ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Από τις 20 Μαρτίου, πou άρχισε ο πόλεμος, εκτός των 450 νεκρών Αμερικανών, 8200 βαριά τραυματισμένοι έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία της Γερμανίας. Μετά το «τέλος του πολέμου» η ιρακινή αντίσταση κάθε μέρα τιμωρεί τους κατακτητές. Η φρίκη του πολέμου συνεχίζεται, παρότι την αποκρύβουν με απαγορεύσεις οι Μπους και Μπλερ.

Αντίθετα με το Βιετνάμ, οπότε η στράτευση ήταν υποχρεωτική, στο ΙΡΑΚ πηγαίνουν μόνο εθελοντές, που είναι όλοι εξαθλιωμένοι άνεργοι νέοι των αμερικανικών γκέτο κι έτσι δεν υπάρχουν εσωτερικές αντιδράσεις. Τα όπλα, για τα οποία υποτίθεται ότι έγινε ο πόλεμος, δε βρέθηκαν, ούτε πρόκειται να βρεθούν και η σύλληψη του Σαντάμ, παρά τους πανηγυρισμούς, ούτε έλυσε κάποιο πρόβλημα, ούτε ικανοποίησε τους ιρακινούς. Μόνο οι Μπους και Μπλερ ενθουσιάστηκαν, γιατί ανέβηκε η δημοτικότητα τους.

Αντίθετα, οι εκδηλώσεις κατά των κατακτητών συνεχίζονται στο ΙΡΑΚ και αποδεικνύουν το μίσος του ιρακινού λαού κατά των "απελευθερωτών" τους. Το περιστατικό στο κέντρο της Μοσούλης, όπου Ιρακινοί έκοψαν με φρικτό τρόπο τους λαιμούς δυο Αμερικανών στρατιωτών, ορμώντας στο αυτοκίνητο τους, και τα πανηγύρια που ακολούθησαν, οι αποτρόπαιες εικόνες των πτωμάτων των Ισπανών πρακτόρων και των Ιρακινών που τα κλωτσούσαν, οι πανηγυρισμοί γύρω από κάθε φλεγόμενο αμερικανικό όχημα ή ελικόπτερο (απαγορευμένες εικόνες για την αμερικανική τηλεόραση), οι διαδηλώσεις και οι καθημερινές επιθέσεις ιρακινών αντιστασιακών είναι ενδεικτικές και βεβαιώνουν ότι οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να φύγουν νικητές από το Ιράκ.

Ο εκνευρισμός των Αμερικανών πολλαπλασιάζει τις λανθασμένες ενέργειες τους και συνεχώς αυξάνει τους εχθρούς τους. Οι καθημερινές συλλήψεις Ιρακινών με βάρβαρο και μερικές φορές χυδαίο τρόπο μέσα στα σπίτια τους, μπροστά στα παιδιά και τις γυναίκες τους, έχουν ανεβάσει τους κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων σε 10.000, από τους οποίους μόνο 200 είναι αναγνωρισμένοι αιχμάλωτοι πολέμου. Οι υπόλοιποι είναι στο έλεος των αρχών κατοχής, χωρίς κανένα δικαίωμα. Οι τυφλές επιθέσεις Αμερικανών, όπως στη Σαμάρα, κατά την οποία πυροβολούσαν προς κάθε κατεύθυνση, σκοτώνοντας περαστικούς, μεγαλώνουν την αγανάκτηση και τροφοδοτούν την αντίσταση με νέους μαχητές.

Ο πετρελαϊκός πλούτος του ΙΡΑΚ ανταλλάσσεται με αίμα, που δεν συγκινεί τα γεράκια των ΗΠΑ και δεν επηρεάζει το ψυχρό-ψυχασθενικό χαμόγελο του Μπους. Αλλά η ώρα της τιμωρίας πλησιάζει, αν δεν έφτασε ήδη.