωδώς στον ελληνικό λαό με το νόμο 3943/2011 του Παπακωνσταντίνου. Τώρα θέλουν να πληρώσει και τα υπόλοιπα 229 εκ. κόβοντας, προφανώς, από τη δημοσια Υγεία την Παιδεία, τις εναπομείνασες κοινωνικές παροχές. Ηδη τα 94 εκ. τα κόβουν φέτος από την κρατική επιχορήγηση των ΟΤΑ.
Φυσικά κανένας έλεγχος δεν έγινε για το που πήγαν οι χορηγίες πολλών εκατ. ευρώ, για τα αφορολόγητα τους και τις εκπτώσεις, για τα δάνεια (εγγυήσεις, καλύψεις, τοκοχρεολύσια κ.ά.).
Όμως ο Λαμπράκης δεν αρκέστηκε μόνο στην κατασκευή του Μεγάρου. Ήθελε με το Μέγαρο να κυριαρχήσει στο χώρο του πολιτισμού μέσω του ελέγχου καλλιτεχνών, που έπρεπε να δηλώνουν υποταγή για να παρουσιάσουν έργα τους στο Μέγαρό του. Οπως επίσης μέσω της διεισδυσης στο χώρο των εκπαιδευτικών εκδόσεων με το ΔΟΛ. Θυμίζουμε ότι η γνωστή και μη εξαιρετέα κ. Διαμαντοπούλου το 2011 κατήργησε, κατ’ εντολή της τρόικας, τον Οργανισμό Εκδοσεων Διδακτικών Βιβλίων που ιδρύθηκε το 1964, ο οποίος τύπωσε και μοίρασε δωρεάν εκατομμύρια σχολικά βιβλία ανοίγοντας το δρόμο για ν’αγοράζουν πλέον οι γονείς τα σχολικά βιβλία των παιδιών τους. Το όνειρο του Λαμπράκη.
Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
Οπως έγραψε η «Ελευθεροτυπία» (17-2-2014) «από το 2008 το Μέγαρο Μουσικής ζητά ενοίκιο (10.000 μηνιαίως) για την παραχώρηση μιας αίθουσας, προκειμένου η Κρατική Ορχήστρα να κάνει τις δοκιμές της. Και μη φανταστείτε καμιά ευάερη, ευήλια αίθουσα. Οι διοικήσεις του Μεγάρου επέλεξαν μια αίθουσα υπόγεια (έκτασης 340 τ.μ.) χωρίς παράθυρα (!), τυφλή. Γι' αυτό το χώρο το Μέγαρο απαιτεί να λάβει 30 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο». Και «...επειδή η ΚΟΑ δεν δύναται να πληρώσει το υψηλό ενοίκιο για τις πρόβες της, το Μέγαρο παρακρατεί εδώ και δύο χρόνια τα έσοδα από τα εισιτήρια των συναυλιών της, με αποτέλεσμα να χρωστάει όχι η ΚΟΑ στο Μέγαρο, αλλά το Μέγαρο στην ΚΟΑ 400.000 ευρώ από τα εισιτήρια. Στις εκκλήσεις της Ορχήστρας, το Μέγαρο ακολουθεί τη γνωστή τακτική του. Δεν απαντά».
Το Μέγαρο είναι ένα ακόμη διαρκές έγκλημα μιας ολιγαρχίας που ζει από τη λεηλασία της χώρας και του ελληνικού λαού με τις μίζες , τα θαλασσοδάνεια, τις ΜΚΟ, το φαγοπότι των υπερκοστολογημένων έργων και γενικά από την κλοπή των χρημάτων των εργαζομένων και του πλούτου της χώρας.
«Δεν με νοιάζει αν θα επανεκλεγώ, κάνω το χρέος μου προς την πατρίδα», διαρρέει σε ΜΜΕ ο Αντ. Σαμαράς. Έχει χάσει τον έλεγχο των εξελίξεων και των λεγομένων του! Την ίδια κοτσάνα πέταξε και ο Γιωργάκης λίγο πριν εκπαραθυρωθεί.
