ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η κυβέρνηση Καραμανλή φαίνεται να μην ακολουθεί κατά γράμμα στα εθνικά θέματα τη βούληση και επιταγή του διεθνούς παράγοντα (ΗΠΑ, Ε.Ε., Μ. Βρετανία) και να μην ταυτίζεται πλήρως με τους εδώ ακραίους εκπροσώπους του (υπουργός Εξωτερικών, πατήρ, υιός και συν αυτοίς, γιωργακική και εκσυγχρονιστική κάστα του ΠαΣοΚ, νεοφιλελεύθεροι κύκλοι, μερίδα της «αριστεράς και της προόδου» και εγκάθετη διανόηση, σε σύμπνοια με τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε.). Στο εσωτερικό, κοινωνικοοικονομικό μέτωπο όμως είναι απόλυτα συμμορφωμένη, παρά τις κατά καιρούς ενδοκυβερνητικές διαφωνίες, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Λιτότητα, συνεχής φορολογική επιβάρυνση, μεταφορά πλούτου από τα πολυπληθή κατώτερα κοινωνικά στρώματα στα ανώτερα, αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» στην ασφάλιση και την εργασία, εκποίηση του δημόσιου πλούτου και της δημόσιας περιουσίας.

Την περίοδο που διανύουμε κυριαρχεί στην πολιτική επικαιρότητα η προωθούμενη πλήρης ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και των επιχειρήσεων λιμένων Πειραιά και Θεσσαλονίκης. Αυτά στα πλαίσια της πολιτικής που υπαγορεύει η Ε.Ε. και οργανισμοί της παγκοσμιοποίησης (Δ.Ν.Τ., Ο.Ο.Σ.Α., Π.Ο.Ε.) και που μέχρι τώρα έχει οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση της Ε.Τ.Β.Α., του Σκαραμαγκά, της διώρυγας της Κορίνθου, της Ιονικής Τράπεζας και στις εκτεταμένες μετοχοποιήσεις επιχειρήσεων από τους «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ, όπως τράπεζες, ΟΤΕ, ΔΕΗ. Τώρα τη σκυτάλη πήρε η «μεταρρύθμιση» της Ν.Δ. με την ολοκλήρωση της πώλησης της Εμπορικής, της Εθνικής, τώρα με τον ΟΤΕ, τα λιμάνια, ενώ έπονται ΔΕΗ, ΕΛΤΑ, Ολυμπιακή και άλλα δημόσια «ασημικά».

Η «ελεύθερη» αγορά

Αυτή είναι η δήθεν διεθνώς καταξιωμένη πολιτική της ελεύθερης, αυτορρυθμιζόμενης (προς όφελος υποτίθεται του καταναλωτή) αγοράς, του «ελεύθερου, υγιούς και ανόθευτου ανταγωνισμού» (αλήθεια πού υπάρχει αυτός;), που οδηγεί σε αναβάθμιση (υποτίθεται) υπηρεσιών και σε χαμηλότερες τιμές. Πολιτική που υπαγορεύει λιγότερο κράτος, αυτό που δημιουργεί στρεβλώσεις στην αγορά και «ευθύνεται για το ισχυρότερο καρτέλ» κατά την πρόσφατη, παροιμιώδη ρήση του προέδρου του Σ.Ε.Β. Κάτι σαν τη δικτατορία της πλειοψηφίας, όπως θα έλεγαν ακραίοι κύκλοι…

Η διεθνής και εγχώρια εμπειρία, όμως, έχουν δείξει τα ακριβώς αντίθετα. Από την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών και άλλων υπηρεσιών στην Ευρώπη, την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων στη Μ. Βρετανία, την απελευθέρωση σε τομείς υπηρεσιών υγείας, ενέργειας (ιδιαίτερα στην Καλιφόρνια), σωφρονισμού στις ΗΠΑ, μέχρι την παρουσία του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα σε μια σειρά από υπηρεσίες, η εικόνα έχει να επιδείξει μόνο ολιγοπώλια, πτώση της απασχόλησης αντί για πτώση τιμών, πτώση επενδύσεων και μεταφράζεται σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες.

