ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Νέα Τάξη των ΗΠΑ-Ε.Ε., που από το 1990 επιχειρεί (ακόμη) να κυριαρχήσει στον κόσμο, είναι πλέον αντιμέτωπη με νέους πόλους δύναμης (Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Λατ. Αμερική), με ευρύτερους κι αυτοί γεωπολιτικούς στόχους, κι έτσι με επίκεντρο τη Συρία, για την ώρα, ακονίζουν τα όπλα τους αυτοπροσώπως, οδηγώντας τους αντιπροσώπους τους (Τουρκία, Ισραήλ) σε πλήρη αμηχανία…

Δεν είναι, όμως, μονολιθικά τα κέντρα αυτά, ούτε στο εσωτερικό τους ούτε στις μεταξύ τους αντιπαλότητες. Ο πόλεμος μεταξύ δολαρίου-ευρώ, που άρχισε με την ηθελημένη από τον τέως πρωθυπουργό(!) Γιωργάκη, όργανο των ΗΠΑ, χρεωκοπία της Ελλάδας, φαίνεται να λήγει υπέρ του δολαρίου. Συνεχίζεται όμως με άλλη μορφή, με σύμπραξη ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας κ.λπ. κατά της πολιτικής της λιτότητας που επιχειρεί στην Ευρώπη η Γερμανία, ονειρευόμενη θέση παγκόσμιας δύναμης!

Ευλογία η θέση της Ελλάδας

Δεν είναι εύκολο η Ελλάδα να γίνει … Συρία. Είναι πολύ ευρύτερα νευραλγική η γεωγραφική, ιστορική και πολιτιστική μας θέση, που αρκεί μια πραγματικά ελληνική ηγεσία, ώστε να εξισορροπήσει τις αντιτιθέμενες στο χώρο μας δυνάμεις, ΗΠΑ, Ε.Ε.-Γερμανία, Ρωσία, Κίνα, και να παραμείνει η πατρίδα μας αλώβητη, με προοπτικές ευοίωνες, εφόσον απελευθερωθεί από τα δεσμά της Ε.Ε. και του ευρώ της. Τώρα είναι ημιθανές πειραματόζωο, λόγω της απίστευτα ανθελληνικής πολιτικής ενός «ηγέτη», που μόνο ένα ολοκληρωτικά διεφθαρμένο σε ολόκληρο το στελεχικό δυναμικό του κόμμα μπορούσε να ανεχτεί, και της αναπόφευκτα εκδικητικής μανίας της πληγείσας Γερμανίας, που βρήκε και την ευκαιρία να πειραματιστεί σε βάρος μας για την γερμανοποίηση της Ευρώπης.

Δεν προέβλεψαν όμως σωστά την εκπληκτική κινητοποίηση και πολιτική κινητικότητα του ελληνικού λαού, κάτι που συνεχίζεται, παρά την τοποθέτηση κατάλληλων προσώπων, ώστε να απορροφήσουν προς τις επιλεγμένες κατευθύνσεις την οργή των πολιτών, με σχετική, πρόσκαιρη όμως, επιτυχία. Πρόσκαιρη, γιατί όλοι πλέον είναι υποψιασμένοι, ιδιαίτερα οι τέως απολίτικοι νέοι, ακόμα κι αυτοί που κάτω από τις σημαίες ανεπίκαιρων αλλά ελκυστικών γι’ αυτούς δογμάτων ήταν εύκολα χειραγωγίσιμοι.

Αδιέξοδο στις σχέσεις με τους δυνάστες

Μετά τη λαίλαπα της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, την οδυνηρή πορεία των ανδρείκελων της τρόικας και τις δύο αλλεπάλληλες εκλογές φτάσαμε στην κυβέρνηση «συνεργασίας», για να εκφράσει, υποτίθεται, την καθολικά αντιμνημονιακή ψήφο του ελληνικού λαού και την, όπως τη μετέφρασαν με τη θηριώδη προπαγάνδα τους οι κρατούντες, επιθυμία για … παραμονή στο θανατηφόρο ευρώ και στην ακραία νεοφιλελεύθερη από τη φύση της Ε.Ε. Το πέτυχαν αυτό, με τη δέσμευση της «επαναδιαπραγμάτευσης» των επαχθών όρων των Μνημονίων, «των τροποποιήσεων», «της σταδιακής απαγκίστρωσης», «της καταγγελίας» ή, όπως κατάληξε, των συνεχών «τροποποιήσεων της καταγγελίας»!

