ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ (1999) ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ (2003)

μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Αρθρο του Νίκου Καργόπουλου*
που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ

To 2003 θα είναι έτοιμος ο ευρωστρατός, που θ' αποτελείται από 50.000 έως 60.000 άνδρες και στον οποίο θα συμμετέχει και η Ελλάδα και μάλιστα με δυνάμεις δυσανάλογα μεγάλες προς τον πληθυσμό της.

Η πολιτική μας ηγεσία και τα μέσα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης (τα αποκαλούμενα ΜΜΕ) προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ελληνική συμμετοχή με τους παρακάτω δύο ισχυρισμούς:
Ο ευρωστρατός θα είναι ένα αντίβαρο στο NATO, ένας άλλος πόλος, που θα συμβάλει στην παγκόσμια ισορροπία.

Η δημιουργία του ευρωστρατού είναι μία θετική εξέλιξη για την Ελλάδα, διότι αποθαρρύνει την τουρκική επιθετικότητα και οποιαδήποτε άλλη απειλή στο μέλλον.

Στο άρθρο αυτό θα υποστηρίξουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Οι ΗΠΑ χρειάζονται τον ευρωστρατό

Στις 4/4/1949 αποφασίστηκε στην Ουάσινγκτον η ίδρυση του NATO από 12 χώρες, τις ΗΠΑ και 11 συμμάχους τους, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Ισλανδία, Ιταλία, Καναδά, Λουξεμβούργο. Μ. Βρετανία, Νορβηγία, Ολλανδία και Πορτογαλία, Σε αυτούς προσετέθησαν το 1952 η Ελλάδα και η Τουρκία, το 1955 η Δ. Γερμανία και το 1982 η Ισπανία. Σήμερα συμμετέχουν ως δόκιμα μέλη η Τσεχία, ή Ουγγαρία και η Πολωνία, σύνολο 19 μέλη.

Διακηρυγμένος σκοπός του NATO ήταν η αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου. Διακήρυξη κατά το ήμισυ ειλικρινής, διότι με τους κομμουνιστές που κατείχαν την εξουσία στην Αν. Ευρώπη και συγκρότησαν στις 14/5/1955 το σύμφωνο της Βαρσοβίας (ΕΣΣΔ. Αλβανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Αν. Γερμανία, Πολωνία, Ρουμανία και Τσεχοσλοβακία), είχαν αποκαταστήσει μια ισορροπία με άτυπες συμφωνίες (Τεχεράνη, Γιάλτα, Πότσνταμ), καθόρισαν σφαίρες επιρροής στην Ευρώπη και ο ένας δεν επενέβαινε στα του οίκου του άλλου. Ο πραγματικός κίνδυνος ήταν τα ανεξέλεγκτα νήματα μέσα στις χώρες- μέλη του NATO, π χ. με σχέδια του NATO και αμερικανική καθοδήγηση έγινε το πραξικόπημα της 21ς Απρίλη 1967 στην Ελλάδα.

Μέχρι το 1945 οι ΗΠΑ ήταν αντιπαθείς μόνο στην αμερικανική ήπειρο, όπου συμπεριφέρονταν ως βάναυσοι επικυρίαρχοι (δόγμα Μονρόε). Στον υπόλοιπο κόσμο θεωρούσαν ότι είχαν τα πολιτικά αποθέματα να επεμβαίνουν μόνες τους ως «προστάτες του ελεύθερου κόσμου». Οι πλέον μισητές χώρες ήταν η Μ. Βρετανία και η Γαλλία ως οι κυριότεροι αποικιοκράτες, και η Γερμανία, ως ύπαίτια του Β'Παγκόσμιου Πολέμου.

Mε το πέρασμα των χρόνων και τις φρικαλέες επεμβάσεις τους, κυρίως στη ΝΑ Ασία οι ΗΠΑ έγιναν η πιο μισητή χώρα του πλανήτη και από κάποια στιγμή και πέρα για τις επεμβάσεις τους χρειάζονται πολιτική κάλυψη απ' όσο το δυνατόν περισσότερους συμμάχους τους από τη «Διεθνή Κοινότητα». Γι' αυτό στις επιθέσεις τους κατά του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν δεν ήταν μόνες.

