ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όσο ολοκληρώνει το εγκληματικό έργο που της ανέθεσαν οι εντολείς της, τόσο εντείνονται τα αδιέξοδα της κυβέρνησης του Γιωργάκη. Τα μνημόνια δε βγαίνουν με τίποτα, όπως και οι ίδιοι οι εντολείς γνώριζαν εκ των προτέρων, παρά τους ισχυρισμούς τους. Έτσι μας τα ανακοινώνουν το ένα μετά το άλλο, φέρνοντας στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού. Και δεν έχουν σκοπό να τα σταματήσουν ποτέ. Στα μέχρι τώρα παγκοσμίως πρωτοφανή (παραίτηση από ασυλία κ.λπ.), στα οποία αναφερθήκαμε σε προηγούμενα φύλλα μας, προστίθενται και τούτα:

Α) Οι κατοχικοί αρνούνται να ανακοινώσουν την ΑΟΖ, με το επιχείρημα ότι θα ενοχληθεί η Τουρκία! Η ελληνική Θράκη έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι για τους αξιωματούχους του τουρκικού κράτους! Ο υπουργός Επικρατείας Εγκεμέν Μπαγίς μοίρασε ανενόχλητος στην Κομοτηνή τουρκικές σημαίες! Τα νέα φυντάνια της τουρκικής διπλωματίας αλωνίζουν στη Θράκη, ως μέρος της εκπαίδευσής τους (χωρίς αμοιβαιότητα, εννοείται)! Οι New York Times σε πρωτοσέλιδό τους έγραψαν ότι σύμβουλος του Γιωργάκη είναι και ο τ. υπουργός Οικονομικών της Τουρκίας Ντερβίς, τώρα αντιπρόεδρος της Brookings, ο οποίος τον «συμβουλεύει ανεπισήμως τα τελευταία δύο χρόνια … έχει μοιραστεί πολλές τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, αργά τη νύχτα, με τον Έλληνα πρωθυπουργό» (εφημ. 20/5/11).

Β) Βγάζουν στο σφυρί όλη τη δημόσια περιουσία, ορίζοντας ουσιαστικά ως πωλητές αυτούς που σκοπεύουν να την αγοράσουν! Τα ψεύδη είναι τεράστια και διαρκή. Ισχυρίζονται π.χ. ότι προσπαθούν να σώσουν την ελληνική οικονομία, ενώ προσπαθούν ν’ αρπάξουν όσο περισσότερα χρήματα από τον ελληνικό λαό και να τα δώσουν στους ξένους τοκογλύφους, οι οδηγίες-εντολές των οποίων μας έφεραν στη σημερινή χρεοκοπία, από την οποία δε θα ξεφύγουμε ποτέ (αν συνεχίσουμε να τους ακούμε). Οι ίδιοι οι κατοχικοί παίρνουν, φυσικά, το μερίδιό τους για την προσφορά τους προς τους ξένους δυνάστες.

Μετά την Ιρλανδία ήρθε και η σειρά της Πορτογαλίας να υπογράψει το δικό της μνημόνιο, στο οποίο επίσης δεν περιλαμβάνονται οι ακρότητες του δικού μας (παραίτηση από ασυλία, κατάργηση 13^ου και 14^ου μισθού κ.λπ.). Ο Γιωργάκης εκτέθηκε για άλλη μια φορά, γιατί επιβεβαιώνεται ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος πρωθυπουργός που προθύμως να τα έδωσε όλα στους ξένους.

Ταυτόχρονα άλλοι κατοχικοί υπουργοί συνεχίζουν το έργο τους, για το οποίο αναφερθήκαμε σε προηγούμενα φύλλα μας. Η κ. Διαμαντοπούλου πασχίζει για τη διάλυση και τον αφελληνισμό της Παιδείας μας και ο κ. Παπουτσής να εγκλωβίσει τους λαθρομετανάστες, μην τυχόν και φύγει κανείς από την Ελλάδα!

