ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όλοι συμφωνούν ότι τίποτα πια δε θα είναι όπως πριν. Δύσκολο να διαπιστώσουμε ποιες αλλαγές έχουν γίνει μετά τις 11/9 και ακόμη δυσκολότερο να προβλέψουμε ποιες στρατηγικές θα επικρατήσουν. Θα επιχειρήσουμε, όμως, μια πρώτη προσέγγιση.

Αμερικανική κοινωνία: Ο Αμερικανός πολίτης, ο αλαζονικός, που αισθανόταν πιο ασφαλής από τον καθένα, ζει σήμερα με τον τρόμο. Αισθάνεται ότι η ζωή του κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή, στη δουλειά του, στο μετρό, στο αεροπλάνο, στο καράβι, στο δρόμο. Διαπίστωσε ότι οι ισχυρισμοί της αμερικανικής εξουσίας πως η χώρα είναι άτρωτη ήταν ένα παραμύθι. Είδε τον ίδιο τον Πρόεδρό του να κρύβεται σαν κυνηγημένος επί 8 ώρες, για να σωθεί. Ζητεί από την κυβέρνησή του να τον προστατεύσει από τους τρομοκράτες, αλλά, αν είναι σοβαρός, δεν ξέρει πώς.

Αμερικανική οικονομία: Η κατηφόρα που πήραν τα χρηματιστήρια είναι άγνωστο πού θα σταματήσει. Οι ισχυρισμοί του ’λαν Γκρίνσπαν ότι η κρίση είναι παροδική δεν πείθουν. Αεροπορικές, αεροναυπηγικές, ασφαλιστικές, ναυτιλιακές, τουριστικές και λοιπές επιχειρήσεις απολύουν κατά δεκάδες χιλιάδες τους εργαζόμενους και άρχισαν να στηρίζονται οικονομικά από την κυβέρνηση, κατά κατάφωρη παραβίαση του ιερού νόμου της παγκοσμιοποίησης, που οι ΗΠΑ απαιτούν απ' όλους να τηρούν.

Οι ΗΠΑ είναι η πιο χρεωμένη χώρα του κόσμου (και το κράτος και οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά), λειτουργούν με τον "αέρα" και τα χρήματα των άλλων και δε γνωρίζουμε την αντοχή της οικονομίας τους.

Αντιπυραυλική άμυνα: Κεντρικό ζήτημα στις προεκλογικές διακηρύξεις του Μπους και σημείο διαφωνίας με τους Δημοκρατικούς ήταν η άμεση έναρξη κατασκευής της αντιπυραυλικής ομπρέλας των ΗΠΑ. Πόσο αστεία φαντάζει τώρα αυτή η πολιτική, όταν αποδεικνύεται ότι οι ΗΠΑ είναι τόσο ευάλωτες κάτω από αυτή την ομπρέλα;

Πολιτική διάσπαση στις ΗΠΑ: Σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχουν σοβαρές πολιτικές διαφωνίες, που εκφράζουν εν πολλοίς αντιτιθέμενα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα. Στις ΗΠΑ οι συγκρούσεις είναι πιο άγριες (δολοφονίες Κένεντυ, απόπειρα κατά Ρίγκαν), έγιναν αγριότερες με την εκλογή του Μπους και μαίνονται μετά τις 11/9.

Στις προεκλογικές του διακηρύξεις το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ταυτίστηκε με τα συμφέροντα των εταιρειών πετρελαίου και εξέφρασε μια τάση πολιτικοστρατιωτικής απόσυρσης από τις περιοχές όπου δεν υπήρχε σοβαρό και άμεσο ενδιαφέρον για πετρέλαιο. Η τάση αυτή θεωρήθηκε ιδιαίτερα επικίνδυνη από κύκλους του Πενταγώνου και του εβραϊκού λόμπι και κάποιες εταιρείες, που μπορούσαν να θεωρήσουν ότι ένα τρομοκρατικό χτύπημα μεγάλης κλίμακας θα ήταν ένα αποτελεσματικό μέσο πίεσης, ώστε η πολιτική των ΗΠΑ να γίνει ακόμη πιο επιθετική. Αν κάποιοι "ήξεραν και δεν απέτρεψαν", ανήκουν οπωσδήποτε σ' αυτούς τους κύκλους.