Το κράτος και οι επιχειρηματίες

Το κυριότερο επιχείρημα υπέρ των ιδιωτικο-ποιήσεων είναι ότι το κράτος, δυσκίνητο και διεφθαρμένο όπως είναι, ιδιαίτερα (πράγματι) στην Ελλάδα, δεν είναι σε θέση να παίξει το ρόλο του επιχειρηματία. Απόδειξη, όπως λέγεται, οι ευάριθμες, ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις. Αλλά, καταρχάς, το κράτος δεν είχε ποτέ ως διακηρυγμένο στόχο του να παίξει το ρόλο επιχειρηματία και ορθώς. Η όποια οικονομική δραστηριότητα δε στόχευε στο κέρδος και τη μεγιστοποίησή του, αλλά πρωτίστως στην κάλυψη ανθρώπινων και κοινωνικών αναγκών (εξ ου και ΔΕΚΟ). Όμως δε μας εξηγούν οι δημοσιολογούντες θιασώτες της άποψης (πολλοί από τους οποίους είναι βασικοί υπεύθυνοι τα τελευταία 30 χρόνια για τη διαφθορά, δυσκινησία, αναξιοκρατία και υφαρπαγή του πλούτου των δημοσίων επιχειρήσεων) για ποιο λόγο η ύπαρξη ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων σημαίνει την ανικανότητα του κράτους-επιχειρηματία, ενώ δε σημαίνει το ίδιο για τον ιδιωτικό τομέα η ύπαρξη αναρίθμητων ιδιωτικών που είναι χρόνια προβληματικές ή πτωχεύουν. Και γιατί να μην πληρώσει το τίμημα αυτός που κακοδιαχειρίζεται τις δημόσιες επιχειρήσεις, που είναι οι μέχρι τώρα κυβερνώντες και οι διορισμένοι από αυτούς διοικητές τους; Το παραπάνω επιχείρημα δεν είναι παρά πρόφαση, διότι στην ουσία μας ζητούν να πουλήσουμε κερδοφόρες επιχειρήσεις όπως ο ΟΤΕ. ’λλωστε γι’ αυτά τα «φιλέτα» ενδιαφέρεται ο ιδιώτης, ο οποίος, ούτως ή άλλως, δεν αναλαμβάνει τα χρέη των προβληματικών, σύμφωνα και με την πάγια τακτική που υπαγορεύει τα κέρδη στους λίγους και τα χρέη στο λαό. Γι’ αυτό και πρόκειται για ξεπούλημα, αφού εκτός των άλλων το τίμημα πάντοτε είναι πολύ μικρότερο της πραγματικής αξίας.

Η κάλυψη των ελλειμμάτων

Δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιείται είναι ότι το κράτος θα εισπράξει χρήματα, για να καλύψει ελλείμματα. Όμως ο ΟΤΕ επρόκειτο να πουληθεί το 1993 από τον «επίτιμο» αντί 500εκ. δολαρίων και εν τω μεταξύ το ελληνικό δημόσιο έχει εισπράξει 7,5 δις ευρώ από μερίσματα, που χρησίμευσαν για κάλυψη ελλειμμάτων και για κοινωνική πολιτική. Πού θα πάνε τα χρήματα αυτά την επαύριο της πώλησης;

Ειδικά για τον ΟΤΕ, που χρησιμοποιήθηκε για χρόνια (κυρίως από το Πα.Σο.Κ.) για την τακτοποίηση στρατιών ολόκληρων κομματικής πελατείας και αφού λεηλατήθηκε προς χάριν κυρίως του Κόκκαλη και των Γερμανών με τις προμήθειες και τους τυχοδιωκτισμούς στην Αν. Ευρώπη και χρησίμευσε για την εξασφάλιση ημέτερων επιχειρηματιών με αμφισβητούμενες εξαγορές, τώρα ήρθε η ώρα της πλήρους εκχώρησης, ως συνέχεια της διαδικασίας που ξεκίνησε ο Σημίτης με τη μετοχοποίηση, που ολοκληρώνει τώρα ο Καραμανλής με την παραχώρηση της διοίκησης. Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε προηγουμένως να μειωθεί το προσωπικό, ιδιαίτερα τα ρετιρέ και να ελαστικοποιηθούν οι εργασιακές σχέσεις κι αυτό φυσικά να το επωμιστεί ο φορολογούμενος. Γι’ αυτό η Ν.Δ. με τη συναίνεση της συνδικαλιστικής ηγεσίας του ΟΤΕ, δηλ. του Πα.Σο.Κ., προώθησε το ελαστικό ωράριο και την εθελούσια έξοδο. Το κόστος της τελευταίας ήταν δυσβάσταχτο, με συντάξεις και εφάπαξ ρετιρέ (οποία αντίφαση!) για εργαζόμενους στην πιο παραγωγική ηλικία, που τώρα οδεύουν στους ανταγωνιστές. Και τώρα η πλήρης ιδιωτικοποίηση. Ποιος όμως εγγυάται ότι ο οργανισμός θα συνεχίσει να καλύπτει το σύνολο της ιδιόμορφης γεωγραφικά ελληνικής επικράτειας, συνεχίζοντας το επιτελικό, στρατηγικό και εθνικό του έργο; Ποιος θα εγγυηθεί τη διασφάλιση του απορρήτου των τηλεπικοινωνιών των Ενόπλων Δυνάμεων; Κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο ΟΤΕ είναι ακριβός, μη ανταγωνιστικός, ξεχνούν ότι τα τιμολόγια άρχισαν ν’ ανεβαίνουν όταν μετεξελίχθηκε σε Α.Ε., δηλ. σε εταιρεία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Και βέβαια οι τρεις από τους τέσσερις φερόμενους ως αγοραστές (D. Telekom, F. Telecom, Austria Telekom) είναι επιχειρήσεις που ελέγχονται από το κράτος, ακολουθώντας τη νέα μόδα του ευρωπαϊκού οικονομικού εθνικισμού, που διατηρεί στρατηγικές επιχειρήσεις στο δημόσιο και αναδεικνύει εθνικούς πρωταθλητές και ολιγοπώλια στην Ε.Ε. και απαγορεύει την πώληση αυτών των επιχειρήσεων σε ξένους. Αυτά όμως για τους ισχυρούς (κυρίως Γερμανία και Γαλλία). Για τις χώρες, όπως η Ελλάδα, με δοτές κυβερνήσεις, επιβάλλουν άλλα … Αλλά, αν δεν ήταν δοτές, θα ανήκαν στην Ε. Ε.;