Η εντολή της Ε.Ε. για συναίνεση

Η συμπεριφορά της Ε.Ε. προς τη χώρα μας δείχνει πόση σχέση έχει αυτός ο οργανισμός των τοκογλύφων με τη δημοκρατία. Δεν τους φτάνει που μας επέβαλαν ένα καθεστώς κατοχής, που απομυζά τον ελληνικό λαό και γεμίζει τα θησαυροφυλάκιά τους, δεν τους φτάνει που η κατοχική κυβέρνηση ετοιμάζεται να τους χαρίσει όλη τη δημόσια περιουσία μας, απαιτούν ν’ αποδεχθούμε όλοι την υποταγή μας.

Μιλούν για συναίνεση και οι ξένοι και η κυβέρνηση. Συναίνεση θα σήμαινε ότι τα κόμματα πλησιάζουν μεταξύ τους, κάνοντας ΟΛΟΙ αμοιβαίες υποχωρήσεις, και στη συνέχεια γίνονται διαπραγματεύσεις με την τρόικα, η οποία επίσης κάνει τις δικές της υποχωρήσεις. Δε μας ζητούν, όμως, κάτι τέτοιο. Ζητούν όλοι οι Έλληνες να πειθαρχήσουμε απολύτως σε όλες τις εντολές τους. Οι ίδιοι δε μετακινούνται ούτε κατά κεραία από τις θέσεις τους. Ξύπνησαν μέσα τους οι αποικιοκρατικές συνήθειες και μας αντιμετωπίζουν κυνικά ως ιθαγενείς. Ο επίτροπος Όλι Ρεν, βγαίνοντας από τη συνεδρίαση του Ecofin στις 17/5, με ύφος υπουργού του Χίτλερ, είπε: «Είναι ζωτικής σημασίας οι ελληνικές αρχές ν’ ανακοινώσουν νέα μέτρα λιτότητας … Απαιτείται διακομματική υιοθέτηση όλων των στόχων του Μνημονίου … είναι θέμα ευθύνης όλων των πολιτικών δυνάμεων». Το ίδιο επαναλαμβάνουν συνεχώς και ο ίδιος και όλοι οι αξιωματούχοι της Ε.Ε., μεταξύ των οποίων και η τ. κομμουνίστρια κ. Δαμανάκη. Η Κομισιόν, μάλιστα, σε γραπτή της δήλωση στις 27/5 κάνει ένα βήμα παραπέρα: «… όλα τα ελληνικά κόμματα … να υποστηρίξουν το πρόγραμμα Ε.Ε.-ΔΝΤ … απαιτείται η συμβολή όλων των κομμάτων και όλων των πολιτών.»!! Δεν επιτρέπεται δηλ. η διαφωνία όχι μόνο κανενός κόμματος, αλλά ούτε κανενός μεμονωμένου πολίτη, διαφορετικά δε θα εκταμιεύσουν την 5^η δόση και θα πεινάσουμε!

Το Μνημόνιο δεν καθορίζει κάποιες μόνο πλευρές μιας κυβερνητικής πολιτικής, αλλά το σύνολό της. Αν όλα τα κόμματα συμφωνούν με το μνημόνιο, τότε δε χρειάζεται να υπάρχουν όλα. Αρκεί μόνο ένα, όπως ένα κόμμα είναι στην πραγματικότητα όλοι οι πρόθυμοι που ψήφισαν το μνημόνιο: ο Γιωργάκης, η Ντόρα κι ο Καρατζαφέρης. Έτσι αντιλαμβάνεται η Ε.Ε. τη δημοκρατία! Το κακό γι’ αυτούς τους άθλιους που μας κυβερνούν από τις Βρυξέλες είναι ότι δεν ξέρουν σε ποιο λαό απευθύνονται, δεν ξέρουν την ιστορία του και θεωρούν ότι θα τον έχουν εσαεί του χεριού τους.

Ελλάς καθολικώς διαμαρτυρομένων

Αν ζούσε ο παππούς του κατοχικού πρωθυπουργού, ασφαλώς θα επανελάμβανε την περίφημη ρήση του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών Καθολικώς Διαμαρτυρομένων», με την οποία εξέφρασε την αντίθεση του ενωμένου ελληνικού λαού προς μιαν άλλης μορφής κατοχή, που επιβλήθηκε με άλλα μέσα από κάποιους άλλους σωτήρες.

Στην οργή των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν ήρθαν να προστεθούν φωνές από θεσμούς, κοινωνικές ομάδες και φορείς συντηρητικούς. Η Εκκλησία από το Δεκέμβριο είπε ότι βρισκόμαστε σε καθεστώς κατοχής. Οι δικηγορικοί σύλλογοι και άλλοι επιστημονικοί φορείς μαζί με πανεπιστημιακούς προσπαθούν να καταργήσουν το μνημόνιο δικαστικά ως αντισυνταγματικό. Πρώην πρέσβεις απευθύνονται με ανοιχτή επιστολή τους προς τον κατοχικό πρωθυπουργό και εκφράζουν τη βαθύτατη ανησυχία τους για την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική. Στο ίδιο πνεύμα επιστολή και από 7 πρώην αρχηγούς ΓΕΝ για την αμυντική πολιτική. Ο πρόεδρος των εν ενεργεία διπλωματών καταγγέλλει «ανομολόγητους χειρισμούς σε καίρια εθνικά ζητήματα από παραθεσμικούς μηχανισμούς, προφανώς όχι με το αζημίωτο»!

Το πιο ελπιδοφόρο είναι ότι για πρώτη φορά κινητοποιήθηκε μαζικά η ελληνική νεολαία, γεμίζοντας τις πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων. Πολλές ανησυχίες μπορεί να έχει κανείς αν ένα τέτοιο κίνημα διαμαρτυρίας μπορεί στην εξέλιξή του να διαμορφώσει μια πρόταση προοπτικής ή αν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις προσπάθειες ελέγχου ή προβοκάτσιας ή καταστολής από τους μηχανισμούς του συστήματος. Όταν τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, ακόμη και συστημικοί πολιτικοί, όπως ο κ. Σαμαράς, «χαϊδεύουν» τους «αγανακτισμένους», οι ανησυχίες γίνονται σοβαρότερες.

Το βέβαιο, όμως, είναι ότι αυτές οι κινητοποιήσεις φέρνουν νέα ήθη, αδιανόητα για τους διοργανωτές των μέχρι τώρα απωθητικών για τον πολύ κόσμο κινητοποιήσεων: α) Είναι ενωτικές, όπως συνέβαινε σε όλους τους μεγάλους και πραγματικούς αγώνες του ελληνικού λαού (Εθνική Αντίσταση, Κυπριακό, Ανένδοτοι, Αντιδικτατορική Αντίσταση). Κανείς δε φέρει κομματικές ταμπέλες. Στις κινητοποιήσεις κομμάτων και συνδικάτων τα αιτήματα είναι το δευτερεύον ή το πρόσχημα για κομματικές ή προσωπικές επιδιώξεις. β) Είναι πατριωτικές, με την ελληνική σημαία ν’ ανεμίζει και τον εθνικό ύμνο να ακούγεται συχνά-πυκνά, όπως σ’ όλους τους μεγάλους αγώνες που προαναφέραμε. Οι αστυνομικοί δε θεωρούνται a priori αντίπαλοι, αντιθέτως οι νεαροί «αγανακτισμένοι» (με πολύ περισσότερο μυαλό από κάποιους κομματικούς καθοδηγητές) τους καλούν να τραγουδήσουν μαζί τον εθνικό ύμνο! γ) Οι κουκουλοφόροι, που στις άλλες διαδηλώσεις δρουν υπό την ανοχή των διοργανωτών (πλην ΚΚΕ) και σε συντονισμό με τα ΜΑΤ, δεν τόλμησαν (προς το παρόν, τουλάχιστον) να εμφανιστούν. Ούτε ο εσμός της ακροδεξιάς. Τα πάντα είναι ειρηνικά, ήρεμα, χαρούμενα. Οι διοργανωτές προειδοποίησαν όποιον έχει σκοπό να δημιουργήσει επεισόδια να κάτσει σπίτι του. δ) Οι νεαροί θεωρούν υποχρέωσή τους να καθαρίζουν τα σκουπίδια από τις πλατείες, μια κίνηση με ισχυρό συμβολισμό, που δείχνει διάθεση δημιουργίας κι όχι καταστροφής. Η σύγκριση με τους βάνδαλους του Δεκέμβρη 2008 είναι συντριπτική. Εμείς του ΑΣΚΕ, που τόσα χρόνια φωνάζουμε ότι έτσι θα έπρεπε να είναι όλα τα συλλαλητήρια, χαιρόμαστε ιδιαίτερα γι’ αυτά τα νέα ήθη.

Η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ σε διάλυση

Τα μισά μέλη του υπουργικού συμβουλίου έχουν αποδεχθεί ότι είναι «μιας χρήσης» και εμφανίζονται σκληροί στην υλοποίηση των εντολών της τρόικας, στην υποστήριξη της οποίας και μόνο υπολογίζουν. Έχουν ήδη βγάλει τις παχυλές μίζες τους και σε κάποιους έχουν τάξει καριέρα σε διεθνείς οργανισμούς. Στον ανεκδιήγητο έχουν τάξει τη Γ.Γ. του ΟΗΕ! (Θα ξεχνά, μάλλον, ότι και στον προκάτοχό του είχαν τάξει τη θέση του Γιουνκέρ ή του Ρομπάι και δε θα υποψιάζεται ότι μπορεί να βρεθεί σε κάποια άλλη καρέκλα.) Οι άλλοι μισοί και οι βουλευτές προσπαθούν να επιβιώσουν πολιτικά και μετά τον εξοστρακισμό του Γιωργάκη, εμφανιζόμενοι ως λιγότερο ανάλγητοι, κι αυτό δημιουργεί εσωτερικές αντιθέσεις στους κατοχικούς. Ο Δρούτσας και ο Πρωτόπαππας έγιναν μαλλιά-κουβάρια ακριβώς για το λόγο αυτό.

Σοβαρότερες είναι οι αντιθέσεις μεταξύ των ξένων εντολέων που μεταφέρονται στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Αμερικανοί εναντίον Γερμανών, τραπεζίτες εναντίον βιομηχάνων κ.λπ. Η αποκάλυψη του Καστανίδη, ότι ο Σημίτης διευκόλυνε τις «δουλειές» της Ζίμενς, είναι μια μόνο σκηνή αυτού του δράματος. ’λλοι στηρίζουν (ακόμη) το Γιωργάκη, άλλοι περιμένουν να τους τελειώσει κάποιες «δουλειές» και να τον ξαποστείλουν.

Ρήγμα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ προκαλούν και οι συνδικαλιστές του. Βεβαίως έχουν δίκιο όταν ζητούν να μην ξεπουληθεί ο δημόσιος τομέας, αλλά ξύπνησαν κάπως αργά, γιατί όλοι ξέρουν ότι μόλις το ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία το 1981 διόρισε κάθε ενδιαφερόμενο μέλος του στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, φορτώνοντάς τον με πλεονάζον προσωπικό. Προφανώς, το ΠΑΣΟΚ απέκτησε και τον έλεγχο των αντίστοιχων συνδικάτων, που λειτούργησαν ως στηρίγματα της κυβέρνησης και ως χώροι φθοράς συνειδήσεων. Ιδιαίτερα οι συνδικαλιστές, με τους παχυλούς μισθούς, τις αμοιβές για συμμετοχές σε συμβούλια και τις μίζες ήσαν οι πιο ωφελημένοι. Τώρα, με τις εντολές της τρόικας (απολύσεις, αποκρατικοποιήσεις κ.λπ.), τα συμφέροντά τους θίγονται, με επακόλουθο «ανταρσίες» των μελών του ΠΑΣΟΚ στους ΟΤΑ, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ κ.λπ.

