5 Ιανουαρίου 2015.
«Η διαδρομή μου στην πολιτική με δίδαξε ότι οι πολίτες αξιώνουν καθαρή θέση, συνεπή στάση, υπεύθυνη συμπεριφορά. Για αυτό και δε θα μπορούσα παρά να συνεχίσω όπως ακριβώς ξεκίνησα αυτή τη διαδρομή, ως υποψήφια του ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα» και «...Έχω το χρέος να τιμήσω την παράταξη που με ανέδειξε και, κυρίως, τις Κερκυραίες και τους Κερκυραίους που με εμπιστεύθηκαν σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις.
7 Ιανουαρίου 2015.
«Αποφάσισα να ανταποκριθώ στην πρόσκληση του Αντώνη Σαμαρά για συστράτευση σε έναν κοινό αγώνα, συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στην Κέρκυρα» και «Καλώ τους συμπολίτες μου να με στηρίξουν. Γνωρίζουν ότι θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις, όπως έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, για να διασφαλίσω το συμφέρον του τόπου μου, την ευημερία και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας”
8 Ιανουαρίου 2015.
«Στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ εντάσσεται ο βουλευτής Βασίλης Οικονόμου, σύμφωνα με ανακοίνωση του γραφείου Τύπου της ΝΔ». Ο κύριος αυτός βγήκε βουλευτής Αττικής αρχικά με το ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια με τη ΔΗΜΑΡ και μετά ανεξάρτητος που ψήφισε Σταύρο Δήμα.
Η κυρία Αντζελα και ο άλλος κύριος , αυτά τα απαυγάσματα πολιτικής ηθικής και «συνέπειας», είναι τυπικό δείγμα ενός άλλου κόσμου, των επαγγελματιών της πολιτικής, όπου λέξεις αξιοπρέπεια, ηθική, εντιμότητα, συνέπεια, ανιδιοτέλεια, προσφορά είναι άγνωστες. Θέσεις και εξουσία είναι ο μόνος στόχος τους επαληθεύοντας το αξίωμά τους ότι πολιτική είναι η τέχνη να παραπλανάς το λαό.
Ο απεχθής Σόιμπλε δήλωσε προσφάτως: «Η πολιτική που ακολουθεί η καγκελλάριος Μέρκελ είναι η ίδια που ακολούθησε ο Στρατηγός (σ.σ. Ναπολέων) που κατέκτησε σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη»!! Θα προτιμούσε, βέβαια, ο δυστυχής να αναφέρει τον Χίτλερ, αλλά... δίστασε.
για «κοπή της πίτας» του νέου, ευχόμαστε ανέφελου, έτους, με ομιλίες και συζητήσεις εν όψει των εκλογών, στα γραφεία του ΑΣΚΕ, στις 17 του Γενάρη, Σάββατο 5μ.μ.
Ο Μεγάλος της Ελληνικής (και παγκόσμιας) Ποίησης γράφει:
«Τιμή σ’εκείνους όπου στη ζωή τους ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες· δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι,
κι όταν είναι πτωχοί, παλ’ είς μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους. […]» Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Λες και το’ γραψε για το Νίκο Καργόπουλο, που είναι το ζων παράδειγμα, μια παρηγοριά και μια ελπίδα
Ανακοινώνουμε ότι για λόγους οικονομικούς δε μπορούμε, δυστυχώς, να πάρουμε μέρος σε αυτές τις εκλογές της 25ης Γενάρη, κάτι για το οποίο δεν ευθυνόμαστε μόνο εμείς, αλλά και όλοι όσοι, ενώ θα ήθελαν την εκλογική μας συμμετοχή, ειδικά τώρα μέσα στην εικόνα τρελοκομείου που κυριαρχεί, δεν προσφέρονταν ποικιλότροπα για την αποτροπή του.
Ομως και παρά τα εξωπραγματικά, σουρεαλιστικά που εκτυλίσσονται μπροστά μας (ή και ακριβώς γι αυτό!) πρέπει να αποκλείεται η αποχή όποιου υπεύθυνου πολίτη, η λευκή ή άκυρη ψήφος και ειδικότερα η καταναγκαστική βάσει των ψευτοδιλημμάτων, που μόνο τον ελληνικό λαό δεν αφορούν.
Κατά την εκτίμηση του Α.Σ.Κ.Ε. πρέπει η ψήφος να είναι θετική. Δεν υπάρχει, πλέον, η αντίθεση μνημονιακών και αντιμνημονιακών. Ολοι τους που επιδιώκουν κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση είναι ουσιαστικά μνημονιακοί, μια και όλοι τους υπόσχονται ... διαπραγματεύσεις ή memoranda με την τρόικα και ανάπτυξη ... εντός Ε.Ε. και ευρώ!!
