ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Να μην αναφερθούμε στα χιλιοειπωμένα, το θάρρος του μιγάδα απέναντι στους γιάνκηδες, στο πραξικόπημα εναντίον του από τους πράκτορες των Αμερικανών (είναι πολύ το πετρέλαιο!), την απελευθέρωσή του από τον ξεσηκωμένο λαό και την επαναφορά του στο αξίωμά του, στο τεράστιο κοινωνικό έργο των κυβερνήσεών του, που άλλαξε τη ζωή των φτωχών. Να μην αναφερθούμε ούτε στις αδυναμίες.

Όλ’ αυτά είναι μικρά, νομίζουμε, μπροστά σε τούτο το μεγάλο: Όταν ο Τσάβες εξελέγη Πρόεδρος της Βενεζουέλας το 1998, οι ΗΠΑ ήσαν ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου, ο Πρόεδρός τους ονομαζόταν απ’ όλους «πλανητάρχης», τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» (δηλ. των Κ.Κ.) ή είχαν καταρρεύσει (Αν. Ευρώπη) ή είχαν μεταλλαχθεί (Κίνα), ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει και ιδεολογικά σε τέτοιο βαθμό που ο κ. Φουκογιάμα μπορούσε να γράψει τις ανοησίες του για το «Τέλος της Ιστορίας» και σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο επικρατούσε η απογοήτευση.

Τότε ο Τσάβες ζήτησε την ψήφο του λαού, την πήρε, μίλησε για το «σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα» και τα έβαλε με όλους τους ισχυρούς, που νόμιζαν ότι θα μπορούσαν εύκολα να τον καταπιούν. Κι όχι μόνο δεν τον κατάπιαν, αλλά ο Τσάβες με τους συντρόφους του έφεραν την ελπίδα σε όλη τη Λατινική Αμερική, στην οποία άρχισαν ανατροπές στη μια χώρα μετά την άλλη, από τις οποίες προέκυπταν καθεστώτα λιγότερο ή περισσότερο προοδευτικά (Αργεντινή, Βραζιλία, Παραγουάη, Ουρουγουάη) ή και επαναστατικά (Βολιβία, Νικαράγουα, Ισημερινός). Κι όλ’ αυτά με πλήρη σεβασμό των δημοκρατικών ελευθεριών, στον αντίποδα των μονοκομματικών καθεστώτων που είχαν εγκαθιδρύσει τα κομμουνιστικά κόμματα όπου είχαν επικρατήσει.

Και η ελπίδα ξεπέρασε πια τα όρια και της Λατινικής Αμερικής. Χαίρε, κομαντάντε!