ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σήμερα τα πανεπιστήμια είναι εγκλωβισμένα σε κρίση διαρκείας με αίτια κοινωνικά, πολιτικά και θεσμικά. Οι εικόνες της τελευταίας περιόδου είναι καταλήψεις, καταστροφές, ξυλοδαρμοί πανεπιστημιακών, οικονομικά σκάνδαλα, χαμένες εξεταστικές περίοδοι, γενικά ένα χάος, που πλήττει το κύρος των κρατικών πανεπιστημίων, μια και σε κανένα άλλο κρατικό ή ιδιωτικό πανεπιστήμιο του κόσμου δε συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Όπως ξέρουμε, αντίστοιχες καταλήψεις μόνο σε δημόσια γυμνάσια και λύκεια της Ελλάδας γίνονται.

Η κυβέρνηση εξυπηρετείται από αυτή την κατάσταση, στην προσπάθειά της να επιβάλει την ιδιωτική πρωτοβουλία στην ανώτατη εκπαίδευση (υλοποιώντας και τις εντολές της Ε.Ε.) και αποκτά άλλοθι για τη λήψη αυταρχικών μέτρων, όπως ο περιορισμός ή η κατάργηση του ασύλου.

Η πλειοψηφία του καθηγητικού κατεστημένου αδιαφορεί για την ποιότητα της γνώσης που προσφέρει, για το επίπεδο σπουδών και την αξία των πτυχίων και ενδιαφέρεται μόνο για τα κοινοτικά κονδύλια που εκμεταλλεύεται δήθεν για έρευνα και την κατοχύρωση και επέκταση των προνομίων που απολαμβάνει, ως ηγεσία της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Οι φοιτητές παρακολουθούν απελπισμένοι να χάνεται ο χρόνος τους, με όλες τις συνέπειες, και οι περισσότεροι αντιτίθενται στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και το «μεταρρυθμιστικό» νόμο που προωθεί η κυβέρνηση. Όμως τους αγώνες τους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και να ποδηγετήσουν «αριστερές», «προοδευτικές», «δημοκρατικές» παρατάξεις, με ίδιον προφανώς όφελος. Έτσι στα ΑΕΙ οι «δυναμικές» μειοψηφίες απαγορεύουν κάθε αμφισβήτησή τους, αντιδρούν με αρπαγές καλπών, βίαιες επιθέσεις και ομηρίες συγκλήτων, στην προσπάθεια να μην κατοχυρωθεί η καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές, ένα δημοκρατικό μέτρο, που το περιέλαβε η κυβέρνηση στη μεταρρύθμισή της, για να θολώσει τα νερά.

Αντί οι αγώνες να προσβλέπουν στην κατάργηση της ευνοιοκρατίας και της αναξιοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια, με λογοδοσία των καθηγητών στο κράτος και την κοινωνία, αντί να στοχεύουν στη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, της έρευνας, της αποδοτικότητας και του κύρους των πτυχίων, ώστε τα ΑΕΙ να αποκτήσουν την χαμένη αξιοπρέπεια και αξιοπιστία τους, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη λαίλαπα των ιδιωτών κερδοσκόπων, έχουν γίνει υποχείριο μιας μικρής μειοψηφίας, που οδηγεί σε τυφλή φασιστική βία, στη καταρράκωση του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου, την απαξίωση και το χλευασμό της αριστεράς. Μήπως, τελικά, κάτω από την ομπρέλα του αριστερισμού κρύβουν απλώς ένα μεγάλο αλισβερίσι;