ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο πόλεμος στο Ιράκ, η απίστευτα ιταμή αμερικανική πρόκληση, κυριαρχεί ήδη και στην Ελλάδα. Αποκαλύπτει ό,τι ήταν καλυμμένο, αποκρυσταλλώνει ό,τι ήταν αδιαμόρφωτο και επιταχύνει ό,τι ήταν σε αργή διαδικασία δημιουργίας.

Στο πολιτικό εποικοδόμημα της χώρας μας κυριαρχεί ακόμη μια μεγάλη αντίφαση. Από τη μία βρίσκεται κάτω από την κοινωνικοοικονομική κυριαρχία της Ευρώπης (με όλες τις αντανακλάσεις και των ενδοευρωπαϊκών αντιθέσεων) και από την άλλη κάτω από την πολιτικοστρατιωτική κηδεμονία των ΗΠΑ, τα τελευταία 50 χρόνια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία ύπαρξης μιας σταθερής γραμμής, έστω και υποτέλειας (!), που εν μέρει καλυπτόταν μέχρι σήμερα από την εκάστοτε συμφωνία μεταξύ των επικυρίαρχων για την επιλογή ενός επιτετραμμένου κυβερνήτη, που να εξασφαλίζει, έστω σε minimum επίπεδο, την εξυπηρέτηση όλων τους.

Με τον πόλεμο στο Ιράκ και τα παρεπόμενα του (ασυγκρίτως σημαντικότερα από τον πόλεμο αυτόν καθ' εαυτόν) έστω και αυτή η «σταθερότητα» περιέρχεται σε δεινή δοκιμασία. Η επιθυμία των κυρίαρχων τώρα λόμπι των ΗΠΑ για απροκάλυπτη παγκόσμια κυριαρχία, χωρίς στηρίγματα, συμμάχους και προσχήματα, μετατρέπει σε εφιάλτη την επιλογή της άρχουσας κάστας της χώρας μας για πρόσδεση της στην Ε.Ο.Κ., ώστε να έχει εξασφαλίσει την επιβίωση της σε βάρος του ελληνικού λαού.

Η ουσιαστική διάλυση της Ε.Ε. (το «ένωση» ακούγεται πλέον ως κακόγουστο αστείο...), η αδυναμία της να πει έστω και ένα λόγο από κοινού για τον αποτρόπαιο πόλεμο και, το κυριότερο, η εκπληκτική δήλωση των 15 για «ενίσχυση των διατλαντικών σχέσεων»(!) αφήνουν έκθετες και μετέωρες τις καθιερωμένες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και όλους τους μηχανισμούς στήριξης τους.

Το ΠΑΣΟΚ έπαθε σκοτοδίνη. Το κόμμα υποστηρίζει τις αντιπολεμικές εκδηλώσεις και η κυβέρνηση του ουσιαστικά συμμετέχει στον πόλεμο κατά του Ιράκ, με τις πάσης φύσεως διευκολύνσεις. Εκεί που έλπιζε ο Κ. Σημίτης ότι ως προεδρεύων στην Ε.Ε. θα ανέβαζε το κύρος του και θα διευκόλυνε , εν πολλοίς, τα σχέδια του για το μέλλον του ίδιου ή, έστω, του ΠΑΣΟΚ, έρχεται ο πόλεμος και τα αναστατώνει όλα. Ακόμη και η «επιτυχία» του για την εισδοχή της Κύπρου στην Ε.Ε (με την αποδοχή, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, του σχεδίου Ανάν...) τώρα βρίσκεται στον αέρα. Πώς θα αντιμετωπίσουν οι Γαλλογερμανοί (και όχι μόνο αυτοί) τους νέους εταίρους; θα τους αποδεχτεί τελικά το Ευρωκοινοβούλιο, Η ελληνοτουρκική προσέγγιση, δηλαδή η αποδοχή όλων των τουρκικών απαιτήσεων, δεν είναι πλέον αρεστή ούτε στην Ευρώπη ούτε στις Η.Π.Α. Ακόμη κι ο Γιωργάκης θα μετάνιωσε για την πρόσφατη δήλωση του ότι «δεν ευθύνεται η Τουρκία για την αποτυχία στην Χάγη του σχεδίου Ανάν»(!), τώρα που η απροκάλυπτη αμερικάνικη πορεία του αμφισβητείται έντονα, τόσο, ώστε να διώξει ο Σημίτης τους περισσότερους συμβούλους του από τις Βρυξέλλες. Ποιος ξέρει σε τι ενέργειες υπόγειες προέβαιναν αυτά τα ανεκδιήγητα αμερικανάκια.

