ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Με τυμπανοκρουσίες ανακοινώθηκε η σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και οι συνεδριάσεις του, με πρόσκληση όλων των κομμάτων της Βουλής και όλων των φορέων των σχετικών με την παιδεία, ορθότερα με την εκπαίδευση, μια και η παιδεία έχει πολύ ευρύτερο περιεχόμενο. Και το αποτέλεσμα, ως ήταν αναμενόμενο, μηδενικό, αφού σταδιακά αποχώρησαν από αυτό σχεδόν όλοι οι προσκληθέντες.

Η ύπαρξη και λειτουργία ενός πραγματικά εθνικού συμβουλίου παιδείας θα ήταν αυτονόητες σε μια κοινωνία με στοιχειώδη συγκρότηση, αφού η παιδεία είναι ίσως η κυριότερη εκδήλωση επιβίωσης, ανάπτυξης και εξέλιξης μιας κοινωνίας. Θα έπρεπε μάλιστα να τελεί σε συνεχή λειτουργία, μια και η παιδεία, μέσα σ’ ένα συνεχώς μεταλλασσόμενο κόσμο και διαρκή εξέλιξη όλων των τομέων της κοινωνικής ζωής, θα πρέπει επίσης συνεχώς να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται.

Πώς όμως να συμβεί αυτό στη δική μας κοινωνία, όταν επί δεκαετίες κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα πραγματικά προβλήματά της, όταν η ίδια η κοινωνία έχει σχεδόν διαλυθεί σε μεμονωμένα άτομα, που επιδιώκουν ατομικές λύσεις και συνδέονται μόνο με εξωκοινωνικούς μηχανισμούς, όταν ακόμα και οι άμεσα εμπλεκόμενοι, η εκπαιδευτική «οικογένεια» όλων των βαθμίδων, κατέληξαν αναγκαστικά (χωρίς να είναι και αυτοί άμοιροι ευθυνών) να ενδιαφέρονται μόνο για την ατομική τους επιβίωση;

Ήταν επομένως αναμενόμενο και οι κομματικοί φορείς, που ο μόνος στόχος τους είναι η άσκηση της δοτής εξουσίας, να «ενδιαφέρονται» για την παιδεία μόνο για κομματικές σκοπιμότητες και η τάχα προσπάθεια της κυβέρνησης για επιβολή κάποιας τάξης στο χάος που επικρατεί στο χώρο της εκπαίδευσης να περιορίζεται σε στόχους απλού ελέγχου της. Αναμενόμενη έτσι και η αντίδραση των άλλων κομμάτων και των άμεσα ενδιαφερομένων διδασκόντων και διδασκομένων της εκπαιδευτικής κοινότητας και η σταδιακή αποχώρησή τους από διαδικασίες που στοχεύουν μόνο στη νομιμοποίηση των ενεργειών του Υπουργείου Παιδείας, δηλ. στην παραπέρα διάλυση και υποταγή της στους κανόνες της ... ελεύθερης αγοράς, και μάλιστα με σημαία την περιώνυμη «αξιολόγηση»!

Αναμενόμενη, όμως, και σύντομα η υγιής αντίδραση, η απαίτηση για ριζική ανανέωση και ανάταση. Μετά το χάος έρχεται πάντα η δημιουργία.