ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μετά το Ιράκ ο αμερικανικός επεκτατισμός έθεσε το νέο του στόχο, το Ιράν. Γεγονός που έχει συσχετισθεί με τις τελευταίες δυναμικές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις στην Τεχεράνη, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να είναι πλήρως αληθές, τουλάχιστον προς το παρόν.

Το γρήγορο και νικηφόρο τέλος του εικονικού πολέμου στο Ιράκ ευτυχώς δε συνοδεύτηκε από πλήρη επικράτηση των Η.Π.Α., όπως αποδεικνύει η γνήσια αντίσταση του ιρακινού λαού που κλιμακώνεται. Επόμενος στόχος είναι το Ιράν, μια χώρα που από την εποχή της πτώσης του καθεστώτος του Σάχη και της ανόδου του κινήματος των ισλαμιστών στην εξουσία αποτελεί διακηρυγμένο εχθρό των Η.Π.Α., μόνο και μόνο επειδή δε δέχεται να υπακούσει και να υποταχθεί, ακολουθώντας τη δική της, ανεξάρτητη πορεία.

Ωστόσο, η περίπτωση του Ιράν διαφοροποιείται σημαντικά απ' αυτή του Ιράκ. Σε αντίθεση με το Ιράκ, όπου το καθεστώς ήταν διεφθαρμένο και κατ' ουσία φιλικό προς τις Η.Π.Α., όπως απέδειξαν οι δύο πόλεμοι του Κόλπου, στο Ιράν υπάρχει μια ηγεσία που απ' ότι φαίνεται, είναι ανεξάρτητη και κυρίως ένας λαός περισσότερο ομοιογενής που θα είναι πιο εύκολο ν' αντισταθεί. Επέμβαση των Αμερικάνων θα οδηγούσε σε πόλεμο ολοκληρωτικό, μακράς διαρκείας με ανυπολόγιστο για αυτούς κόστος.

Το Ιράν διαθέτει προϋποθέσεις για να γίνει το νέο Βιετνάμ. Είναι λοιπόν λογικό να αναμένει κανείς αμερικάνικη υποκίνηση για υπονόμευση του φονικού καθεστώτος εκ των έσω, ώστε να το οδηγήσει σε πτώση. Πέρα βέβαια από την προσπάθεια διεθνούς απομόνωσης του μέσω καταγγελιών στη διεθνή κοινή γνώμη και στους διεθνείς οργανισμούς για δήθεν πυρηνικά που διαθέτει, στην οποία επιδίδεται τελευταία η Ουάσιγκτον. Γι' αυτό πολλοί έσπευσαν να συσχετίσουν τις πρόσφατες ογκώδεις και δυναμικές διαδηλώσεις των νέων, κυρίως φοιτητών, στην Τεχεράνη με την επιθετικότητα των Η.Π.Α., ότι δηλαδή είναι υποκινούμενες από τις Η.Π.Α

Το ζήτημα δεν είναι απλό. Σίγουρα οι Η.Π.Α. θέλουν την εσωτερική αναταραχή στο Ιράν και σίγουρα μέσω αυτής επιδιώκουν αλλαγή του καθεστώτος, ώστε χωρίς πολεμική επέμβαση να ενισχύσουν και να επιβάλουν δυνάμεις φιλικές προς αυτούς και το Ισραήλ, τώρα μάλιστα που φέρεται να διαθέτει πυραύλους τόσου βεληνεκούς που να μχορούν να πλήξουν το Τελ Αβίβ. Δεν μπορούν όμως να δημιουργήσουν αναταραχές εκ του μηδενός. Υπάρχει λοιπόν εκεί γνήσια δυσαρέσκεια και κινητοποιήσεις φοιτητών, δηλ. της ανώτερης τάξης που δε μετέχει στην εξουσία.

Πρέπει να θυμηθούμε ότι η επανάσταση κατά του Σάχη ήταν αυθόρμητη και τέθηκε εξαρχής υπό την ηγεσία των σιϊτών μουλάδων. Οι σιϊτες, η αριστερή (ας πούμε) πτέρυγα του Ισλάμ, πάντοτε ήταν μειοψηφία (εκτός από το Ιράν) και πάντοτε τελούσε υπό διωγμό. Στο Ιράν για πρώτη φορά στην ιστορία τους βρέθηκαν να ασκούν εξουσία, γι' αυτό και στην πρώτη φάση πέρα από το κοινωνικό πρόγραμμα τους επιχείρησαν να εφαρμόσουν και το θρησκευτικό του περίβλημα κατά τρόπο θρησκόληπτο. Αυτό άρχισε να μετριάζεται με την επικράτηση των μετριοπαθών του καθεστώτος κάτω από τον πρόεδρο Χαταμί και τους εμπόρους του Μπαζαάρ. Οι αλλαγές όμως είναι αργές και η νεολαία αδημονεί. Αυτό προσπαθούν να εκμεταλλευθούν οι Η.Π.Α. Μόνο που οι διαδηλωτές στρέφονται και εναντίον τους!

Είναι νωρίς για να προδιαγράψουμε τις εξελίξεις εκεί, όμως αυτές δεν πρέπει να είναι και τόσο ευοίωνες για τις Η.Π.Α., έστω κι αν το καθεστώς εμφανίζεται κάπως υποχωρητικό στα λόγια.