Αν σ’ όλα τα παραπάνω προστεθούν η απίστευτη ανεπάρκεια του στενού κύκλου που ελέγχει την κυβέρνηση και οι προσωπικές μωροφιλοδοξίες, συντίθεται μια εικόνα γενικής διάλυσης. Αυτή η κυβέρνηση δε φαίνεται να μακροημερεύει.

Έτσι οι μέχρι τώρα υποστηρικτές της κατοχικής κυβέρνησης, όπως εκφράζονται από τα ΜΜΕ τους, αρχίζουν να κρατούν αποστάσεις. Θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τη σημερινή κυβέρνηση όσο μπορούν, έστω για κάποιους μήνες ακόμη ή και βδομάδες, για να περάσει ό,τι προλάβει, και στη συνέχεια θα προσπαθήσουν να κερδίσουν επιπλέον χρόνο με κάποιας μορφής διεύρυνση, με πολιτικούς ή (και) τεχνοκράτες. Οι γνωστοί «πρόθυμοι» υποστηρικτές του μνημονίου Καρατζαφέρης και Ντόρα ζητούν «οικουμενική», δηλ. να καταλάβουν οι ίδιοι υπουργικούς θώκους, αναπληρώνοντας τις απώλειες της επιρροής του ΠΑΣΟΚ. Οι άλλοι υποψήφιοι εταίροι του ΠΑΣΟΚ (ΔΗΜΑΡ και Πράσινοι) δεν έδειξαν (προς το παρόν) την ίδια προθυμία, αλλά φρόντισαν να δηλώσουν τη διαθεσιμότητά τους, καταστροφολογώντας κι αυτοί για το ενδεχόμενο επανόδου της δραχμής. Στην καταστροφολογία συμβάλλουν επίσης ο Α. Τσίπρας και (εσχάτως) η Α. Παπαρήγα.

Αλλά και μια τέτοια κυβέρνηση δε φαίνεται να μπορεί να σταθεί πάνω από μερικούς μήνες. Τις εκλογές προσπαθούν να τις αποφύγουν, αλλά θα εξαναγκαστούν να τις κάνουν αν πηδήξουν κι άλλοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ από το καράβι που βουλιάζει ή όταν επέλθει η γενική κατάρρευση, που δεν είναι μακριά.

Οι νέες προτάσεις Σαμαρά

Μέσα σε όλη την αλλαγή κλίματος αρχίζει να γίνεται αποδεκτός από τα ΜΜΕ και ο Σαμαράς. Οι ανακοινώσεις του στο Ζάππειο για πρώτη φορά δεν αντιμετωπίστηκαν εχθρικά από τα ΜΜΕ. Οι εργοδοτικές οργανώσεις, που τις ονομάζουν «παραγωγικές τάξεις», έσπευσαν να επικροτήσουν το πρόγραμμα Σαμαρά. Το Ζάππειο-2 τον ενίσχυσε εσωκομματικά, βυθίζοντας στην απελπισία τη Ντόρα, που ήλπιζε σε νέες αποσκιρτήσεις προς το κόμμα της. (Δεν αποκλείεται, βέβαια, νέα μαζική αποστασία σε άλλη φάση, αφού ιδεολογικά τα περισσότερα στελέχη της Ν.Δ. βρίσκονται πιο κοντά στη Ντόρα παρά στο Σαμαρά.) Ενίσχυσε τη θέση του και στην κοινωνία, αφού κάποιες συντηρητικές κοινωνικές ομάδες (καταστηματάρχες, κλειστά επαγγέλματα) φαίνεται ότι άρχισαν να ελπίζουν στην αποκατάστασή τους. Ματαίως, φοβούμαστε, αφού το Ζάππειο-2 δεν αμφισβητεί τις δομές του συστήματος, οπότε τα θηρία που έπνιξαν τις ομάδες αυτές (πολυκαταστήματα, εταιρείες κ.λπ.) δε θα αποχωρήσουν.

Φαίνεται ότι μεγάλη μερίδα του ξένου παράγοντα αποδέχεται πλέον μια ή και δύο θητείες Σαμαρά στην πρωθυπουργία, αφού όμως πρώτα ο Γιωργάκης και οι όποιοι μεταβατικοί ολοκληρώσουν τη «βρώμικη δουλειά». Αφού θα έχουμε φτάσει στον πάτο, να έρθει ο Σαμαράς, να εφαρμόσει το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά του, χωρίς τις σημερινές ακρότητες και χωρίς τα ξεπουλήματα στα εθνικά θέματα (ό,τι θα έχουν αφήσει απούλητο οι κατοχικοί), ο κόσμος να διαπιστώνει μια βραδύτατη βελτίωση κι έτσι σκέπτονται να κρατήσουν στον έλεγχό τους την Ελλάδα για μια 10ετία ακόμη. Στην αποδοχή του από τους ξένους φρόντισε να συμβάλει και ο ίδιος ο Σαμαράς μετά το Ζάππειο-2, φροντίζοντας να τονίζει περισσότερο τα σημεία συμφωνίας του με την τρόικα (π.χ. αποκρατικοποιήσεις) και να περιορίζει τις διαφωνίες του στη μείωση των φορολογικών συντελεστών. Επιπλέον έπαψε να καταγγέλλει την κυβέρνηση για το χάλι της Παιδείας, της Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας. Τέλος φαίνεται ότι υπάρχει δικομματική συναίνεση για το κουκούλωμα όλων των σκανδάλων.

Για μια άλλη προοπτική

Ελπίζουμε ότι ο ελληνικός λαός δεν εξαντλεί τις φιλοδοξίες του στην αποδοχή των προτάσεων Σαμαρά, δηλ. στην αντικατάσταση της σημερινής κατοχής από ένα καθεστώς πιο ήπιας υποταγής. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις αποδεικνύουν ότι ο ελληνικός λαός έχει κατανοήσει πλέον ότι οι «σύμμαχοι» και οι «εταίροι» είναι οι δυνάστες μας, ότι η απελευθέρωση της πατρίδας μας από την Ε.Ε. και το ευρώ της και όλους τους λεόντειους οργανισμούς είναι η πρώτη προϋπόθεση για να ορθοποδήσουμε. Ότι η οικονομία μας δεν μπορεί να βρίσκεται στον έλεγχο των κερδοσκόπων, αλλά στον έλεγχο της κοινωνίας. Ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να φαλκιδεύεται στη χώρα που γεννήθηκε. Ότι ο πολιτισμός μας είναι η βάση στην οποία στηριζόμαστε για να επιβιώσουμε. Ότι μια Ελλάδα με το λαό της κυρίαρχο ποτέ δε θα επιτρέψει σε κανένα να αμφισβητήσει τη ακεραιότητά της. Το ΑΣΚΕ πάντα υποστηρίζει τα παραπάνω, έστω κι αν το σύνολο σχεδόν των «αγανακτισμένων» δε γνωρίζουν καν την ύπαρξή του, λόγω του πλήρους αποκλεισμού του από τα μέσα διαμόρφωσης γνώμης. Σε ποιους άξονες θα κινηθεί η δραστηριότητα του ΑΣΚΕ στις κρίσιμες μέρες που περνάμε θα καθοριστεί στη Σύνοδο της 5^ης Ιουνίου.