ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μετά την καταστροφή στον Ινδικό ωκεανό έγινε τεράστια κινητοποίηση συμαράστασης φιλανθρωπικών οργανώσεων, μεμονωμένων ανθρώπων και κοινωνικών φορέων σ’ όλον τον κόσμο. Απ’ αυτό το κύμα συμπαράστασης δεν ήταν δυνατό να απουσιάζουμε κι εμείς, οι Έλληνες, δείχνοντας ιδιαίτερη ευαισθησία, έστω κι αν κάποιοι λειτουργούν από μόδα ή τάση επίδειξης. Όμως δεν μπορούμε να μην καταγγείλουμε τα κροκοδείλια δάκρυα των υπευθύνων της συμφοράς, όσων με την αδιαφορία τους συνέβαλαν σ’ αυτήν και όσων προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την τραγωδία, για να κάνουν μπίζνες ή να επεκτείνουν την εξουσία τους στις πληγείσες περιοχές, με πολιορκητικό κριό τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.

Το φυσικό φαινόμενο των « Τσουνάμι» είναι γνωστό σ’ αυτές τις περιοχές από τότε που κατοικούν εκεί άνθρωποι. Οι αυτόχθονες το γνωρίζουν καλά, γι’ αυτό ζούσαν μόνο στο εσωτερικό, μακριά από τις παραλίες, όπου κατέβαιναν μόνο για να ψαρεύουν. Όμως οι μεγάλες τουριστικές εταιρίες και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, που ως μόνο στόχο έχουν να εκμεταλλεύονται εμπορικά αυτούς τους παραδείσους της φύσης, με απάνθρωπους τρόπους, ακόμη και με τη σεξουαλική εκμετάλλευση 8χρονων παιδιών, αδιαφόρησαν για τον κίνδυνο κι έχτισαν τα πολυτελή ξενοδοχεία τους και κέντρα διασκέδασης και αναψυχής στις παραλίες, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ούτε έλαβαν πρόνοια να εγκαταστήσουν συστήματα έγκαιρης ειδοποίησης, όπως έγινε σε άλλες περιοχές με παρόμοιο κίνδυνο, όπως στη Χαβάη. Οι φοβερές συνέπειες αυτής της καταστροφής έπληξαν τους τουρίστες, αλλά κυρίως τους μονίμους κατοίκους, που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους -κάθε είδους- στους τουρίστες και τους επιχειρηματίες, για ένα κομμάτι ψωμί.

Στο παιχνίδι της ευαισθητοποίησης και των εντυπώσεων μεγάλες εταιρίες υπόσχονται μεγάλα ποσά, που ποτέ δε δίνουν, όπως στους μεγάλους σεισμούς πέρυσι στο Ιράν, και άλλες νέμονται τα συγκεντρωμένα χρήματα, για να «βοηθήσουν» τους πληγέντες ή να «αποκαταστήσουν» τα έργα υποδομής των περιοχών αυτών. Οι Αμερικανοί προθυμο-ποιήθηκαν να διαθέσουν στρατιώτες τους, για τη διανομή της βοήθειας. Όμως, η Ινδία αρνήθηκε με υπερηφάνεια κάθε βοήθεια, λέγοντας ότι θα αντιμετωπίσει μόνη της την τραγωδία, και η (ελεγχόμενη από τους Αμερικανούς) κυβέρνηση της Ινδονησίας αφόπλισε πρώτα τους Αμερικανούς στρατιώτες, φοβούμενη λαϊκές εκρήξεις.

Είναι βέβαιο ότι ένα μικρό μέρος από τα χρήματα που προσφέρουμε θα βοηθήσουν πραγματικά. Ξέρουμε ότι τα περισσότερα θα φαγωθούν από τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους μεσάζοντες. Δεν αρνούμαστε, όμως, την προσφορά μας. Από κει και πέρα αυτό που οφείλουμε όλοι είναι να προσπαθήσουμε να επικρατήσουν άλλες αξίες και άλλοι κανόνες πάνω στον πλανήτη μας.