Το μοναδικό κριτήριο για την επιλογή της ψήφου μας πρέπει να είναι η αξιόπιστη διακήρυξή τους για την αναγκαιότητα μετώπου Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης, δηλ. πρωταρχικά η απελευθέρωση μας από τη νέα κατοχή.
Θα ακολουθήσουν αναλυτικά κείμενά μας.
όμως πρέπει να ψηφίζουμε θετικά
Το πολιτικό (και όχι μόνο) θέμα που κυριαρχεί τώρα στη χώρα μας, και βαυκαλιζόμαστε μάλιστα ότι το παρακολουθεί «με κομμένη την ανάσα» όλος ο κόσμος, είναι οι εκλογές της 25ης του Γενάρη. Εκ προοιμίου, όμως, (φαίνεται ότι) δε θα λύσουν κανένα από τα προβλήματα που μας ταλανίζουν, αν δε δημιουργήσουν και καινούργια. Οι όποιες εξελίξεις εμφανισθούν δε θα λειτουργούν «σε κενό αέρος», αλλά αντίθετα, θα συναρτώνται, άμεσα ή έμμεσα, με τις συμφωνίες ή αντιθέσεις των ισχυρών της Δύσης (κυρίως) στους οποίους είναι αφοσιωμένοι (!) οι «δικοί» μας ηγέτες του πολιτικού (και όχι μόνο) προσκηνίου.
Οι αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ε.Ε. (δηλ. Γερμανία, για την ώρα...) συνεχίζονται, παρά την απόπειρα οικονομικής διατλαντικής ένωσης (!) (που θα αποτελειώσει όλες τις περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες). Η δισήμαντη πτώση του ευρώ, η αμφίβολη ευρωπαϊκή συμπαράσταση στον αγώνα των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας, και με την εντυπωσιακή πτώση της τιμής του πετρελαίου, για έλεγχο της Ουκρανίας, η φρικιαστική δράση των τζιχαντιστών (δημιουργία, αρχικά, των ΗΠΑ και της Τουρκίας) και στην Ευρώπη, ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο των Βαλκανίων και της Τουρκίας (πάντα σε βάρος της βολικής Ελλάδας) και, φυσικά, των ενεργειακών πηγών στην Ανατολική Μεσόγειο (και το Αιγαίο...) συνιστούν εφιαλτικό υπόβαθρο στα όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας.
Εξωπραγματικό το προεκλογικό προσκήνιο
Βαδίζοντας προς τις εκλογές, ζούμε μια «πραγματικότητα» σουρεαλιστικού εφιάλτη. Η χώρα που πλήττεται σαδιστικά όσο καμιά άλλη της Ε.Ε. εμφανίζεται με το μεγαλύτερο ποσοστό εμμονής στο ΕΥΡΩ και παραμονής σ’αυτήν (!!), κάτι που αποδεικνύει τη δύναμη των ξενοκίνητων ΜΜΕ, με τη συνδρομή, βέβαια, ακόμη και τάχα αντιμνημονιακών και «αντιευρωπαϊκών» κομμάτων. Εξακολουθούν να μιλούν για σκληρές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. (Γερμανία) με εκ των προτέρων διακήρυξη της, ούτως ή άλλως παραμονής μας σ’αυτήν παση θυσία! Μα τότε μόνο «θυσίες» θα σου επιβάλλει ο «ισχυρός». Και κατά παγκόσμια πρωτοτυπία ιδρύονται κόμματα, χωρίς να προβάλλουν αιτίες και στόχους.
Η αποκάλυψη της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού προκαλεί αποτροπιασμό με τον ακραίο κυνισμό του. Συνάπτονται ακραίες συμφωνίες και συμμαχίες για να διαλυθούν αμέσως, αφού ο ένας εξασφάλιζε το στόχο του. Τίθενται επικεφαλής συνδυασμών κομμάτων τύποι που προηγούμενα τα αποκαλούσαν «αποκρουστικά»! Υποψήφιοι αλλάζουν κόμματα εν μια νυκτί. Οι αλληλοκατηγορίες για χρηματισμό των υποψηφίων «πατέρων του έθνους» πέφτουν βροχή. Αντί να προβάλλονται προγράμματα και αυτά να είναι στο επίκεντρο των συζητήσεων, όλοι ασχολούνται με το σίριαλ της Αμφίπολης, για το δικαίωμα στη μόρφωση του ληστή Ρωμανού (που, όμως, ο ίδιος ενδιαφέρεται μόνο για το θρίαμβο της... Αναρχίας), για τους συνεργούς και τα στέκια του αμέριμνου (!) Χριστόφορου Ξηρού και αρπάζονται ως μάννα ως εξ’ ουρανού από πράγματι φοβερά γεγονότα, όπως τα ναυάγια και οι σφαγές των τζιχαντιστών. Ετσι όμως ο υπεύθυνος πολίτης, αποπροσανατολισμένος και αηδιασμένος, δεν ξέρει καν αν πρέπει τελικά να ψηφίσει και ποιον, όταν μάλιστα η τέταρτη εξουσία, τα ΜΜΕ όλων των ειδών, μηδέ του διαδικτύου εξαιρουμένου, εγκατέλειψε σχεδόν παντελώς το λειτούργημα της ενημέρωσης, σχολιασμού και κριτικής κάθε εξουσίας και ανέλαβε το ρόλο του ανενδοίαστου και απροκάλυπτου προπαγανδιστή των εγχώριων και (εν πολλοίς) εξωχώριων χρηματοδοτών και εντολοδότων...
