ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η κατοχική κυβέρνηση του Γιωργάκη, τυφλό όργανο, χωρίς αιδώ, ξένων συμφερόντων, συνεχίζει αδίστακτη τα πλήγματα κατά του ελληνικού λαού, παρότι συγκεντρώνει την οργή της μεγάλης πλειοψηφίας. Σε όσους θέλουν να βλέπουν είναι φανερά τα εξής:

Α) Η κραυγαλέα ανεπάρκεια του πρωθυπουργού και των περισσοτέρων υπουργών, ιδίως στα κρίσιμα υπουργεία. Μόνον ασήμαντοι άνθρωποι, που έφτασαν σε κυβερνητικές θέσεις με τις πλάτες άλλων (χωρίς καν ψήφο, οι περισσότεροι), άνθρωποι χωρίς κανένα ηθικό έρεισμα, χωρίς αυτοσεβασμό, θα δέχονταν να υλοποιήσουν ένα καλά μελετημένο σχέδιο υπαγορευμένο από ξένους, για το συμφέρον των ξένων, χωρίς να κρατούν απολύτως τίποτα για τη χώρα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. «Εάν κάποιος δε συμφωνεί με την τρόικα δεν μπορεί να είναι υπουργός» (Πεταλωτής)

Β) Ίσως επειδή αντιλαμβάνονται ότι είναι μιας χρήσης, καθένας απ’ αυτούς ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και οι μεταξύ τους αντιθέσεις οδηγούν σ’ ένα «ξεκατίνιασμα», που δεν μπορούν να αποκρύψουν ούτε τα ελεγχόμενα ΜΜΕ (Βενιζέλος εναντίον Ραγκούση, Πάγκαλος εναντίον Χριστοφιλοπούλου, όλοι εναντίον Παπακωνσταντίνου κ.λπ.).

Γ) Αυτή η κυβέρνηση μέσα σ’ ενάμισυ χρόνο είπε τόσα ψέματα όσα δεν είπαν όλες οι προηγούμενες μαζί. Ακόμη κι ο προστάτης τους Στρος-Καν αποκάλυψε ότι ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός «μας» από το 2009 ζητούσε την επέμβαση του ΔΝΤ, ενώ για πολλούς μήνες μετά η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, μ’ ένα κακοπαιγμένο θέατρο, προσπαθούσαν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Δ) Είναι μια κυβέρνηση βουτηγμένη στα σκάνδαλα. Όλες οι δουλειές περνάνε από την οικογένεια (Αστακός, Ελληνικό κ.λπ.), προς μεγάλη απογοήτευση των υπολοίπων, που είχαν συνηθίσει να «τα τρώνε μαζί». Δεν αφήνουν τίποτα, μαζεύουν ακόμη και τα «ψιλά από το ταμείο», με τις ΜΚΟ της mother και των υπολοίπων.

Η πολιτική στήριξη στους κατοχικούς

Κι όμως αυτή η κυβέρνηση καταφέρνει ακόμη να επιβιώνει. Όλο το πλέγμα της εξάρτησης, με πρώτους τους Αμερικανούς, προσπαθεί να την κρατήσει όσο μπορεί, γιατί ποιος άλλος θα δεχόταν τόσο απροκάλυπτα να οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία, να διαλύσει την κοινωνία και να αποδομήσει το έθνος-κράτος;