Τώρα, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα. Δε μπορεί, φυσικά, να γίνει καμιά ουσιαστική διαπραγμάτευση, όταν το ένα μέρος (η Ελλάδα) δηλώνει εκ των προτέρων, με διάφορες διατυπώσεις, ότι θέλει, πάση θυσία(!) να παραμείνει στο Ευρώ και στην Ε.Ε. Αναπόφευκτα το άλλο μέρος (οι δυνάστες) θα δηλώνει κυνικά, χαιρέκακα και σαδιστικά ότι πρώτα θα τηρηθούν και θα εφαρμοστούν οι δεσμεύσεις και «μετά βλέπουμε». Αυτό το γνώριζαν όλοι τους και απλώς εξαπατούσαν. Έτσι θα καταστραφεί η χώρα, θα διαλυθεί η κοινωνία και θα λιμοκτονήσουν, άστεγοι σιγά-σιγά, οι Έλληνες, αλλόφρονες από τα συνεχή κτυπήματα και τις συνεχείς αλλαγές και προσθήκες των μέτρων, ώστε χωρίς ανάσα να μην προλαβαίνουν ούτε να εξοργισθούν. Μόνο, κάποιοι, ν’ αυτοκτονούν …

Σε ακινησία η νέα κυβέρνηση

Είναι κατ’ αρχήν μια κυβέρνηση της Ν.Δ. του Σαμαρά, δηλ. της Δεξιάς, κι εντελώς λογικά εκφράζεται με τον εκπρόσωπο των γερμανικών τραπεζών Στουρνάρα και τον ακραία νεοφιλελεύθερο Χατζηδάκη, έμπειρο στο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και δημόσιων επιχειρήσεων.

Όλα τ’ άλλα είναι απλά καρυκεύματα. Ούτε καν τα θεωρούμενα εθνικά χαρακτηριστικά της θα μπορέσει να υπερασπιστεί, έστω και προσχηματικά, παρόντων Βενιζέλου, Παυλόπουλου («χαρά μας που προτιμούν τη χώρα μας οι λαθρομετανάστες»!), Κουβέλη, Ρεπούση(!) και του καραδοκούντος για κάθε μειοδοσία μητσοτακαίικου. Το σφάλμα(;) του Σαμαρά με την επάνοδο της ήδη καμένης Ντόρας θα πληρωθεί πανάκριβα. Όσο για τους κυβερνητικούς εταίρους τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Ο παθολογικά εξουσιομανής Βενιζέλος από τη μια μεριά λειτουργεί ως αρχηγός ανύπαρκτου κόμματος, φαντάζεται τον εαυτό του ως ηγέτη της χώρας και, αν προλάβει, θα είναι αυτός ο καταλύτης της κατάρρευσης της κυβέρνησης. Και από την άλλη ο δύσμοιρος Κουβέλης, αμφισβητούμενος από παντού, δεσμευμένος να στηρίζει την κυβέρνηση, θα επιχειρήσει να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, αν δεν προλάβουν να φτιάξουν νέο κόμμα οι παραλοϊσμένοι από το χάσιμο της εξουσίας τέως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ με τους δικούς του που ετοιμάζονται να φύγουν, υπό τα σαρδόνια χαμόγελα των Σημίτη και Παπαδήμου…

Η «μακρόπνοη» κυβέρνηση του Α. Σαμαρά ξεκινά λοιπόν πολύ δυσοίωνα και μακάρι να πετύχαινε να επιβραδύνει, έστω, τον κατήφορο της χώρας, κάτι που και εμείς θα επικροτούσαμε. Όμως…

Η νέα αντιπολίτευση

Τον κύριο ρόλο της αντιπολίτευσης θα τον παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ του Α. Τσίπρα, που μόνο σε πρώτη ματιά θα είναι εύκολος. Θα έχει απέναντί του τους σκληρούς, τους απρόθυμους και τους αμήχανους μνημονιακούς και θα μπορεί εκ του ασφαλούς να εκφράζει νομίμως την αριστερή γραμμή. Θα είναι η βολική (για το σύστημα) αντιπολίτευση, γιατί εύκολα θα τον αντιμετωπίζουν με βάση τη θέση του για τους λαθρομετανάστες, ιδιαίτερα τώρα με την γιγάντωση της εγκληματικότητας και την αφόρητη ανασφάλεια των πολιτών. Θα δυσκολεύεται να απαντά στις αιτιάσεις για τα εθνικά θέματα, το Σκοπιανό, το σχέδιο Ανάν, την τάχα ευαισθησία του για τα …. περιβαλλοντικά προβλήματα του ελληνοβουλγαρορωσικού αγωγού στον Έβρο και μάλιστα όταν αυτά θυμίζουν τις αμερικανικές θέσεις, ενισχύοντας έτσι τις διάχυτες υποψίες και υπαινιγμούς για τη «συμπάθεια» των ΗΠΑ προς αυτόν.

