ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Βρισκόμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο, ανεξάρτητα από το αν οι εκλογές θα διεξαχθούν πολύ σύντομα ή σε μερικούς μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία της Πολιτείας. Ταυτόχρονα, όμως, επιχειρείται και ολόκληρη η κοινωνία να «χορεύει» στο ρυθμό των ΜΜΕ, που ωρύονται και προβάλλουν ό,τι (πιστεύουν ότι) συμβάλλει σ’ αυτό. Καθημερινά «ειδήμονες» εκλογολόγοι εμφανίζουν «βέβαιες από ασφαλείς πληροφορίες» ημερομηνίες, χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογήσουν τις συνεχείς διαψεύσεις των «ασφαλών» προβλέψεών τους. Μόνο ό,τι μπορεί να επηρεάσει την εκλογική προτίμηση των «πελατών», όπως φαντάζονται τους πολίτες, εκτοξεύεται με τυμπανοκρουσίες τέτοιας έντασης και τόσης έκτασης, ώστε πέρα από τον κορεσμό να προκαλούν εύλογες αντιδράσεις.

Παράδειγμα, το όντως σοβαρό σκάνδαλο των «δομημένων» ομολόγων (δες αναλυτικό άρθρο), που δέχεται κεραυνούς επικρίσεων από τους ίδιους «παπαγάλους» που εξυμνούσαν πριν από λίγα χρόνια το «χρυσωρυχείο» (για τους ληστές) του Χρηματιστηρίου. Και κανένας δεν «ενθυμείται» στις τάχα αναλύσεις του να αναφέρει ότι η διαφθορά είναι έγγενες στοιχείο του συστήματος, χωρίς την οποία θα κατέρρεε αυτό ως χάρτινος πύργος μαζί με τα χρυσοπληρωμένα παπαγαλάκια του· και ότι η γενική γραμμή έσωθεν και εξωθεν είναι από οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο να αφαιρούν χρήματα από τους αδύνατους, π.χ. με το Χρηματιστήριο, την ασύδοτη κερδοσκοπία των τιμών, την ατέρμονη λιτότητα και τώρα με τη λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, προς όφελος των ξένων και εγχώριων χρυσοκανθάρων και των μεσαζόντων τους. Γι’ αυτό και το ΑΣΚΕ είχε προβλέψει αμέσως μετά τις εκλογές του 2004, παρά τις διαβεβαιώσεις της Ν.Δ. για κάθαρση και διαφάνεια, για σεμνότητα και ταπεινότητα (!!), ότι θα ακολουθήσει την ίδια πεπατημένη και ότι, φυσικά, ουδείς θα λογοδοτήσει και τίποτα από τα κλεμμένα δε θα επιστραφεί.

Πότε τελικά οι εκλογές;

Το πότε, φυσικά, ακριβώς, θα γίνουν οι εκλογές είναι υπόθεση του εκάστοτε πρωθυπουργού. Η εσκεμμένη ασάφεια, όμως, για την ημερομηνία διεξαγωγής των οφείλεται, πέρα από την πανθομολογούμενη αναβλητικότητα λήψης αποφάσεων του Κ. Καραμανλή, και στη ρευστότητα των πολιτικών εξελίξεων, με δεδομένα τις αντιδράσεις ΗΠΑ και Ε.Ε. στην ανάπτυξη στενών οικονομικών (και όχι μόνο...) σχέσεων με τη Ρωσία, την εσωκομματική υπονόμευση από τη familia Μητσοτάκη και την απειλή επισφαλούς πλειοψηφίας, λόγω του πασοκικού εκλογικού νόμου, που θα ισχύσει σε αυτές τις εκλογές.

Πάντως, είναι λογικό να μη θεωρείται τώρα, δηλαδή τέλος Ιουνίου-αρχές Ιουλίου, η καλύτερη στιγμή για τη Ν.Δ., με ζέον ακόμη το σκάνδαλο των ομολόγων, χωρίς μάλιστα να αποκλείονται αποκαλύψεις και άλλων, ακόμη χειρότερων, τους προσεχείς μήνες. Ούτε και από τους ξένους προστάτες της φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερη πίεση για εκλογές πριν από το φθινόπωρο. Το επόμενο πακέτο των «μεταρρυθμίσεων» και η «επίλυση» των προβλημάτων με τους γείτονες (υπέρ, φυσικά, των γειτόνων) μπορούν να περιμένουν μερικούς μήνες. Και το ότι ολόκληρη η κυβέρνηση και, ιδιαίτερα βέβαια, ο Πρωθυπουργός της εξευτελίζεται με τις ανοησίες περί «αγγαρείας και έκτισης ποινής» (!) του γραφικού υπουργού της ή το ότι δεν προβάλλουν καμμία αντίρρηση στις επιταγές των γραφειοκρατών της Ε.Ε. για το ασφαλιστικό και τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών δεν αποτελούν επαρκείς λόγους για προσφυγή στη λαϊκή ψήφο για όλες τις «ελληνικές» κυβερνήσεις.