Οι ξένοι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι δανειστές-τοκογλύφοι, με τα υποχείριά τους στις κυβερνήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων και τους διεθνείς οργανισμούς (Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. κ.λπ.), τους παρέχουν την αναγκαία πολιτική στήριξη. Επιβάλλουν όρους δανεισμού στους οποίους η Ελλάδα δεν υπάρχει καμιά περίπτωση ν’ ανταποκριθεί, στη συνέχεια χαλαρώνουν κάποιους (επιμήκυνση, μείωση επιτοκίου) κι αυτό εμφανίζεται ως επιτυχία του ανεκδιήγητου, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για επιδείνωση των όρων δανεισμού (βλ. άλλο άρθρο). Στις τηλεοράσεις οι τρεμοπρετεντέρηδες βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Στις εφημερίδες και τα περιοδικά οι κονδυλοφόροι πασχίζουν να μας πείσουν για την επιτυχία! Όλοι με το αζημίωτο, κατ’ εντολήν των εργοδοτών τους, που θησαυρίζουν καταληστεύοντας τα ταμεία του κράτους. Εμπορομεσίτες πάντα οι μεγαλοαστοί της Ελλάδας, αλλά τώρα ξεπερνούν κάθε όριο. Από κοντά οι ΜΚΟ και πανεπιστημιακοί, που δίνουν ρεσιτάλ υποταγής στα αμφιθέατρα, με το αζημίωτο κι αυτοί. Η παραίτηση του δανειολήπτη (δηλ. του ελληνικού κράτους) «από κάθε ασυλία όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία» (άρθρο 14 της δανειακής σύμβασης), δηλ. το δικαίωμα στους δανειστές να ιδιοποιούνται εθνικό μας πλούτο και εθνικό μας χώρο σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής και η εκποίηση των πρώτων 50 δισ., όρος που μόνο η Ελλάδα από όλες τις χώρες αποδέχθηκε, εμφανίζονται ως αναγκαίος συμβιβασμός. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ καταχειροκροτεί τον κουίσλιγκ. Η σταθερή εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ (από προσωπικό συμφέρον ή άλλο λόγο, αδιάφορο) νομιμοποιεί την προδοσία, αν και μικρή μειοψηφία του όλου εκλογικού σώματος. Η συμπολίτευση (ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, ΔΗΜΑΡ, Πράσινοι κ.λπ.) βοηθεί όσο μπορεί και είναι έτοιμη να συμπληρώσει το κυβερνητικό σχήμα όποτε ζητηθεί, πριν ή μετά από εκλογές. Κάποιοι «επαναστάτες» επίσης βοηθούν με τον τρόπο τους.

Η διάλυση της κοινωνίας

Ταυτόχρονα συνεχίζεται μεθοδικά η «αντικατάσταση» του ελληνικού λαού, ατίθασου κατά Κίσινγκερ, που τους χαλάει τα σχέδια στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο. Η υπογεννητικότητα μειώνει τον ελληνικό πληθυσμό, ενώ οι παράνομοι μετανάστες, προστατευόμενοι των κατοχικών και άλλων «προοδευτικών», καλούνται να κατακλύσουν την Ελλάδα, με την υπόσχεση να μονιμοποιηθούν και σταδιακά να νομιμοποιηθούν. Η υποταγή του ελληνικού κράτους στους φιλοξενούμενους της Υπατίας ήταν ένα μεγάλο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση (και ο λογαριασμός στο «κακό» ελληνικό κράτος, μαζί με τη μισθοδοσία κάποιων από τους «αλληλέγγυους»). Το σχέδιό τους προβλέπει να γίνουμε οι Έλληνες μειοψηφία στον τόπο μας, με την «πολυπολιτισμική» πλειοψηφία (χωρίς καμιά εθνική ή πολιτιστική ταυτότητα) ν’ ανεμίζει τις σημαίες των ΗΠΑ και της Ε.Ε., όπως συμβαίνει σε γειτονικά μας προτεκτοράτα.

Η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας

Η αποδόμηση του ελληνικού έθνους-κράτους επιχειρείται και με τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Σε μια εποχή σπανίως ευνοϊκή για την άσκηση εθνικής εξωτερικής πολιτικής, με την ανάδυση πολλών ισχυρών πόλων δύναμης πέραν της μιας υπερδύναμης, με τη διάσπαση και της ίδιας της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή μας, ακόμη και για την επιλογή του τοποτηρητή (Ισραήλ ή Τουρκία;), με τους αραβικούς λαούς (παραδοσιακούς φίλους του ελληνισμού) στο προσκήνιο, η κυβέρνηση των κατοχικών αφήνει ουσιαστικά αναπάντητες όλες τις προκλήσεις των νεοοθωμανών και ετοιμάζει κρυφά συμφωνίες παραχώρησης εθνικού χώρου. Σπεύδει, επίσης, να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε άλλη μια επίθεση των προστατών της εναντίον άλλου ενός φίλου λαού και, μάλιστα, χωρίς να υπολογίζει (μόνο γι’ αυτήν) το οικονομικό κόστος!!

Το μέχρι τώρα έργο των κατοχικών είναι καταστροφικό, αλλά τυχόν παραμονή τους στην εξουσία προοιωνίζεται πολύ χειρότερα.