Θα είναι ευάλωτος επίσης λόγω της πανσπερμίας του συμμαχικού στην ουσία κόμματος και την πολυγλωσσία, έστω κι αν προεκλογικά περιορίστηκε ενόψει ενδεχόμενης εξουσίας. Και κυρίως λόγω της πασοκογενούς επιδρομής, υπερτριπλάσιου αριθμού των συριζαίικων δυνάμεων, που θα απαιτήσουν διακριτό και δυνατό λόγο, παρά το φόβο να τύχουν αντιμετώπισης ανάλογης αυτής των λοιπών Ελλήνων προς τους λαθρομετανάστες. Χαρακτηριστικό των δυσκολιών ότι αναβλήθηκε για το επόμενο(!) έτος το σχέδιο απορρόφησης και ομογενοποίησης των συνιστωσών και των νέων ομάδων, που δε θα ικανοποιούνται πλέον μόνο με την (πλουσιοπάροχη, περιέργως,…) αμοιβή της προσχώρησής τους. Ο φόβος, λοιπόν για σύντομη αραίωση των ακροατών του αντιπολιτευτικού λόγου του θα του δημιουργεί ανασφάλεια και αναποτελεσματικότητα. Θα δείξει!

«Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Καμμένου δε θα έχουν δυσκολία να επιβεβαιώνουν τη συνέπεια των θέσεων τους και την αντιμνημονιακή στάση τους, όπως και για τα εθνικά θέματα. Είναι, όμως, δεξιογενές κόμμα και δημιούργημα της στιγμής και θα έχει πολλά προβλήματα οργάνωσης, ιδιαίτερα μετά τις αποκαλύψεις από το Wiki leaks για τις μυστικές επαφές του Καμμένου με την αμερικανική πρεσβεία… Μακάρι, πάντως, να πάει καλά, μιας και ήταν γνήσιο τέκνο της αντίδρασης, μπροστά στην απότομη στροφή του Α. Σαμαρά.

«Η Χρυσή Αυγή» θα χρωματίσει έντονα και αμήχανα τη νέα Βουλή και, αν δε ληφθούν άμεσα μέτρα απώθησης των λαθρομεταναστών, θ’ αυξήσει τον αριθμό αυτών που θα καταφεύγουν σ’ αυτήν, μια που θεωρούνται το μόνο κόμμα που δημιούργησε δίκτυα ασφάλειας για τους πολίτες, κάτι για το οποίο αδιαφόρησαν οι άλλοι, και μάλιστα τα αριστερά κόμματα, που φέρουν και την κύρια ευθύνη για τη γιγάντωσή της και για όσα άκρως αρνητικά θα επακολουθήσουν, όπως αυτοδικίες, ανεξέλεγκτη μαύρη βία κ.λπ.

Στα άκρα της Βουλής, πλέον το ΚΚΕ μετά την ήττα-σοκ που υπέστη, ψελλίζει την ικανοποίησή του για το ότι είχε «εκτιμήσει σωστά τις συνθήκες», ούτε λέξη όμως για το πώς και δε φρόντισε ν’ αντιμετωπίσει αυτές «τις συνθήκες» κι έγινε αυτό που έγινε, δικαίως μάλιστα.

Ελπίζουμε με την αλλαγή του συστήματος ηγεσίας του και με νέα πολιτική γραμμή, που να εκφράζει ελληνικές ανάγκες, να μας απασχολεί εκτενέστερα στο προσεχές μέλλον…

Ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα

Πολλά δεινά μας περιμένουν ακόμη με τη θρασύτατη τρόικα να απειλεί και να τυραννεύει. Μειώσεις μισθών, συντάξεων, απολύσεων, ασυδοσία πλήρως στο χώρο εργασίας, όπου υπάρχει, κυρίως όμως, αυτό που στην πραγματικότητα τους ενδιαφέρει κύρια, ξεπούλημα των ΔΕΚΟ, των παλιών Οργανισμών Κοινής Ωφέλειας, όλων σχεδόν κερδοφόρων, που τώρα θα …ωφελούν τους Γερμανούς (και Γάλλους), μη ανεχόμενοι ούτε Αμερικανούς, ούτε κυρίως Ρώσους και Κινέζους.

Αναμένονται, λοιπόν, νέες κινητοποιήσεις, ελεύθερες και δυναμικές, συνέχεια των πολιτικών ανακατατάξεων, που δε θα σταματήσουν εδώ. Όλοι πλέον είναι υποψιασμένοι και ανοικτοί, έτοιμοι για νέες απομακρύνσεις από όποιον τους εξαπατήσει ή υπηρετούν ξένους κυρίους. Είναι ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, με πολιτικές εξελίξεις απρόβλεπτες ανά πάσα στιγμή.