Το μοίρασμα των ευθυνών και του κόστους είναι αναγκαίο στις ΗΠΑ και για δυο ακόμη λόγους:

Οι ΗΠΑ δεν αντέχουν πολλές επιστροφές φέρετρων με Αμερικανούς στρατιώτες, διότι θα ξυπνήσει το σύνδρομο του Βιετνάμ (κι αυτό είναι και λόγος αμφισβήτησης της παντοδυναμίας τους).

Οι ΗΠΑ δεν βρίσκονται και στην καλύτερη οικονομική τους κατάσταση, για να πληρώνουν μόνες τους.

Έτσι το NATO όχι μόνο δεν διαλύεται, όπως απέρρεε από το καταστατικό του, αφού διαλύθηκε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά ενισχύεται:

Διευρύνεται προς ανατολάς, ασκώντας πίεση προς τη Ρωσία, το laquo;στρατηγικό ανταγωνιστή των ΗΠΑraquo;, και πλησιάζοντας προς τις πλούσιες περιοχές της Κασπίας.

Διακηρύσσει, πάλι στην Ουάσινγκτον (23-24/4/99), το laquo;Νέο Δόγμαraquo;, με βάση το οποίο δίνει το δικαίωμα στον εαυτό του (!) να επεμβαίνει, όπου γης και αναδομεί κατάλληλα τις Ένοπλες Δυνάμεις των χωρών-μελών.

Μάλιστα πολλές φορές οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν θέλουν να δρουν μόνες, αλλά θέλουν να φαίνεται ότι δεν έχουν τον πρώτο λόγο. Στο Κοσσυφοπέδιο, την «τήρηση της τάξης» αναλαμβάνουν Γερμανοί και Γάλλοι και στο Αφγανιστάν ο διοικητής των «συμμαχικών δυνάμεων» είναι Βρετανός. Στο μέλλον θα βόλευε τις ΗΠΑ να μην εμπλέκονται καθόλου σε κάποιες επιχειρήσεις, στις οποίες την αποκλειστική ευθύνη να έχουν σύμμαχοι τους. π.χ. η ΕΕ με τον ευρωστρατό της.

Ο ευρωστρατός υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και NATO

Θεωρούμε δεδομένο ότι το NATO ελέγχεται πλήρως από τις ΗΠΑ και δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε σε αυτό το άρθρο. Να θυμίσουμε μόνο ότι ο Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (SACEUR) είναι πάντα Αμερικανός και ο ίδιος άνθρωπος είναι συγχρόνως και ο αρχιστράτηγος των Αμερικανικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (CINCEUR)!

Ποια είναι, όμως, η σχέση του ευρωστρατού με το ΝΑΤΟ; Εχει ο ευρωστρατος περιθώρια αυτονομίας, όπως ισχυρίζονται οι ευρωπαϊστές; Η δική μας απάντηση είναι ΟΧΙ και, για να στηρίξουμε την άποψη μας, παραθέτουμε συγκριτικά αποσπάσματα από τις αποφάσεις του NATO (Ουάσινγκτον, Απρίλης 1999) και τις αποφάσεις της ΕΕ (Ελσίνκι, Δεκέμβρης 1999), στα οποία φαίνεται ότι η ΕΕ όχι μόνο δεν σηκώνει το ανάστημα της στις ΗΠΑ και το NATO, αλλά υλοποιεί τις δικές τους αποφάσεις.

NATO: «To NATO ενσαρκώνει το διατλαντικό δεσμό που ενώνει Β. Αμερική και Ευρώπη σ' ένα μοναδικό συνεταιρισμό άμυνας και ασφάλειας».

ΕΕ: «To NATO παραμένει το θεμέλιο της συλλογικής άμυνας τον μελών του και θα συνεχίσει, να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαχείριση κρίσεων».

NATO: «Καλωσορίζουμε τη νέα ώθηση που δόθηκε στην ενίσχυση μιας κοινής ευρωπαϊκήςπολιτικής για την ασφάλεια και την άμυνα στα πλαίσια της Συνθήκης του Αμστερνταμ... Επιβεβαιώνουμε ότι ένας ισχυρότερος ευρωπαϊκός ρόλος θα βοηθήσει στην αύξηση της ζωτικότητας του NATO... θα παρασχεθούν στην ΕΕ προκαθορισμένες νατοϊκές δυνατότητες καθώς και κοινό υλικό για χρήση σε επιχειρήσεις υπό διοίκηση της ΕΕ».

