ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η απληστία είναι χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος. Σε μεγάλες περιόδους, όμως, επικρατεί η (καπιταλιστική) λογική, ακολουθείται μια πολιτική που δεν εξαθλιώνει τους λαούς τουλάχιστον των μητροπολιτικών χωρών, ίσως και του αμέσως κατωτέρου επιπέδου της πυραμίδας, τουλάχιστον τη μεγάλη πλειονότητα αυτών, και αποκαθίσταται μια ισορροπία ανάμεσα στα συμφέροντα των ισχυρών. Έτσι το σύστημα αντιμετωπίζει ευκολότερα τις πάσης φύσεως αντιθέσεις του και παίρνει παράταση ζωής. Μια τέτοια περίοδος ήταν από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 (στις ΗΠΑ 10 χρόνια νωρίτερα) μέχρι περίπου το 1980, οπότε αρχίζει να επικρατεί ο νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος σε 10 χρόνια κυριαρχεί σε όλο τον κόσμο, οπότε και μπαίνουμε σ’ αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε περίοδο της παγκοσμιοποίησης.

Παγκοσμιοποίηση και εξαθλίωση των λαών

Από τότε το κεφάλαιο αρχίζει σταδιακά να επιδιώκει κέρδη όχι τόσο από την παραγωγή και πώληση προϊόντων, αλλά κυρίως με το χρηματιστήριο και την τοκογλυφία. Έτσι κυρίαρχο ρόλο αναλαμβάνει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ενώ το βιομηχανικό και το εμπορικό υποχωρούν. Έτσι μπήκαμε στο φαύλο κύκλο της μείωσης της παραγωγής (στις μητροπόλεις), μείωσης μισθών και συντάξεων, λουκέτων, αύξησης της ανεργίας, διάλυσης της κοινωνικής πρόνοιας κ.λπ.

Στα πρώτα χρόνια της παγκοσμιοποίησης προβλήθηκε η θεωρία των 2/3, που υποστήριζε ότι το 1/3 της κοινωνίας πρέπει να εξαθλιωθεί, για να ζουν καλά τα υπόλοιπα 2/3. Τώρα οι αριθμοί αυτοί δεν ακούγονται. Αφού (νομίζουν ότι) έπεισαν ότι κάποιοι πρέπει να πεινούν (η μειοψηφία, για να νομίζουν όλοι ότι θα είναι στην πλειοψηφία των 2/3), τώρα αποκαλύπτουν ότι αυτοί που πρέπει να πεινούν είναι τα 9/10, ενώ το 1/10 θα πλουτίζει συνεχώς. Αν οι λαοί τους το επιτρέψουν οι καλύτερες μέρες που υπόσχονται δε θα έρθουν ποτέ!

ΗΠΑ-Ε.Ε.-Ελλάδα

Αυτή η πολιτική προκάλεσε τεράστια κρίση στον καπιταλιστικό κόσμο. Στις ΗΠΑ πήρε τέτοιες διαστάσεις που τρομοκράτησε τα περισσότερα κέντρα δύναμης, τα οποία είδαν μπροστά τους το φάσμα της κατάρρευσης ολόκληρου του συστήματος και προσπάθησαν να επιβάλουν αλλαγή γραμμής, προωθώντας τον Ομπάμα στην εξουσία. Τα αποτελέσματα, όμως, είναι πενιχρά.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου η Γερμανία αποφασίζει, η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού εφαρμόζεται απαρέγκλιτα, σκορπώντας την εξαθλίωση στους λαούς, κυρίως του Νότου. Στην Ελλάδα επεφύλαξαν ιδιαίτερη μεταχείριση. Αφ’ ενός είμαστε η πρώτη χώρα, εν είδει πειραματόζωου, όπου εφαρμόζονται απάνθρωπα μέτρα, αφ’ ετέρου τα μέτρα αυτά εφαρμόζονται με τη μεγαλύτερη σκληρότητα. Οι Γερμανοί δεν επιδιώκουν μόνο ν’ αρπάξουν όλο τον πλούτο μας, θέλουν και να μας διαλύσουν, για να μας εκδικηθούν για την ταπείνωση που υπέστησαν από τον ελληνικό λαό κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ρεβάνς!

