ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σε πρόσφατες δηλώσεις της για την Τοπική Αυτοδιοίκηση η Α. Παπαρήγα είπε: «Η Τ.Α. ως θεσμός του ασπκού κράτους, και μάλιστα στις σημερινές συνθήκες μετά την ανάπτυξη των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, δεν είναι μόνο αντιλαϊκός, αντικοινωνικός, εξελίσσεται και σε ένα διαφθορείο συνειδήσεων, με ειδικούς ρουσφετολογικούς μηχανισμούς. Σε τοπικό επίπεδο αναπαράγεται ό,τι συμβαίνει σήμερα γενικά στην οικονομία».(Ελευθεροτυπία 9-5-2005).

Φυσικά, έτσι είναι τα πράγματα και το γνωρίζει όλος ο κόσμος. Όταν, όμως, το ΚΚΕ είχε τον έλεγχο πολλών μεγάλων δήμων αυτά στα οποία αναφέρεται τα έπραττε το ίδιο. Κατ' αρχήν δεν έκανε τίποτα στους Δήμους που εκείνο διοικούσε, για να τους μετατρέψει σε λαϊκούς και κοινωνικούς θεσμούς. Αντίθετα οι αποφάσεις ήταν προειλημμένες και επικυρώνονταν από την κομματική πλειοψηφία και πουθενά δεν αποφάσιζε η τοπική κοινωνία ή ο λαός. Κατ' εικόνα και ομοίωση με τον τότε «υπαρκτό σοσιαλισμό». Επίσης τα ρουσφέτια και η εύνοια υπέρ ορισμένων εργολάβων-προμηθευτών, που πολλοί ήταν κομματικά μέλη, ήταν σύνηθες φαινόμενο. Ενιαία έργα ή προμήθειες να διασπώνται σε μικρότερα, ώστε να ανατίθενται απ' ευθείας με το «δικαίωμα» του Δημάρχου σε εργολάβους ή προμηθευτές, που έδιναν το ποσοστό τους στο κόμμα. Αλλα έργα να δημοπρατούνται και άλλα να κατασκευάζοντα με κακοτεχνίες και λειψά υλικά ή εκτός προδιαγραφών. Ρουσφετολογικές προσλήψεις «εργατών», που δούλευαν τελικά στα γραφεία. Κομματικά μέλη ή κομματικοί φίλοι, που με το πρόσχημα της προσφοράς υπηρεσιών στο Δήμο (π.χ. δημοτικά πανώ, διαφημίσεις, ανάληψη εκδηλώσεων) αμείβονταν υπέρμετρα και φυσικά, ένα ποσοστό της αμοιβής πήγαινε στο κόμμα Συνήθως αυτό γινόταν σε μόνιμη βάση. Είχαν την νοοτροπία ότι η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι το πρωταρχικό τους μέλημα και όχι η βελτίωση της τοπικής κοινωνίας. Θεωρούσαν οι περισσότεροι αυτού του είδους τη διαχείριση ηθική και χρηστή. Το τραγικό είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί πίστευαν ότι κάνουν το σωστό. Υπήρχαν βεβαίως και φωτεινές εξαιρέσεις Δημάρχων του ΚΚΕ, που είχαν εντελώς διαφορετική νοοτροπία και προσωπική αξιοπρέπεια, όμως δυστυχώς ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα.

Οι σημερινές διαπιστώσεις του ΚΚΕ θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ειλικρινής προσπάθεια εξυγίανσης της Τ.Α., μόνον αν _περιείχαν και αυτοκριτική για όλα τα παραπάνω.

Στις δημοτικές εκλογές του 2002 το ΚΚΕ έμεινε με δύο μόνο αξιόλογους Δήμους (Καρδίτσα και Νίκαια) κι έτσι τα περιθώρια κομματικής ενίσχυσης του από την Τοπική Αυτοδιοίκηση περιορίσθηκαν.

Η απαξιωτική αναφορά της Α. Παπαρήγα αντανακλά τις ανησυχίες της για το αποτέλεσμα του ΚΚΕ στις προσεχείς δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, μια και με τη διάλυση του ΔΗΚΚΙ δεν του έχει απομείνει κανένα πολιτικό κόμμα που να μπορεί να συνεργασθεί στις εκλογές της Τ.Α., δείγμα πλήρους πολιτικής απομόνωσης, παρόλο που η συνεργασία τους το 2002 έκανε μεγάλη ζημιά στο ΚΚΕ. Έτσι η Α. Παπαρήγα ανήγγειλε ότι θα προχωρήσει στις εκλογές της Τ.Α. μόνο με κοινωνικές συμμαχίες και συνεργασίες με κινήματα, δηλ. το ΚΚΕ με τον εαυτό του και με όσα πρόσωπα κάνουν δήλωση υποστήριξης του στις βουλευτικές εκλογές.