ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Θηλειά για τη χώρα και την κοινωνία αποτελεί η ραγδαία αύξηση των χρεών δημόσιων και ιδιωτικών, που θα υποθηκεύσει το μέλλον και των επόμενων γενεών, αν συνεχισθεί η πολιτική που τα προκάλεσε και έχει ως χρονική αφετηρία και βασικό αίτιο την ένταξή μας στην ΕΟΚ-ΕΕ.

Ήδη το δημόσιο χρέος έχει φτάσει τα 226 δισ. ευρώ, τα χρέη των νοικοκυριών τα 80 δισ. ευρώ και των ασφαλιστικών φορέων τα 300 δισ. ευρώ. Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ανήλθε στο ύψος-ρεκόρ των 18,08 δισ. ευρώ στο τέλος Οκτωβρίου (10% του ΑΕΠ). Μάλιστα το χρέος αυξήθηκε κατά 33 δισ. ευρώ μετά τις εκλογές του 2004, χωρίς να συνυπολογιστούν οι εγγυήσεις που παρέχει το Δημόσιο στις ΔΕΚΟ και στα Ταμεία, για να συνάψουν δάνεια. Πριν τις εκλογές του Μαρτίου του 2004 το ύψος των εγγυήσεων αυτών ήταν 12,3 δισ. ευρώ, ενώ σήμερα έχει ξεπεράσει τα 17 δισ. ευρώ. Ο υφυπουργός Οικονομίας Π. Δούκας δήλωσε ότι «το 2007 θα πληρώσουμε 88 δισ. και θα εισπράξουμε 55 δισ. ευρώ (φόροι, μερίσματα, έσοδα από την Ε.Ε., μισθώματα κ.ά.). Η διαφορά των 35 δισ. ευρώ θα καλυφθεί με δανεισμό». Δηλ. κάθε μέρα θα δανειζόμαστε 100 εκ. ευρώ!

Σημειώνεται ότι με 35 δισ. ευρώ καλύπτεται η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις τους. Κάθε χρόνο μόνο για τόκους το δημόσιο, δηλ. ο ελληνικός λαός, πληρώνει πάνω από 10 δισ. ευρώ και για χρεωλύσια πάνω από 25 δισ. ευρώ.

Όλ’ αυτά σημαίνουν ότι η χώρα καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα παράγει. Το Δημόσιο και οι ασφαλιστικοί οργανισμοί ζουν με δανεικά και πολλά νοικοκυριά ικανοποιούν τις βασικές τους καταναλωτικές ανάγκες με τον υπερβολικό δανεισμό.

Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ονομαστικά από 310 εκ. ευρώ το 1981 σε 4,3 δισ. ευρώ το 1991 και σε 226 δισ. ευρώ σήμερα. Γιατί άραγε ;

Χώρα και κοινωνία σε αδιέξοδο

Θυμίζουμε ότι η Αργεντινή, με πληθυσμό 36 εκ., το 2001 χρεωκόπησε με χρέος 173 δισ. δολάρια (138,5 δισ. ευρώ), δηλ. πολύ μικρότερο της χώρας μας, επειδή το ΔΝΤ διέκοψε το δανεισμό, εκβιάζοντάς την για σκληρότερη λιτότητα, προκειμένου να εξασφαλίσει τις τράπεζες που τη δάνειζαν. Ποιος έχει αναρωτηθεί τι θα γίνει αν αυτό συμβεί στην Ελλάδα, θυμίζοντας ότι η Ε.Ε. σε περίπτωση χρεωκοπίας μιας χώρας-μέλους την παραπέμπει για τα «περαιτέρω» στα νύχια του ΔΝΤ, που είναι ισχυρότερο προπύργιο του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης από την Ε.Ε. Και όχι μόνο αυτό. Το αδιέξοδο είναι ορατό, αφού η συνεχής αύξηση των τοκοχρεωλυσίων καθιστά αναπόφευκτο το δανεισμό ακόμη και για στοιχειώδεις λειτουργικές δημόσιες δαπάνες. Δεδομένου δε ότι αυξάνει και ο δανεισμός νοικοκυριών και επιχειρήσεων συντελείται μια θηριώδης αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ολίγων (τραπεζών, διαπλεκόμενων μεγαλοεργολάβων κ.λ.π.), που συνεισφέρουν όλο και λιγότερους φόρους, ενώ των πολλών περιορίζονται τα εισοδήματα, άρα και η δυνατότητα των κυβερνώντων να τους υπερφορολογήσουν. Συνεπώς δε θέλουν ν΄ αυξήσουν τη φορολόγηση των ολίγων και δεν μπορούν ν΄αυξήσουν ουσιαστικά ούτε τη φορολόγηση των πολλών. Τους απομένει δηλ. έτσι μόνο ο δανεισμός.