Καταργούν τους διαμεσολαβητές

Ανιστόρητοι και εκτός πραγματικότητας οι σύγχρονοι κατακτητές μας, που εκφράζονται με την τρόικα, νομίζουν ότι είναι τόσο ισχυροί, ώστε να μην έχουν πλέον ανάγκη από όσους μεσολαβούσαν μεταξύ αυτών και των λαών. Θεωρούν ότι δε χρειάζονται πολιτικούς. Ο πολιτικός Ανδρέας Παπανδρέου αντικαταστάθηκε από το λογιστή Σημίτη κι αυτός από το μικρόνοα Γιωργάκη! Ο κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος επί 30 χρόνια συνέβαλε στον έλεγχο της κοινωνίας (αντικαθιστώντας στο ρόλο αυτό το κράτος της δεξιάς), με αντάλλαγμα τα προνόμια που είχαν τα μέλη του μέσα σ’ αυτήν (ρουσφέτια κ.λπ.), χρεώθηκε δικαίως την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων και αφέθηκε να συρρικνωθεί, χωρίς να αντικατασταθεί (στην κλίμακα αυτή) από κάποιον άλλο. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς μετακομίζουν τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ, ως οι νέοι εκλεκτοί του συστήματος, βαυκαλιζόμενοι ότι θ’ ανακτήσουν τη θέση του προνομιούχου.

Τελευταία κάνουν ένα ακόμη βήμα: εξαλείφουν τους Έλληνες εμπορομεσίτες επιχειρηματίες, μέσω των οποίων έκαναν δουλειές στην Ελλάδα. Αφού έκλεισαν σχεδόν όλες τις παραγωγικές μονάδες, τώρα καταργούν και τα εμπορικά δίκτυα των τέως ελληνικών επιχειρήσεων, ανοίγοντας οι ίδιοι πολυκαταστήματα, που πουλούν τα προϊόντα που παράγουν στις χώρες τους ή σε τρίτες χώρες (Πράκτικερ, Λιντλ, Λερόι, ΙΚΕΑ κ.λπ.). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση των καναλαρχών, οι οποίοι έχουν άλλες ως κύριες δραστηριότητες και τα κανάλια τα χρησιμοποιούν ως μέσα πίεσης. Οι κύριοι αυτοί, αφού προσέφεραν ανεκτίμητη βοήθεια στην τρόικα και στους εντόπιους εντολοδόχους για την επιβολή των μνημονίων, τώρα βλέπουν ότι τους σπρώχνουν στο περιθώριο, ότι οι χρυσοφόρες δουλειές με το Δημόσιο περιορίζονται. Η ιστορία με τη λίστα Λαγκάρντ (βλ. άλλο άρθρο) έχει στόχο να τους βγάλει από τη μέση. Κάποιοι άρχισαν ήδη να εμφανίζονται αντιμνημονιακοί και αντισυστημικοί!

Το πολιτικό σύστημα

Τα πολιτικά κόμματα που κυριαρχούν σήμερα στην πατρίδα μας, άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο, είναι ενσωματωμένα στο σύστημα. Το σύστημα ελέγχει ακόμη και τις περισσότερες μικρές πολιτικές ομάδες, τις οποίες χρησιμοποιεί σε βρώμικες δουλειές, για τις οποίες δε θέλει να εκθέσει τα κόμματα εξουσίας.

Ο Α. Σαμαράς από την αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας εκινείτο στην αμερικανική σφαίρα επιρροής, κρατώντας γενικά μια πατριωτική στάση στα εθνικά θέματα. Στα θετικά του καταχωρίζονται α) η ρήξη του με το Μητσοτάκη το 1993 και η ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης και β) η αντίθεσή του επί 1,5 χρόνο (Μάιος 2010-Οκτώβριος 2011) με την πολιτική των μνημονίων. Από τη στιγμή, όμως, που στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου άρχισε η μεταστροφή του και σήμερα, ως πρωθυπουργός, αφ’ ενός έγινε μνημονιακός, αφ’ ετέρου έχει προσδεθεί στο γερμανικό άρμα. Στα εθνικά θέματα θέλει να δείξει ότι δεν ακολουθεί τη μειοδοτική έως προδοτική πολιτική του Γιωργάκη, χωρίς όμως να έχει ακόμη δείξει κάτι χειροπιαστό. Δε γνωρίζουμε πού οφείλεται αυτή η μεταστροφή. Ίσως κορόιδευε κι αυτός, όπως τόσοι άλλοι. Ίσως, στα πλαίσια μιας μικρής Γιάλτας, οι Αμερικανοί συμφώνησαν να παραχωρήσουν στους Γερμανούς τον πρώτο λόγο για την Ελλάδα, οπότε ο Σαμαράς (αφού δεν υπερβαίνει τα όρια του συστήματος) δεν είχε άλλη επιλογή. Οι προθέσεις δεν έχουν τόση σημασία ούτε για τον κόσμο που υποφέρει ούτε για την πατρίδα που κινδυνεύει, σημασία έχει το αποτέλεσμα, που είναι καταστροφικό.