ΕΕ: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπογραμμίζει τη βούληση του ν' αναπτύξει αυτόνομη ικανότητα να λαμβάνει αποφάσεις, καθώς και ν' αρχίσει να διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις υπό την ηγεσία της ΕΕ προς αντιμετώπιση διεθνών κρίσεων, σε περίπτωση που το NATO δεν συμμετάσχει σε αυτές ως σύνολο» [Σ.Σ: δηλ. η ΕΕ θεωρεί τον εαυτό της ως μέρος του ΝΑΤΟ].

NATO: «Ν' αναπτύξουμε... δυνάμεις, που αναπτύσσονται πιο γρήγορα, να διατηρούνται και να επιβιώνουν περισσότερο...».

ΕΕ: «Τα κράτη-μέλη πρέπει να είναι σε θέση ως το 2003 να αναπτύσσουν εντός 60 ημερών
και να υποστηρίζουν επί τουλάχιστον ένα έτος στρατιωτικές δυνάμεις μέχρι 50.000 - 60.000 ατόμων.».

NATO: ««To NATO και η ΕΕ πρέπει να διασφαλίσουν ότι θα αναπτυχθούν αποτελεσματικές αμοιβαίες διαβουλεύσεις, συνεργασία και διαφάνεια, οι οποίες θα οικοδομήσουν πάνω στους υπάρχοντες μηχανισμούς μεταξύ NATO και ΔΕΕ».

ΕΕ: «Θα καθοριστούν οι λεπτομέρειες για την πλήρη διαβούλευση, συνεργασία και διαφάνεια μεταξύ της ΕΕ και του NATO».

Το συμπέρασμα είναι άτι ο ευρωστρατος δεν δημιουργείται ως αντίβαρο ή άλλος πόλος από το NATO, αλλά κατόπιν απόφασης του NATO, με τον τρόπο και τους σκοπούς που θέλει το NATO και λειτουργεί με τις υποδομές του NATO και υπό τον έλεγχο του NATO.

Ολα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι κάποιοι ηγέτες στην Ευρώπη δεν θα ήθελαν μια πιο ανεξάρτητη ευρωπαϊκή πολιτική .Αλλά:

α) Δε μπορούν. Χαρακτηριστική είναι ανταπόκριση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ από τις Βρυξέλες (23/12/01): «Οι Ευρωπαίοι έχουν κατά καιρούς απειλήσει ότι... θ' αναγκαστούν ν' αναπτύξουν οι ίδιοι ανεξάρτητα δικά τους μέσα [Σ.Σ.: δηλ.: στρατιωτικές υποδομές]. Πλην. όμως, ουδείς τους πιστεύει, η δε απειλή αυτή έχει πλέον προσλάβει στις Βρυξέλλες χαρακτήρα μάλλον ανεκδότου, προς τέρψιν διπλωματών και άλλων αξιωματούχων».

β) Κι αν μπορούσαν, γιατί οι λαοί θα έπρεπε να περιμένουν από τις δυτικοευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις περισσότερη ανθρωπιά σε σύγκριση με των ΗΠΑ;

Ο ευρωστρατός και n τουρκική απειλή

Και ο δεύτερος ισχυρισμός των ευρωπαϊστών, ότι ο ευρωστρατος θα περιορίσει την τουρκική επιθετικότητα, θεωρούμε ότι είναι αβάσιμος, για τους εξής λόγους:

Ο ευρωστρατος δεν προορίζεται να δράσει στα σύνορα των χωρών-μελών της ΕΕ, αλλά μακρυά από αυτά (στις περιπτώσεις εκτός άρθρου 5, όπως κομψά λέει το NATO), δηλ. σε χώρες σαν το Αφγανιστάν ή τη Σομαλία. Αυτό συνάγεται και από τις πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ και απά το είδος του εξοπλισμού και τον τρόπο οργάνωσης και εκπαίδευσης του ευρωοτρατού.

Για να μην υπάρχουν καθόλου αμφιβολίες και δια παν ενδεχόμενο, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί, χωρίς να πάρουν εξουσιοδότηση από την ΕΕ, συνεννοήθηκαν με την Τουρκία (Σύμφωνο Κωνσταντινούπολης, (26/11/01) ότι ο ευρωστρατος δεν θα αναμιγνύεται σε περιοχές που η Τουρκία θεωρεί ζωτικό της χώρο, όπως η Κύπρος και το Αιγαίο, αλλά και το Κουρδιστάν και ο Καύκασος. Στις περιοχές αυτές, χωροφύλακας αναγορεύεται η Τουρκία και ο ευρωστρατός δεν χρειάζεται.

