ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η κερδοσκοπία των τραπεζιτών

Και «ξαφνικά» προέκυψε μια προαναγγελθείσα οικονομική κρίση, που ήδη σοβούσε τα τελευταία χρόνια. Τραπεζίτες, χρηματιστές και λοιποί κερδοσκόποι, αφού αποκόμισαν θηριώδη κέρδη από τα καύσιμα, τα τρόφιμα και τα δάνεια (στεγαστικά, καταναλωτικά, επιχειρηματικά και λοιπά), έφθασαν να δανείζουν με υψηλά επιτόκια ανθρώπους αδύναμους οικονομικά, οι οποίοι δεν υπήρχε περίπτωση να ξεπληρώσουν. Οι ίδιοι οι κερδοσκόποι όμως «ξεφόρτωναν» τα χρέη με τη μορφή «δομημένων» ομολόγων, δηλαδή σύνθετων επενδυτικών προϊόντων ή παραγώγων, που είναι στην πραγματικότητα ένα είδος στοιχήματος. Τα «φόρτωναν» στους τελικούς αποδέκτες, μέσω αμοιβαίων κεφαλαίων ή τραπεζών, δηλ. σε φυσικά πρόσωπα και σε ασφαλιστικά ταμεία.

Όταν όμως, όπως αναμενόταν, οι δανειολήπτες σταμάτησαν να πληρώνουν και τα σπίτια για τα οποία δίνονταν τα δάνεια έχασαν την αξία τους, αντί οι τράπεζες να έχουν δημιουργήσει αποθεματικό ασφαλείας από τα υπερκέρδη τους, για ν’ αντιμετωπίσουν τους κινδύνους αυτούς, που οι ίδιες προκάλεσαν, άλλες δήλωσαν αδυναμία ν’ ανταποκριθούν και άλλες χρεοκόπησαν, αφού οι μεγαλομέτοχοι και τα διευθυντικά στελέχη τους είχαν αποκτήσει τεράστιες περιουσίες. Το ίδιο συνέβη και σε ασφαλιστικές εταιρείες, που ασφάλιζαν αυτά τα ομόλογα, και σε οίκους τραπεζικής πιστοποίησης, που τα «ευλογούσαν», για να τα «φορτώσουν» πιο εύκολα οι τραπεζίτες και

οι χρηματιστές σε άλλους.

Η κερδοσκοπία στα χρηματιστήρια

Εν τω μεταξύ οι κερδοσκόποι, ανενόχλητοι, με τη μορφή του δανεισμού μετοχών (short selling) αποκόμιζαν και αποκομίζουν ακόμη τεράστια κέρδη, οδηγώντας μετοχές σε κατακόρυφη πτώση. Η «μέθοδος» αυτή συνίσταται στον «έντοκο» δανεισμό μεγάλου όγκου μετοχών από τρίτους με απλή εξουσιοδότηση, δηλ. χωρίς να έχει στα χέρια του ο κερδοσκόπος τις μετοχές, και στην πώλησή τους στο χρηματιστήριο, γεγονός που προκαλεί πτώση της αξίας τους. Ο κερδοσκόπος τότε αγοράζει σε χαμηλή τιμή τις μετοχές, τις επιστρέφει και κερδίζει από τη διαφορά χωρίς καμιά παραγωγική δραστηριότητα, με αέρα, μια θεσμοθετημένη ληστεία. Αυτή είναι η «ελεύθερη αγορά», η λεηλασία της κοινωνίας και της παραγωγής από τα παράσιτα.

Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. προώθησαν τη ληστεία

Όλ’ αυτά τα ληστρικά μέσα τα προώθησε στο έπακρο η διακυβέρνηση Μπους και τα ακολούθησε η συνήθης ουραγός των ΗΠΑ, η Ε.Ε., με το ευρωσύνταγμα, την ευρωσυνθήκη και τις ντιρεκτίβες, που στο όνομα του «ανόθευτου και ελεύθερου» ανταγωνισμού επιβάλλει την παγκοσμιοποίηση στους λαούς της Ε.Ε. Ο πολύς κ. Γκρίνσπαν, πρώην διοικητής της ομοσπονδιακής κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, θεωρούμενος ως «γκουρού της οικονομίας», ήταν ο βασικός εμπνευστής τους. «Αυτό που διαπιστώσαμε από την πολυετή εμπειρία μας στην αγορά είναι ότι τα παράγωγα υπήρξαν ένα εξαιρετικά χρήσιμο όχημα για τη μετατόπιση του ρίσκου από αυτούς που δεν πρέπει να ρισκάρουν, σε εκείνους που είναι ικανοί να το διαχειριστούν. Η περαιτέρω ρύθμιση των παραγώγων θα αποτελούσε σοβαρό σφάλμα», εξακολουθεί να ισχυρίζεται ακόμη και τώρα ο εν λόγω κύριος. Όμως ο διαβόητος κ. Μπαρόζο ξόρκιζε με τον απήγανο την κατηγορία ότι είναι νεοφιλελεύθερος. Αυτός φαίνεται ότι απλώς προέδρευε στην Κομισιόν.

Συνεχής η παραγωγή κρίσεων

Όπως είναι γνωστό, ο καπιταλισμός μέσω του κέρδους παράγει κρίσεις, που προέρχονται από την αφαίμαξη των πολλών και τη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των λίγων. Έτσι, όταν ξεπεραστεί ένα όριο, κόβεται η αλυσίδα της παραγωγής και του κέρδους, με συνέπεια να μην γίνονται επενδύσεις, επειδή η προσδοκία του κέρδους περιορίζεται. Αποτελέσματα είναι η περιστολή της παραγωγής, οι χρεοκοπίες, η ανεργία κ.λπ.

Το καπιταλιστικό σύστημα ιστορικά ξεπερνά αυτές τις κρίσεις πάντα μέσω του κράτους, που είναι και αυτό θεσμός του. Το κράτος πραγματοποιεί την αναδιανομή του πλούτου με τέτοιο τρόπο, ώστε το σύστημα να μπορεί να λειτουργεί απρόσκοπτα, αφού όμως καταστραφεί ένα τμήμα του κεφαλαίου. Φυσικά όλ’ αυτά δεν είναι ούτε ευθύγραμμα, ούτε νομοτελειακά. Μετά από καπιταλιστικές κρίσεις υπήρχαν και πόλεμοι και δικτατορικά καθεστώτα και πολύς ανθρώπινος πόνος.

Ως τώρα οι κρίσεις λίγο πολύ βρίσκονταν και αντιμετωπίζονταν στα πλαίσια των κρατών, επειδή και οι οικονομίες λειτουργούσαν στο ίδιο πλαίσιο. Σήμερα, όμως, η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση έχει εξαγάγει το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό της «αγοράς» σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο. Τα κέρδη είναι πολλαπλάσια και συσσωρεύονται με μεγαλύτερη ταχύτητα, χωρίς ν’ αυξάνουν την παραγωγή, όπως παλιότερα στο κράτος πρόνοιας όπου η ανακατανομή γινόταν στην πηγή. Συνεπώς είναι αναμενόμενο ότι οι κρίσεις θα είναι πολύ συχνές.

Νέα ληστεία τα μέτρα «σωτηρίας»

Ενώ θα περίμενε κανείς να μπει φρένο σ’ αυτή την απληστία, να πληρώσουν οι κερδοσκόποι και ν’ απαιτήσουν οι κυβερνήσεις στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. επί ποινή δήμευσης από μεγαλομετόχους και διευθυντικά στελέχη να αυξήσουν το μετοχικό τους κεφάλαιο, για να πληρώσουν τις ζημιές, ανακοίνωσαν σχέδια «σωτηρίας» τους, αφού όλες οι άρχουσες ελίτ, με πρώτα τα ΜΜΕ, κινδυνολογούν ότι θα χαθούν οι καταθέσεις, ότι θα γίνει σχεδόν η συντέλεια του κόσμου. Πακτωλός χρημάτων στο τραπεζικό σύστημα, που θα προέλθει από δάνεια, που θα ... πάρουν από τις τράπεζες και από πληθωρικό χρήμα. Αυτά θα τα φορτώσουν και πάλι στα θύματα, δηλ. νέα ληστεία.