Τα άλλα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, έχουν μπει σε μια φάση έντονων εσωτερικών αντιθέσεων, που απειλούν ακόμη και την επιβίωσή τους, πληρώνοντας το τίμημα της μνημονιακής τους πολιτικής. Το σίγουρο είναι ότι πολιτική δε θ’ αλλάξουν, όπως θα επιβεβαιωθεί και στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ..

Στο ΣΥΡΙΖΑ έχει επικρατήσει πλήρως η (προσδεδεμένη στην πολιτική Ομπάμα) ηγετική ομάδα περί τον Αλ. Τσίπρα, αφού αυτή α) κρατάει το ταμείο και μοιράζει στις «συνιστώσες» και β) θα μοιράσει τα αξιώματα, σε ενδεχόμενη ανάληψη της διακυβέρνησης. Οι αντισυστημικές δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ δεν διατυπώνουν μια ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση και, το χειρότερο, συμμαχούν ή προτείνουν συμμαχία με δυνάμεις καθαρά συστημικές, που υποδύονται τις επαναστατικές. Αυτά προβλέπουμε ότι θα επιβεβαιωθούν και στο επικείμενο Συνέδριο.

Τελευταία η ηγετική ομάδα προβαίνει σε όλο και συχνότερες διαβεβαιώσεις προς τους ξένους επικυρίαρχους ότι δε θα θίξει τις δομές του συστήματος («η θέση για έξοδο από το ευρώ είναι και θα παραμείνει μειοψηφική») και ότι θα ισορροπήσει τα ξένα συμφέροντα και δε θα εξυπηρετήσει μόνο την πολιτική του δολαρίου (επίσκεψη στη Γερμανία). Σοβαρό πρόβλημα για την αύξηση της εκλογικής του δύναμης αποτελεί το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος δεν πρόκειται ποτέ να τον αποδεχθεί, λόγω της στάσης του σε διάφορα θέματα (εθνικά, λαθρομετανάστες κ.λπ.).

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, όπως είχαμε προβλέψει στο προηγούμενο φύλλο, με την ασάφεια θέσεων και γραμμής σε βασικά θέματα, αντιμετώπισαν την πρώτη σοβαρή κρίση. Το πρόβλημα επιδεινώνεται, αφού, στη συνέχεια, από τη μια επιδιώκουν κυβερνητική συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη συνυπογράφουν με τη Χρυσή Αυγή την πρόταση παραπομπής του Γιωργάκη (που, έτσι, λειτουργεί υπέρ του). Όσοι απεχώρησαν απέδειξαν με τη συμπεριφορά τους πόσο αναξιόπιστοι είναι.

Το ΚΚΕ βρίσκεται στο δικό του κόσμο, άρα δε δημιουργεί κανένα πρόβλημα στο κατοχικό καθεστώς, αν δεν το εξυπηρετεί κιόλας, αφού εγκλωβίζει δυνάμεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν απελευθερωτικά. Το Συνέδριο δεν αισιοδοξούμε ότι θα βελτιώσει τα πράγματα.

Με όλ’ αυτά η Χρυσή Αυγή είναι φυσικό να ανεβάζει τα ποσοστά της και είναι άγνωστο πόσο σημαντικό ρόλο της επιφυλάσσουν. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι μπορούν να την εξαφανίσουν σε μια μέρα, αρκεί τα ΜΜΕ να προβάλουν όσα κατά καιρούς έχουν γράψει στα έντυπά της (εξύμνηση Χίτλερ, υποστήριξη παγανισμού κ.λπ.) και ν’ αποκαλύψουν το ποιόν των ηγετικών της στελεχών. Γιατί ο ρατσισμός και ο νεοναζισμός δεν έχουν πέραση στην Ελλάδα και τα υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής εκφράζουν (με εγκληματικά λανθασμένο τρόπο) την αντίθεση των ψηφοφόρων της σε όσους μας κυβέρνησαν μέχρι τώρα κι όχι την υποστήριξη προς τις πραγματικές θέσεις της, τις οποίες εν πολλοίς δε γνωρίζουν.

Τελευταία επιλέγεται η πολιτική της έντασης με μια ακραία ρητορική τόσο από πλευράς κυβέρνησης όσο και από πλευράς αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το σκηνικό συμπληρώνεται με καταλήψεις, γκαζάκια, πυροβολισμούς στα κεντρικά γραφεία της Ν.Δ. και την έκρηξη στο Mall. Ίσως νομίζουν ότι έτσι θα τρομοκρατήσουν τον κόσμο και δε θα εξεγερθεί. Πιθανότατα πρόκειται για πραγματικές αντιθέσεις σχετικές με τις επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις, κυρίως του φυσικού αερίου. Σύντομα θα φανεί.

