ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Δικαιολογημένα οι περισσότεροι ασχολούμαστε, σχολιάζουμε, αγανακτούμε και ετοιμαζόμαστε να αντιδράσουμε, παρά τη σύγχυση για το πως, στον από παντού ανηλεή βομβαρδισμό των «μέτρων» που απειλούν (για όσους δεν το έχουν επιτύχει ακόμη) την ίδια τη φυσική μας ύπαρξη. Όμως, παράλληλα, εκτυλίσσεται μια άλλη επίθεση και πάλι από παντού (μια που οι εκτελεστές έχουν καταλάβει θέσεις σε όλους τους χώρους...) το ίδιο βίαιη, αλλά πιο έξυπνη, καθότι «πνευματική», ώστε όσοι επιβιώσουν να είναι «έτοιμοι» να αποδεχθούν τη μοίρα που μας ετοιμάζουν.

Αφορμή για ν’ αναφερθούμε σ’ αυτήν την επίθεση κατά της οργανωμένης σε έθνος κοινωνίας μας ήταν το άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη, συνεργάτη του Α. Τσίπρα, στην «Αυγή» στις 27 του Οχτώβρη, απ’ όπου υποτίθεται ότι δίνεται ο μεγάλος αγώνας κατά των «Μνημονίων»! Εννοείται ότι τέτοιες απόψεις δεν τις συμμερίζονται όλοι όσοι μετέχουν του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο οι πασοκογενείς, όμως και μόνο ότι ανέχονται να συγκατοικούν με τέτοιες απόψεις τους καθιστά συνυπεύθυνους, ιδιαίτερα αν διαμαρτύρονται γι’ αυτές (π.χ. Γλέζος).

Δεν είναι, βέβαια, μόνος του ο κύριος αυτός στον αγώνα των ιδεών και οδηγιών Κίσινγκερ κατά παντός του ελληνικού. Αρκεί να θυμηθούμε τα κατορθώματα της Μ. Ρεπούση, που σπούδασε γαλλική φιλολογία, αλλά διδάσκει...ελληνική ιστορία (!) σε πανεπιστήμιο, υπό την υψηλή προστασία της Γιαννάκου της ΝΔ και τώρα του Κουβέλη, το Μέντορά της καθηγητή Λιάκο και τα φυτώριά του, το φανατικά ανθελληνικό ΕΛΙΑΜΕΠ, που χρηματοδοτείται από το ελληνικό δημόσιο, πέραν των άλλων διατλαντικών πηγών του, το μεγαλύτερο μέρος του Παντείου, τις αναρίθμητες ΜΚΟ, που αντλούν από ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία και από τα μυστικά κονδύλια του ελληνικού (υποτίθεται) υπουργείου εξωτερικών, όπου συνεχίζεται η παράδοση του, κατ’ επιλογήν, όπως λέει, Έλληνα, Γιωργάκη.

Και άλλοι, ων ουκ έστι αριθμός, μεταξύ των οποίων και η άρτι επανακάμψασα ομάδα του «Ιού» της πάλαι «Ελευθεροτυπίας», η συμμετοχή της οποίας ομάδας διαφημίζεται πρωτοσέλιδα στο πρώτο φύλλο της νέας «Εφημερίδας των Συντακτών».

Όλους όμως τους ξεπερνά σε θράσος ο Νάσος Θεοδωρίδης του Τσίπρα, αυτός που, εκπροσωπώντας το ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, στα Σκόπια υπεραμύνθηκε των εθνικιστικών παροξυσμών τους, κατηγορώντας τους Έλληνες ως εθνικιστές!! Γράφει λοιπόν ο κύριος αυτός στο παραπάνω άρθρο του με τον παραπλανητικό (γιατί άλλο περιεχόμενο προοιώνιζε...) τίτλο «28^η Οκτωβρίου: ο πόλεμος που τελικά δεν ήταν τρικούβερτο γλέντι» τέτοιες φοβερές εκτιμήσεις σχόλια και περιγραφές που μόνο μεθυσμένος φανατικός ανθέλληνας θα εκστομούσε.

Δε θα παραθέσουμε αποσπάσματα του πονήματος αυτού, αλλά θα το ανατυπώσουμε ολόκληρο -Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ κ. ΝΑΣΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ (από την «Αυγή» 27/10/2009)- , προς διασκέδαση και οργή των αναγνωστών μας, διερωτώμενοι μόνο τι θα έλεγε ο ποιητής του σε κάποιον που θα επέλαυνε στην κατοικία του, ζητώντας να του επιτραπεί «ελεύθερη διέλευση» σ’ αυτή, δηλ. μόνιμη κατοχή, μια που δε θα ήθελε να κατευθυνθεί στο κενό.

Βασικά αίτια του φαινομένου

Μπορεί να θεωρηθεί η περίπτωση του κ. Ν.Θ. του Τσίπρα ακραίο παράδειγμα έως και νοσηρό. Δυστυχώς όμως έχουμε στη χώρα μας χιλιάδες τέτοιους τύπους, κάτι που συνιστά μεγάλο πρόβλημα για την κοινωνία και τη χώρα μας και επομένως απαιτεί τουλάχιστο μια συνοπτική ερμηνεία του, που ίσως καταλήξει και σε τρόπους αντιμετώπισής του.

