ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Με την ψήφιση του 3^ου μνημονίου και του αντίστοιχου προϋπολογισμού από τη Βουλή έγινε ένα ακόμη βήμα προς τη διάλυση της κοινωνίας και της χώρας. Αυτοί που πλούτισαν και πλουτίζουν συνεργαζόμενοι με τους ξένους κατακτητές (επιχειρηματίες, πολιτικοί, μεγαλοδημοσιογράφοι κ.λπ.) έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό και δεν προσφέρουν στην Ελλάδα ούτε ως καταναλωτές. Αντιθέτως, συνεχίζουν να προδίδουν την πατρίδα μας, χαρίζοντας στους ξένους όλο τον πλούτο της και προσφέροντας τους πολίτες της ως φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα. Πίσω, στο 19^ο αιώνα! Βάζουν ξένους τοποτηρητές ακόμη και σε δήμους, ΔΕΚΟ κ.λπ. Τα ασύστολα ψεύδη των κατοχικών ότι η πολιτική τους θα φέρει την ανάκαμψη όχι μόνο δεν πείθουν, αλλά γελοιοποιούν αυτούς που τα εκστομίζουν.

Επιδιώκουν την «τελική λύση»

Η δραματική κοινωνική κατάσταση δεν είναι, δυστυχώς, η χειρότερη συνέπεια της νέας κατοχής. Πείνα και δυστυχία πέρασε κι άλλες φορές ο τόπος μας, αλλά ανέκαμψε. Η οικονομική μας εκμετάλλευση δεν είναι ο τελικός τους στόχος. Θέλουν να εξαλείψουν τον ελληνισμό και το έθνος-κράτος του από το χάρτη, ώστε ν’ απαλλαγούν οριστικά από κάποιους που εμποδίζουν τα σχέδιά τους στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Τελική λύση. Σ’ αυτό συμπίπτουν οι επιδιώξεις των τροϊκανών συμμάχων. Οι Αμερικανοί πρωτοστατούν στις προσπάθειες ακρωτηριασμού της ελληνικής επικράτειας και οι Ευρωπαίοι στην αποδυνάμωση και, τελικά, εξάλειψη του ελληνικού κράτους, μέσω της ενίσχυσης της εξουσίας των περιφερειών, οι οποίες (όπως και οι δήμοι) απευθύνονται πλέον στις Βρυξέλες χωρίς τη μεσολάβηση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έχει ήδη παραδώσει, με τα μνημόνια, τις εξουσίες της και την εθνική κυριαρχία στους τροϊκανούς.

Αποθρασύνεται η Τουρκία

Σταδιακά και αθόρυβα έχουν ήδη επιβάλει καθεστώς συγκυριαρχίας με την Τουρκία στην (ελληνική) Δυτική Θράκη, ενώ το ελληνικό κράτος αφήνει απροστάτευτους τους πολίτες με ελληνική συνείδηση, χριστιανούς και μουσουλμάνους. Αν και αυτό το κενό αναλάβει να καλύψει η «Χρυσή Αυγή», κινδυνεύουμε με μια νέα εθνική καταστροφή. Στο Αιγαίο έχει ήδη αλλάξει ντε φάκτο το καθεστώς, με την Τουρκία να αποθρασύνεται, επιδιώκοντας να της αναγνωριστούν δικαιώματα κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου. Το casus belli πλέον δεν αφορά μόνο την επέκταση των χωρικών υδάτων, έστω και χωρίς νομοθετική κατοχύρωση από την τουρκική εθνοσυνέλευση ακόμη, αφορά και την ανακήρυξη της ΑΟΖ, π.χ. Καστελόριζο. Την ίδια στιγμή παράνομοι μετανάστες, μουσουλμάνοι σουνίτες οι περισσότεροι, έχουν καταλάβει περιοχές ολόκληρες της πρωτεύουσας και άλλων πόλεων.

