ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τις μέρες αυτές έφυγαν για το τελευταίο τους ταξίδι δύο πολύ αγαπημένοι μας άνθρωποι.

Το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου στη Φίλια της Καρδίτσας αποχαιρετήσαμε το ιδρυτικό μέλος του ΑΣΚΕ Ηλία Κεφαλά, 62 ετών. Ο Ηλίας ήταν σε όλη του τη ζωή συνεπής στις αρχές του και αγωνιστής. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, γιατί οι σειρήνες της εξουσίας πολύ εύκολα παρέσυραν τους περισσοτέρους. Έστησαν ολόκληρο μηχανισμό εξαγοράς συνειδήσεων. Κάποιοι, μάλιστα, είχαν αναγάγει σε μέθοδο διεκδίκησης αξιωμάτων την έκφραση συμπάθειας προς το ΑΣΚΕ, ακόμη και την πρόσκαιρη συμπόρευση με το ΑΣΚΕ. Πολύ σύντομα τους χάναμε και μαθαίναμε ότι κάπου διορίστηκαν. Αλλά ο Ηλίας βράχος!

Το ίδιο συνεπής ήταν και απέναντι στην κοινωνική του τάξη. Σ’ όλες τις μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις ήταν πρωταγωνιστής, στο ισχυρότερο μπλόκο, της Βιοκαρπέτ, όπου συγκεντρώνονταν οι Καρδιτσιώτες. Πάντα σε αντίθεση τόσο με τους κυβερνητικούς αγροτοπατέρες όσο και με όσους συμβιβάζονταν, αρκούμενοι στην αποκόμιση κομματικών ωφελημάτων.

Την ανθρώπινη ευαισθησία του έδειξε και κατά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Ήταν ενεργό μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης, παρών στη Μπάνια Λούκα, ακόμη και κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών.

Τη Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου αποχαιρετήσαμε το φίλο μας, αγωνιστή της Αντιδικτατορικής Αντίστασης Θανάση Μαυροβουνιώτη, 68 ετών. Ο Θανάσης, νεαρός υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, οργανώθηκε από τους πρώτους μήνες της δικτατορίας μαζί 14 άλλους συναδέλφους του στη Δημοκρατική Άμυνα. Συνελήφθη 7 φορές. Την πρώτη στις 13/12/67, στο φιάσκο του κινήματος του βασιλιά, οπότε ήρθε σε ρήξη με τον κυβερνήτη του πλοίου του, του οποίου πήρε τον έλεγχο. Στις 8/2/68 συλλαμβάνεται για τη συμμετοχή στην οργάνωση και υποβάλλεται σε φρικτά βασανιστήρια στο πλοίο «ΕΛΛΗ». Από τότε ήταν ανάπηρος. Με δυσκολία περπατούσε. Εν τούτοις τον βασάνισαν και κατά τις επόμενες συλλήψεις.

Αντιστασιακός και αγωνιστής παρέμεινε σε όλη του τη ζωή, παρότι η υγεία του ανά πάσα στιγμή κινδύνευε να επιδεινωθεί δραματικά. Όταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τη διακυβέρνηση το 1981, όχι μόνο δεν εξαργύρωσε τους αγώνες του, αλλά απέστρεψε με αηδία το πρόσωπό του και από τη νέα διεφθαρμένη εξουσία, στάση που τον ζημίωσε επαγγελματικά.

Το 1983, 9 χρόνια μετά την πτώση της χούντας, το Πολεμικό Ναυτικό τον ονόμασε πλωτάρχη σε πολεμική διαθεσιμότητα. Το 2010 τιμήθηκε και από το Δήμο Πειραιά.

Θα τους θυμόμαστε και τους δύο, για να αντλούμε δύναμη από τη στάση ζωής τους, γιατί έχουμε ένα νέο και δύσκολο αγώνα μπροστά μας.