Πρέπει, όμως, να ψηφίζουμε
Είναι, πράγματι, αποκρουστικό το πολιτικό προσκήνιο, πρώτιστα με τα κόμματα που ορέγονται κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση. Ομως δεν είναι λύση η αποχή, το λευκό και το άκυρο, από τα οποία επωφελούνται, τελικά, οι αίτιοι αυτής της πολιτικής στάσης! Δεν υπολογίζονται ως ποσοστό του συνολικού (100%) εκλογικού αποτελέσματος και έτσι φιγουράρουν οι νικητές με μεγαλύτερα των πραγματικών ποσοστά. Αυτό και μόνο φθάνει, πέραν του ότι στις εκλογές πρέπει να προσερχόμαστε για να ψηφίσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, έστω και κατά προσέγγιση, μικρή ή μεγάλη. Η μόνη περίπτωση που η αποχή είναι πολιτικά θεμιτή ή και επιβεβλημένη είναι σε δημοψηφίσματα κ.λπ. που ορίζεται ελάχιστο όριο συμμετοχής για να είναι έγκυρο, όταν τα διλήμματα είναι πλασματικά ή δόλια, ώστε να ακυρώνονται.
Ψηφίζουμε, λοιπόν, ακόμη και όταν το κόμμα που μας εκφράζει δεν παίρνει μέρος, για λόγους οικονομικούς, όπως το ΑΣΚΕ σ’ αυτές τις εκλογές, και με βασικό κριτήριο την αξιοπιστία των κομματικών σχηματισμών, όχι βάσει των όσων λένε, όσο του ποιοι είναι αυτοί που τα λένε και, κυρίως, αυτών που αποσιωπούν ή τεχνηέντως αποκρύπτουν...
Δεν τίθεται θέμα ψήφου για...
Η Ν.Δ. του Σαμαρά και της Φαμίλιας είναι ένα σκληρά δεξιό κόμμα, στην ιδεολογία και τις πολιτικές στοχεύσεις του οποίου αντιστοιχούν και οι πλέον σκληρές μνημονιακές ρήτρες, μερικές από τις οποίες μάλιστα τέθηκαν με πρωτοβουλία δική της ή των συμφερόντων εκείνων που στην πραγματικότητα εκφράζει πολιτικά. Αν μπορούσε, θα καθιέρωνε την αμισθί εργασία, όπως απροσδόκητα πρότειναν παλαιότερα ο υπουργός Δούκας (γαμπρός του Εβερτ) και πρόσφατα ο ...Λοβέρδος!
Βασικοί στόχοι της είναι ο περιορισμός του ρόλου του κράτους σ’αυτόν του φύλακα προσώπων και δράσης της άρχουσας ελίτ, παρασιτικής ή έστω συνδεδεμένης πάντοτε με ξένες δυνάμεις, οικονομικά και πολιτικά, και πάντοτε αντιλαϊκής και διαπλεκόμενης. Οσο για τις, σπάνιες, εθνικές ευαισθησίες της, αρκεί να υπενθυμιστεί ότι πρώτη άνοιξε τα σύνορα στους λαθρομετανάστες... Οι κάποιες, χλωμές, προηγούμενες εξαιρέσεις δεν αναιρούν τη σημερινή της πραγματικότητα, που τελικά παραδίδει τα πάντα στους ξένους.
Για το ΠΑΣΟΚ-ΔΗΠΑΡ ισχύουν τα ίδια και χειρότερα, ιδίως από Σημίτη και μετά μέχρι το Βενιζέλο και τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ, η βρυκολακική επανεμφάνιση του οποίου εγείρει ανησυχητικά ερωτηματικά, δεδομένης της καθοδήγησής του απο την ξένη πρεσβεία της χώρας-πατρίδας του. Μακάρι να είναι προσωπική, και ανόητη φυσικά, πρωτοβουλία του...