Όλ’ αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που η Ανατολική Μεσόγειος «μυρίζει μπαρούτι» και «ο λύκος (η Τουρκία) στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Η Τουρκία αυξάνει κάθε χρόνο τις δαπάνες για τις Ένοπλες Δυνάμεις της, φτάνοντας το 2013 στα 8,85 δισ. ευρώ, ενώ η Ελλάδα των μνημονίων μειώνει κάθε χρόνο τις δικές της, φτάνοντας το 2013 τα 2,6 δισ. ευρώ. Οι ποιοτικές συγκρίσεις είναι πιο ανησυχητικές.

Οι χρυσαυγίτες όπως οι χουντικοί

Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη με την ενίσχυση της παρουσίας της «Χρυσής Αυγής» στην πολιτική ζωή, η οποία δεν περιορίζεται πλέον στην «αντιμετώπιση» των λαθρομεταναστών, αλλά επεκτείνει τις προβοκάτσιες της και στα σύνορα της χώρας. Ομάδες της «Χρυσής Αυγής» συγκεντρώνονται στα σύνορα με τα Σκόπια και φωνάζουν «Μοναστήρι-Γευγελή είναι γη ελληνική» και στα σύνορα με την Αλβανία, όπου φωνάζουν αντίστοιχα συνθήματα για τη Βόρειο Ήπειρο. Όλ’ αυτά θυμίζουν την προδοσία των χουντικών, τους οποίους τιμά και θαυμάζει η «Χρυσή Αυγή», οι οποίοι το 1974, ενώ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διευκολύνουν τους Τούρκους να καταλάβουν το 37% της Κύπρου, διαλαλούσαν ότι πάνε ν’ απελευθερώσουν την Κωνσταντινούπολη («Χούλια, ερχόμαστε!»).

Μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή κατάσταση προβάλλει επιτακτικά για τον ελληνικό λαό το καθήκον ενός νέου αγώνα για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Οι πολιτικές δυνάμεις, όμως, όχι μόνο δε στρατεύονται στον αγώνα αυτό, όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, αλλά κάνουν βήματα προς τα πίσω.

Πλήρης η μεταστροφή Σαμαρά

Πρώτα και κύρια η Ν.Δ., η οποία μέχρι πριν από 1 χρόνο ήταν μια αντιμνημονιακή δύναμη, συντηρητική βεβαίως, με μεγάλη συμβολή στις τεράστιες κινητοποιήσεις εναντίον της κατοχής. Όπως είχαμε προβλέψει, αφού η πρότασή της δεν ξέφευγε από τη λογική του συστήματος (αποχώρηση από Ε.Ε. κ.λπ.), όταν εκλήθη να κυβερνήσει, μετατράπηκε σε μνημονιακή. Για να μην προκαλέσουν το λαό και ιδίως τους οπαδούς της Ν.Δ. με αυτή την αλλαγή στάσης, δεν ανέλαβε ο Σαμαράς αμέσως μετά το Γιωργάκη, αλλά μεσολάβησαν οι κυβερνήσεις Παπαδήμου και Πικραμμένου, ώστε να υπάρξει κάποιο χρονικό διάστημα προσαρμογής. Σ’ αυτό το διάστημα ο Σαμαράς έδωσε εξετάσεις πλήρους υποταγής στους ξένους, επαναφέροντας στο κόμμα τη Ντόρα, κάνοντας μεταγραφή τα μπουμπούκια του ΛΑΟΣ κι εκδιώκοντας στελέχη και κόσμο που μέχρι τότε τον στήριζαν.

Είναι πραγματικά θλιβεροί σήμερα ο Α. Σαμαράς και οι συνεργάτες του, να μιλούν ακριβώς την ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι προκάτοχοί τους Γιωργάκης, Βενιζέλος κ.λπ., χωρίς να αισθάνονται καν την ανάγκη να δικαιολογήσουν τη μεταστροφή τους. Μόνο το «ουδείς αναμάρτητος» ψέλλισε κάποια στιγμή ο Σαμαράς, κι αυτό στη Γερμανία (όχι τυχαία). Μα εδώ δεν πρόκειται για κάποιο ή κάποια «λάθη», πρόκειται για πλήρη εγκατάλειψη όλων των θέσεών τους. Ακόμη και η προγραμματική συμφωνία των 3 κυβερνητικών εταίρων κατάντησε κουρελόχαρτο. Ο Σαμαράς υπερβαίνει και τα όρια της γελοιότητας, όταν χρησιμοποιεί τον πρώτο ενικό, παριστάνοντας το στιβαρό ηγέτη της Ελλάδας, ενώ όλες τις αποφάσεις τις παίρνουν οι ξένοι. Ακόμη και στο ύφος προσεγγίζει το Γιωργάκη!