Το κείμενο της Κωνσταντινούπολης απεδέχθησαν και οι 14 εταίροι μας της ΕΕ και μόνο η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να δείξει ότι αντιδρά και «πέτυχε» αναβολή της απόφασης για το ζωτικό χώρο της Τουρκίας, χωρίς ν' απορρίψει το κείμενο!

Αυτή η αναβολή δεν έχει κανένα κόστος για την ΕΕ, διότι η δημιουργία του ευρωστρατού προχωρεί κανονικά. Όταν το
2003 ο ευρωστρατος θα είναι
έτοιμος, βλέπουμε δύο ενδεχόμενα α) Να έχει γίνει αποδεκτό
και από την Ελλάδα το κείμενο
της Κωνσταντινούπολης με κάποιες λεκτικές βελτιώσεις, όπως πχ. ότι ο ευρωστρατος δεν θα επεμβαίνει στο ζωτικό χώρο όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά οποιουδήποτε μέλους ή υποψήφιου μέλους. Αυτή η προσθήκη δεν βελτιώνει σε τίποτα τα
πράγματα για την Ελλάδα διότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει να επιτεθεί εναντίον κανενός,

β) Το θέμα να παραμείνει ανοιχτό επ' αόριστον. Κα πάλι δεν υπάρχει διαφορά, πρώτον, διότι ό,τι προβλέπει το κείμενο προβλέπεται κάπως γενικότερα από τις αποφάσεις Ουάσινγκτον και Ελσίνκι, κα, δεύτερον, ο ευρωστρατος αυτό που χρειάζεται είναι ξεκάθαρη απόφαση γι' αυτό που θέλει να κάνει (τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τη γη) και όχι γι' αυτά που δεν θέλει να κάνει (τον περιορισμό της τουρκικής επιθετικότητας).

Η υποκρισία της κυβέρνησης Σημίτη επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι δεν έκανε τίποτα για ν' αποτρέψει ή να επηρεάσει ή να καταγγείλει το Σύμφωνο της Κωνσταντινούπολης, ούτε για να ενημερώσει κανέναν από τους 14 πριν φτάσουν στο Λάακεν, και κυρίως από το γεγονός ότι υπέγραψε τις αποφάσεις της Ουάσινγκτον και του Ελσίνκι, από τις οποίες απορρέει αυτό το Σύμφωνο.

Ας υποθέσουμε (υπόθεση εργασίας) ότι αποφασιζόταν να έχει ο ευρωστρατος ρόλο σε κρίσεις που απειλούν ένα κράτος-μέλος της ΕΕ. Και πάλι η
Τουρκία παρ' ότι δεν είναι μέλος της ΕΕ, έχει ρόλο και λόγο στον ευρωστρατό με βάση τις αποφάσεις Ουάσινγκτον και του Ελσίνκι. Παραθέτουμε:

NATO: «Αποδίδουμε τη μεγαλύτερη σημασία στο να διασφαλίσουμε την όσο το δυνατόν πληρέστερη συμμετοχή Ευρωπαίων συμμάχων που δεν ανήκουν στην ΕΕ σ' επιχειρήσεις αντίδρασης σε κρίσεις υπό τη Διοίκηση της ΕΕ».

ΕΕ: «Θα γίνουν οι κατάλληλες διευθετήσεις, που θα επιτρέπουν σε ευρωπαϊκά κράτη-μέλη του NATO που δεν συμμετέχουν στην ΕΕ να συμβάλουν στη στρατιωτική διαχείριση κρίσεων από την ΕΕ-.

Οι αποφάσεις αυτές αναφέρονται στις 3 χώρες-μέλη του NATO που δεν είναι μέλη της ΕΕ (Νορβηγία, Ισλανδία, Τουρκία), δηλ. στην εξής μία: την Τουρκία.

Η στάση που κρατάει η ΕΕ στα ελληνοτουρκικά είναι ακριβώς ίδια με τη στάση της ΔΕΕ και του NATO, που, ερμηνεύοντας το άρθρο 5 του καταστατικού του, ξεκαθάρισε ότι εγγυάται τα σύνορα της Ελλάδας έναντι οποιουδήποτε εχθρού που δεν είναι μέλος του NATO (δηλ. σήμερα πρακτικά από κανέναν), ενώ δεν τα εγγυάται σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης (δηλ. τον μόνο ορατό σήμερα κίνδυνο).

Για τη διαπραγμάτευση που κατέληξε στο Σύμφωνο της Κωνσταντινούπολης έχουμε δύο ακόμη σχόλια:

α) Οι Αμερικανοί διαπραγματεύθηκαν ένα σημαντικό θέμα της ΕΕ, χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ. Η ΕΕ όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε, αλλά οι 14 απεδέχθησαν το Σύμφωνο, πράγμα που επιβεβαιώνει τον καθοδηγητικό ρόλο των ΗΠΑ.

β) Η Τουρκία χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ, συναποφασίζει για το στρατό της ΕΕ και ασκεί βέτο, ενώ της Ελλάδας, που είναι μέλος της ΕΕ, δεν ζητείται καν η γνώμη για ένα ζωτικό της θέμα !

Το συμπέρασμα είναι ότι όλη η διαδικασία δημιουργίας του ευρωστρατού και η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν όχι μονό δεν μείωσε την τουρκική επιθετικότητα, αλλά έδωσε διαβεβαιώσεις στην Τουρκία ότι μπορεί να επιτεθεί όπου και όποτε θέλει, χωρίς οι «μεγάλοι» να την ενοχλήσουν. Έτσι ο Ετσεβίτ αποθρασύνεται και δηλώνει: «Δεν αλλάζει ούτε λέξη· (από το Σύμφωνο). Η θέση της Ελλάδας έγινε δυσχερέστερη.

Και άλλες αρνητικές συνέπειες για την Ελλάδα

Ετσι, λοιπόν, η Ελλάδα οδηγείται στη συμμετοχή 400 αξιωματικών και 3.500 στρατιωτών στον ευρωστρατό και άλλων τόσων για εφεδρεία, με
κόστος 20 δις δρχ. το μήνα.Θα πληρώνουμε τόσα χρήματα για κάτι που. τουλάχιστον, δενμας αφορά, για να μην αναφέρουμε τη δυσαρέσκεια ή εχθρότητα που θα προκαλείταιαπέναντι μας, λόγω της συμμετοχής μας στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις εναντίον τωνλαών. Ταυτόχρονα δεσμεύουμε για τον ευρωστρατό 40 μαχητικά αεροσκάφη, ελικόπτερα, φρεγάτες, υποβρύχια κ.λπ.
Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το πλαίσιο Ουάσινγκτον - Ελσίνκι, δηλ. τη συμμετοχή μας και στο NATO, δηλ. ότι:

Διαλύουμε ολόκληρα τμήματα των Ενόπλων μας Δυνάμεων και τα μετατρέπουμε σε επιτελεία

Σε περίπτωση τουρκικής απειλής μας απαγορεύεται να κινήσουμε ολόκληρες μεγάλες μονάδες που υπάγονται στο NATO, αν δεν μας επιτρέψει το NATO.

Αλλάζουμε σταδιακά όλο το δόγμα των Ενόπλων Δυνάμεων, από αμυντικό (προς την Τουρκία) σε επιθετικό (προς κάθε Αφγανιστάν).

Αγοράζουμε όπλα όχι τα πιο καλά, πιο φθηνά και πιο χρήσιμα σε μας, αλλά αυτά που θέλουν οι «σύμμαχοι μας».

Γεμίζουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις μισθοφόρους και μάναντζερ (!), αλλάζοντας όλο το πνεύμα που υπήρχε μέχρι τώρα και μας επέτρεψε να επιβιώσουμε ως κράτος πέραν πάσης «λογικής».

Το συμπέρασμα που εμείς τουλάχιστον βγάζουμε απ' όλα τα παραπάνω, είναι ότι η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στον ευρωστρατό ζημιώνει την αμυντική μας ικανότητα και αυτός είναι ένας από τους πολλους λόγους για τους οποίους πρέπει ν' αποχωρήσουμε από αυτήν, ν' αποφασίζουμε oι ίδιοι για το μέλλον του τόπου μας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι αυτός είναι ένας εύκολος δρόμος, ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.