Δεν τίθεται, επίσης θέμα για ψήφο στο κόμμα του σωλήνα, το ΠΟΤΑΜΙ, κατόρθωμα απόγνωσης συγκροτημάτων εγχώριων δυνάμεων, που δεν ξέρει τι είναι, πού πάει και από πού θα φύγει, έσχατο δείγμα των καιρών...
Δε θα ‘πρεπε να αναφερθεί καν η «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ», τα στελέχη και πραγματική ιδεολογία της οποίας αποτελούν αισχύνη, για τη χώρα μας, όμως η αναίσχυντη καπηλεία της πραγματικής αγωνίας, οργής και ανησυχίας πολλών δίνει την αφορμή σε κάθε αντεθνικό και ανισόρροπο στοιχείο να τα συνδέσει μ’αυτήν και να τα υπονομεύσει. Ελπίζουμε να επιστρέψει σύντομα στα προ της κρίσης ποσοστά της.
Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο απλή.
Δεν είναι, βέβαια, ένα ενιαίο κόμμα, ούτε όμως απλό συνονθύλευμα και, πάντως, έστω και με κάποιες επιφυλάξεις, είναι γενικά αριστερό. Παρά την αντιθετική πολυφωνία του θα μπορούσε να κάνει κάποιες απόπειρες κοινωνικών μέτρων υπέρ των πολλών, που καθίστανται όμως προβληματικές, αφού αποδέχεται γενικώς την παραμονή μας στην Ε.Ε. και το ΕΥΡΩ της, παρά τις «κατηγορίες» εναντίον του για κρυφό plan B, που για μας θα ήταν ευκταίο!
Είναι πιθανό να υπάρχει ήδη συμφωνία, ακόμη και άτυπη, για κάποιες υποχωρήσεις της Ευρωζώνης σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα, όμως ο ισχυρός «διαπραγματευόμενος» θα έχει εξασφαλίσει κάποια σοβαρά ανταλλάγματα σε άλλα πεδία, στα εθνικά θέματα, στα οποία οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι, για να το πούμε κομψά, σφόδρα ευνοϊκές προς τέτοιες απαιτήσεις, που η κρίση, νομίζουν, τα κάνει πιο ευάλωτα. Και μόνο η περίπτωση Τρεμόπουλου, φανατικού φιλοσκοπιανού, κάνει τον κίνδυνο σχεδόν ορατό. Οσο για τους λαθρομετανάστες, ούτε οι ίδιοι δε θα τολμούσαν να ζητήσουν όσα αφειδώς τους προσφέρουν οι περισσότεροι του ΣΥΡΙΖΑ, κατι που παραπέμπει σε παραλόγισμό, επιεικώς. Αρα...
Προσοχή στην επιλογή από τους υπόλοιπους
Ακόμη και αν είναι μόνο φραστική η αντίθεση του ΚΚΕ στην ευρωλαγνία, είναι θέση θετική, παρά τις κορώνες της Παπαρήγα για το ΕΥΡΩ (και την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία) και τις πρόσφατες ανάλογες του διαδόχου της. Υπάρχουν και πολλές άλλες επιφυλάξεις, όμως σίγουρα το ΚΚΕ δε συμπεριλαμβάνεται στους προηγούμενους
Οι ΑΝ.ΕΛ. του Καμμένου, παρά τον ευρωπαϊσμό του, έχει θέσεις σταθερές και δύσκολα θα έκανε «κωλοτούμπες», εφόσον, φυσικά, κατάφερνε να επιβιώσει εκλογικά. Με αυτά, πάντως δεν παύει να είναι ένα κόμμα δεξιό, παρά την όποια λαϊκότητά του, που θα ικανοποιήσει, ίσως, κάποιον «προοδευτικό» δεξιό, ενδεχόμενο φίλο ή γνωστό φίλων του ΑΣΚΕ.
Ειδική περίπτωση τα Μ.Λ. ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. μικρά κόμματα. Είναι σταθερά ανιδιοτελείς αριστεροί, παρά την πρόσδεσή τους σε θεωρίες άλλων καιρών και άλλων κοινωνιών και έτσι δεν εξελίσσονται.
Ανάμεσα σ’αυτούς θα γίνει όποια επιλογή, παρά τις επιφυλάξεις, της τωρινής ψήφου, ώστε τουλάχιστο να μην ανήκει κανείς στους σίγουρους κοψοχέρηδες που, δυστυχώς, πολλοί θα κυκλοφορούν, υβρίζοντας, τους προσεχείς μήνες...