Για μια πολιτική απελευθέρωσης

Με όσα προαναφέραμε προκύπτει η εκτίμησή μας ότι σήμερα το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, παρότι εξουδετέρωσε τα Κομμουνιστικά Κόμματα (κυρίως λόγω της δικής τους αποτυχίας) και τα συνδικαλιστικά κινήματα, είναι ασταθές και η μονοκρατορία των ΗΠΑ έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Νέοι πόλοι δύναμης αναδύονται, μια Νέα Αριστερά, λιγότερο ή περισσότερο ριζοσπαστική, έχει προβάλει κυρίως στη Λατινική Αμερική, τεράστια αυθόρμητα μαζικά κινήματα αναπτύσσονται στις μητροπολιτικές χώρες και αμφισβήτηση εκφράζεται σε όλο των πλανήτη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρότι ενσωμάτωσε πλήρως τη Σοσιαλδημοκρατία, στην οποία προσχώρησαν και πολλά τέως Κ.Κ., είναι ακόμη πιο ασταθής και δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί, όπως προβλέπουν οι Συνθήκες. Αντιθέτως, ενισχύονται στο εσωτερικό της οι διασπαστικές τάσεις, οι οποίες θα οδηγήσουν μάλλον γρήγορα στην πλήρη διάλυσή της.

Ακόμη πιο ασταθές είναι το καθεστώς της εξάρτησης στην Ελλάδα, που έχει πάρει τη μορφή της απροσχημάτιστης κατοχής, κάτι που αρνούνται να παραδεχθούν όλα τα πολιτικά κόμματα πλην των Αν.Ελ. Για την απελευθέρωση από αυτό δεν αρκεί η όξυνση των αντιθέσεών του και η προφανής χρεοκοπία του, δηλ. η ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών. Απαιτούνται μια πειστική πρόταση απελευθέρωσης και η ανάπτυξη ενός μεγάλου Κινήματος που θα την υλοποιήσει. Τα κυρίαρχα σήμερα πολιτικά κόμματα είναι και θα παραμείνουν αντιδραστικά, αλλά δεν παραβλέπουμε ότι και μέσα σ’ αυτά υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν σε προοδευτικές εξελίξεις. Τα συνδικάτα, όπως σήμερα ελέγχονται και δρουν, δεν μπορούν να πρωτοστατήσουν σ’ ένα Κίνημα Απελευθέρωσης. Με ποιο τρόπο θα εκφραστεί μια γενικευμένη εξέγερση του λαού και ποιος θα είναι ο ρόλος και ποια η μορφή των συνδικάτων δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε.

Από την άλλη, όμως, βλέπουμε να αναπτύσσονται νέα κινήματα αλληλεγγύης και σημαντικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές, αξιόλογες προσπάθειες στο χώρο του πολιτισμού, διαφόρων ειδών συνεταιρισμοί, με πιο ενδιαφέροντες όσους έχουν στόχο παραγωγικές διαδικασίες στην ύπαιθρο κ.λπ. Φυσικά, τέτοιου είδους αυθόρμητες διεργασίες έχουν πάντα κάποιο αποτέλεσμα, αλλά δεν αρκούν για ν’ απελευθερωθεί ο τόπος μας, όπως αποδείχτηκε π.χ. με το κίνημα των αγανακτισμένων το καλοκαίρι του 2011, το οποίο έδιωξε το Γιωργάκη, αλλά δεν ακύρωσε την πολιτική των μνημονίων. Είναι πολύτιμες και αναγκαίες, όχι μόνο γιατί προσφέρουν κάποια ανακούφιση σε κόσμο που υποφέρει, αλλά και γιατί μέσα απ’ αυτές οι πολίτες υπερβαίνουν το σύστημα, συνειδητοποιούν τη δύναμή τους και αλλάζουν τους κοινωνικούς συσχετισμούς.

Το ΑΣΚΕ στη φάση αυτή έχει ως βασική του υποχρέωση να προβάλει μια πρόταση απελευθέρωσης, ένα πολιτικό πρόγραμμα, που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία και που τόσο χάνεται μέσα στην καθημερινή πολυλογία και τον αποπροσανατολισμό των ΜΜΕ. Υποχρέωσή μας, επίσης, είναι να συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε θετική προσπάθεια εκδηλώνεται, σεβόμενοι, όπως πάντα, την αυτονομία κάθε χώρου. Ανάγκη, τέλος, είναι να ενδυναμωθεί το ΑΣΚΕ και να προωθήσει συνεργασίες για ν’ ανταποκριθεί πιο αποτελεσματικά στις δύο προηγούμενες υποχρεώσεις.