Τα αρπακτικά της Ε.Ε., δηλ. της Γερμανίας, και του ΔΝΤ, δηλ. των ΗΠΑ, που ονομάζονται «τρόικα», για να μη συνειδητοποιούμε από ποιους πρέπει ν’ απελευθερωθούμε, επιχειρούν ένα ακόμη βήμα για τη διαιώνιση της Κατοχής. Βάζοντας μπροστά τον ΟΟΣΑ και με τυφλό όργανο τον κατοχικό υπουργό Κ. Χατζηδάκη, στοχεύουν (μετά την ελληνική βιομηχανία και βιοτεχνία) να εξαφανίσουν και την ελληνική κτηνοτροφία. Η δικαιολογία είναι η μείωση της (υψηλής, πράγματι) τιμής του φρέσκου γάλακτος. Αν το σχέδιό τους περάσει, η μείωση της τιμής του γάλακτος θα είναι ελάχιστη και προσωρινή. Μόλις εξαφανίσουν την ελληνική κτηνοτροφία η τιμή του (εισαγόμενου, πλέον) «φρέσκου» γάλακτος θ’ αυξηθεί, υπερβαίνοντας κατά πολύ τη σημερινή τιμή, όπως συνέβη και με άλλα προϊόντα.
Αυτό που, τελικά, επιδιώκουν είναι να μην παράγουμε τίποτα, ν’ αγοράζουμε ακριβά τα δικά τους προϊόντα ή επικίνδυνα προϊόντα τρίτων χωρών με τις οποίες η Ε.Ε. έχει κλείσει εμπορικές συμφωνίες, άρα να δανειζόμαστε συνεχώς από αυτούς και να μην αναπνεύσουμε ποτέ. Η ειρωνεία είναι ότι ο ελληνικός λαός πλήρωσε με 1.000.000 ευρώ τον ΟΟΣΑ, για να μας συμβουλεύσει με ποιο τρόπο θα καταστρέψουμε την κτηνοτροφία μας!
Η Ελλάδα, με την ηλιοφάνεια και το εύκρατο κλίμα της, είναι ευλογημένος τόπος για την αγροτική παραγωγή κι έχει τεράστιες δυνατότητες ν’ αναπτύξει την κτηνοτροφία της, σε βαθμό που να καλύπτει πλήρως τις ανάγκες της και να κάνει και εξαγωγές. Σήμερα αυτό δε γίνεται, αντιθέτως κάνουμε εισαγωγές, επειδή η Ε.Ε. απαγορεύει την ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής, απαγορεύει τους ελέγχους των τιμών στο όνομα του «ανόθευτου ανταγωνισμού» κι επιβάλλει ποσοστώσεις. Με την αποχώρηση-απελευθέρωσή μας από την Ε.Ε. τα εμπόδια αυτά παύουν να υπάρχουν και η αγροτική οικονομία θα είναι ένας από τους τομείς που θα μπορεί άμεσα ν’ αναπτυχθεί και ν’ αποδώσει, από τον πρώτο κιόλας χρόνο, θα επαναφέρει κόσμο στην ύπαιθρο και στις πολιτιστικές του παραδόσεις, θα σταματήσει μια μεγάλη συναλλαγματική αιμορραγία και θα εξασφαλίσει στους καταναλωτές φθηνά και υγιεινά αγροτικά προϊόντα.
Μεγάλη θεωρητική συζήτηση (ξανα)γίνεται στο ΚΚΕ για το κατά πόσον ήσαν ορθές οι αποφάσεις α) για τη συγκρότηση του ενιαίου Συνασπισμού και β) για τη συγκυβέρνηση το 1989-90 αρχικά με τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη και στη συνέχεια με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Σήμερα το ΚΚΕ κρίνει ότι εκείνες οι αποφάσεις ήσαν λανθασμένες. Παρότι χρησιμοποιούνται προσεκτικές εκφράσεις, είναι προφανές ότι (με τη δική του γλώσσα) οι αποφάσεις θεωρούνται αποτέλεσμα υπερίσχυσης «οπορτουνιστικών» αντιλήψεων.