Ο κ. Λοβέρδος μετά τις πρωτοβουλίες (που δε θα εφαρμοσθούν φυσικά, «εθελοντές διδάσκοντες», ως νέος Δούκας (!), ίδρυση αλβανικών σχολείων· μήπως και πακιστανικά και νιγηριανα και αφγανικά;) πρόλαβε δυστυχώς να «απελευθερώσει» την πατριαρχική Εκκλησία της Κρήτης από τα «δεσμά» της (υπόλοιπης, και με το συμπάθειο, κ. Βαρθολομαίε) Ελλάδας καταργώντας τη διάταξη που όριζε ότι ο αρχιεπίσκοπος Κρήτης επιλεγόταν ανάμεσα σε τρεις που προεπέλεγε το Υπουργείο [εθνικής] Παιδείας [και] Θρησκευμάτων. Θαύμα(!), η αρχή εγένετο…
Φαντάζεται κανείς τον ενθουσιασμό του Στέιτ Ντηπάρτμεντ, του Μητσοτάκη, του Βαρδινογιάννη, και λοιπών…, όχι πάντως (υποθέτουμε) και του σεβασμιώτατου κ. Ιερώνυμου.
Μετά τη Γιάννα εμφανίσθηκε νέα υποψήφια, η κ. Αννα Ψαρούδα Μπενάκη. Ας θυμηθούμε τι εξεστόμισε κατά την πανηγυρική «ενθρόνιση», το 2005, του απερχόμενου Προέδρου, του επονομαζόμενου «Μνημονιακού»:
«Τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων, και πάντως η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης»!!!
Η μικρή διαφορά στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι «απορίας άξια», όσο κι αν αυτές οι δημοσκοπήσεις λειτουργούν ως μέσα χειραγώγησης, κυρίως, για την προώθηση συστημικών κατασκευασμάτων, όπως η Χ.Α. και το Ποτάμι. Πολύς κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει πώς ύστερα από τον ορυμαγδό των αντεργατικών, αντιλαϊκών και φορομπηχτικών μέτρων που πλήττουν μόνο τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα, δεν έχουν εκτιναχτεί τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχουν καταποντιστεί της ΝΔ, μαζί με του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, που ήδη έχουν τιμωρηθεί.
Τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και ο Πρόεδρός του, ήδη φαίνονται να κατέχονται από την αλαζονεία της επικείμενης εξουσίας και δε δείχνουν να προβληματίζονται. Γιατί άραγε φαίνονται τόσο σίγουροι ;
Δεν πείθουν ότι θα σταματήσουν το άγος της νέας κατοχής
Πώς να τους εμπιστευτεί ο κόσμος,
όταν εξαγγέλλουν κατάργηση των μνημονιακών δεσμεύσεων, κούρεμα του χρέους (αρχικά είχαν πει μονομερώς, μετά το αναίρεσαν), επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους – δανειστές από μηδενική βάση κλπ, κλπ, αλλά μέσα στο ευρώ και την ΕΕ της Γερμανίας, που βάζει τους κανόνες του παιχνιδιού και μας έχει φέρει σ’ αυτήν την κατάντια; Οποιος δεν αντιτίθεται και δεν αμφισβητεί τους θεσμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως είναι η ΕΕ και το ΔΝΤ στο τέλος θα τους υπηρετήσει.
«Για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτή την ανόητη και επικίνδυνη συζήτηση, εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ. Είτε θέλουμε είτε δε θέλουμε... Το κόστος διάσωσης του λαού και της χώρας είναι πολύ μικρότερο από το κόστος της διάλυσης του ευρώ ή εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη, που θα είναι ανυπολόγιστο»» μας είπε ο Τσίπρας κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ («Καθημερινή» 25-1-2013) θυμίζοντας την Παπαρήγα όταν στις 30-5-2011 στον ΑΝΤ1 μας είπε ότι «η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική". Εγινε πλέον σαφές και στους πιο αδαείς ότι οι Αμερικανοί «προστάτες» δεν επιτρέπουν στον Τσίπρα να φύγει από το ευρώ, το νόμισμα των κατακτητών.
Πώς να τους εμπιστευτεί,
όταν η πολυγλωσσία με τα διάφορα ρεύματα, συνιστώσες και μεμονωμένα στελέχη, που ο καθένας έχει το δικό του θεό, δηλ. «προστάτη», εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, πετάει όποια κοτσάνα ή άποψη αντίθετη με την επίσημη θέση του κόμματος, ή άλλου στελέχους; Αυτό το βαφτίζουν δημοκρατία μέσα στο κόμμα, αλλά τελικά τι θα γίνει, όταν γίνουν κυβέρνηση; Το «έργο» αυτό το έχουμε ξαναδεί στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπου άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν και κάθε στέλεχος εξέφραζε τα συμφέροντα των «προστατών» του.