Το πρόβλημα του εκλογικού νόμου

Όσο για τον εκλογικό νόμο, εδώ (όπως έχουμε γράψει στο προπερασμένο φύλλο της «Ε») τα πράγματα είναι πράγματι περίπλοκα για τη ΝΔ. Ο νόμος που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν αποχωρήσει από την εξουσία, δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες για εξασφάλιση άνετης πλειοψηφίας στη Βουλή, ανεξάρτητα από τη διαφορά ψήφων που θα έχει ενδεχομένως με το ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς είχε γίνει με τον ανάλογο νόμο λίγο πριν από τη βέβαιη ήττα του ΠΑΣΟΚ το 1989, όταν χρειάστηκαν τρεις (3) εκλογικές αναμετρήσεις στο Μητσοτάκη για να κερδίσει 150 βουλευτές με περίπου 47% των ψήφων! Αν μάλιστα η επόμενη Βουλή είναι πεντακομματική (κάτι που δεν είναι και βέβαιο, παρά τα φαινόμενα τώρα), τότε τα πράγματα περιπλέκονται και ανοίγονται προοπτικές για πολλά παιχνίδια νέων σχηματισμών και συμμαχιών, με επίκεντρο τη γνωστή familia. Γι’ αυτό άλλωστε επιμένει η Ντόρα για άμεση, εδώ και τώρα, διεξαγωγή των εκλογών... Η λύση για το δικομματισμό θα ήταν να ψηφιστεί νέος νόμος με πλειοψηφία 180 βουλευτών, ώστε να ισχύσει σ’ αυτές (και όχι για τις μεθεπόμενες). Όμως το ΠΑΣΟΚ, παρά το ότι έτσι παραδέχεται ότι χάνει τις εκλογές, ακριβώς γι’αυτό(!) δεν πρόκειται να ... συνεργαστεί για να έχει άνετη πλειοψηφία η ΝΔ!

Έτσι λησμονούνται τα εθνικά θέματα

Με την επιδοτούμενη, όμως, ακατάσχετη εκλογολογία, παραμένουν στη σκιά οι δυσοίωνες εξελίξεις σε σοβαρά θέματα, όπως τα εθνικά. Για τη Μακεδονία και τη Θράκη φαίνεται ότι και τα 4 κόμματα της Βουλής συμφωνούν να ακολουθήσουν πορεία υποχώρησης, παρά την αντίθεση τουλάχιστον του 95% του ελληνικού λαού, που εξακολουθεί ταυτόχρονα σε μεγάλο ποσοστό να μην μπορεί να κατανοήσει τους λόγους που οδηγούν τις ηγεσίες αυτών των κομμάτων να «παραλογίζονται». Ελπίζουμε να μην είναι πολύ αργά, όταν καταλάβουν τι γίνεται... Μόνο για Αιγαίο-Κύπρο εκδηλώνεται διαφοροποίηση από το ΚΚΕ και γενικά μέσα σε όλα τα κόμματα αδύναμες, για την ώρα, αντιστάσεις.

Υπενθυμίζουμε τη δήλωση του υπεύθυνου του ΠΑΣΟΚ Θ. Πάγκαλου (κατά τη γνωστή παροιμία, λέει και κάποιες αλήθειες...), στη ΝΕΤ, 26/4/2007: «Πώς εγώ θα αρχίσω να βρίζω τη Ντόρα επειδή κάνει πολιτική με την οποία συμφωνώ;». Περισσότερες διαφορές παρατηρούνται (για όσους προσέχουν) ανάμεσα στο Υπουργείο Εξωτερικών και τους «συνοδοιπόρους της» και το τρίγωνο Καραμανλή-Μολυβιάτη-Παπούλια (και τους συμμάχους τους), που προσπαθεί να χαράζει κάποια εξωτ. πολιτική (στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», βεβαίως) και όχι να αναπαράγει τις θέσεις του Στέιτ Ντηπάρτμεντ. Και το αποτέλεσμα είναι ένας τραγέλαφος, με τους Ρώσους, εξοργισμένους από τις προκλητικές δηλώσεις της Ντόρας, και τους Κύπριους να απευθύνονται απευθείας στο Μέγαρο Μαξίμου ή σε άλλους Υπουργούς και όχι στο αρμόδιο Υπουργείο Εξωτερικών, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία.

Η ουσία είναι μετά τις εκλογές

Εννοείται ότι το σημαντικό δεν είναι το πότε θα γίνουν οι εκλογές ούτε καν το ποιος θα κερδίσει σ’ αυτές, αλλά το τι θα δείξουν αυτές και το τι θα γίνει μετά απ’ αυτές. Και το πρώτο που μπορούμε με βεβαιότητα να προβλέψουμε, δυστυχώς, είναι ότι μετά από αυτές δεν πρόκειται να αλλάξει ο τρόπος διακυβέρνησης ούτε οι στόχοι της. Το μόνο αισιόδοξο (και αυτό μάλλον ως ευχή) που μπορεί να προκύψει είναι κάποια δυσδιάκριτα μηνύματα για προοδευτικές, μεσοπρόθεσμα, εξελίξεις και κάποιες ενδείξεις για όχι μακρινή ανοδική πορεία.