Το ζήτημα ανακινήθηκε από την ηγεσία, με άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ. Ο λόγος είναι, ασφαλώς, η αντιμετώπιση των διαφωνιών που υπάρχουν στο εσωτερικό του ΚΚΕ για τη σημερινή πολιτική του πλήρους απομονωτισμού του κόμματος.
Την ανακίνηση του θέματος εκμεταλλεύτηκαν αντίπαλοι του ΚΚΕ, μιλώντας για καταδίκη της γραμμής Φλωράκη (από το 1972 Γ.Γ. του ΚΚΕ) και υποθέτοντας ότι μια προσβολή στη μνήμη του ιστορικού ηγέτη θα διευκόλυνε την περαιτέρω μετακίνηση μελών και ψηφοφόρων από το ΚΚΕ, π.χ. προς το ΣΥΡΙΖΑ.
Η άποψη του ΑΣΚΕ είναι ότι οι προαναφερθείσες καθώς και πλήθος άλλων καθοριστικών αποφάσεων ελήφθησαν με άλλα κριτήρια και οι θεωρητικές αναλύσεις επιστρατεύονται εκ των υστέρων, για να τις δικαιολογήσουν. Τα «λάθη» δεν είναι λάθη, αλλά επιλογές που υπηρετούν ανομολόγητες επιδιώξεις, όπως π.χ. οι συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας (βλ. την έκδοση ΑΣΚΕ-2). Αλλά ας έρθουμε στα πιο πρόσφατα.
Το ΑΣΚΕ, θυμίζουμε, πολλούς μήνες ενωρίτερα είχε προβλέψει ότι θα υπάρξει κυβερνητική συνεργασία ΚΚΕ-ΝΔ (βλ. «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» Οκτώβρη 1988), προκαλώντας την οργή μελών του ΚΚΕ, που ισχυρίζονταν ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ και ότι στο ΑΣΚΕ είμαστε αντικομμουνιστές. Στο ΑΣΚΕ, όμως, δεν είμαστε αντικομμουνιστές, απλώς δεν είμαστε αόμματοι. Τότε η Σοβιετική Ένωση είχε συνάψει μια οικονομική συμφωνία-μαμούθ με τη Δ. Γερμανία των Κολ-Στράους. Ήταν βέβαιο, λοιπόν, ότι αυτή η συμφωνία θα είχε την αντανάκλασή της στις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις. Η εξάρτηση, που χαρακτηρίζει λιγότερο ή περισσότερο τις κυρίαρχες δυνάμεις όλου του πολιτικού φάσματος της πατρίδας μας, της αριστεράς μη εξαιρουμένης, είναι η πηγή όλης της κακοδαιμονίας μας. Η συγκυβέρνηση, λοιπόν, υπαγορεύθηκε από τα συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης του Μιχ. Γκορμπατσόφ κι επιβλήθηκε στο ΚΚΕ, παρά το τεράστιο πρόβλημα που δημιουργούσε στο εσωτερικό του. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την άνοδο του (γερμανόφιλου) Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία, εξυπηρετώντας ένα σύστημα σε βαθιά κρίση, χωρίς κανένα κέρδος για το λαό και τη δημοκρατία, ούτε καν την καθιέρωση της απλής αναλογικής, που είχε προσφέρει τότε ο Α. Παπανδρέου στον ενιαίο Συνασπισμό.
Σήμερα το ΚΚΕ πέρασε στην άλλη άκρη. Βασική αρχή της πολιτικής του είναι ότι «το ΚΚΕ τα κάνει όλα καλά, από όλους τους άλλους κανείς δεν κάνει τίποτα καλό, άρα δεν υπάρχει έδαφος για συνεργασία με κανέναν και για τίποτα». Η Α. Παπαρρήγα, κατά την ομιλία της στη Βουλή για την πρόταση μομφής, απαξίωσε το Κοινοβούλιο («δεν υπάρχει δυνατότητα μέσω Βουλής») και υποστήριξε ότι «μόνη λύση είναι η εργατική λαϊκή αντιπολίτευση». Όλ’ αυτά με βάση την απόφαση του Συνεδρίου, που θεωρεί ότι το μόνο που έχει σημασία είναι η «λαϊκή εξουσία», δηλ. η ανάληψη της εξουσίας από το ΚΚΕ. Αλλά και το ίδιο το ΚΚΕ με τη συμπεριφορά του δείχνει ότι δεν το ενδιαφέρει η εξουσία, κάτι που κατανοεί και ο ελληνικός λαός. Στην πράξη δηλ. δεν προτείνει τίποτα σ’ ένα λαό που υποφέρει και στρέφεται απελπισμένος προς τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ ή προς την εκδικητική μανία του εσμού της «Χρυσής Αυγής».