Το σχέδιο να καλυφθούν όλα τα προβλήματα της χώρας πίσω από τις ομοβροντίες της «μητέρας όλων των δικών», της, όσης 17^ης Ν, και της προεδρίας με τις παράτες και τις εορτές

πάει πλέον περίπατο. Και η διαφαινόμενη απόφαση όλα τα προβλήματα να παρουσιαστούν ως αποτέλεσμα του πολέμου μόνο πικρά μειδιάματα θα προκαλέσει. Το μόνο που μένει είναι το «βλέπουμε και κάνουμε», μια που και η ελπίδα ότι ο πόλεμος θα τελειώσει γρήγορα (δηλαδή να κυριαρχήσουν αναίμακτα οι αναίσχυντοι των Αμερικανών!) δε φαίνεται να πραγματοποιείται.

Η Ν.Δ. βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. Και υπέρ του πολέμου «κατά του δικτάτορα Σαντάμ» και υπέρ της ειρήνης (!)· και υπέρ της Ευρώπης και υπέρ της Αμερικής, όπως και υπέρ των πλουσίων και υπέρ των φτωχών. Αν χρειαστεί (κάτι που το απεύχεται), ο Κ. Καραμανλής, τουλάχιστον, θα συνταχθεί, όπως και ο Σημίτης, με το γαλλογερμανικό άξονα, όμως ευελπιστεί ότι τελικά θα μπορέσει να γίνει αποδεκτός από όλους, κάτι δύσκολο όμως πλέον.

Γενικά βρίσκονται κι αυτοί σε πλήρη σύγχυση. Δεν ξέρουν αν θέλουν πρόωρες εκλογές ή όχι. Δεν ξέρουν αν πρέπει να ανακοινώσουν τα προγράμματα τους ή όχι και, πιο ενδόμυχα, αν θέλουν να πάρουν την κυβέρνηση ή όχι, εν όψει των διευρυμένων, πλέον, προβλημάτων, που ίσως εγκυμονούν εκρήξεις. Και, βέβαια, υπάρχει, όπως και στο ΠΑΣΟΚ, και άλλη ανησυχία. Μήπως εξελιχθεί σε πραγματική η αντίθεση Γαλλογερμανών, και Ρωσοκινέζων με τους τωρινούς κυρίαρχους στις Η.Π.Α., οπότε θα έχουμε ριζικές ανακατατάξεις στους κομματικούς σχηματισμούς...

Όσο για Κ.Κ.Ε. και ΣΥΝ το κύριο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα εξασφαλίσουν εκλογικά οφέλη (ο ΣΥΝ εκλογική επιβίωση, μάλιστα) από τον αντιπολεμικό πυρετό, με αποτέλεσμα να δημιουργούν εμπόδια ακόμη και στη διαδηλωμένη, πλέον, επιθυμία όλων, σχεδόν, των αναγεννημένων πολιτών να εκφράσουν ενωτικά τη νέα δυναμική που τώρα δημιουργείται.

Και εδώ έγκειται το νέο και ελπιδοφόρο φαινόμενο. Όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, έτσι και στη δική μας κοινωνία οι πολίτες άρχισαν να αυτονομούνται, πλέον, από τις κομματικές γραμμές και συστοιχίσεις. Αρχισαν να βλέπουν καθαρά ότι οι μέχρι τώρα ηγεσίες δεν είχαν καμία σχέση με τα προβλήματα και αιτήματα αυτών που τυπικά εκπροσωπούσαν. Ο πόλεμος κατέδειξε αυτήν την πλήρη αναντιστοιχία. Ακόμη και οι βαθιά θρησκευόμενοι στη χώρα μας αγανάκτησαν για την επί τέσσερις μέρες σιωπή των Χριστόδουλου και Βαρθολομαίου και τους υποχρέωσαν την πέμπτη μέρα να πάρουν κάποια θέση.