ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ένα από τα απροσδόκητα (;) αποτελέσματα των δημοτικών-νομαρχιακών εκλογών ήταν η ανάδειξη προβλήματος ακροδεξιάς στην κοινωνία μας.

Ακροδεξιά, ως υπολείμματα των παλαιών (και νέων) φιλοβασιλικών, μεταξικών και φιλοχουντικών, υπήρχε ήδη [στις εκλογές μάλιστα του 1977 με σεβαστό ποσοστό 6-7%], ως ασήμαντη διακριτή πολιτική οντότητα. Η ανοησία (;), όμως, της Ν.Δ. με την επιλογή Τζανετάκου που δημιούργησε τη φούσκα του Καρατζαφέρη, και η κοντόφθαλμη πολιτική της διόγκωσης ακροδεξιών χαρακτηριστικών στους Ψωμιάδη (Θεσσαλονίκη), Αμοιρίδη (Δράμα) και Καζάκου (Ζωγράφου) φαίνονται να δρομολογούν προσπάθεια δημιουργίας σοβαρής νεοφασιστικής πολιτικής δύναμης.

Το γιατί προπαγανδίζει κάτι τέτοιο το ΠΑΣΟΚ, μετά την αποτυχία της απόπειρα Αβραμόπουλου, είναι εντελώς φανερό. Αγωνίζεται με κάθε τρόπο να κρατηθεί στην εξουσία. Από την άλλη, αν υπάρχει πραγματική ακροδεξιά, όντως και πρέπει να έχει πολιτική εκπροσώπηση. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν πράγματι υπάρχουν οι ουσιαστικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.

Αν προϋπόθεση είναι η ύπαρξη αντιδημοκρατικών, αυταρχικών, ολοκληρωτικών αντιλήψεων, ο όρος αυτός πληρούται, μόνο που κατανέμεται σε όλες, σχεδόν, τις πολιτικές δυνάμεις και επομένως δεν οδηγεί σε ακροδεξιό κόμμα. Αν, αντίθετα, προϋπόθεση είναι η ύπαρξη πραγματικών προβλημάτων και η εκμετάλευσή τους από επιτήδειους με την υποβοήθηση από εκείνους που δε θέλουν, φυσικά, την αντιμετώπιση τους με την ορθή επίλυσή τους, τότε ο κίνδυνος ακροδεξιάς και μάλιστα αξιόμαχης είναι ορατός και μεγάλος.

Αν τα προβλήματα που δημιουργούνται από την λαίλαπα της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης, όπως εξειδικεύονται σε μας από την Ε.Ε., δεν τύχουν στην ολότητά τους (οικονομικά, κοινωνικά, θεσμικά, πολιτιστικά, εθνικά, ακόμη και θρησκευτικά) της αναγκαίας ανάλυσης και αντιμετώπισής τους από την προοδευτική πλευρά, τότε είναι λογικά αναμενόμενο να αναφανεί η απλοϊκή, λαϊκίστικη και επομένως εύληπτη και αποτελεσματική ακροδεξιά εκδοχή της. Αν τα αισθήματα αδικίας και εγκατάλειψης, ατομικής ή συλλογικής (π.χ στην περιφέρεια), ανησυχίας και φόβου από την ανεργεία και τους μετανάστες, αγανάκτησης για την πανδημία της διαφθοράς και απόγνωσης από την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων δε βρουν έκφραση και πρόταση θεραπείας και υπέρβασης, σε προοδευτικές δυνάμεις, τότε θα τα εκφράσει η ακροδεξιά, με τα αναμενόμενα, γνωστά, αποτελέσματά της.

Αν μάλιστα, όπως συμβαίνει παντού, σχεδόν, στην Ευρώπη, την τάση αυτή την υποδαυλίζουν οι κατεστημένες δυνάμεις, ώστε να αποφύγουν την επίλυση των προβλημάτων με τον εξορκισμό της ακροδεξιάς επίκλησής τους, τότε ο κίνδυνος γίνεται μεγαλύτερος, με πρώτα θύματα, πολιτικά όμως μόνο δυστυχώς(!), τους υποδαυλιστές.

Οι καιροί, ίσως, ου μενετοί για την πραγματική αριστερά και ευρύτερα για τους πραγματικά προοδευτικούς, ανεξάρτητα από τις ταμπέλες.