Πώς να τους εμπιστευτεί,
όταν έχουν μαζέψει πολλά από τα ήδη δοκιμασμένα και διεφθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία απλά βρήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό τους μέλλον που βούλιαζε από τη λαϊκή αγανάκτηση και κατακραυγή;
Πώς να τους εμπιστευτεί,
όταν πολλές ενέργειες του κόμματος είναι αντεθνικές και μερικών στελεχών του είναι από ανθελληνικές μέχρι προδοτικές και ξενόδουλες;
Τι να πρωτοθυμηθούμε;
Το ναι στο σχέδιο Ανάν του ΣΥΝ.
Το φόρο στους χριστιανούς για τη μισθοδοσία του κλήρου του Τ. Κουράκη.
Το σεσημασμένο Νάσο Θεοδωρίδη (της επιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κόμματος) που υποστηρίζει όποιον είναι εναντίον της Ελλάδας (όπως π.χ Καρντάκ τα Ιμια).
Τη βουλευτή Γαϊτάνη που στην εφημερίδα «NovaMakedonija» των Σκοπίων, αποκάλεσε την ΠΓΔΜ «Μακεδονία» και υποστηρίξε ότι πίσω από το θέμα της ονομασίας βρίσκεται η επέκταση της οικονομίας της Ελλάδας, κάνοντας λόγο για συμφέροντα Ελλήνων καπιταλιστών.
Τον υποψήφιο ευρωβουλευτή και καθηγητή του Παντείου Δ. Χριστόπουλο, που εναντιώθηκε στην υποψηφιότητα της ρομά Σαμπιχά, επειδή αγωνίζεται κατά της τουρκοποίησης των ομοφύλων της από το τουρκικό προξενείο, ενώ αυτός ο κύριος υποστηρίζει ότι η μουσουλμανική μειονότητα είναι «ένα ενιαίο συμπαγές τούρκικο πράμα». Παραδείγματα τέτοια, δυστυχώς, περισσεύουν.
Πώς να τους εμπιστευτεί,
όταν βλέπει τις συχνές επαφές του Τσίπρα αλλά και μεγαλοστελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με αμερικανούς και γερμανοευρωπαίους αξιωματούχους καθώς και με εγχώριους μεγαλοαστούς. Αυτά κάθε άλλο παρά πείθουν πως μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα υπηρετήσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της χώρας. Την «αλλαγή» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει βιώσει οδυνηρά η ελληνική κοινωνία στο παρελθόν και με πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες. Τα παχιά λόγια δεν πείθουν πλέον.
Παρ’ όλα αυτά ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλο την εξαθλίωση, τον εξανδραποδισμό και την έλλειψη στοιχειώδους εθνικής αξιοπρέπειας, που επιβάλλουν οι δανειστές-«εταίροι» μας, μέσω της δουλοπρεπούς συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και αυτό βέβαια, κάνει πολύ πιθανό, ότι πρώτο κόμμα στις επικείμενες εκλογές θα αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μακάρι να διαψευστούμε
Ομως τίποτα δεν πείθει ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρουστεί με τα αρπακτικά της τρόικας και δε θα συνεχίσει την ίδια πορεία στην οικονομία με τον μανδύα της νωπής εντολής και της «παραλαβής χάους και καμμένης γης». Στα εθνικά θέματα υπάρχει ο κίνδυνος να επικρατήσουν οι θέσεις των πιο ακραίων αντεθνικών στοιχείων που υπηρετούν ξένους στόχους. Ελλοχεύει, όμως, ο ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος από μία ενδεχόμενη αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. της βαθειάς απογοήτευσης που θα κυριαρχήσει με συνέπεια την οπισθοδρόμηση και την επαναφορά μιας ακόμη πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης για να ολοκληρώσει την καταστροφή της χώρας.
Λύση είναι μόνο η ενδυνάμωση κάθε φωνής αντίθετης με τους δυνάστες μας, κάθε φωνής που αγωνίζεται για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση της πατρίδας μας. Μέσα σ’ αυτές, φυσικά, πάντα ήταν και θα είναι το ΑΣΚΕ.
Στις τελευταίες ευρωεκλογές έλαβαν μέρος 43(!) κόμματα, από τα κυβερνητικά και ημικυβερητικά μέχρι τους «ευρωπαίους πολίτες» του γερμανοκατέβατου Χατζημαρκάκη και την αγνώστου στόχευσης «Χριστοπιστία». Και ταυτόχρονα υπάρχουν πάμπολλα γνωστά ή, σχετικά, άγνωστα κόμματα, κινήσεις πολιτικές ή ομάδες, μικρές ή μεγαλύτερες, πολιτικοκοινωνικού προβληματισμού και δράσης, που δεν πήραν ή δεν παίρνουν μέρος σε εκλογές.