Από την πλευρά των ξένων

Πρώτα, και κυρίως, πρέπει να θυμόμαστε τη θέση, την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας και ευρύτερα του έθνους μας και πώς μας «έβλεπαν» και «βλέπουν» οι γείτονες και οι μακρινοί που είχαν (και έχουν!) βλέψεις για την περιοχή μας. Φρόντιζαν, λοιπόν, αυτοί διαχρονικά να εξαγοράζουν συνειδήσεις, να εξασφαλίζουν «συμμάχους» και να προωθούν, έτσι, τους στόχους, που αποκάλυψαν οι κυνικοί λόγοι του Κίσινγκερ, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο δικά μας, διαχρονικά επίσης, γνωρίσματα και ιδιομορφίες...

Έτσι, και ως αποτέλεσμα των παραπάνω, κυριαρχεί ο βραχνάς της στυγνής ξένης εξάρτησης, που κατατρύχει το «ελεύθερο» νεοελληνικό κράτος σχεδόν από την ίδρυσή του, ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια..., με επιτυχή, έως τώρα, κατάληξη την πλήρη, σχεδόν, πολιτική, οικονομική και κοινωνική συμμόρφωση στα, αλληλοσυγκρουόμενα (ευτυχώς, αλλά χωρίς δική μας εκμετάλλευση...) συμφέροντα των «προστάτιδων δυνάμεων» του ελληνικού προτεκτοράτου. Δεν πέτυχαν το ίδιο, έως τώρα τουλάχιστο, και στο πνευματικό, πολιτιστικό, καλλιτεχνικό πεδίο, γι’ αυτό και τώρα εντείνουν περισσότερο τις προσπάθειές τους.

Από τη δική μας πλευρά

Δεύτερο, και ίσως πιο σημαντικό, αλλά και πιο περίπλοκο, είναι τα δικά μας γνωρίσματα, οι ιστορικές ιδιομορφίες μας, που, ενώ θα μπορούσαν (και σίγουρα θα μπορέσουν, και μάλιστα σύντομα...) να είναι τα βασικά εφόδια για την πολύπλευρη ανάπτυξή μας, κινδυνεύουν να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης εις βάρος μας.

Ένα από τα μεγάλα κατορθώματα της ελληνικής ιστορικής ανάπτυξης ήταν η καταξίωση του ατόμου, αφετηρία και αποτέλεσμα της Δημοκρατίας, βασική αιτία των κοινωνικών αγώνων και καθιέρωσης ανθρώπινων θεσμών κατοχύρωσής του και ταυτόχρονα απελευθέρωσης όλων των δυνατοτήτων σε όλους τους τομείς. Όλοι ήθελαν να είναι ίσοι (παρά το θεσμό της δουλείας!) και να μετέχουν ισόβαθμα, τουλάχιστο στην εξουσία. Δεν παραδέχονται κανένα πραγματικά ανώτερό τους, ακόμα κι αν το άξιζε!

Κάτι τέτοιο όμως είχε (και έχει) και την αρνητική πλευρά του. Όσοι αισθάνονται ότι παραγνωρίζεται η ιδιαίτερη (κατά την άποψή τους) αξία τους και άρα η μεγαλύτερη απ’ όση έχουν εξουσία, πολιτική-κοινωνική-πολιτιστική, διαμαρτύρονται, προκαλούν και αναζητούν, έστω και με αρνητικούς, καταστροφικούς, αποδομητικούς, μεταμορντέρνους (..!) τρόπους κάποια καθιέρωσή τους. Οι πιο αφελείς και φιλόδοξοι απ’ αυτούς ή γίνονται στόχοι των ξένων επιρροών, συνήθως με επιτυχία, ή μόνοι τους απευθύνονται στις πρεσβείες και διάφορα ιδρύματα και καταλήγουν όργανά τους με δέλεαρ «δόξα» και χρήμα. Έτσι άλλωστε επιλέγονται όλες οι εξουσίες μας, κάτι που μόνο εν μέρει επιτυγχάνεται σε άλλες χώρες.

Τέτοιοι, εδώ, έχουν κατακλύσει την πολιτική και πολιτιστική εξουσία και στελεχώνουν σχεδόν όλα τα ΜΜΕ. Αυτών απαύγασμα είναι οι διάφοροι Θεοδωρίδηδες και Ρεπούσες !!

Αντιμετώπιση

Δεν είναι, βέβαια, νομοτελειακή η επιτυχία τέτοιων προσπαθειών. Το αντίθετο συμβαίνει, γι’ αυτό και οι αγωνιώδεις, μέχρι απελπιστικής κορύφωσης απόπειρές τους. Αντιπροσωπεύουν πολύ μικρό ποσοστό (μαζί με όσους, έστω και πρόσκαιρα, επηρεάζουν) του ενεργού πολιτικά και πολιτιστικά ελληνικού πληθυσμού και ήδη προκαλούν πάνδημη, σχεδόν αντίδραση. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει με κάθε μέσο και τρόπο, εκτός της βίας, να απαξιώνονται, ακόμη και να λοιδορούνται, όπου εμφανίζονται. Το παράδειγμα της επίθεσης κατά των γραικύλων του 2^ου π.χ. αιώνα που μας παραδίδει ο ιστορικός Πολύβιος θα είναι σήμερα αποτελεσματικό: «εθάρρει δε και τα παιδάρια κατά τας οδούς εκ των διδασκαλείων επανάγοντα κατά πρόσωπον αυτούς προδότας αποκαλείν»!!