Η σημερινή πολιτική του ΚΚΕ είναι επίσης υποβοηθητική του συστήματος, αφού διασπά τις λαϊκές κινητοποιήσεις και απομακρύνει την ελπίδα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τη νέα Κατοχή. Γι’ αυτό και συχνά επαινείται από πολιτικούς, π.χ. Άδωνις, ή ΜΜΕ του συστήματος. Τους λόγους που η ηγεσία επιμένει σ’ αυτή τη γραμμή τους γνωρίζει η ίδια καλύτερα από τον καθένα.
Η αυτοκριτική, λοιπόν, του ΚΚΕ για τη συγκυβέρνηση του 1989-90 θα ήταν μια θετική εξέλιξη, εάν συνοδευόταν από μια πολιτική που (και με τις κατάλληλες συμμαχίες) αναβαθμίζει το λαϊκό κίνημα. Δυστυχώς, γίνεται απλώς για να δικαιολογήσει μια αδιέξοδη (πάλι) πολιτική.
(αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα στις 12/12/13)
Απορίες
Συμφωνούμε πλήρως με την κριτική του ΚΚΕ προς το ΣΥΡΙΖΑ ότι στα πλαίσια της Ε.Ε. δεν είναι δυνατό ν’ ασκηθεί καμιά φιλολαϊκή πολιτική. Διαφωνούμε με την τακτική του να μην κάθεται ποτέ και για κανένα θέμα στο ίδιο τραπέζι με το ΣΥΡΙΖΑ, να μη στέλνει ποτέ εκπρόσωπό του ούτε στα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι υπάρχει πρόσκληση. Θα υπήρχε κάποιο ελαφρυντικό, εάν κρατούσε την ίδια στάση (ή και πιο αυστηρή) απέναντι στα κόμματα του μνημονίου, όμως στα συνέδρια των μνημονιακών κομμάτων στέλνει εκπρόσωπο, με τη ΔΗΜΑΡ ιδίως οι σχέσεις «σηκώνουν παρεξήγηση».
Το ΚΚΕ δικαιολογεί τη στάση του με το επιχείρημα ότι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν στελέχη που έφυγαν από το ΚΚΕ, γι’ αυτό δεν τους έχουν εμπιστοσύνη.
Απορίες:
Το κριτήριο πρέπει να είναι αν έφυγε ένα στέλεχος από το ΚΚΕ ή τι κάνει αφότου έφυγε; Εάν παραμένει συνεπής και δεν ενσωματώθηκε στο σύστημα; Το κριτήριο είναι η στάση του απέναντι στο κόμμα ή απέναντι στην κοινωνία;
Τα μνημονιακά κόμματα δεν έχουν ηγετικά στελέχη προερχόμενα από το ΚΚΕ; Η επίτροπος κ. Δαμανάκη και ο (προσφάτως ανεξάρτητος) κ. Μίμης από πού προέρχονται; Ο κ. Ν. Μπίστης, μέχρι πριν από λίγο στη ΔΗΜΑΡ;
Στα στελέχη των μνημονιακών κομμάτων που δεν προέρχονται από τις τάξεις του το ΚΚΕ έχει περισσότερη εμπιστοσύνη; Στην Ντόρα; Στο Βενιζέλο και το Γιωργάκη; Στη Ρεπούση; Στον Άδωνι;
Οι απορίες πρέπει να λυθούν. Κι ας μη βιαστούν κάποιοι. Η ερμηνεία πως ό,τι βλάπτει το ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται καλό για το ΚΚΕ και το λαό είναι μάλλον επιφανειακή.
(αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα στις 24/12/13)
Οπωσδήποτε δε βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι όλους τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, όμως, σαφές ότι ολόκληρη η ηγετική ομάδα περί τον Αλ. Τσίπρα δημιουργήθηκε και προωθήθηκε από μηχανισμούς του συστήματος (και μάλιστα της φιλοαμερικανικής μερίδας), για να υπηρετεί το σύστημα και τώρα και όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου. Ακόμη σαφέστερα είναι τα πράγματα μ’ αυτούς που προαλείφονται ν’ αναλάβουν την οικονομική πολιτική.
Αναφερόμαστε σε άλλο κείμενο στον «σκιώδη υπουργό» Γιάννη Δραγασάκη, που υπερασπίστηκε τόσο απροκάλυπτα το Γιωργάκη για τη μεγάλη απάτη του «λεφτά υπάρχουν». Για ποιο λόγο ο έμπειρος Δραγασάκης έφτασε σ’ αυτό το σημείο το γνωρίζει ο ίδιος.
Την εικόνα συμπληρώνουν δύο άλλα στελέχη του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, προβαλλόμενοι σκανδαλωδώς από τα συστημικά ΜΜΕ, που προαλείφονται για υφυπουργοί, ο Γ. Σταθάκης και ο Ε. Τσακαλώτος, άγνωστοι (και στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ;) μέχρι το 2012, οπότε άρχισε η δημοσκοπική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κύριοι αυτοί δηλώνουν «επενδυτές», δηλ. μεγαλοκαταθέτες τεράστιων και ασύλληπτων (για τους πενόμενους πολίτες) ποσών όχι σε κάποια ελληνική τράπεζα, αλλά σε αμαρτωλά (από τα μεγαλύτερα στον κόσμο) χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, όπως η BlackRockκαι η MorganStanley, που παίρνουν μέρος στην εξόντωση του ελληνικού λαού.
Για να είμαστε δίκαιοι, ποτέ δε μας είπαν οι άνθρωποι αυτοί ότι έχουν στο πρόγραμμά τους το σοσιαλισμό, ισχυρίζονται, όμως, ότι θ’ αμβλύνουν τις κοινωνικές αδικίες. Για να είναι πειστικοί δε θα έπρεπε πρώτα να θυμηθούν τι κάνει ο «έχων δύο χιτώνας»;
Επαναλαμβάνουμε, δεν είναι όλοι ίδιοι. Δίπλα σ’ αυτούς υπάρχουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με μηδενική ή μικρή περιουσία. Αυτούς (τι σύμπτωση!) τους αγνοούν πλήρως τα συστημικά ΜΜΕ. Απλοί νεροκουβαλητές!
(αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα στις 24/12/13)
«Αδικούμε το Γιώργο Παπανδρέου που είχε πει ότι υπάρχουν λεφτά. Το είχε πει με την έννοια να δούμε πού πάνε τα λεφτά, τότε είχε μια λογική», δήλωσε ο Γιάννης Δραγασάκης (βλ. εφημερίδες 5/12/13), υπουργός του ΚΚΕ στη συγκυβέρνηση με Ν.Δ. (Μητσοτάκη) και ΠΑΣΟΚ, κορυφαίο στέλεχος σήμερα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και προαλειφόμενος για υπουργός Οικονομίας.
Επειδή ο κ. Δραγασάκης είναι αδύνατο να κατάλαβε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που κατάλαβαν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, επειδή ο Γιωργάκης είναι αδύνατο να του διευκρίνισε ιδιαιτέρως τι εννοούσε (αφού δύσκολα καταλάβαινε τα σημειώματα που του έδιναν να διαβάζει οι άνθρωποι της αμερικανικής πρεσβείας και της Γκόλντμαν Σακς), το ερώτημα είναι για ποιο λόγο ο κ. Δραγασάκης ανέλαβε αυτόκλητα την υπεράσπιση του Γιωργάκη.