Δύο τάσεις στο ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση πλέον, χρησιμοποιεί υψηλούς τόνους εναντίον της κυβέρνησης, αλλά επιμελώς αποφεύγει να πάρει οποιαδήποτε θέση που θα έθιγε τις δομές του καθεστώτος της εξάρτησης. Ούτε λέξη για τις εσωτερικές αντιθέσεις των τροϊκανών (δολάριο-ευρώ κ.λπ.), που επιλύονται εις βάρος του ελληνικού λαού. Ήδη στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογών το πρόγραμμά του μεταβλήθηκε επί το συντηρητικότερο. Με την προσχώρηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ ενισχύεται η ηγετική ομάδα περί τον Αλ. Τσίπρα, που ακολουθεί την αμερικανική πολιτική. Και δεν είναι μόνο τα ονόματα που ανακοινώνονται συνεχώς. Πίσω από την πόρτα βρίσκονται κι άλλοι του συστήματος Γιωργάκη (Παπουτσής, Λαλιώτης, Δρούτσας κ.λπ.), που δεν ανακοινώνονται, για να μην ξεσηκωθούν κι οι πέτρες, αλλά βοηθούν την ηγετική ομάδα με «συμβουλές», με προσφορά εκλογικών μηχανισμών και, κυρίως, με τις διασυνδέσεις τους με ξένα κέντρα και τους «νταβατζήδες». Μαζί τους και κάποιες «αριστερές συνιστώσες», στην υπηρεσία ξένων καπιταλιστικών κέντρων.

Βεβαίως, μια μεγάλη μερίδα του ΣΥΝ, που εκφράζεται σε όλα τα επίπεδα, δεν εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα και αποτελεί μέρος του λαϊκού κινήματος. Η συμμετοχή τους, όμως, σ’ ένα συστημικό κόμμα τους υποχρεώνει στην τήρηση ισορροπιών, άρα στην αδυναμία διατύπωσης μιας ρεαλιστικής απελευθερωτικής πρότασης. Παράλληλα, ως αντιστάθμισμα, κάποιοι υπερβάλλουν σε ρητορική και συνθηματολογία ή ανασύρουν θέσεις από το κομμουνιστικό τους παρελθόν, πράγμα που περιορίζει την εμβέλεια του λόγου τους.

Χειρότερα δε γίνεται το ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα που δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι ακολουθεί χειρότερη πολιτική, γιατί χειρότερα δε γίνεται. Απλώς ήρθε η ώρα να πληρώσει για τα δεινά που προκάλεσε στον τόπο, ιδίως στις περιόδους Σημίτη, Γιωργάκη και Βενιζέλου. Οι ξένοι προστάτες του και η εκλογική του πελατεία το εγκατέλειψαν, γιατί δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετηθούν από αυτό. Ακολουθούν τα στελέχη, που φυλλορροούν προς άλλες κατευθύνσεις, σημιτικοί προς τη ΔΗΜΑΡ, παπανδρεϊκοί και συνδικαλιστές προς το ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι εκσυγχρονιστές προς το Σαμαρά. Η συμπεριφορά του αλαζόνα (μέχρις ανοησίας) σημερινού προέδρου επιταχύνει τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ.

«Ντροπαλή εταίρα» η ΔΗΜΑΡ

Η ΔΗΜΑΡ, αφού αρχικά παρίστανε τη δύναμη της αριστεράς, απέβαλε το προσωπείο και, ως γνήσιος εκπρόσωπος των συμφερόντων του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, παίρνει μέρος στην κατοχική κυβέρνηση Σαμαρά. Το «παρών» κατά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, αφού πρώτα εξασφαλίστηκαν οι αναγκαίες 151 ψήφοι, ήταν μια ανεπιτυχής προσπάθεια κάλυψης από φύλο συκής. Η υπερψήφιση του προϋπολογισμού και η παραμονή στην κυβέρνηση αποκαθιστούν πλήρως την πραγματική εικόνα.