Τι επιδιώκει το ΑΣΚΕ

Το ΑΣΚΕ προσπαθεί πάντοτε με ευπρέπεια να παρουσιάζει τις θέσεις του, χωρίς να πιέζει πρόσωπα, φορείς ή καταστάσεις για την προώθηση των επιδιώξεών του. Στα 28 χρόνια της πολιτικής μας παρουσίας μας χαρακτηρίζουν κατά γενική ομολογία δύο στοιχεία:

α) Διατυπώνουμε αναλύσεις, θέσεις, εκτιμήσεις και προβλέψεις που αργά ή γρήγορα επαληθεύονται. Όσοι και με όποιο τρόπο παρακολουθούν τι λέει το ΑΣΚΕ εμπιστεύονται τα λεγόμενά μας.

β) Δεν έχουμε προσωπικές ή μικροκομματικές φιλοδοξίες και λειτουργούμε πάντοτε με ειλικρίνεια, εντιμότητα και μοναδικό κριτήριο το συμφέρον του λαού και του τόπου. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε οικονομική ή πολιτική ενίσχυση από κανένα μηχανισμό του συστήματος.

Τα δύο αυτά στοιχεία αποδείχθηκε ότι δεν είναι αρκετά για την ενδυνάμωση του ΑΣΚΕ, ίσως μάλιστα λειτουργούν για πολλούς αρνητικά, γιατί προτιμούν να ζουν με αυταπάτες (κι ας το πληρώνουν ακριβά), γιατί προτιμούν να ανήκουν σ’ ένα κόμμα που δεν τους ζητεί προσωπικές θυσίες, αντιθέτως ίσως τους εξασφαλίζει μικρά ή μεγάλα προνόμια.

Έχοντας διαπιστώσει όλ’ αυτά και βλέποντας την επερχόμενη θύελλα των μνημονίων, αποφασίσαμε να κινηθούμε πιο πιεστικά προς συλλογικότητες και πρόσωπα που πιστεύουμε ότι μπορούν και θέλουν να προσφέρουν στον τόπο, ώστε να συγκλίνουν δυνάμεις στη γραμμή της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Κάναμε επί μήνες πολλές συζητήσεις με πλήθος προσώπων και 4 συλλογικότητες, μερικές με δική τους πρωτοβουλία. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται και άνθρωποι που έχουν καταλάβει δημόσια αξιώματα (τ. υπουργοί, βουλευτές κ.λπ.), αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης, συναγωνιστές σε κοινές πρωτοβουλίες (Κύπρος κ.λπ.) και νέα παιδιά από το κίνημα των αγανακτισμένων. Προτείναμε μάλιστα τη συγκρότηση μιας Κίνησης για το σκοπό αυτό. Είμαστε στη διάθεση κάθε αναγνώστη για πλήρη και συγκεκριμένη ενημέρωση.

Δυστυχώς, η προσπάθειά μας δεν ευδοκίμησε. Κάποιοι επέμεναν και προτίμησαν τη συμπόρευσή τους με μεγάλα κόμματα (αντιμνημονιακά, βεβαίως), παρά τις μεγάλες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές με αυτά, 3 από αυτούς μάλιστα είναι σήμερα βουλευτές. ’λλοι προτιμούν μια στάση που δεν τους φέρνει σε πλήρη ρήξη με το σύστημα, άρα τους επιτρέπει κάποια προβολή από συστημικά ΜΜΕ. ’λλοι προβάλλουν άλλες προτεραιότητες. ’λλοι θεωρούν απαγορευτική την έλλειψη οικονομικών μέσων. Λίγοι ανταποκρίθηκαν, νεώτεροι κυρίως, τόσοι ώστε η συμμετοχή στις εκλογές να είναι αδύνατη.

Παρά την εξέλιξη αυτή, το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι η σύγκλιση δυνάμεων είναι μονόδρομος, υπό τον όρο της συνέπειας σε βασικές αρχές, διαφορετικά αυτοκαταργούμαστε (βλ. στην ιστοσελίδα μας τις 3 τελευταίες προκηρύξεις μας).

Περισσότερα πρόκειται να συζητήσουμε εν όψει της Συνόδου του ΑΣΚΕ, που θα πραγματοποιηθεί το φθινόπωρο. Ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από μια πολιτική απελευθέρωσης, που πρέπει να ακουστεί και στις ερχόμενες εκλογές, όποτε πραγματοποιηθούν.