Έχουμε ξαναγράψει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον ένα σύνολο ομάδων που κινούνται αυτόνομα. Στις τελευταίες εκλογές η φιλοευρωπαϊκή ομάδα του Σημίτη υποστήριξε διακριτικά τη ΔΗΜΑΡ και η φιλοαμερικανική του Γιωργάκη το ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός από αυτούς που έγιναν μέλη (κάποιοι και βουλευτές) του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν κι αυτοί που υποστήριξαν ανοιχτά χωρίς ακόμη να ενταχθούν (Κατσέλη, Ξενογιαννακοπούλου κ.ά.) κι άλλοι που δεν εντάχθηκαν, παρά την προσπάθεια της ηγετικής ομάδας, γιατί υπήρξαν σφοδρές αντιδράσεις μέσα στο κόμμα, π.χ. ο Παπουτσής, που μας βομβάρδιζε με τα χημικά στις πλατείες το καλοκαίρι του 2011 και τελικά ο Σαμαράς τον βόλεψε στην Παγκόσμια Τράπεζα. Το σχέδιο της ηγεσίας είναι να ενταχθούν πολλοί τέτοιοι ως συνεργαζόμενοι στην αναμπουμπούλα της προεκλογικής περιόδου, οπότε κάθε αντίρρηση μπορεί ευκολότερα ν’ αντιμετωπιστεί ως υπονομευτική της ανάληψης της εξουσίας.
Όταν, λοιπόν, ο κ. Δραγασάκης αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός ανθρώπου που κατέστρεψε τη χώρα του, για να εξυπηρετήσει ξένα (και της οικογένειάς του) συμφέροντα, ενός από τα πιο απεχθή πρόσωπα της πολιτικής ζωής, που δεν τολμούν να τον υποστηρίζουν πλέον ούτε οι δικοί του στο ΠΑΣΟΚ, ενός ανθρώπου που ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί στη φυλακή για τα εγκλήματά του (γι’ αυτό είναι συνεχώς με μια βαλίτσα στο χέρι), δεν το κάνει τυχαία. Το κάνει, γιατί είναι απαίτηση των Αμερικανών, που δε θέλουν να μπαίνουν οι άνθρωποί τους στη φυλακή, γιατί θα δυσκολεύονται μετά να βρίσκουν «προθύμους». Ως αντάλλαγμα αναμένεται μια ευρύτερη υποστήριξη της ηγετικής ομάδας στην οποία συμμετέχει ο κ. Δραγασάκης από τους Αμερικανούς και τους ανθρώπους τους στην Ελλάδα.
Τον κ. Δραγασάκη ακολούθησε ο κ. Τσακαλώτος, κι αυτός του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ήταν ο μόνος άνθρωπος που βρέθηκε, για να υποστηρίξει το Στουρνάρα για τη δήλωση-πρόκληση ότι δεν υπερφορολογούνται οι Έλληνες! Ο Στουρνάρας, «υπάλληλος» της κ. Μέρκελ, είναι το πιο μισητό πρόσωπο όχι μόνο για τον ελληνικό λαό, αλλά και για τους υπόλοιπους υπουργούς και τους κυβερνητικούς βουλευτές! Μπορεί ο Στουρνάρας να μην είναι άνθρωπος των Αμερικανών, αλλά οι Γερμανοί είναι σύμμαχοί τους. Μπορεί να διαγκωνίζονται ποιος θα κατασπαράξει περισσότερες από τις σάρκες της πατρίδας μας, αλλά μαζί έφτιαξαν την τρόικα και οι Αμερικανοί δε θέλουν να διαλυθεί η (γερμανική) Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το ζήτημα για τον ελληνισμό δεν είναι να κάνει επιλογή προστατών, αλλά ν’ απαλλαγεί από τους προστάτες, κι αυτό έχει πολλές φορές στην ιστορία του αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει (όπως και κάθε λαός), με πιο πρόσφατο παράδειγμα το υπερήφανο ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, το οποίο σε αγαστή σύμπνοια προσπαθούσαν να περάσουν Αμερικανοί, Γερμανοί, Άγγλοι κ.λπ.
(αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα στις 14/12/13)
Στο (αμερικάνικο) Κολέγιο Αθηνών, όπου συνωστίζονται οι γόνοι των οικογενειών που λυμαίνονται τη χώρα μας, φοιτά και ο υιός του Α. Σαμαρά. Ο νεαρός στις εξετάσεις του Ιουνίου «πιάστηκε στα πράσα να κλέβει», δηλ. ν’ αντιγράφει. Παρά τις επανειλημμένες συστάσεις συνέχισε ν’ αντιγράφει, οπότε η επιτηρήτρια καθηγήτρια τελικά εμηδένισε το γραπτό του.
Θα ανέμενε κανείς ότι στοιχειώδης λογική και πολιτική, έστω, ευφυΐα θα υποχρέωνε τον Α. Σαμαρά να ζητήσει συγγνώμη από την καθηγήτρια και να την συγχαρεί για την ευσυνειδησία της. Αντ’ αυτού το διοικητικό συμβούλιο του Κολεγίου (πρόεδρος και θείος του νεαρού είναι ο αδελφός του πρωθυπουργού) απέλυσε(!) την καθηγήτρια. Και το ακόμη χειρότερο, μετά από την ένσταση της καθηγήτριας, το υπηρεσιακό (κρατικό συμβούλιο) συμβούλιο επικύρωσε την απόλυση, λόγω …ανεπάρκειας της καθηγήτριας (!!), παρά την εικοσαετή «επαρκώς» υπηρεσία της στο λειτούργημα.
Σε τέτοια «σχολεία» προετοιμάζονται τα ονόματα που κοσμούν τα πρωτοσέλιδα, τις οθόνες και που προορίζονται να μας κυβερνούν, φευ!
Τις τελευταίες εβδομάδες προβάλλονται από συστημικά ΜΜΕ ο Βασίλειος Μαρκεζίνης και οι πολιτικές του θέσεις, εν είδει διακήρυξης. Η αφορμή ήταν η παρουσίαση δύο βιβλίων του. Ο καθηγητής, που φέρει και τον τίτλο του sir, δηλώνει αντιμνημονιακός, υποστηρίζει το άνοιγμα προς τη Ρωσία, θέτει θέμα αποχώρησης από το ΝΑΤΟ, ζητεί κάθαρση, δηλώνει πατριώτης, θεωρεί ότι πρέπει να προστατευτούν οι αδύνατοι και άλλα, που ηχούν ευχάριστα. Πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι υποδέχθηκαν την επανεμφάνισή του με ικανοποίηση έως ενθουσιασμό.
Ο Β. Μαρκεζίνης, όμως, πάντοτε ήταν ευφυής, μορφωμένος και πολυγραφότατος και πάντοτε διατύπωνε παρόμοιες θέσεις (χωρίς να γνωρίζουμε κατά πόσο τις πιστεύει). Γιατί, λοιπόν, αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα; Θεωρούμε χρήσιμες τις παρακάτω παρατηρήσεις:
Α) Ο Β. Μαρκεζίνης δεν είναι ένας ανεξάρτητος πολιτικός. Είναι συνδεδεμένος με τη βρετανική πολιτική και ιδιαίτερα με το βασιλικό περιβάλλον (η βασίλισσα δίνει τον τίτλο του sir) .
Β) Σε καμιά περίπτωση το ΑΣΚΕ δεν ισοπεδώνει όλους τους πολιτικούς που κινούνται στα πλαίσια του συστήματος. Δεν ήσαν ίδιοι ο Ανδρέας με το Σημίτη και το Γιωργάκη, ούτε ο Καραμανλής (ανηψιός) με το μητσοτακέικο, ούτε ο Τάσσος Παπαδόπουλος με το Χριστόφια και τον Αναστασιάδη, όπως δεν ήσαν ίδιοι ο Πλαστήρας με τον Παπάγο. Ποτέ δεν πάψαμε, ούτε θα πάψουμε να προσπαθούμε για τη μεγάλη και ριζική αλλαγή που έχει ανάγκη η πατρίδα μας, που σήμερα συμπυκνώνεται στο αίτημα της απελευθέρωσης, αλλά δεν είμαστε αδιάφοροι αν το κακό που γίνεται σήμερα είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο, με δεδομένο ότι απειλούμαστε ως κράτος σε όλα τα επίπεδα και κάποια καταστροφή μπορεί ν’ αποδειχθεί ανεπανόρθωτη.