Η αντιπολίτευση

Στην παραμονή των κατοχικών συμβάλλουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αφ’ ενός γιατί η κριτική τους είναι επιφανειακή και περιορισμένη και αφ’ ετέρου γιατί δεν προτείνουν ένα πρόγραμμα που να καλύπτει τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Η Ν.Δ. και ο ΣΥΝ, ενώ απορρίπτουν το μνημόνιο, αναζητούν λύσεις μέσα στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, με πρώτη και κύρια σταθερά της πολιτικής τους την παραμονή της χώρας μας στην Ε.Ε., ως μέλος της οποίας αποκλείεται να ορθοποδήσουμε. Επιπλέον η Ν.Δ. του κ. Σαμαρά υποστηρίζει τις περισσότερες από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές που υπαγορεύονται από τις Βρυξέλες (ένα μεγάλο μέρος της τις υποστηρίζει όλες) και ευθυγραμμίζεται με τους τυχοδιωκτισμούς των Δυτικών στη Λιβύη, ο δε ΣΥΝ πρωτοστατεί στην αποδόμηση του ελληνικού έθνους-κράτους (λαθρομετανάστες, βιβλία ιστορίας κ.λπ.). Το ΚΚΕ, ενώ κινείται εκτός της λογικής του συστήματος, διασπά τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με συνέπεια όλες να αποβαίνουν αναποτελεσματικές και δεν κάνει καμιά πρόταση διεξόδου από τη σημερινή κρίση.

Το κακό συμπληρώνεται με την απαξίωση και των συνδικάτων, που δε λειτουργούν αυτόνομα, αλλά ως παραρτήματα των απαξιωμένων κομμάτων.

Γιατί παραμένουν ακόμη;

Χρήζει οπωσδήποτε ερμηνείας πώς καταφέρνει μια τέτοια κυβέρνηση να επιβιώνει. Η στήριξη των ξένων προστατών και η ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης, όπως προαναφέραμε, είναι σοβαροί λόγοι, αλλά δεν αρκούν. Η μεγάλη τους επιτυχία είναι ότι το μεγάλο μέρος των πληττομένων από την πολιτική τους, ακόμη και των εξοργισμένων, έχει οδηγηθεί επιτηδείως στην αποχή και την απάθεια, με την επικράτηση ιδεολογημάτων, όπως ότι «όλοι ίδιοι είναι», «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», «όλα τα κανονίζουν άλλοι». Αυτή η επικράτηση δεν είναι άσχετη με την ιστορική αποτυχία των κομμουνιστικών κομμάτων (σε όλες τους τις εκδοχές) και άλλων εγχειρημάτων, που υπόσχονταν στους λαούς κοινωνική δικαιοσύνη και απεδείχθησαν όχι μόνο ασυνεπή προς τις διακηρύξεις τους, αλλά και ανάξια να ανταγωνιστούν το αντίπαλο δέος τους. Η απάτη του ΠΑΣΟΚ, που είχε στο αρχικό πρόγραμμά του ακριβώς ό,τι είχε ανάγκη η ελληνική κοινωνία, επιβάρυνε το κλίμα απογοήτευσης. Επιπλέον το ΠΑΣΟΚ γενίκευσε τα φαινόμενα της διαφθοράς, ώστε οι «μικροένοχοι» να φοβούνται να εναντιωθούν στους μεγάλους ενόχους. Η νεολαία, ελπίδα κάθε λαού, μειώνεται αριθμητικά, λόγω της υπογεννητικότητας, παραμένει εξαρτημένη από την προηγούμενη γενιά, που αυτή κυρίως βίωσε τη διάψευση των ελπίδων και ενσωματώθηκε. Οι νέοι που σήμερα αντιδρούν είναι μια μικρή μειοψηφία, χωρίς εναλλακτικές προτάσεις και με μεθόδους δράσης που απομακρύνουν όχι μόνο τις μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά και το μεγάλο μέρος της ίδιας της νεολαίας. Πολλά θα μπορούσε να προσθέσει κανείς για την ερμηνεία της παθητικότητας, άρα και για την υπέρβασή της, αλλά το βέβαιο είναι ότι μόνο με την ενεργό συμμετοχή του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη σημερινή κρίση (οι προτάσεις του ΑΣΚΕ στην «Ε» αρ. φ. 136 και στη νέα προκήρυξη που ετοιμάζουμε) και να χαράξουμε έναν καλύτερο δρόμο για την πατρίδα μας (βλ. 5πτυχο του ΑΣΚΕ).