Βραχυπρόθεσμα όμως θα φαίνεται ότι εξακολουθεί να επικρατεί ένας σταθερός συντηρητισμός, που θα χαρακτηρίζεται από την ψευδαίσθηση της ατομικής επίλυσης των προβλημάτων μέσω της προσκόλλησης στα (λοιδορούμενα από τους ίδιους) «κυβερνητικά» κόμματα και τις ουρές τους· από την απαξίωση και συρρίκνωση του συνδικαλιστικού κινήματος και την αποδοχή, ή έστω την ανοχή, της πλήρους κομματικοποίησης του· από την παθητικότητα στην συνεχώς ογκούμενη και προκλητική διαφθορά, που θα κομπάζει πως έχει και την εκλογική νομιμοποίηση πλέον· από την υποταγή στις ιταμές επιδείξεις των κουκουλοφόρων και των ΜΜΕ· και, γενικά, από την (με την εκλογική επικύρωση) νομιμοποίηση της πλήρους ασυδοσίας για κάθε αντιλαϊκή, αντικοινωνική πολιτική.

Και τα κόμματα;

Απέναντι σε όλα αυτά ποια είναι η στάση, η θέση των γνωστών κομμάτων;

Η ΝΔ και ειδικά ο Κ. Καραμανλής σκιαγραφήθησαν αρκετά με τα παραπάνω.

Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη ολοκλήρωσε την εικόνα του σύγχρονου, αμερικάνικου τύπου, κόμματος, που δεν παίρνει ουσιαστική θέση για τίποτα και ό,τι και να λέει, για να παραπλανήσει σε οποιοδήποτε θέμα, απλώς προκαλεί θυμηδία και στους πιο «πιστούς» οπαδούς του. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η γυμνή επάνοδος στην εξουσία για την οποία λυσσωδώς μάχονται με κάθε μέσο. Η επάνοδος του Λαλιώτη, εκλεκτού ξένων κέντρων και νταβατζήδων δεν αλλάζει τίποτα, ούτε καν τους κομματικούς συσχετισμούς. Το μόνο που προσθέτει είναι η οξυνση των εσωκομματικών αντιθέσεων, λόγω της αντιπάθειας που προκαλεί σε εχθρούς και φίλους. Και όσοι, τυχόν, σιωπούν τάχα διαφωνούντες είναι, έτσι, χειρότεροι και από τους φωνασκούντες...

Το νέο στον ΣΥΝ, που συνεχίζει να σπαράσσεται εσωτερικά για την «αυτονομία» ή την πασοκική προσκόλληση είναι η συζήτηση με κάποιους «Πράσινους» για κάποια εκλογική συνεργασία. Δεν ενοχλείται από την πρότασή τους να ανεγερθεί άγαλμα του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη(!) ούτε για την πρόσδεσή τους στους Ευρωπαίους Πράσινους, τους φανατικούς υποστηρικτές του Αττίλα και κάθε ανθελληνικής πρόκλησης. Τα μόνα τους προβλήματα είναι το όνομα του συνδυασμού και οι εκλόγιμες θέσεις.

Το ΚΚΕ επιμένει, ουσιαστικά, στον απομονωτισμό του και απλώς αναμένει κάποια εκλογικά κέρδη από τους αγανακτισμένους με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, χωρίς όμως να εμπνέει, και άρα να ανοίγει προοπτικές, με τα οράματά του. Η εξαγγελία της Α. Παπαρήγα ότι το κόμμα της θα αναζητήσει τα αίτια της κατάρρευσης των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ακούγεται ενδιαφέρουσα, όχι όμως με ιδιαίτερη αισιοδοξία.

Οι διεργασίες, τέλος, γύρω από τον Παπαθεμελή δεν αναμένεται να έχουν κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα, ενώ η εκλογική επιτυχία του ΛΑΟΣ στις ευρωεκλογές και η επιδοτούμενη δημοσιότητά του είναι αμφίβολο αν θα έχουν ανάλογη συνέχεια και επαλήθευση στις εθνικές εκλογές.

Και κλείνουμε με το ΑΣΚΕ.

Οι παραπάνω σκέψεις, εκτιμήσεις και οι διαφαινόμενες θέσεις μας βρίσκουν ανταπόκριση και αποδοχή στους περισσότερους απ’ όσους κοινωνούν σ’ αυτές. Αυτό δε σημαίνει, για τους λόγους που αναπτύχθηκαν παραπάνω, ότι και συντάσσονται ανοικτά και μάλιστα εκλογικά με μας. Είναι αρκετοί, παρ’ όλα αυτά, όμως, και σίγουρα περισσότεροι από κάθε άλλη φορά που το πήραν απόφαση και δεν αναβάλλουν για την «επόμενη» φορά πλέον! Αρκεί να καταφέρουμε να επιτύχουμε στην οικονομική εκλογική εξόρμηση και να μπορέσουμε, έτσι, να συμμετάσχουμε στις εκλογές που πλησιάζουν.