Ομως, θεωρητικά και γενικά κατ’αρχήν, όλοι αυτοί ασκούν πολιτική. Και πολιτική, όπου ισχύει η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, σημαίνει σύνολο δράσεων που στοχεύουν στην άσκηση εξουσίας, ή συμμετοχή σ’αυτήν ή, έστω, στον έμμεσο επηρεασμό αυτής, ώστε να υλοποιηθούν οι στόχοι, έστω και βαθμιαία, που έχουν θέσει αυτοί που την επιδιώκούν, οργανωμένοι σε κόμματα ή ομάδες, και προτείνουν προς έγκριση, μέσω εκλογών ή δημοψηφισμάτων, στην κοινωνία.
Η δράση των κομμάτων πρέπει να είναι κυρίως εκλογική ;
Σε γενικές γραμμές και συνοπτικά θα μπορούσαν να ισχύουν τα κάτωθι:
Η συμμετοχή σε εκλογές και, μέσω αυτών, η ανάληψη ευθυνών εξουσίας αποτελεί ασφαλώς έναν από τους κύριους στόχους κάθε πολιτικού κόμματος, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος ύπαρξής του. Αν γινόταν αποδεκτό κάτι τέτοιο, θα ήταν θεμιτή κάθε είδους ευκαιριακή σύμπραξη ετερόκλητων στοιχείων ( επαγγελματιών της πολιτικής, συνδικαλιστών και οικονομικών παραγόντων) χωρίς ουσιώδες ιδεολογικό υπόβαθρο με σκοπό τη συμμετοχή τους στην κατανομή της εξουσίας. Αλλά τέτοιου είδους πολιτική συμπεριφορά έχουν μόνο όσοι επιδιώκουν τη συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας για να αποκομίσουν ιδιωτικά οφέλη. Αντίθετα, όσοι επιδιώκουν μια ουσιαστική αλλαγή στη χώρα αντιλαμβάνονται ότι για να εδραιωθεί, πρέπει να αρχίσει από το λαό. Και αυτό είναι ασφαλώς πιο ουσιώδες και επιτακτικό από την καταμέτρηση της πολιτικής επιρροής, που γίνεται κάθε φορά με όρους άνισους για τα αντισυστημικά κόμματα. Γι’ αυτό ένα πολιτικό κόμμα πρέπει να λειτουργεί, κυρίως αρχικά, ως παραγωγός πολιτικής σκέψης (thinktank θα έλεγαν οι ξενομανείς), να είναι δηλαδή το κόμμα ένας πολιτικός οργανισμός που διαμορφώνει ιδέες για την πρόοδο του λαού και επιδιώκει να τις περάσει αυτούσιες ή παραλλαγμένες στο λαό. Όταν εδραιωθούν αυτές οι ιδέες στό λαό, θα είναι ζήτημα χρόνου και η ανάληψη της εξουσίας ή συμμετοχή σ’αυτήν ή, έστω έμμεσος επηρεασμός της και, το σπουδαιότερο, δε θα είναι καθόλου εύκολη η οπισθοδρόμηση σε προηγούμενες πολιτικές καταστάσεις.
Μπορούν να ισχύουν αυτά στην Ελλάδα;
Ανακύπτουν όμως κάποια σοβαρά ερωτήματα για την ισχύ των παραπάνω, λόγω διεθνών και εσωτερικών συνθηκών.
«Παγκοσμιοποίηση»
Πολλοί σήμερα αναφέρονται στην παγκοσμιοποίηση ως σύγχρονο νομοτελειακό φαινόμενο. Ομως ο ισχυρισμός αυτός και η διαφήμισή του περίπου ως «νομοτελειακού» και «οικουμενικού» εμφανιζόταν, παρά την απουσία των σημερινών τεχνολογικών εξελίξεων και υπερεθνικών εταιριών(!), κάθε φορά που αναδυόταν μια μεγάλη δύναμη, που στηριζόταν στις μικρότερες χώρες και έθνη από τους εκάστοτε νενέκους σ’αυτές... Επί των ημερών μας υπήρξε η Αγγλική παγκοσμιοποίηση, η Σοβιετική, η Χιτλερική (με τις γνωστές καταλήξεις τους...) και τώρα η αμερικανική, με ουρά της την «ευρωπαϊκή», δηλ. τη γερμανική.
Σίγουρα η ισχύς τους είναι πεπερασμένη (νομοτελειακά!), όμως η επίδρασή τους στις μικρότερες χώρες ήταν και είναι σημαντική (εκτός των άλλων και) στην λειτουργία της Δημοκρατίας τους και ειδικά των κομμάτων, είτε με διείσδυση σ’αυτά είτε με κόμματα, κινήσεις και ΜΜΕ δικά τους, ανοικτά ή καλυμμένα.