Προετοιμάζονται νέα σχήματα

Είναι βέβαιο ότι ο ξένος παράγοντας είναι ικανοποιημένος να έχει μια τόσο πειθήνια κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι αυτή η κυβέρνηση θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μια γενικευμένη αντίδραση του λαού, που φαίνεται πολύ πιθανή με τα αλλεπάλληλα μνημόνια. Ο λογαριασμός του 2012 δε βγαίνει με τίποτα, η σημερινή κυβέρνηση θα αναγκαστεί να ομολογήσει την πλήρη αποτυχία της, γι’ αυτό ετοιμάζουν σενάρια διεύρυνσης του κυβερνητικού σχήματος, με πρόσωπα από τη σημερινή συμπολίτευση ή τεχνοκράτες. Επιπλέον ανάμεσα στις διάφορες μερίδες του ξένου παράγοντα υπάρχουν δυσαρέσκειες για άνιση κατανομή της λείας που αρπάζουν από τον ελληνικό λαό, γι’ αυτό η διεύρυνση σκοπό έχει ν’ αυξήσει τη δυτικοευρωπαϊκή επιρροή. Επειδή, όμως, και αυτό το σχήμα θα είναι ασταθές, θα προσπαθήσουν να το ενισχύσουν με μια νωπή λαϊκή εντολή, την οποία δεν αποκλείεται να ζητήσουν πολύ σύντομα. Ρίσκο, φυσικά. Κάποιοι επιδιώκουν το μεγάλο συνασπισμό με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ή την περαιτέρω διάσπαση της ΝΔ, εάν ο Σαμαράς αρνηθεί να συναινέσει. Αυτή η εξέλιξη, όμως, θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και το καθεστώς της εξάρτησης που αυτό υπηρετεί. Κάποιοι κύκλοι συνδεόμενοι με την αγγλική πολιτική, που έχουν έρθει σε μερική ρήξη με τις ΗΠΑ, τουλάχιστον στον τομέα του πετρελαίου, παίρνουν το ρίσκο για εισαγωγή νέων προσώπων στην ελληνική πολιτική εξουσία (πιθανόν Μαρκεζίνης κ.λπ.), προσφέροντας μερίδιο επιρροής και στη Ρωσία, με την οποία ήδη συνεργάζονται για τα πετρέλαια της Αρκτικής. Έχουν ήδη αρχίσει να ξοδεύουν χρήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Η προοπτική μιας άλλης πολιτικής

Όσο συνεχίζεται η κατοχή θα μας επιβάλλουν αλλεπάλληλα μνημόνια και αλλεπάλληλες εκποιήσεις εθνικής περιουσίας και εθνικού χώρου, πολύ πέραν των 50 δισ. Πρέπει ν’ αλλάξουμε πορεία το ταχύτερο. Η κατάσταση πολιτικής ρευστότητας δημιουργεί καλύτερους όρους για την ενεργοποίηση των πολιτών και τη χάραξη μιας άλλης πολιτικής, που δε θα υπακούει σε ξένα κέντρα, αλλά θα υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Προϋπόθεση είναι να αποφεύγουμε παγίδες που προκαλούν ρήγματα ανάμεσα σε δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν στην πρόοδο του τόπου. Κάθε πρόοδος πρέπει να επιχειρείται μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. ’λλος τρόπος δεν υπάρχει, αλλά, κι αν υπήρχε, θα τον απορρίπταμε. Είναι αποκρουστική έως ύποπτη η απαίτηση κάποιων μικρών μειοψηφιών να φιμώνουν τις διαφορετικές απόψεις.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση προσπαθεί το ΑΣΚΕ, με τις μικρές για την ώρα δυνάμεις του, να συμβάλει στη ανόρθωση της ελληνικής κοινωνίας και ζητεί, όπως πάντα, από κάθε πολίτη που συμμερίζεται τις απόψεις μας να μας πλησιάσει και να προσφέρει τη μεγαλύτερη ή μικρότερη βοήθειά του.