ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η οικονομική κρίση ήταν η αναμενόμενη κατάληξη του νεοφιλελευθερισμού, που ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1980 στις ΗΠΑ και τη Βρετανία (Ρήγκαν, Θάτσερ). Επεκτάθηκε και επιβλήθηκε στους λαούς μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, μέσω των υπερεθνικών οργανισμών (ΔΝΤ, Ε.Ε. Διεθνής Τράπεζα κ.λπ.), στους οποίους οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες τάξεις ομόθυμα εκχώρησαν το δικαίωμα των εθνικών αποφάσεων για τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους, εξασφαλίζοντας έτσι το μερίδιό τους και τη διαιώνισή τους.

Οι οργανισμοί αυτοί, όργανα του τραπεζικού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου, ανέθεσαν στους τραπεζίτες την άσκηση της νομισματικής και οικονομικής πολιτικής που θα έπρεπε να επιβληθεί στις χώρες και στις κοινωνίες τους.

Καταναλωτισμός

Η συνταγή ήταν αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ολίγων με τη μείωση μισθών, συντάξεων κοινωνικών παροχών κ.λπ. Επίσης, αποψίλωση του κράτους από την επιχειρηματική και κοινωνική δράση και η υπερχρέωσή του, ώστε να εμφανίζεται σε πλήρη αδυναμία παρέμβασης στην κοινωνία. Σε αντίβαρο προωθήθηκε ο αλόγιστος καταναλωτισμός με τη χορήγηση αφειδώς τραπεζικών δανείων, ώστε να δημιουργηθεί κλίμα τεχνητής ευμάρειας και να αποσβέννυται πρόσκαιρα η αίσθηση της αδικίας, της αγανάκτησης και της κοινωνικής αντίδρασης, ενώ παράλληλα τα κέρδη και η αναδιανομή υπέρ του τραπεζικού κεφαλαίου πολλαπλασιάζονταν. Στη χώρα μας η συνέπεια ήταν να πολλαπλασιαστούν οι εισαγωγές, τα ελλείμματα και τα χρέη, δημόσιο και ιδιωτικό.

Αφαίμαξη χωρών και κοινωνιών

Η συνεχής αφαίμαξη των πολλών και η απληστία των τραπεζών οδήγησαν πολλές απ’ αυτές σε κατάρρευση, επειδή δάνειζαν αφειδώς σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Το ίδιο συνέβη και με τις χώρες που βάσισαν την ανάπτυξή τους στον υπερδανεισμό, όπως η Ιρλανδία, η Ισλανδία και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Φυσικά, τα στελέχη και οι μέτοχοι των τραπεζών δε διανοήθηκαν ούτε διανοούνται, ούτε φυσικά καμία κυβέρνηση τους υποχρεώνει να πληρώσουν τις ζημιές από τις θηριώδεις αμοιβές και τα κέρδη τους. Αντίθετα οι κυβερνήσεις της Δύσης, πιστές και αμετανόητες μέχρι τέλους στο νεοφιλελευθερο σύστημα, σπεύδουν να επιχορηγήσουν τις τράπεζες, χωρίς κανένα ουσιαστικά δημόσιο έλεγχο, επιβαρύνοντας τους πολλούς. Και αφού αυτές πάρουν τεράστια ποσά, ζητούν κι άλλα, απειλώντας και κινδυνολογώντας με χρεοκοπία.

Δραττόμενες της «ευκαιρίας», ανασύρανε τα «ανοίγματα» των θυγατρικών τους τραπεζών στην Αν. Ευρώπη, όπου δάνειζαν ασύστολα, και θεωρούν δικαίωμά τους να διοχετεύσουν εκεί τις κρατικές ενισχύσεις και μάλιστα με πλήρη κάλυψή τους από το μη εξαιρετέο κ. Αλμούνια.

Αντίθετα, Κομισιόν, ΟΟΣΑ και άλλα «ευαγή» καπιταλιστικά ιδρύματα, μαζί με το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, «συνιστούν» για την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, και για μια ακόμη φορά, λιτότητα, περικοπή συντάξεων και μισθών, ιδιωτικοποιήσεις, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών και ορίων ηλικίας, ανασφάλιστη εργασία κ.λπ.. Αυτοί οι αμετανόητοι και αχόρταγοι που προκάλεσαν την κρίση, αντί να τονώσουν τη ζήτηση με ενίσχυση των εισοδημάτων, εξακολουθούν να ζητούν σαν βρυκόλακες ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη, για να αυξήσουν τα υπερκέρδη τους.

Οι αυτοκινητοβιομηχανίες

Στο «κόλπο» μπήκαν και οι βιομηχανίες αυτοκινήτων της Δύσης, απειλώντας με εκατόμβες απολύσεων, αν δεν εισπράξουν και αυτές τις κρατικές ενισχύσεις. Το τραγελαφικό είναι ότι η «στήριξη» αυτή χαρακτηρίζεται «εθνικισμός» από τους τραπεζίτες, επειδή τους στερεί το «δικαίωμα» του δανεισμού και του δικού τους κέρδους, όπως εθνικισμό αποκαλούν κάθε μέτρο προστασίας της εθνικής παραγωγής που αποπειράθηκαν Γαλλία και ΗΠΑ.

Στην Ε.Ε., μάλιστα, οι τραπεζίτες «συνιστούν» και η Κομισιόν μας «προτείνει» το μέτρο της απόσυρσης. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα, που δεν έχει ελέω Ε.Ε. όχι αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά ούτε καν κάποια αξιόλογη βιομηχανία, θα πρέπει να δανεισθεί (κράτος, λόγω των κινήτρων, και καταναλωτές) πέραν του δυσθεώρητου χρέους της, για να χρηματοδοτήσει τις βιομηχανίες αυτοκινήτων των χωρών που οι κυβερνήσεις τους πρωτοστάτησαν στην οικοδόμηση του νεοφιλελευθερισμού, δηλ. της πιο άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που στη χώρα μας πραγματοποιείται μέσω της Ε.Ε.

Οι κρατικές ενισχύσεις των τραπεζών, της αυτοκινητοβιομηχανίας και άλλων επιχειρήσεων, με στόχο να μη θιγεί το νεοφιλελεύθερο σύστημα, αποτελούν το σύγχρονο πίθο των Δαναΐδων.