Αυτό συμβαίνει και σήμερα και, ιδιαίτερα, στη χώρα μας.
Στη χώρα μας χειρότερες οι συνθήκες
Στην Ελλάδα τα πράγματα, η πολιτική ολοκλήρωση μαζί με την παραγωγική ανάπτυξη, είναι ακόμα χειρότερα, λόγω της ιδιότυπης απελευθέρωσής της και της καθιέρωσης πειραματικής(!) τριπλής «προστασίας» από την αρχή της νέας «ελεύθερης» ιστορίας της. Οι «προστάτες» μας απο τη μια δεν επέτρεψαν αυτόνομη οικονομική οργάνωση και ανάπτυξη, επιτρέποντας μόνο μεταπρατικές δραστηριότητες που δε θα έθιγαν τις δικές τους οικονομίες, και από την άλλη νόθευαν διαρκώς την πολιτική οργάνωση με εγκάθετες (μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια) ή απόλυτα ελεγχόμενες ηγεσίες σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, μέχρι και τις μέρες μας!
Ετσι δεν κατορθώθηκε σχεδόν ποτέ να σχηματισθούν ευδιάκριτες και αυτοσυνείδητες τάξεις, στρώματα, ακόμη και επαγγελματικές ενώσεις και συνακόλουθα ταξικά κόμματα, κινήσεις ή πολιτικές ομαδοποιήσεις, ανεξάρτητες από τις καθοδηγούμενες από τους προστάτες ηγεσίες της χώρας. Οι «προστάτες» στην πορεία άλλαζαν, αλλοιώνονταν ή μεταλλάσσονταν και ταυτόχρονα αυξάνονταν, εξ’ού και η πληθώρα των πολιτικών (εξαρτημένων) σχηματισμών και των οργάνων – Μέσων πολιτικής καθοδήγησης του λαού. Και όποια από αυτά τα κόμματα (όχι πολλά, είναι αλήθεια) είναι αντισυστημικά, άρα προοδευτικής – σοσιαλιστικής κατεύθυνσης, και συνάμα πατριωτικά, π.χ. «η Χριστιανική Δημοκρατία», αντιμετωπίζουν άπειρα εμπόδια, πέρα από τα οικονομικά, διάδοσης, οπτικά και ακουστικά, και, ειδικότερα, εκλογικά.
Αποτέλεσμα : Στην Ελλάδα επιβεβαιώνεται πλήρως ο ορισμός της Πολιτικής ως τέχνης του να εξαπατάς τους λαούς. Και οι δικαιολογίες είναι πάντοτε οι ίδιες: Η πολυσυλλεκτικότητα (τότε γιατί την επιδιώκουν με κάθε τρόπο, αφού θα «εμποδίσουν» την εφαρμογή της κεντρικής πρότασης;..., που απαιτεί συμβιβασμούς!), ή «η καμμένη γη», που δεν την γνώριζαν, ή οι διάφορες τρόικες. Σε άλλα να συμφωνείς και να τα ψηφίζεις και άλλα ή και τα αντίθετα να εφαρμόζονται. Πρόσφατα παραδείγματα η εκλογική εντολή στα 1981, με μεγάλη πλειοψηφία, για αποχώρηση από την (τότε) ΕΟΚ, τα «λεφτά υπάρχουν» για μεγάλες παροχές, στις εκλογές του 2009, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα, και, φοβόμαστε και απευχόμαστε, η ίδια τύχη, με ακόμη πιο ολέθρια αποτελέσματα, να περιμένει τις νέες υποσχέσεις στις προσεχείς εκλογές.
Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει
ποια τα άμεσα καθήκοντα
Το πρώτο και κύριο καθήκον όσων ειλικρινά και αξιόπιστα εννοούν τα όσα προτείνουν είναι με κάθε τρόπο (κείμενα, ανακοινώσεις, προκηρύξεις, αφίσες, ιστοσελίδες, συζητήσεις και εκδηλώσεις και, αν είναι δυνατόν, συμμετοχή σε εκλογές) ενημέρωση των ελλήνων πολιτών ότι σε μια χώρα υπό κατοχήν, εξάρτηση και με καθεστώς προτεκτοράτου ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ Η ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ Η ΚΑΙ «ΑΠΕΙΛΟΥΝ» ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ ΗΓΕΣΙΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤ’ ΑΠ’ ΟΛΑ Αγώνα για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση,άρα Αποχώρηση από κάθε λεόντεια δέσμευση και, πρώτιστα από Ε.Ε. και την ΟΝΕ της, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΑΠΑΤΗ.
Στον Αγώνα αυτόν μετέχει διαρκώς, σταθερά και ασυμβίβαστα το Α.Σ.Κ.Ε.
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό