ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πολύ λόγος ακούγεται πάντοτε στις εκλογές για τη χαμένη ψήφο, την ψήφο δηλ. που δίνεται σε μικρά κόμματα που έχουν μικρή ή και μηδαμινή πιθανότητα εισόδου στη Βουλή, ακόμη και σε μικρά κοινοβουλευτικά κόμματα που δεν έχουν πιθανότητα να σχηματίσουν κυβέρνηση. Και είναι φανερό ποιοι ωφελούνται και επομένως προπαγανδίζουν μια τέτοια αντίληψη. Το δικομματικό σύστημα, δηλ. το πολιτικό σύστημα με δύο εναλλασσόμενα κόμματα (που πολλές φορές αλλάζουν αρχηγούς και ονόματα, για να δίνουν την εντύπωση του καινούργιου...) στην εξουσία, ώστε το ένα να απορροφά την κοινωνική δυσαρέσκεια που προκαλεί η άσκηση εξουσίας του άλλου και έτσι να διαιωνίζεται το σύστημα, μόνο με τέτοιες προπαγανδίσεις μπορεί να στέκεται.

Το μεγάλο ερώτημα, βέβαια, είναι ποια ψήφος είναι πράγματι χαμένη και μάλιστα όχι μόνο χαμένη αλλά και καταστροφική. Ερώτημα, που σ' αυτές τις εκλογές άρχισε να ακούγεται · εντονότερα από κάθε άλλη φορά, μια που ελάχιστοι, ακόμη και απ' αυτούς που είναι αποφασισμένοι να ψηφίσουν ένα από τα δύο κυβερνητικά κόμματα, ελπίζουν ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει απ' αυτά.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πολύ εύκολη πλέον.

Πρώτα πρώτα στις εκλογές δεν πάμε να ψηφίσουμε αυτούς που οι άλλοι (ξένοι, αεριτζήδες, μεταπράτες, εργολάβοι και προμηθευτές) με τα Μέσα Μη Ενημέρωσης μας στήνουν εμπρός μας. Πάμε για να ψηφίσουμε για το πώς θέλουμε να λειτουργεί και να εξελίσσεται η κοινωνία μας, για το πώς θέλουμε να ζούμε εμείς όλοι εδώ, ακόμη και σ' όλο τον κόσμο. Πάμε για να διαλαλήσουμε τις δικές μας σκέψεις, προτάσεις, ιδέες και οράματα. Πώς αλλιώς, άλλωστε, αυτά 9α εκφραστούν και πώς αλλιώς οι από άλλους επιλεγμένοι κα διορισμένοι (που δέχονται τις εκλογές μόνο για νομιμοποίηση της εκ των προτέρων επιλογής και διορισμού τους, όπως έντονα πλέον φάνηκε στην εκ των υστέρων «εκλογή» του Γιωργάκη στο τωρινό φιάσκο του Π.Α.Σ.Ο.Κ.) δε θα μπορούν πλέον να ισχυρίζονται ότι, ό,τι και να κάνουν, πάντα αυτούς θα ψηφίζουν οι «μάζες»;

Δεύτερον, πάμε να ψηφίσουμε για να επικροτήσουμε ή να απορρίψουμε αυτά που ήδη έγιναν και που αποτελούν πρόκριμα γι' αυτά που θα γίνουν. Και αν κάποιοι πιστεύουν ότι ήταν καλή η μέχρι τώρα διακυβέρνηση ή ότι οι άλλοι που φιλοδοξούν να τους αντικαταστήσουν θα είναι καλύτεροι ή ότι κάποιο μαγικό ραβδί θα τους κάνει τώρα καλύτερους, καλώς θα τους ψηφίσουν. Αν, όμως, δεν πιστεύουν σε κάτι τέτοιο, τότε γιατί θα τους στηρίξουν;

Και όποιος λίγο σκεφτεί, θα βρει και τρίτον και τέταρτον και εκατοστό λόγο που θα πρέπει συνειδητά να πηγαίναμε στις εκλογές και που κανένας δε θα δικαιολογούσε λογικά την ψήφο σ' αυτά τα κόμματα. Εκτός φυσικά αν εμφορείται κάποιος από ποδοσφαιρικά σύνδρομα ή κυριαρχεί σ' αυτόν η ψυχολογική ανασφάλεια και θέλει να είναι απλώς με τους πολλούς, που όμως πολύ γρήγορα θα γίνουν πολύ λίγοι, αν η ψήφος γίνει λογική και εκφράζει πραγματικά εμάς και όχι τους άλλους, που μας την επιβάλλουν.

Το δεύτερο, επίσης σημαντικό, ερώτημα είναι πώς θα μπορούσαμε να είναι δικαιωμένη μια ψήφος σε ένα μη κυβερνητικό κόμμα και ακόμη πιο συγκεκριμένα στο ίδιο το Α.Σ.Κ.Ε.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό φαίνεται κάπως πιο δύσκολη, στην πραγματικότητα όμως είναι ακόμη πιο εύκολη. Δικαιωμένη ψήφο έχει και γενικότερα δικαίωση αισθάνεται πολιτικά κάποιος, όταν πρώτα-πρώτα η ψήφος του και η πολιτική του στάση και δράση γενικότερα είναι

εκείνη που τον εκφράζει πραγματικά. Η μεγαλύτερη δικαίωση για ένα άνθρωπο είναι να τα έχει καλά με τον εαυτό του, να έχει εξασφαλίσει κατά το δυνατό τον αυτοσεβασμό του.

Έπειτα, ο κάθε ένας είναι, ή πρέπει να είναι, το 100% του εαυτού του και δε χρειάζεται να περιμένει να κάνουν πρώτα οι άλλοι το σωστό, αν κάτι το θεωρεί σωστό, και ύστερα να ακολουθήσει εκείνος, γιατί, αν σκέπτονται έτσι και οι άλλοι, πότε επιτέλους θα γίνει το σωστό; Μόνο αν αρχίσει να γίνεται το σωστό από κάπου, έστω και από έναν μόνο, υπάρχει ελπίδα αργά ή γρήγορα αυτό να επικρατήσει.

Αυτά θα έπρεπε να αρκούν. Ας προσθέσουμε όμως ακόμα κάτι, από τα πολλά που θα δικαίωναν την πραγματικά δική μας συνειδητή ψήφο και στάση. Είναι σίγουρο και κανείς σχεδόν δεν το αμφισβητεί, ότι μετά τις εκλογές, όποιος και αν πλειοψηφήσει στις 7 του Μάρτη, έρχεται καταιγίδα πολλαπλή, θα υπάρξει άραγε κανείς από αυτούς που στήριξαν τα κυβερνητικά ή ημικυβερνητικά κόμματα που να αισθάνεται δικαιωμένος; Ποιος μόνο θα έχει το δικαίωμα, το ηθικό σθένος και την αποτελεσματικότητα να επιτιμήσει για το παρόν και να συμβουλεύσει για το μέλλον; Και ποιος θα έχει, έστω και στο ελάχιστο, συμβάλει για μια καλύτερη κοινωνία, για ένα καλύτερο άνθρωπο; Και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι «οι (λεγόμενες) ουτοπίες είναι τα προσχέδια της πραγματικότητας» πάντοτε!