Τη δήθεν ανάπτυξη που επικαλούνται την περιορίζουν στην αύξηση του ΑΕΠ, η οποία γίνεται με δανεισμό. Για 1 ευρώ αύξηση δανειζόμαστε 5.

Αν υπήρχε πραγματικά ελληνική κυβέρνηση

δε θα ξεπουλούσε, κατ’ επιταγήν της Ε.Ε., τις δημόσιες επιχειρήσεις, από τις οποίες έχει έσοδα, ούτε τη δημόσια περιουσία, από την οποία εισπράττει μισθώματα, και μάλιστα για μόλις 1,7 δισ. ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις του 2007, τα οποία θα είχε σε 2-3 χρόνια, αν δεν τα πουλούσε. Δε θα μείωνε τη φορολογία των κερδών, χωρίς μάλιστα να υποχρεώνει τους επιχειρηματίες να επενδύουν στη χώρα. Αντίθετα οι κυβερνώντες τους χρηματοδοτούν, μέσω επιδοτήσεων της Ε.Ε, να φεύγουν από την Ελλάδα, να επενδύουν τα κέρδη τους στο εξωτερικό (πρόσφατο παράδειγμα τράπεζας, η Eurobank, που καλούσε τους Ελληνες να επενδύσουν σε τουρκικές μετοχές και ομόλογα).

Μία πραγματικά ελληνική κυβέρνηση, όχι κατ΄ανάγκη με σοσιαλιστικό προσανατολισμό, θα έκανε τα πλέον βασικά αυτονόητα:

-Θα θεωρούσε ζήτημα επιβίωσης την ανάπτυξη της χώρας ως παραγωγού, ώστε να μειωθούν οι εισαγωγές και να υπάρξουν πλεονάσματα.

-Θα σταματούσε τις ιδιωτικοποιήσεις και θα επιδίωκε την επιστροφή των ιδιωτικοποιημένων πρώην δημόσιων επιχειρήσεων.

-Θα επεδίωκε ρύθμιση του χρέους, για να περιορίσει τη μεγάλη ετήσια αιμορραγία των 35 δισ. ευρώ των τοκοχρεωλυσίων.

-Θα καθιστούσε το δημόσιο δανεισμό επιτρεπτό μόνο για αναπτυξιακούς λόγους.

-Θα έκανε υποχρεωτική την αναπτυξιακή επανεπένδυση των κερδών που παράγονται στη χώρα.

-Θα απαιτούσε αμοιβαιότητα συμφερόντων για τις εμπορικές συναλλαγές με τις άλλες χώρες και τέλος θα απαιτούσε την καταβολή του γερμανικού κατοχικού χρέους και των γερμανικών επανορθώσεων.

Αν όλ’ αυτά τα αυτονόητα ενοχλούσαν την Ε.Ε., επειδή θα θίγονταν οι προστατευόμενοί της, τόσο το χειρότερο γι’ αυτή.

Ως τότε όμως δε φθάνει μόνο ν’ ανησυχούμε...