Σχέδια επίθεσης: Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι τόσο πολύς κόσμος στις ΗΠΑ είναι εκτός πραγματικότητος. Όπως φάνηκε και από συνεντεύξεις Ελληνοαμερικανών τις μέρες αυτές, η θεωρία είναι ότι οι λαοί του Τρίτου Κόσμου είναι απολίτιστοι και αμόρφωτοι και μισούν τις ΗΠΑ από ζήλεια!!! Αν αυτή η θεωρία είναι αποτελεσματική, για να κρατούν σε πολιτικά πρωτόγονη κατάσταση τον αμερικανικό λαό, είναι καταστροφική, για να καθοδηγεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οπαδοί αυτής της θεωρίας βρίσκονται και στο επίπεδο της εξουσίας και υπαγόρευσαν την κυρίαρχη άποψη τις πρώτες μέρες μετά την 11/9: οι τρομοκράτες πρέπει να τιμωρηθούν, οι τρομοκράτες υπάρχουν γιατί τους στηρίζουν καμιά δεκαριά χώρες πάνω στη Γη, άρα επίθεση και με χερσαίες δυνάμεις εναντίον Αφγανιστάν, Ιράν, Ιράκ, Συρίας, Λιβύης, Λιβάνου, Β. Κορέας, Κούβας κλπ, που υποθάλπουν την τρομοκρατία και τέλος. Όλες οι υπόλοιπες χώρες πρέπει να βοηθήσουν τις ΗΠΑ σε ό,τι ζητήσουν, αλιώς είναι συνοδοιπόροι των τρομοκρατών και θα υποστούν τις συνέπειες.

Όσο περνούσαν οι μέρες ξεθάρρευαν όσοι μέσα στις ΗΠΑ θεωρούσαν ότι αυτή η γραμμή οδηγεί σε Βατερλώ, απλοί άνθρωποι, φοιτητές, διανοούμενοι, αλλά και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κι ο Κ. Πάουεκλ, που ζήτησε από τους ανά τον κόσμο ανθρώπους του να κάνουν δηλώσεις, που να "συμμαζεύουν" τους παρανοϊκούς. Μέσα στην τραγικότητα της κατάστασης ήταν αρκετά αστείο να ακούς το Γιωργάκη να λέει ότι η Αμερική δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει μόνη της πώς θα αντιδράσει, αλλά πρέπει να συναποφασίσει με τους συμμάχους της!!!

Παρόμοιες δηλώσεις έκαναν και άλλα ανδρείκελα των ΗΠΑ, όπως ο Τσοχατζόπουλος και ο Χρυσοχοϊδης στην Ελλάδα και ο Ντερβίς στην Τουρκία.

ΗΠΑ - Ευρώπη: Οι χώρες της Ε.Ε. από την πρώτη στιγμή ταυτίστηκαν με τη γραμμή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Δε δέχτηκαν να στείλουν στρατό στις χώρες - στόχους, γιατί έβλεπαν ότι έναν τέτοιο πόλεμο θα τον χάσουν. Δε δέχτηκαν καν να συμπεριφερθούν εχθρικά προς χώρες όπως το Ιράν και το Ιράκ, με τις οποίες έχουν πλέον πολλές εμπορικές σχέσεις. Βλέπουν ότι δεν πρέπει να προκαλούν, γιατί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης υπάρχει ήδη μια σημαντική μειονότητα μουσουλμάνων σε φτωχά κοινωνικά στρώματα, που μπορεί να ενισχύσει την τρομοκρατία.

Αντι-τρομοκρατία: Αυτό που οπωσδήποτε θα κάνουν οι χώρες της Ε.Ε. είναι να συνεργαστούν πλήρως με τις ΗΠΑ, για να εξαρθρώσουν τις τρομοκρατικές οργανώσεις που τις απειλούν. Συμπληρώνουν τη νομοθεσία τους με διάφορους "τρομονόμους", δημιουργούν ευρωΜΑΤ και ευρωδικαστήρια, με σαφή πρόθεση να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον και των κοινωνικών κινημάτων, χαρακτηρίζοντας "τρομοκράτη" κάθε "ανυπάκουο" πολίτη. Ελπίζουμε ότι θα συναντήσουν τέτοιες αντιστάσεις, ώστε να "συμμαζευτούν".