Είναι προφανές ότι όλοι αυτοί οι ένοχοι για το νεοφιλελεύθερο παγκοσμιοποιημένο ληστρικό σύστημα επιδιώκουν να το διατηρήσουν αλώβητο, απομυζώντας λαούς και κοινωνίες. Στην Ε.Ε. ο «ανόθευτος» και τα «σύμφωνα σταθερότητας» πήγαν περίπατο, αφού με τις κρατικές ενισχύσεις επωφελούνται οι προστατευόμενοί της και όχι οι πολλοί. Το κωμικοτραγικό είναι ότι, για το θεαθήναι, θέλουν ως εποπτικό όργανο του χρηματοπιστωτικού συστήματος το Δ.Ν.Τ., δηλ. το λύκο να φυλάει τους άλλους λύκους. Έτσι είναι απολύτως βέβαιο ότι η νέα κρίση είναι θέμα χρόνου.

Στη χώρα μας

Από την ένταξη στην ΕΟΚ και ιδιαίτερα από το 1996 οι κυβερνήσεις Σημίτη - Καραμανλή επέβαλαν πλήρως στη χώρα μας το νεοφιλελεύθερο σύστημα της «παγκοσμιοποίησης». Μεταξύ άλλων, διαλύουν την κοινωνική πρόνοια και φόρτωσαν τη χώρα μ’ ένα ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος, που, με τους ειδικούς και λοιπούς λογαριασμούς, που είναι εκτός κρατικού προϋπολογισμού και δεν γίνονται γνωστοί στον ελληνικό λαό, στην πραγματικότητα φθάνει σχεδόν το 120% του ΑΕΠ προς το παρόν. Ιδιωτικοποιούν τα πάντα, δημόσιες επιχειρήσεις, δημόσια περιουσία, μέσα στη διαφθορά και την εξαχρείωση. Δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές, όμως, για να ... σώσουν τις τράπεζες, που οι ίδιες μάλιστα λένε ότι δεν έχουν πρόβλημα, δίνουν 28 δισ. € ,δηλ. το 11% έως 12% του ΑΕΠ.

Η δικαιολογία είναι ότι θα πρέπει να συνεχίσουν ... να δανείζουν επιχειρήσεις και νοικοκυριά, αλλά αυτός ο δανεισμός δεν προβλέπεται στο νομοσχέδιο. Είπαν ότι θα είναι συμφωνία ... κυρίων. Γιατί όμως τότε δεν δανείζει επιχειρήσεις και νοικοκυριά απ΄ ευθείας το κράτος ή ακόμη δεν κάνει δημόσιες επενδύσεις σε έργα κ.λπ.; Επειδή τότε οι τραπεζίτες, που έχουν γίνει κράτος εν κράτει και δεν εφαρμόζουν ούτε νόμους ούτε δικαστικές αποφάσεις, θα έχαναν τα κέρδη τους. Αντιδρούν στα κυβερνητικά μέτρα, επειδή θέλουν να πάρουν τα χρήματα από την κυβέρνηση χωρίς όρους. Μάλιστα οι τράπεζες αυξάνουν τώρα αυθαίρετα και παρά τις συμφωνία τους με τους δανειολήπτες το περιθώριο κέρδους τους, για να μη μειώσουν τα επιτόκια δανεισμού, επειδή έχει μειωθεί το επιτόκιο που οι ίδιες δανείζονται από τη διατραπεζική αγορά (Euribor). Τα 28 δισ. θα τα δανεισθούν, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος, για να τα πληρώσουν οι πολλοί. Οι φτωχοί να πληρώσουν τους πλούσιους, όπως κατηγόρησε την κυβέρνηση ο μεγαλοτραπεζίτης, ελέω αραβικών κεφαλαίων, κ. Βγενόπουλος, ίσως οραματιζόμενος κόμμα αλά Μπερλουσκόνι, την ώρα που έβγαζε στο σφυρί σπίτια δανειοληπτών.

Ελπίζουμε ότι ο ελληνικός λαός και η ελληνική κοινωνία θ’ αντιδράσουν σ’ αυτή την διαρκή πρόκληση.