ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο της "Ε" ότι αποδεικνύεται «ΔΙΑΛΥΤΙΚΗ η «ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ» του ΣΗΜΙΤΗ» με το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Και πράγματι, η αποδυνάμωση του πρωθυπουργού και η ανυπαρξία κυβερνητικής πολιτικής είναι το κυρίαρχο φαινόμενο του πολιτικού προσκηνίου της εποχής.

Δεν είναι όμως και το πιο σημαντικό. Το σημαντικότερο είναι η πρόδηλη, πλέον, διόγκωση των προβλημάτων της χώρας μας, η συσσώρευση των όποιων, η αδυναμία λύσης, λόγω ακριβώς αυτού του πολιτικού σκηνικού, και η καταστροφική προβολή στο προσεχές μέλλον είναι και η αφορμή για τις πολιτικές εκρήξεις, που άρχισαν κιόλας να εκδηλώνονται.

Το ταπεινωτικό ταξείδι στις ΗΠΑ.

Η πρώτη φάση των παρενεργειών ή δρομολογημένων εξελίξεων από το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη φαίνεται να έχει ολοκληρωθεί (παρά τις αντιδράσεις της άλλης μερίδας των ΗΠΑ. Το σκάνδαλο άλλωστε της πτώχευσης της ENRON, και τις φαιδρότητες του Κλίντον, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου των ενδοαμερικανικών αντιθέσεων). Έτσι η ανάπαυλα που δόθηκε στην κυβέρνηση της "εκσυγχρονιστικής" διαχείρισης τελείωσε και ο Σημίτης κλήθηκε στην Ουάσιγκτον για να προσυπογράψει την προώθηση των αμερικανικών (και ΕΟΚΙΚΩΝ) σχεδίων στην περιοχή μας.

Δεν τηρήθηκε κανένα πρόσχημα. Δεν επέτρεψαν ούτε καν να δοθεί η εντύπωση ότι η ημερομηνία της επίσκεψης καθορίστηκε από κοινού. Πρωτοφανές στην παγκόσμια ιστορία της διπλωματίας. Μετά απ' αυτό επιλέγησαν όλες οι ενέργειες, που θα σηματοδοτούσαν τον υποβιβασμό έως και εξευτελισμο της ελληνικής κυβέρνησης. Κατάπτυστο κείμενο για τρομοκράτες, άρνηση του Τσένι να αντικρύσει το Σημίτη, άρνηση του Μπους για κοινή συνέντευξη τύπου (δεν έχει ξανασυμβεί), προκλητική προώθηση του "από το εξωτερικό" υπουργού μας (που προαλείφεται μάλιστα ως μελλοντικός πρωθυπουργός και έσχατη κατάντια της χώρας μας). Και φαντάζεται κανείς τι κρυφά υπαγορεύτηκαν, έστω κι αν ο Σημίτης προκαταβολικά τα είχε αποδεχτεί όλα. Και η εικόνα συμπληρώνεται με την άκρως αντίθετη υποδοχή του Ετσεβίτ, κάτι που δε σημαίνει βέβαια, ότι οι ΗΠΑ ακολουθούν φιλοτουρκική πολιτική. Απλώς επιχειρούν πάλι αυτό που προσπάθησαν με τη χούντα, το Μητσοτάκη, το Νταβός του '87 και που τώρα έχουν την ευσεβή ελπίδα πως θα το κατορθώσουν με το Γιωργάκη: Αμερικανική κυριαρχία στο Αιγαίο, πάνω σε μια Ελληνοτουρκική συγκυριαρχία !

Πώς να «κυβερνήσει», πλέον, ο Σημίτη ;

Όσο κι αν στηρίζεται η κυβέρνηση (με απειλές ή παροχές) από όλα τα ΜΜΕ, πώς μπορεί να γίνουν ανεκτά ο "αναβαθμισμένος" ελληνοτουρκικός διάλογος ή οι "μη ανακοινώσιμες" μυστικές συμφωνίες ; Και, φυσικά, πώς να αντιμετωπίσεις τη λαίλαπα που έρχεται με την υποδούλωση της χώρας στο χρηματιστικότραπεζικό ΕΥΡΩ · τις ιδιωτικοποιήσεις, που αντί για, πρόσκαιρη έστω, ανακούφιση του προϋπολογισμού απαιτούν πολύ μεγάλη προίκα · την πυριτιδαποθήκη του ασφαλιστικού και αγροτικού, της ογκούμενης ανεργείας και της πανδημικής διαφθοράς· ή το φρικαλέο δράμα που κυοφορείται από την περιπέτεια της Ολυμπιάδας του 2004 (ξεκίνησε με προϋπολογισμό 600 - 700 δις και εκτοξεύεται στα 3.5 τρις ...μάλιστα εκτός Αττικής, η χώρα μας θα γινόταν αγνώριστη!); Πώς, ακόμη, να αντισταθεί στο μοχλό ανατροπής που συνιστούν οι απειλές για τρομολίστες, έστω κι αν δημοσιεύονται ψεύτικες για να θολώσουν τα νερά ή στην απειλή πανωλεθρίας στις δημοτικές εκλογές ;

Τα πάντα, πλέον, ανοικτά

Αυτά, αναγκαστικά αποτελέσματα του πολιτικού συστήματος εξάρτησης-υποδούλωσης, δεν μπορούν να τα αντέξουν ούτε οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος, παρά τα όποια, πραγματικά ή φανταστικά οφέλη της εξουσίας. Και τούτο οδηγεί και στην ενδοπασοκική παθογένεια, πέρα από την ευκαιρία που δημιουργεί στις ιδιαίτερες αντιθέσεις, προσωπικές και εξωτερικών επιρροών, να εκδηλώνονται απροκάλυπτα.

Δημιουργείται, έτσι, αδιέξοδο, και δεν μπορεί να αποτελέσει λύση μια νίκη της ΝΔ. Πώς να τα αντιμετωπίσει, όταν δε θα υπάρχει και η δικαιολογία του "αριστερού" ή του "προοδευτικού" της "κεντροαριστεράς" επιτέλους; (ίσως γι' αυτό και η Ντόρα σκέπτεται να αποδράσει στη Δημαρχία!)

Η σκέψη πάλι να αντικατασταθεί ο Σημίτης τώρα προσρούει στην αντίθεση του ίδιου και των "εξαπτέρυγων" του, που πιθανόν να επιλέξουν ήττα, αλλά με δικό τους, επιτέλους κόμμα! Απόγνωση στους σχεδιαστές και τα ανδρείκελα, ελπίδα όμως για προοπτικές μιας άλλης πορείας.