Μουσουλμανικές χώρες: Οι κύκλοι του Πενταγώνου απαίτησαν από τις συμμάχους των ΗΠΑ μουσουλμανικές χώρες της περιοχής πλήρη συμμετοχή στον "πόλεμο" κατά των χωρών - εχθρών. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε άμεση ανατροπή του φιλοαμερικανικού καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας, χώρας ιδιαίτερα στρατηγικής σημασίας και με τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου. Σε μια κλιμάκωση του "πολέμου" θα απειλούνταν και άλλα φιλοαμερικανικά καθεστώτα, όπως του Πακιστάν και της Αιγύπτου, ενώ στην Τουρκία θα συντελούνταν επικίνδυνες διεργασίες. Ένα από τα αδιέξοδα στα οποία οδηγήθηκαν οι ΗΠΑ.

Ρωσία - Ινδία - Κίνα: Οι ΗΠΑ δημιούργησαν το δίκτυο του Μπιν Λάντεν και ενίσχυαν Τουρκία και Πακιστάν, με κύριο σκοπό να δημιουργούν συνεχώς προβλήματα σε Ρωσία (Τσετσένοι), Ινδία (Κασμίρ), ώστε να μην ξαναγίνουν Μεγάλες Δυνάμεις, και Σερβία (Βοσνία, UCK). Η αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής οδηγεί τώρα τις ΗΠΑ υποχρεωτικά να συμμαχήσουν με τη Ρωσία και την Ινδία εναντίον των πρώην δικών τους (!!). Σ' αυτή την διαπραγμάτευση το πάνω χέρι δεν το έχουν οι ΗΠΑ. Η 11/9 σηματοδοτεί την έναρξη μιας φάσης που η Ρωσία (με τους συμμάχους της στην Κεντρική Ασία και τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές της πηγές) και η Ινδία (με τις εξαιρετικές της προοπτικές στον τομέα της βιοτεχνολογίας) θ' αρχίσουν να λογίζονται από τις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο με άλλα μέτρα.

Η Κίνα και πριν τις 11/9 με τους εκπληκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης είχε ήδη μια σημαντική θέση στον κόσμο. Τώρα μπορεί να κερδίσει κι άλλους πόντους, όπως την αποφασιστική της συμμετοχή στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Η Κίνα, που πιθανότατα θα γίνει μια σημαντική πετρελαιοπαραγωγός χώρα, σύντομα θα είναι η δεύτερη υπερδύναμη του κόσμου με όλο και ευνοϊκότερες προοπτικές.
Αν οι παραπάνω εκτιμήσεις είναι ορθές, μπαίνουμε σε μια νέα φάση στην ιστορία της ανθρωπότητας, με τις ΗΠΑ να χάνουν τη μονοκρατορία τους, τη δύναμη να μοιράζεται σε πολλούς πόλους, ώστε να αποκτήσουν κυρίαρχο λόγο λαοί με πολύ ανώτερο πολιτισμό από τη Δύση, οπότε και οι προοπτικές για την ανθρωπότητα θα είναι οπωσδήποτε καλύτερες.

Οι άμεσες κινήσεις

Από την πλευρά των τρομοκρατών έχουμε την ιδιαιτερότητα ότι όχι μόνο δεν είπαν γιατί έκαναν αυτή την πρωτοφανή ενέργεια (τι ζητούν;), αλλά ούτε ποιοι είναι. Είναι μόνο εκδίκηση; Θα ακολουθήσουν κι άλλες παρόμοιες ενέργειες στη Β. Αμερική και τη Δ. Ευρώπη, που θα παραλύσουν το Δυτικό κόσμο;

Οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη, αλλά θα τολμούσαμε να προβλέψουμε ότι δε θα έχουμε στο άμεσο μέλλον ανάλογο χτύπημα.

Οι ΗΠΑ, μετά τα ανόητα σχέδια επί χάρτου για κατάληψη (!) όλων των εχθρικών χωρών, θα διαπιστώσουν ότι δε μπορούν να επιχειρήσουν καμιά χερσαία επιχείρηση. Το πολύ πολύ να συλλάβουν ή να δολοφονήσουν τον Μπιν Λάντεν (ή κάποιο δυστυχή σωσία του!), για την ικανοποίηση της αμερικανικής κοινής γνώμης, και να ενισχύσουν τους Αφγανούς αντικαθεστωτικούς (που κι αυτοί δεν είναι δικοί τους), για την ανατροπή των Ταλιμπάν (που απέτυχαν ως κυβέρνηση) ή τη διάσπαση της χώρας, που έτσι κι αλιώς θα μείνει με το μισό της πληθυσμό.