Τεράστια η ευθύνη του ΚΚΕ

Αν το ΚΚΕ ακολουθούσε απλώς τις αρχές στρατηγικής και τακτικής που διδάσκονται στις κομματικές σχολές επί δεκαετίες (δημιουργία μετώπων κ.λπ.), θα βρισκόταν αυτό σήμερα, αυτοδικαίως και χωρίς έξωθεν επεμβάσεις, στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα ανέτρεπε ισορροπίες σε άλλα κόμματα, κυρίως στο ΣΥΝ, υπέρ ενός απελευθερωτικού κινήματος και το καθεστώς κατοχής θα είχε περιέλθει σε δεινή θέση. Δεν είναι άσχετο ότι το ΚΚΕ αρνείται ότι σήμερα έχουμε κατοχή, γιατί αλιώς θα έπρεπε ή να αναθεωρήσει τη σημερινή γραμμή του ή να υποστηρίξει ότι η γραμμή του στην άλλη κατοχή (ΕΑΜ κ.λπ.) ήταν λανθασμένη. Η τελευταία υπερ…αστική καταγγελία του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα της δραχμής και οι έπαινοι που εισπράττει από συστημικούς πολιτικούς και δημοσιογράφους, σαν το Στουρνάρα και τον Παπαχελά, κάνουν πολλούς να διερωτώνται κατά πόσο το ΚΚΕ επιδιώκει την ανατροπή της κατοχής.

Αδυναμία των Ανεξάρτητων Ελλήνων

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες επιτίθενται με δριμύτητα στο καθεστώς κατοχής, αλλά οι προτάσεις τους δεν υπερβαίνουν το σύστημα, επομένως, εάν εκαλούντο να κυβερνήσουν, πιθανότατα θα είχαν την εξέλιξη του Α. Σαμαρά. Το σημαντικό εκλογικό τους ποσοστό δεν επενδύθηκε οργανωτικά και δε φαίνεται ότι θα επενδυθεί. Χωρίς παρουσία στις γειτονιές και τα συνδικάτα δε φαίνεται ότι αυτό το κόμμα θα μακροημερεύσει. Κακό για τους ίδιους, κακό και για τον τόπο, γιατί οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα μπορούσαν να εκφράσουν κόσμο που οδεύει προς τη Χρυσή Αυγή, η ορμητική είσοδος της οποίας στη πολιτική σκηνή μας απασχολεί εκτενέστερα σε άλλο άρθρο.

Εξαντλούνται ταχύτατα οι επιλογές τους

Με την πολιτική χρεοκοπία και διάλυση του ΠΑΣΟΚ (και με τη ΔΗΜΑΡ να το ακολουθεί), η Ν.Δ. του Αντ. Σαμαρά παρουσιάζεται πλέον ως η μοναδική συστημική πολιτική δύναμη στην οποία μπορούν να επενδύσουν με σχετική ασφάλεια οι τροϊκανοί, οι Ευρωπαίοι κυρίως. Ο Σαμαράς, αντί να εκμεταλλευτεί αυτή την κατάσταση και να διαπραγματευτεί, έστω στα πλαίσια της ιδεολογίας του, ό,τι καλύτερο μπορεί για τη χώρα, έχει παραδοθεί τελείως. Φαίνεται ότι έχει μπει και στον πειρασμό όλο και σκληρότερης καταστολής, ακόμη και με τη χρησιμοποίηση μονάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, κάτι που είχε αρνηθεί η προηγούμενη στρατιωτική ηγεσία, γι’ αυτό είχε αποκεφαλιστεί από τους Γιωργάκη-Μπεγλίτη.

Συζητούν ακόμη και τη μετεξέλιξη της Ν.Δ. σ’ ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, που θα μπορεί ευκολότερα να συμπεριλάβει όλους τους μνημονιακούς, από το ΠΑΣΟΚ κυρίως. Το εγχείρημα εμφανίζει δυσκολίες, αφού αντιδρά η ισχυρή καραμανλική μερίδα της Ν.Δ. Αλλά και χωρίς τη μετεξέλιξη, η προσχώρηση εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ στο Σαμαρά φαίνεται ότι έχει οριστικοποιηθεί.