Στα κερδοφόρα λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης έχει στηθεί το ίδιο σκηνικό . Εδώ ο στόχος είναι εύκολος: η εξολόθρευση της (υπαρκτής) συντεχνίας των λίγων αδρά αμειβόμενων, λόγω υπερωριών, εργατών. Ποιος όμως τους συντήρησε τόσα χρόνια και γιατί η λύση να μην είναι η μείωση των υπέρογκων υπερωριών και η πρόσληψη και άλλων εργαζομένων; Πάντως, οι τελευταίες εξελίξεις στα λιμάνια με την οπισθοχώρηση της κυβέρνησης και την αναβολή ουσιαστικά της ιδιωτικοποίησης έδειξε πόσο δύσκολα θα προωθηθούν και στο μέλλον τέτοιες αλλαγές.

Η πολιτική «αντιπαράθεση»

Κυρίως το ζήτημα του ΟΤΕ έχει προκαλέσει έντονη αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης. Η αντίθεση όμως του Πα.Σο.Κ είναι λεκτική και ψηφοθηρική, παρά την αποχώρηση από τη Βουλή, αφού ο ανεκδιήγητος αρχηγός του δήλωσε απλά ότι «η κυβέρνηση πουλάει χωρίς να είναι βέβαιο το τίμημα, ο αγοραστής και οι όροι» εννοώντας ότι εκείνος θα πουλούσε καλύτερα. Όσο δε για την ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση, που υποτίθεται πως αφορά γενικά στις ιδιωτικοποιήσεις, αυτή, παρά το γεγονός ότι μπορεί να εκφράζει πραγματικές διαφορές μεταξύ λαϊκής δεξιάς και ακραιφνώς νεοφιλελεύθερων, θυμίζει περισσότερο το «διαφωνούμε στα λόγια, αλλά συμφωνούμε στην υπογραφή».

Η θέση του ΑΣΚΕ

Το ΑΣΚΕ είναι αντίθετο με την εκποίηση του εθνικού πλούτου όχι μόνο επειδή είναι χαμηλό το αντίτιμο σε σχέση με την πραγματική αξία, αλλά κυρίως επειδή θεωρεί απαράδεκτη την πώληση αυτή καθαυτή επιχειρήσεων που το δημόσιο έχει υποχρέωση και συμφέρον να διατηρήσει. Σε μια εποχή που χώρες, όπως η Νορβηγία, εθνικοποιούν περαιτέρω τα πετρέλαιά τους, είναι ανάγκη για κάθε κοινωνία, για κάθε χώρα που θέλει να αναπτυχθεί οικονομικά, να διατηρήσει υπό δημόσιο έλεγχο στρατηγικούς τομείς, όπως οι τηλεπικοινωνίες, η ενέργεια, υπηρεσίες όπως η υγεία, η παιδεία, οι αερομεταφορές, και η βαριά (όποια στην Ελλάδα) βιομηχανία στα πλαίσια μιας ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής που έχει ως προϋπόθεση την άμεση έξοδο από την Ε.Ε.