ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το πολιτικό πεδίο σιγά σιγά αποκαλύπτεται.

Η κυβερνητική πολιτική ξεδιπλώνεται και οι στόχοι της, όπου υπάρχουν, γίνονται εμφανείς. Τα γραμμάτια οφειλών για την επικράτηση της ΝΔ

ξεπληρώνονται με την εφαρμογή των δηλωμένων προεκλογικά προγραμμάτων (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις) όσο και των αδήλωτων, λόγω πολιτικού κόστους, προθέσεων, όπως η αφαίμαξη των ασθενέστερων και η ενδυνάμωση των ισχυρών. Και ταυτόχρονα γίνεται φανερή η έλλειψη πολιτικής στους τομείς όπου δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι αυτόματοι πιλότοι, όπως στην αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων. Γενικότερα η κυβέρνηση «δραστηριοποιείται» πλέον έντονα, ανακτά πλήρη πρωτοβουλία σε όλα τα πεδία και, Έτσι, αναμένεται ένα θερμό καλοκαίρι, με απόντες τους πολίτες στα μπάνια τους, συμμορφούμενη πλήρως στις εντολές των Βρυξελών.

Γενική επίθεση στο εσωτερικό μέτωπο

Οργασμός νομοθετικών ρυθμίσεων θα επικρατήσει το καλοκαίρι, ώστε να έχουν ανοίξει όλα τα επώδυνα μέτωπα και να επιχειρηθεί κάποιο κλείσιμο το Σεπτέμβρη στην έκθεση της Θεσσαλονίκης με κάποια καλά λόγια και «ευνοϊκές»

προοπτικές. Τότε, άλλωστε, θα αρχίσουν και οι ζυμώσεις για τις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές...

Στην οικονομία το δημοσιονομικό έλλειμμα με τις χαίνουσες μαύρες τρύπες επιχειρείται να καλυφθεί με την αφαίμαξη των μη εχόντων και θα ακολουθήσουν ακόμα σκληρότερα μέτρα. Το πρόβλημα είναι όντως σοβαρό και την κύρια ευθύνη τη φέρει ομολογουμένως το ΠΑΣΟΚ, με τη συναίνεση πάντως και τότε εν πολλοίς της ΝΔ. θα ήταν, λοιπόν, αναμενόμενη κάποια λαϊκή κατανόηση για τα φοροεισπρακτικά μέτρα σε βάρος των πολλών, αν δεν υπήρχε ταυτόχρονα μια σκανδαλώδης εύνοια προς τους κατέχοντες, με φοροαπαλλαγές, μειώσεις κρατήσεων και ασφαλιστικών καταβολών, ενδεικτικές των κατευθύνσεων και των μελλοντικών κυβερνητικών πολιτικών σε ολόκληρο το φάσμα των... διαρθρωτικών αλλαγών.

Στο κοινωνικό επίπεδο η επίθεση κατά των εργαζομένων είναι ολομέτωπη (βλ. άλλο άρθρο). Ό,τι δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε το ΠΑΣΟΚ στην υλοποίηση του σημιτικού εκσυχρονισμού και των οδηγιών της Κομισιόν, το επιχειρεί τώρα η ΝΔ, με την ανοικτή ή σιωπηλή πασοκική συμπαράσταση. Η αρχή έγινε εναντίον των θεωρούμενων ως προνομιούχων στρωμάτων των εργαζομένων, των «ρετιρέ», στις ΔΕΚΟ και τις ημικρατικές τράπεζες, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η ανοχή των κατώτερων στρωμάτων, που δεν αντιλαμβάνονται ότι επίκειται και η δική τους σειρά.

Στο πολιτικό επίπεδο (ή επίπεδο εξουσίας) σημειώνεται η πλήρης συνθηκολόγηση με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τα οργανέτα-«δημοσιογράφους», μετά τις αψιμαχίες του «βασικού μετόχου» και τις δημοσιεύσεις-καταγγελίες για τους χρυσοκάνθαρους, πολυθεσίτες δημοσιογράφους. Εννοείται με κάποια κέρδη και στα δικά τους «παιδιά», παρά τις συνεχιζόμενες μεμψιμοιρίες τους. Αν όντως η κυβέρνηση ήθελε να επιβάλει κάποια τάξη στους ασύδοτους και θρασύτατους παρακυβερνητικούς εκδότες-εργολάβους, ήταν πολύ εύκολο να παρακάμψει την ιταμή παρέμβαση των Βρυξελών με μια απλή απειλή για δημοψήφισμα επί του ευρωσυντάγματος...

Σαν αντιστάθμισμα στις παραπάνω οπισθοχωρήσεις παρατηρείται μια προσπάθεια προσεταιρισμού στελεχών από τον «κεντρώο» ή και «κεντροαριστερό» χώρο. Μετά τον πράγματι καλό σκηνοθέτη Π.Βούλγαρη (που τελικά παραιτήθηκε μετά τις λυσσαλέες επιθέσεις των

κρατικοδίαιτων «προοδευτικών» του πασοκικού συστήματος), το θ. Βαλτινό κ.λ,π., εθώπευσε το δυσαρεστημένο Αρσένη (βλ. και άλλο άρθρο) και έπεται συνέχεια. Δε θα είναι μικρή η επιτυχία, αν ευοδωθεί η απόπειρα, κάτι όχι απίθανο. Η ελκτική δύναμη της εξουσίας δεν είναι μύθος και η δυνατότητα αυτοδικαιολόγησης-εκλογίκευσης απύθμενη.

Παράδοση στις ΗΠΑ

Πολύ γρήγορα διέγνωσε ο Κ. Καραμανλής την εγγενή και αθεράπευτη αδυναμία της Ε.Ε. στο γενικότερο γεωστρατηγικό πεδίο και, παρά τον αρχικό γαλλικό προσανατολισμό του, έσπευσε να προσδεθεί άκριτα και, προφανώς χωρίς όρους (με μόνη τη δική του, έστω και προσωρινή, στήριξη) στο άρμα των ΗΠΑ. Ήσαν άλλωστε, οι περιστάσεις «ευνοϊκές», λόγω των προβλημάτων στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και της έλλειψης βιασύνης των ΗΠΑ για τις βαλκανικές διευθετήσεις, σε αντίθεση με τις επιθυμίες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. «Αγνοεί», άραγε ότι το κόστος της όποιας υποχώρησης της τουρκικής ελίτ στο κουρδικό θέμα θα κληθεί να το πληρώσει η Ελλάδα στο Αιγαίο, την Κύπρο (και Θράκη;) ή ευελπιστεί ότι αυτά θα καθυστερήσουν;

Αντιμετωπίζει όμως η ΝΔ (και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ) ένα νέο, απροσδόκητο πρόβλημα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής τους. Μέχρι τώρα είχαν ως αυτόματο πιλότο πορείας τους τη δυνατότητα τάχα της αντιμετώπισης των πιέσεων καν προκλήσεων από τους γείτονες (την Τουρκία και τα Σκόπια άμεσα, τους υπόλοιπους προσεχώς) με την απειλή εμποδίων στην είσοδο τους στην Ε.Ε. Τα συνεχή ραπίσματα που δεχόταν η χώρα μας και οι διαρκείς θωπείες προς τους γείτονες μας δεν τους πτοούσαν. Και ξαφνικά οι όποιες αυταπάτες και δικαιολογίες καταργούνται μετά τα περιφανή «ΟΧΙ» στο Ευρωσύνταγμα, τη γενική εμπλοκή στα σχέδια της ευρωπαϊκής... ολοκλήρωσης και διεύρυνσης και τις αγγλικές ιταμότητες.

Τώρα πλέον ανακύπτουν ανάγλυφα τα πραγματικά προβλήματα από την επιθετική πολιτική των γειτόνων μας μπροστά στην παθητικότητα των πολιτικών εξάρτησης και υποτέλειας. Πιστεύει κανείς ότι οι της ΝΔ (και οι συνοδοιπορούντες) είναι ικανοί να σχεδιάσουν έοτω και μια υποτυπώδη αυτόνομη αμυντική πολιτική και συνακόλουθη πολιτική συμμαχιών; Ή, ακόμη χειρότερα, ότι θα ήθελαν κάτι τέτοιο; Και αυτά δεν είναι καθόλου απίθανο να ορθωθούν αποκαλυπτικά μέσα στο καλοκαίρι που έφθασε, τουλάχιστο από τη μεριά της Τουρκίας.

Ανύπαρκτες αντιδράσεις

Θα περίμενε κανείς να έχουν ξεσηκωθεί οι πάντες. Κόμματα, συνδικάτα, λαός, τύπος. Τελικά τίποτα» σχεδόν, δεν κινείται. Μερικές διαμαρτυρίες μόνο για την τιμή των όπλων. Μέσα στη ΝΔ, οι οπαδοί της οποίας φυσικά πλήττονται όμοια με τους άλλους, όλοι σχεδόν σιωπούν, πλην του Έβερτ (που σε λίγο θα θεωρείται, ίσως, γραφικός). Τα «γαλάζια παιδιά» ησύχασαν με την προοπτική ... της άρσης της μονιμότητας (αναλυτικά στο άλλο φύλλο), η ΔΑΚΕ διαχωρίζει τη θέσης της από τη ΓΣΕΕ και η Ντόρα πλειοδοτεί. Τα συνδικάτα έχουν χάσει πλέον την αξιοπιστία τους. Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, εξαρτήματα του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ, αντιμετωπίζονται με ευτράπελη διάθεση. Εκεί οδήγησε ο κομματισμός τους. Και οι απλοί πολίτες παρακολουθούν με έκδηλη αμηχανία, χωρίς πυξίδα και αξιόπιστη καθοδήγηση. Όσο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης...

Το ΠΑΣΟΚ κυριολεκτικά σπαράσσεται. Τώρα, πλέον, ουδείς υπολογίζει την ηγεσία του. Ήταν που ήταν ο Γιωργάκης, εξεστόμισε πανηγυρικά και τον αντικρατικισμό του και αποτελειώθηκε μόνος του. Ο «αιφνιδιασμός» του με την πρόταση μομφής μόνον αυτόν δε βοήθησε. Ο Κ.Καραμανλής απαλλάχτηκε από την υποχρέωση ανασχηματισμού, αναβάλλοντας για

αργότερα το πικρό ποτήρι της Ντόρας, η οποία πάντως δέχτηκε πολύ σοβαρό πλήγμα με τη γνωστοποίηση της απόλυτης αντίθεσης της Κύπρου σε πιθανή ανάληψη του Υπουργείου Εξωτερικών εκ μέρους της. Και οι επίδοξοι

διάδοχοι του Γιωργάκη επιδίδονται ανοικτά σε πράξεις αμφισβήτησης, με αρχή τη Θεσσαλονίκη, όπου το νέο δίδυμο Βεναζέλου-Τσοχατζόπουλου επικράτησε καθαρά απέναντι στους εκσυγχρονιστές. Οι δυστυχείς οπαδοί του

Γιωργάκη δεν ακούστηκαν πουθενά. Ούτως ή άλλως όμως οι θέσεις των περισσοτέρων, αν όχι όλων, των στελεχών του ΠΑΣΟΚ είναι

ταυτόσημες με αυτές της Ν.Δ. και η όποια αντίδραση θα είναι απλώς προσχηματική και «αντιπολιτευτική» και κανένα δεν πείθει.

Αλλωστε οι εντόπιοι και ξένοι υποκινητές των καπετανάτων δεν εναντιώνονται φυσικά στα κελεύσματα της Ε.Ε., ούτε, πολύ περισσότερο,

στα ευρύτερα αμερικανικά συμφέροντα και αυτό είναι πλέον σε όλους γνωστό.

Ο ΣΥΝ θα διαμαρτύρεται, και πολλές φορές ειλικρινώς, μετά την, ελαφρά έστω, στροφή προς τ' αριστερά, αλλά δύσκολα μπορεί να πείσει, δεδομένης της προσκόλλησης του στην Ε.Ε., που διατείνεται ότι μπορεί ν' αλλάξει προς κοινωνικότερες πολιτικές. Η υπερψήφιση, άλλωστε, από το ΣΥΝ της Συνθήκης του Μάαστριχτ, υλοποίηση της οποίας είναι οι σημερινές κυβερνητικές επιλογές, θα τον ακολουθεί πάντοτε.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να κάνει σωστές επισημάνσεις, θα κινητοποιεί (για κομματικούς λόγους) μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του, όμως η «γλώσσα» του και, κυρίως, οι «ξύλινες» προτάσεις του δεν μπορούν να βρουν ευρύτερη ανταπόκριση.

Καμιά ελπίδα, λοιπόν;

Δεν είναι έτσι. Μπορεί να φανεί προσωρινά ότι περνούν τα μέτρα της κυβέρνησης και να «δικαιολογείται» η αδράνεια στους άλλους τομείς, όπως στα εθνικά θέματα, όμως τα προβλήματα θα γίνονται όλο και πιο έκδηλα, ο ομοούσιος δυϊσμός-δικομματισμός θα γίνει κοινή συνείδηση και η πραγματική αντίδραση δε θ' αργήσει. Αναγκαστικά.