Με τα δεδομένα αυτά, το σίγουρο είναι ότι οι τροϊκανοί δε θέλουν εκλογές, γιατί η νέα Βουλή θα είναι λιγότερο ελεγχόμενη από τη σημερινή. Εκλογές θα αναγκαστούν να κάνουν, όταν ο Σαμαράς φθαρεί ανεπανόρθωτα κι αυτή η ώρα δεν είναι μακριά. Τότε, ως δεύτερη επιλογή, οι τροϊκανοί, οι Αμερικανοί κυρίως, έχουν την προώθηση του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ήδη φρόντισαν να ελέγχουν την ηγετική ομάδα. Η επιλογή αυτή έχει το ρίσκο ότι φέρνει πιο κοντά στην εξουσία δυνάμεις ανεξέλεγκτες. Πάντως στο ηγετικό επίπεδο φαίνεται ότι οι προστάτες δεν πρόκειται να χάσουν τον έλεγχο.

Μέσα σ’ όλ’ αυτά είναι άγνωστο μέχρι ποιου σημείου σκέπτονται ν’ αναβαθμίσουν οι ξένοι το κατασκεύασμα της «Χρυσής Αυγής». Πάντα στους σχεδιασμούς τους υπάρχουν και πρόσκαιρες λύσεις, τύπου Παπαδήμου. Το βέβαιο είναι ότι οι επιλογές των τροϊκανών για μια ασφαλή (γι’ αυτούς) ελληνική κυβέρνηση εξαντλούνται ταχύτατα.

Ο ελληνικός λαός αντάξιος της ιστορίας του

Δεν είναι μόνο το άγος των μνημονίων, δεν είναι μόνο οι εθνικοί κίνδυνοι, είναι και η ταπείνωση που νιώθουμε ως λαός από τη συμπεριφορά των «εταίρων» μας. Ακόμη και την υποτακτική τους κυβέρνηση Σαμαρά την εξευτελίζουν με τα καψώνια για τη δόση. Είναι πραγματικά ντροπή για ένα λαό που έγραψε την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης, των Ανένδοτων και του Πολυτεχνείου (για να μην αναφερθούμε σε παλαιότερους αγώνες) να εκφράζεται πολιτικά από τις υποταγμένες και ανάξιες πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν σήμερα στη χώρα μας.

Είναι προφανές ότι ως λαό μας έχουν παγιδεύσει με την πρωτοφανή πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και με πολλούς άλλους τρόπους επιστημονικά επεξεργασμένους, ότι μας σερβίρουν αμέσως την επόμενη «λύση», όταν η προηγούμενη αποδεικνύεται απεχθής, αλλά τα κόλπα τους δε θα πιάνουν εσαεί, γιατί ο κόσμος θα τους πάρει χαμπάρι. Δεν είναι δυνατό ν’ αργήσει η ώρα της πολιτικής ανάκαμψης, αρκεί να μην περιμένουμε να εμφανιστεί ο επόμενος «σωτήρας» που θα μας σερβίρουν τα πρωινάδικα και τα δελτία των 8. Αρκεί να κατανοήσουμε ότι μπορούμε να στηριζόμαστε μόνο στις δικές μας δυνάμεις.

Σ’ αυτή την πορεία καταλυτικός είναι ο ρόλος της πατριωτικής αριστεράς, η οποία οφείλει να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση ενός μεγάλου Κινήματος Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης. Αυτό το πολιτικό ρεύμα είναι διάχυτο μέσα στον ελληνικό λαό, πλειοψηφικό πιστεύουμε, αλλά δεν έχει συγκροτηθεί και η φωνή του δεν είναι ισχυρή. Το ΑΣΚΕ έκανε τις προτάσεις του και κατέβαλε κοπιώδεις προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Τα αποτελέσματα είναι μέχρι στιγμής πενιχρά, όπως αναφέραμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε». Όλ’ αυτά θα επανεξεταστούν στη Σύνοδο του ΑΣΚΕ, που θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Δεκεμβρίου.