Γ) Για να κρατήσει ένας πολιτικός του συστήματος κάποια πράγματα για το συμφέρον της πατρίδας του, πρέπει να έχει θάρρος και στηρίγματα (και στο λαό). Τα διέθεταν ο Ανδρέας και ο Τάσσος, δεν τα διέθετε ο Καραμανλής.
Δ) Ανεξαρτήτως προθέσεων και βαθμού ειλικρίνειας (διότι πολλοί εξαπατούν) σύνηθες είναι ένας πολιτικός να παίρνει την κατηφόρα. Τελευταίο παράδειγμα ο Σαμαράς (δεν είναι τυχαίο ότι ήταν από τους προσκεκλημένους στις διάφορες λέσχες), που είχε ακόμη καλύτερες θέσεις και από του Β. Μαρκεζίνη πριν γίνει πρωθυπουργός, αλλά μετά τα «ξέχασε» όλα. Αξίζει να θυμηθούμε και τον πατέρα Σπ. Μαρκεζίνη, που το 1958 επεχείρησε να συνεργαστεί με την αριστερά και το 1973 έγινε πρωθυπουργός της χούντας.
Ε) Είναι η δεύτερη φορά που ο Β. Μαρκεζίνης προβάλλεται από τα ΜΜΕ. Η πρώτη ήταν όταν παρέπαιε ο Γιωργάκης και αναζητούσαν εναλλακτική λύση, για να αποφύγουν τις εκλογές. Τότε προτιμήθηκε ο γερμανόφιλος Παπαδήμος και όχι ο σερ Βασίλειος.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι ξένοι προστάτες, βλέποντας τώρα ότι παραπαίει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (οι πραγματικές δημοσκοπήσεις είναι απελπιστικές για Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ), τη στηρίζουν για να φτάσει τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές, αλλά από εκεί και πέρα αναζητούν εναλλακτική λύση μέσα από την παρούσα Βουλή, γιατί εθνικές εκλογές τώρα πιθανότατα θα οδηγήσουν σε αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος. Ο Β. Μαρκεζίνης είναι μια λύση γι’ αυτούς, που οπωσδήποτε την προτείνουν οι Βρετανοί, αλλά μένει να δούμε αν θα συγκλίνουν σ’ αυτήν και οι άλλοι.
Το σίγουρο είναι ότι εμείς οφείλουμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, διατηρώντας τις σοβαρές μας επιφυλάξεις και (κυρίως) χωρίς ν’ αποπροσανατολιζόμαστε από το στόχο μας, που είναι η Εθνική και Κοινωνική μας Απελευθέρωση.
(αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα στις 16/12/13)
Όσο η δικαιοσύνη πλησιάζει προς αυτό που θεωρεί αυτονόητο κάθε κοινός νους, ότι δηλ. η familyβρίσκεται πίσω από διασπάθιση δημοσίου χρήματος ανυπολόγιστου ύψους, τόσο ο Γιωργάκης σφίγγει πιο γερά το χερούλι της βαλίτσας. Ο εκνευρισμός των συμβούλων του προδίδεται και μόνο από τη δήλωση του κ. Ελενόπουλου ότι αν επιμείνουν οι προσπάθειες ενοχοποίησης του Γιωργάκη, τότε ο Γιωργάκης θα προβεί σε αποκαλύψεις, στα απλοελληνικά θα βγάλει στη φόρα τ’ άπλυτα άλλων! Άρα μέχρι τώρα τα ήξερε και δε μίλαγε! Και μόνο γι’ αυτό δεν πρέπει να κινηθεί ο εισαγγελέας για κάλυψη εγκλημάτων;
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό