ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά δεν έχει τίποτα να «ζηλέψει» από προηγούμενες υποτελείς κυβερνήσεις, όπως αυτή του ΓΑΠ. Υπηρετεί τους ξένους, χωρίς να ζητεί τίποτα για την Ελλάδα. Δεν εκπροσωπεί την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στους άλλους διεθνείς οργανισμούς και στις διμερείς επαφές, αλλά εκπροσωπεί στην Ελλάδα τα συμφέροντα των ξένων ορνέων, κυρίως των τραπεζιτών-τοκογλύφων.

Στόχος τους είναι να χαρίσουν όλη την ελληνική δημόσια περιουσία (και την ιδιωτική, αν προλάβουν) στους ξένους και στους ελληνόφωνους συνεργάτες τους και να τους προσφέρουν τον ελληνικό λαό ως φτηνό, χωρίς απαιτήσεις προσωπικό. Η ύφεση όχι μόνο δεν τους ενοχλεί, αλλά την επιδιώκουν, ώστε ν’ αυξάνεται η ανεργία και να επιβάλλεται ο εργασιακός μεσαίωνας, αφού οι εργαζόμενοι εύκολα υποκύπτουν στους εκβιασμούς των επιχειρησιακών και των ατομικών συμβάσεων. Τελευταίο τους κατόρθωμα (και του κ. Προβόπουλου, βεβαίως) η δωρεά της Αγροτικής Τράπεζας στον κ. Σάλλα, δανειστή του κ. Προβόπουλου. Ακολουθεί το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι τα συστημικά ΜΜΕ, που έφεραν και στήριξαν στην εξουσία το Σημίτη και το Γιωργάκη (Μέγκα, Τα Νέα, Έθνος κ.λπ.), που μέχρι πριν από 1 χρόνο πολεμούσαν με χυδαιότητα τον αντιμνημονιακό Σαμαρά, είναι τώρα οι κύριοι υποστηρικτές της κυβέρνησής του και ότι περισσότερη αντιπολίτευση ασκούν οι εφημερίδες που ιδεολογικά πρόσκεινται στη Ν.Δ.

Η αρπαγή της περιουσίας μας και η εξαθλίωσή μας δεν είναι, δυστυχώς, ο τελικός στόχος τους. Αυτό που τελικά επιδιώκουν είναι η διάλυση του ελληνικού κράτους, ώστε να εξουδετερώσουν τον «ατίθασο ελληνικό λαό», που τους χαλάει τα σχέδια στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο. Οι περιφερειακοί τοποτηρητές των δυτικών συμφερόντων καραδοκούν ν’ αρπάξουν ό,τι μπορέσουν από τον ελληνικό εθνικό χώρο (βλ. σχετικό κείμενο).

Την ευθύνη γι’ αυτή την προδοσία έχουν και τα 3 κυβερνητικά κόμματα κι όχι μόνο οι υπουργοί και βουλευτές τους, αλλά και το πλήθος των στελεχών τους σε θέσεις κλειδιά και οργανισμούς, που κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

Ο ελληνικός λαός διακατέχεται από οργή και απόγνωση, αλλά δε γνωρίζει με ποιο τρόπο ν’ αντιδράσει. Ένα μεγάλο μέρος του στήριξε τις ελπίδες του στον αντιμνημονιακό Σαμαρά, στη συνέχεια περιόρισε τις ελπίδες αυτές πιστεύοντας στις προεκλογικές υποσχέσεις για επαναδιαπραγμάτευση και ανάπτυξη, τώρα έχασε κι αυτή την ελπίδα. Η αντιπολίτευση και τα συνδικάτα δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Κάποιες μορφές αντίδρασης (απεργίες, «πλατείες» κ.λπ.) κρίνονται ανεπαρκείς. Ακόμη δεν έχει εμπιστοσύνη ο λαός στον εαυτό του, ώστε να απορρίψει όλους τους «εκφραστές» που του σερβίρουν τα συστημικά ΜΜΕ και να κινηθεί αυτόνομα. Έτσι διαψεύδεται συνεχώς και η μεγάλη πλειονότητα παραμένει αδρανής και υπομένει. Ένα τμήμα του, που αυξάνει ανησυχητικά, τυφλωμένο από την απελπισία, ενισχύει τη Χρυσή Αυγή.

Πότε θα ξεσπάσει η θύελλα;

Αλλά ήδη όσοι έχουν ξεπεράσει τα όρια της φτώχειας είναι πάρα πολλοί. Ακόμη περισσότεροι όσοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη φορολογική επιδρομή. Όσοι διαβλέπουν και τις εθνικές καταστροφές που έρχονται ασφυκτιούν περισσότερο. Το καζάνι βράζει. Όσο καθυστερεί το ξέσπασμα, τόσο πιο απρόβλεπτο, άγριο και επώδυνο θα είναι.

Οι σχεδιασμοί του ξένου παράγοντα προβλέπουν τη στήριξη και παραμονή της κυβέρνησης Σαμαρά για όσο αντέξει. Ίσως σε κάποια φάση να επιχειρηθεί αντικατάστασή του από τον Αβραμόπουλο, που τον διατηρούν αδρανή, χωρίς φθορές στο υπουργείο Εξωτερικών. Ίσως επαναληφθούν πειραματισμοί με μη πολιτικά πρόσωπα. Όλ’ αυτά θα είναι βραχύβια. Στο τέλος υπάρχει και η επιλογή των αντιμνημονιακών συστημικών, με κύρια δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ. Αν προκριθεί αυτή η λύση, τότε οι Γερμανοί και λοιποί Ευρωπαίοι παραχωρούν και πάλι τα πολιτικά πρωτεία στους Αμερικανούς, όπως επί Γιωργάκη. Τότε ο νέος δικομματισμός, πιο επικίνδυνος απ’ όλους τους προηγούμενους, θα είναι ανάμεσα στους εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ και τους φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Μπροστά σ’ αυτές τις μαύρες προοπτικές αυτό που απουσιάζει είναι αυτό που περισσότερο έχει ανάγκη ο τόπος: ένα μεγάλο κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, το οποίο η πατριωτική-δημοκρατική αριστερά οφείλει να στηρίξει. Αυτό το κίνημα μπορεί να ακυρώσει όλους τους παραπάνω σχεδιασμούς των ξένων και να αναδείξει πολιτικές δυνάμεις που θα υπηρετούν το λαό και τον τόπο.

Δυσαρέσκεια και απογοήτευση στη Ν.Δ.

Η μεγάλη στροφή του Σαμαρά έχει προκαλέσει αναταραχή στη Ν.Δ. Στις εσωκομματικές διαδικασίες σημειώνονται σοβαρά επεισόδια και είχαμε και τις πρώτες (μετά το μνημόνιο 2) διαγραφές. Η φθορά της Ν.Δ. δεν είναι ακόμη τόσο μεγάλη όσο του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι βουλευτές και άλλα στελέχη αντιλαμβάνονται ότι είναι θέμα ολίγου χρόνου να ζήσουν τις καταστάσεις που έζησαν πέρσι οι κυβερνητικοί του ΠΑΣΟΚ, που προπηλακίζονταν σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους, κυρίως από όσους τους είχαν ψηφίσει.

Βεβαίως, δεν αναμένονται σημαντικές ανταρσίες στην ψηφοφορία για τα νέα μέτρα, αφού κάποιοι «αντάρτες» ήδη προσχώρησαν στο κόμμα του Π. Καμμένου και όσοι έκαναν δήλωση μετανοίας και επέστρεψαν θ’ αποφύγουν το «δις εξαμαρτείν».

Εξ άλλου ο Σαμαράς, για ν’ αποκτήσει την εύνοια του ξένου παράγοντα, επανέφερε τη Ντόρα στο κόμμα, αναβάθμισε νεοφιλελεύθερους (Χατζηδάκης κ.λπ.) και μάζεψε μπουμπούκια από το ΛΑΟΣ. Η Ν.Δ. και ως κομματικός οργανισμός πια είναι πολύ διαφορετική από πέρσι.

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης

Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, οι δύο κυβερνητικοί εταίροι της Ν.Δ., βρίσκονται σ’ ένα μεγάλο δίλημμα. Στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική και προκαλούν την αγανάκτηση του κόσμου και τη συρρίκνωση της εκλογικής τους δύναμης. Αν δεν το κάνουν, χάνουν την υποστήριξη των ΜΜΕ και των ξένων προστατών τους, φεύγουν από την κυβέρνηση και διαλύονται, γιατί αυτοί οι δύο κομματικοί μηχανισμοί λειτουργούν μόνο για να μοιράζουν αξιώματα και πάσης φύσεως ωφελήματα της εξουσίας. Έτσι παραμένουν στην κυβέρνηση και το μόνο που κάνουν είναι να ψελλίζουν ψευτοδιαφωνίες.

Ειδικά το ΠΑΣΟΚ έχει πρόβλημα και με τον προσωπικό χαρακτήρα του Προέδρου του, ο οποίος έρχεται σε σύγκρουση με στελέχη που μέχρι πριν από λίγο τον στήριζαν και τα οποία ήδη κινούνται για αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ (Λοβέρδος κ.λπ.). Πληροφορίες μιλούν για αποχώρηση πάνω από 10 βουλευτών! Το χειρότερο για το Βενιζέλο είναι ότι έχει φθαρεί πλέον τόσο πολύ, ιδίως από τη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, που δεν είναι ιδιαιτέρως χρήσιμος σ’ αυτούς που μέχρι τώρα τον στήριζαν. Έτσι δεν αποκλείεται να επίκειται περαιτέρω καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ, ίσως και διάλυσή του.

Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα για τη ΔΗΜΑΡ, της οποίας οι εκλογικές απώλειες (εν όψει εισόδου της στην κυβέρνηση) αναπληρώθηκαν τον Ιούνιο με τη θυσία των Οικολόγων-Πράσινων, αλλά τώρα δε φαίνεται να υπάρχει τρόπος να αναπληρωθούν.

Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση

Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες, φαίνεται πια ότι δεν είναι διατεθειμένη να εκφράσει ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα απελευθέρωσης από τα μνημόνια και (πολύ περισσότερο) από την πολιτική που οδήγησε σ’ αυτά. Επιβεβαιώνεται ότι εκφράζει περισσότερο την αντίθεση του δολαρίου προς το ευρώ και λιγότερο την αντίθεση του ελληνικού λαού προς όλους τους ξένους δυνάστες του. Η χονδροειδής άρνηση των Ολάντ, Γιούνκερ, Ρομπάι κ.λπ. να δουν καν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ενδεικτική.

Έχουν περάσει 3 μήνες από τις εκλογές, με φοροεπιδρομές, απολύσεις, λουκέτα, κ.λπ. και οι πολίτες δεν αισθάνθηκαν κάποιον δίπλα τους, πλην ελάχιστων μεμονωμένων πρωτοβουλιών από κάποιες οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ (κοινωνικά παντοπωλεία κ.λπ.). Μόνο λόγια και εύκολη αντιπολίτευση από τηλεοράσεως.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν πήραν καμιά πρωτοβουλία στα εθνικά θέματα και για τη λαθρομετανάστευση, όπου εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα. Ειδικά στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, αφού η αριστερά όχι μόνο δεν παρεμβαίνει θετικά (ως όφειλε), αλλά αδιαφορεί ή εγκληματεί και αφού η κυβέρνηση δε δείχνει καμιά διάθεση ν’ αντιμετωπίσει το πρόβλημα, περιοριζόμενη σε επικοινωνιακά τεχνάσματα τύπου «Ξένιος Δίας», η ανυπαρξία των Αν. Ελλήνων αφήνει ελεύθερο το πεδίο για δράση στη Χρυσή Αυγή (βλ. ειδικό άρθρο). Ο Π. Καμμένος δεν κατάφερε να δημιουργήσει καν ένα στοιχειώδη κομματικό μηχανισμό και ούτε φαίνεται ότι θα το καταφέρει, γιατί «στη βράση κολλάει το σίδερο».

Στο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενισχυθεί η ηγετική ομάδα του Αλ. Τσίπρα από τους πασοκογενείς, με αποτέλεσμα να περιθωριοποιηθούν περαιτέρω τα στελέχη που θέλουν να εκφράσουν μια πολιτική προς το συμφέρον του ελληνικού λαού. Κάποιες συνιστώσες, δημιουργήματα του συστήματος που παριστάνουν τους επαναστάτες, συμπληρώνουν την εικόνα του αλαλούμ. Οι πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας για σχέσεις με Αμερικανούς συμβούλους και οι εξ Αμερικής φιλοφρονήσεις απλώς ταιριάζουν με την εκτίμηση ότι οι ευρωπαϊστές πολεμούν το ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί είναι «κόμμα της δραχμής» (μακάρι να ήταν), αλλά «κόμμα του δολαρίου». Την αμερικανική πολιτική, άλλωστε, εξυπηρετούν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα εθνικά θέματα και τους λαθρομετανάστες. Αμερικανική θέση είναι και η παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε., αλλά με ένα ευρώ μη ανταγωνιστικό προς το δολάριο. Βέβαια ήταν μια εσωκομματική νίκη του Αριστερού Ρεύματος το γεγονός ότι τελικά περιελήφθη στην πρόταση για εξεταστική και η ενασχόληση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της κ. Γιάννας, ευεργέτιδος της ηγετικής ομάδας.

Κανένα πρόβλημα από το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ, παρά τις μεγάλες απώλειες σε στελέχη, μέλη και ψηφοφόρους, δε φαίνεται ν’ αλλάζει γραμμή, προς μεγάλη ικανοποίηση των μνημονιακών, υποστηρικτών του ευρώ, που μας κυβερνούν. Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο προτίμησε τη φθορά του από μια αλλαγή γραμμής, που στο κάτω κάτω θα το επανέφερε στη γραμμή που πάγια ακολουθούσαν τα Κ.Κ. από τότε που δημιουργήθηκαν (δημιουργία μετώπων κ.λπ.). Τα πράγματα είναι τόσο προφανή, που δεν αντέχουν σε επιφανειακές ερμηνείες περί λάθους κ.λπ. Αρχίζει να φαίνεται λογική η άποψη ότι το ΚΚΕ πολεμούσε εκ του ασφαλούς το σύστημα και τη βασική του επιλογή της συμμετοχής στην Ε.Ε. και το ευρώ όσο αυτό το σύστημα ήταν σταθερό, αλλά, μόλις άρχισε να κλυδωνίζεται με τα μνημόνια, το στηρίζει με τον τρόπο του, π.χ. ακυρώνοντας οποιαδήποτε ενωτική προσπάθεια. ’ρα και η δήλωση της Α. Παπαρήγα ότι αποχώρηση από το ευρώ θα σημαίνει καταστροφή δεν ήταν ένα «στιγμιαίο αδίκημα», αλλά μια βαθύτερη σκέψη. Λογικό, επίσης, είναι ότι τα μισθοδοτούμενα από το κόμμα στελέχη που ελέγχουν την Κ.Ε. δεν είναι σε θέση να ανοιχτούν στην κοινωνία, οπότε αλλαγή γραμμής θα σήμαινε και αντικατάστασή τους από άλλα ικανότερα, που υπάρχουν εν αφθονία. Τελικά το μέλλον προβλέπεται δύσκολο για το ΚΚΕ, γιατί δε διεκδικεί κάποιο ρόλο στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Η πολιτική της απελευθέρωσης

Όπως προαναφέραμε, ο τόπος μας έχει ανάγκη από ένα μεγάλο κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι εκεί είναι η θέση του. Επανειλημμένα έχουμε εξηγήσει τους άξονες μιας πολιτικής απελευθέρωσης, που εκφράζει τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ας μην τους επαναλάβουμε.

Βλέποντας διάσπαρτες τις δυνάμεις, άτομα και συλλογικότητες, που θα μπορούσαν να συνθέσουν μια αρχική Κίνηση, το ΑΣΚΕ με απόφαση της Συνόδου του πήρε την πρωτοβουλία να απευθυνθεί σε όλες τις δυνάμεις που υπέθετε ότι βρίσκονται στο χώρο αυτό. Επί 6 μήνες έγιναν πάμπολλες και κουραστικές συζητήσεις. Κάποιοι προτίμησαν την εύκολη λύση της προσχώρησης σε άλλα σχήματα, κυρίως το ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως στο ΚΚΕ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το ΟΧΙ. Κάποιοι δε φάνηκαν διατεθειμένοι ν’ αποδεχθούν βασικές θέσεις, όπως η αποχώρηση από την Ε.Ε. ’λλοι την αρνήθηκαν ευθέως, άλλοι έθεταν προϋποθέσεις για την αποχώρηση, που παρέπεμπαν το ζήτημα στις ελληνικές καλένδες. ’λλοι κωλυσιεργούσαν, επιδιώκοντας επαφές με κάποιες από τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, ακόμη και με τη ΔΗΜΑΡ. ’λλοι δεν ήθελαν να περιληφθούν τα εθνικά θέματα και η λαθρομετανάστευση στο πλαίσιο αρχών. ’λλοι δίσταζαν μπροστά στις δυσκολίες του εγχειρήματος, οικονομικές, οργανωτικές και επικοινωνιακές. ’λλοι έθεταν άλλες προτεραιότητες.

Με όλ’ αυτά τα προβλήματα, έγιναν 3 σημαντικά βήματα. 1) Δημιουργήθηκε μια Επιτροπή της Κίνησης, που συνεδρίαζε τακτικά. 2) Γράφτηκε ένα καλό κείμενο, ως ιδρυτική διακήρυξη της Κίνησης. 3) Έγινε μια επιτυχής εκδήλωση της Κίνησης στην Ηλιούπολη. Η δραστηριότητα σταμάτησε εν όψει εκλογών και καλοκαιριού.

Όπως έχουμε ξαναγράψει στη «Ε», αφού δεν έγινε δυνατή μια ευρύτερη συσπείρωση, το ΑΣΚΕ επιχείρησε την αυτόνομη συμμετοχή του στις εκλογές, τελικά όμως δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις οικονομικές δυσκολίες.

Στην επόμενη Σύνοδο του ΑΣΚΕ θα επανεκτιμήσουμε την κατάσταση. Θεωρούμε ότι, παράλληλα με την αυτόνομη δραστηριότητά του, το ΑΣΚΕ πρέπει να επαναλάβει την προσπάθεια για σύγκλιση και κοινή δράση με όσους απέδειξαν ότι μπορούν να έχουν θέση σ’ αυτήν και κυρίως με απλό κόσμο, κυρίως νέους, που αγωνιούν για το μέλλον της οικογένειάς τους και της πατρίδας τους. Η έκκληση απευθύνεται και σε όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο από το έντυπο της «Ε» ή το διαδίκτυο και θεωρούν σημαντική την απουσία μιας πρότασης απελευθέρωσης από τις δύο προηγούμενες εκλογές.