ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πολλοί θεωρούν την αύξηση της αποχής, που ένα μεγάλο μέρος της εξέφραζε μια πολιτική στάση, ως ένα θετικό φαινόμενο, με το σκεπτικό ότι στέλνει ένα αυστηρό μήνυμα αποδοκιμασίας προς το δικομματισμό, του οποίου οι δύο πόλοι θα αναγκαστούν να προσαρμόσουν την πολιτική τους προς τις λαϊκές απαιτήσεις. Δε συμμεριζόμαστε καθόλου αυτή την άποψη.

Πρώτη παρατήρηση είναι ότι η πραγματική αποχή δεν είναι τόσο μεγάλη και μάλλον περιορίζεται γύρω στο 35%.

Δεύτερο, ένα μεγάλο μέρος της αποχής και τα περισσότερα άκυρα και λευκά οφείλονται στην πλήρη αδιαφορία για τα κοινά, που αποτελεί τη χειρότερη στάση για ένα πολίτη, αφού επιτρέπει στους κρατούντες να διατηρούν άνετα την εξουσία τους και να σχεδιάζουν ένα ακόμη χειρότερο μέλλον για τον ελληνικό λαό.

Τρίτο, τα κόμματα εξουσίας (και αρκετά μικρότερα) περισσότερο καθορίζουν την πολιτική τους με βάση τις επιθυμίες των ξένων προστατών τους, λιγότερο με βάση τα εκλογικά ποσοστά, που τα φέρνουν στην εξουσία ή τα απομακρύνουν απ’ αυτήν, και πολύ λιγότερο από το μέγεθος της αποχής.

Τέταρτο και σοβαρότερο, η αύξηση της αποχής αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο τους δημοκρατικούς θεσμούς, αφού μεταφέρει κι άλλο μέρος εξουσίας από τα κόμματα, το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση (που εκλέγονται από το λαό και λογοδοτούν σ’ αυτόν, έστω με τους περιορισμούς της ελλειμματικής δημοκρατίας μας) στα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, α) τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ένας από τους διαχειριστές των κονδυλίων τους είναι και ο κ. Τρεμόπουλος), β) τις λεγόμενες Ανεξάρτητες Αρχές, γ) τους μηχανισμούς της Ε.Ε., που μοιράζουν τα κοινοτικά (δηλ. δικά μας) χρήματα, εξαγοράζοντας συνειδήσεις, και δ) τα άθλια ΜΜΕ, που γίνονται συνεχώς αθλιότερα, υπηρετούν ανεξέλεγκτα και αδυσώπητα τα συμφέροντα των εργοδοτών τους και των ξένων προστατών τους, σε βαθμό που να μην μπορεί πλέον κανείς να βλέπει ή να διαβάζει κάποιο ΜΜΕ για την καθημερινή του ενημέρωση.

Αν σταθεί κανείς πολύ προσεκτικά στο τι σέρβιραν οι «νταβατζήδες»-καναλάρχες στους τηλεθεατές τους, θα διαπιστώσει ότι από τη μια (σε συντονισμό με κρατικές και κοινοτικές διαφημίσεις) καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει, δήθεν για να «επηρεάσει το μέλλον της Ευρώπης», άρα και το δικό του, και από την άλλη τον ωθούσαν προς την αποχή.

Το πρώτο κάλεσμα απευθυνόταν στους λίγο δυσαρεστημένους ή αδιάφορους ευρωπαϊστές, που θα ψήφιζαν τα κόμματα της αρεσκείας τους, και το δεύτερο στους πολύ δυσαρεστημένους με την Ε.Ε. και τους εντόπιους εντολοδόχους της, που ίσως προσανατολίζονταν να εκφράσουν με ψήφο τη διαμαρτυρία τους. Όλους τους κολάκευαν. Όσους ωθούσαν προς τις παραλίες προσπαθούσαν να τους εξοπλίσουν με επιχειρήματα ότι η αποχή είναι μια γενναία και σημαντική πολιτική στάση!

Για τους λόγους αυτούς θεωρούμε ότι η αύξηση της αποχής είναι ένα αρνητικό φαινόμενο. Πιστεύουμε ότι το ποσοστό της αποχής θα ήταν μεγάλο ακόμη κι αν είχαμε εθνικές εκλογές, μόνο που θα περιοριζόταν κάπως, λόγω της ψηφοθηρίας των υποψηφίων βουλευτών.

Πρέπει, τέλος να συμπληρώσουμε ότι όλες οι παραπάνω εκτιμήσεις δεν αφορούν σε όσους ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές και απέχουν σταθερά από τις ευρωεκλογές, επειδή υποστηρίζουν την έξοδο από την Ε.Ε. (π.χ. ΚΚΕ μ-λ). Είναι μια σεβαστή στάση, που όμως στην Ελλάδα δικαιολογεί ένα ελάχιστο μέρος της αποχής.